Spiegeltje, spiegeltje…

‘Mirror, mirror on the wall – Have I got it? Because mirror, you have always told me who I

am. I am finding it’s not easy to be perfect… ‘

De gemene stiefmoeder van Sneeuwwitje deed het al: ze vroeg aan de spiegel wie ze was en of ze
wel mooi genoeg was. Grappig natuurlijk, want wie laat nou zijn of haar hele eigenwaarde afhangen
van schoonheid? Dat doet toch niemand behalve iemand in een sprookje?
Toen ik vanochtend de douche uitstapte vermeed ik zorgvuldig mijn eigen blik in de spiegel. Met
mijn ogen nog halfdicht van de slaap greep ik naar de vertrouwde plaats waar mijn toilettas op me
wachtte. Zuchtend pakte ik mijn tube crème en begon te smeren, hopend op het wonder van een
perfecte huid met onzichtbare poriën en een natuurlijke filmsterrenglans. Ik legde de tube weer weg
en staarde in de spiegel. Een lelijk hoofd met kleine varkensoogjes staarde terug. Vreselijk. Een
pukkel op mijn voorhoofd, wallen onder mijn ogen… Zodra de crème ingetrokken was begon ik aan
mijn volgende laag: foundation. Bepaald niet zuinig smeerde ik mijn hele gezicht in, van m’n
voorhoofd tot en met mijn kin. Een extra laag op de pukkel, een dubbele dosis over mijn wallen.
Mijn neus deed ik twee keer, omdat ie zo rood was. Ik deed een stapje achteruit een bekeek het
resultaat. Beslist niet vlekkeloos, nog steeds een monster tegenover me. Maar het moest maar. Ik pakte mijn poederdoos en de grote kwast die erbij hoort en begon zorgvuldig mijn voorhoofd, neus
en kin te voorzien van een laagje poeder tegen het glimmen. Daarna pakte ik een ander doosje en
kwastte een roze tintje op mijn inmiddels egaal gekleurde wangen. Wel zo natuurlijk, handig uit een
potje. Ik gebruikte een dik, zwart potlood om mijn ogen te omlijnen en groter te laten lijken dan
maatje boerderijdier met krulstaart. Ook stiftte ik met mijn oogschaduw-pen een subtiel kleurtje op
mijn oogleden zodat ik er minder slaperig uitzag. Daarna pakte ik mijn mascara en zorgde met een
laag of drie voor volle wimpers. Ik lachte naar mezelf en trok toen meteen een vies gezicht.
Vreselijk! Snel pakte ik mijn lipstick en kleurde mijn lippen. Snel nog een laagje lipgloss erover en
ik probeerde de lach nog een keer. Beter. Iets beter. Zuchtend bekeek ik het eindresultaat. Spiegeltje,
spiegeltje…
Make-up: duizenden jaren oud
Make-up is door de geschiedenis heen veel gebruikt als symbolisch middel, zoals bijvoorbeeld de
oorlogskleuren bij de Indianen, maar ook als schoonheidsmiddel. Van Cleopatra is bekend dat zij
zwarte houtskool rond haar ogen gebruikte en groene oogschaduw als teken van vruchtbaarheid. In
de renaissance was het de bedoeling dat de dames van stand drie rode, drie witte en drie zwarte
kenmerken hadden: huid, tanden en handen waren wit, de lippen, wangen en nagels rood en de
wenkbrauwen, wimpers en het haar waren zwart. Dat voor dit uitgekiende lichamelijke plaatje heel
wat make-up nodig was spreekt voor zich. Tegenwoordig is de wereld van de cosmetica volop in
ontwikkeling. In de verkoop van make-up en aanverwante producten gaan miljarden euro’s om en
wij betalen daar gewillig aan mee. Belachelijk,vindt Maurice Zonneberg, werkzaam bij de
Marechaussee. Dat geld kan toch beter besteed worden? Denk eerst eens aan een ander voordat je je
miljarden uitgeeft aan je uiterlijk! Je komt tenslotte niet ver met een prachtig uiterlijk en een beroerd
innerlijk. Kennelijk is niet iedereen het met hem eens. Maar hoe belangrijk is make-up nu eigenlijk,
of hoe belangrijk zou het mogen zijn?
Omdat je het waard bent?
Je kent het wel: de reclames van een groot merk. Standaard zegt een breed grijnzende, door de
