Writing — Pagina 2

The Wilderness

22/10/2014

English text below:

Zoals ik in dit stuk tekst ook al aangaf, ben ik een tijd weggeweest. Weggevlucht eigenlijk, want hoeveel ik ook wilde vertellen, delen, bemoedigen; het lukte niet. En als iets bij mij niet lukt, een paar keer, heb ik de neiging om het maar helemaal uit mijn hoofd te zetten. In het stukje waar ik hierboven naar teruglink, schrijf ik erover dat ik een tijd mijn woorden kwijt was. Het was zó ontzettend overweldigend druk en vol in mijn hart dat ik er stil van werd. Stil naar mijn therapeut toe, want ik kon haar geen praktische voorbeelden meer geven. Stil naar jullie, want de moed verliezen, geen woorden hebben en mensen bemoedigen en het leven beschrijven gaan niet samen. Stil naar God, want mijn hart was te zwaar, het wachten duurde te lang. Want dat was wat ik deed en nog doe: wachten.

Al sinds ik ben afgestudeerd, drie jaar geleden, wacht ik. Sindsdien is mijn angststoornis in alle hevigheid naar boven gekomen, ben ik bezig geweest met het steeds op- en