computer bewerkte schoonheid: ‘Omdat je het waard bent!’. Op deze manier wordt cosmetica neergezet als een middel om het leven mooier te maken en je sterke punten te benadrukken. Vooral niet
als een middel om je achter te verschuilen. Maar in de praktijk blijkt maar al te vaak dat make-up juist
gebruikt wordt door mensen die het gevoel hebbend dat ze weinig waard zijn. Mensen die iets te
verbeteren hebben, iets lelijk vinden of zich gewoonweg onzeker voelen zónder make-up. Mensen die
niet naar buiten durven zonder make-up. En zo gek is dat helemaal niet. Dag in dag uit krijgen we
beelden voorgeschoteld van lichamelijk perfecte mensen, mensen zonder vlek of rimpel. Niemand
verteld bij die beelden dat ze met de computer zijn bewerkt, dat de stralende vrouw op het plaatje soms
ook pukkels heeft en wallen na een nachtje wakker liggen. Met deze perfecte wezens proberen wij ons
te meten!
Volgens Jantine Pille, studente maatschappelijk werk en dienstverlening, is het gevaar heel groot dat je
jezelf door het dragen van make-up letterlijk anders voor gaat doen of het gaat zien als een oplossing
voor problemen die veel dieper gaan dan het buitenste laagje huid. Zij heeft verschillende stages
gelopen waarbij ze werkte met drugsverslaafden en legt een link tussen het gebruiken van drugs en
make-up. Beide vormen kunnen een manier zijn om erbij te horen of om een leegte te vullen.
Uiteindelijk is wiet niet genoeg en stappen drugsverslaafden over op zwaardere middelen. Wat doe je
als make-up het ontevreden gevoel over jezelf niet verhelpt? Stap je dan over op plastische chirurgie?
Durf je dan nooit meer naar buiten zonder make-up of kom je in de problemen omdat je andere
oplossingen gaat zoeken?
De verleiding is heel groot om jezelf te verliezen in de bewerkte wereld om ons heen. Om kostte wat
kost even mooi te willen zijn als de zonnebankbruine bodybuilder met z’n sixpack. Helaas verlies je
jezelf dan in een onrealistische en leugenachtige wereld.
Goddelijk mooi
Gelukkig hebben we een God die van schoonheid houdt. Sterker nog, we hebben een God die
schoonheid ís! In de Bijbel lees je steeds dat God schoonheid belangrijk vindt, zoals bijvoorbeeld in
Hooglied 1 vers 15: ‘Je bent zo mooi, vriendin van mij, je bent zo mooi!’ Dit stukje gaat niet alleen
over een bruidegom die zijn bruid bewondert, maar juist ook over God die zijn kinderen prachtig vindt!
In psalm 130 beschrijft David hoe bijzonder God ons heeft gemaakt:’ U was het die mijn nieren
vormde, die mij weefde in de buik van mijn moeder. Ik loof U voor het ontzaglijke wonder van mijn
bestaan, wonderbaarlijk is wat U gemaakt hebt.’ Als je erover nadenkt is het inderdaad een enorm
wonder hoe wij mensen in elkaar zitten. Iedereen is uniek! Wat je ook van jezelf vindt, God heeft je
met liefde gemaakt en is trots op Zijn creatie. En als God trots is op je uiterlijk, waarom zou jij dat dan
niet zijn?
Optimaal mooi
Natuurlijk is het heel makkelijk om te zeggen: God vindt je mooi, dus geen make-up. Make-up kan een
middel zijn om je achter te verschuilen, maar ook een middel om je eigen schoonheid optimaal uit te
laten komen. Voor jezelf, voor je geliefde of zelfs voor God! Arie de Wit is student en een voorstander
van subtiel make-up gebruik. Hij zegt: “Het moet naar mijn mening zo zijn dat het pas opvalt dat
iemand make-up gebruikt als diegene het een keer niet heeft gebruikt. Ik vind het leuk als mensen
schoonheden accentueren en kleine ongerechtigheden verbergen, maar overdaad schaadt al snel.”
Het is prima als je graag je mooie punten benadrukt of zwakke puntjes een beetje wegwerkt. Sla er
echter niet in door en ga make-up niet als een deel van je identiteit zien. Want je identiteit ligt in God,
Die je prachtig vindt zoals Hij je geschapen heeft!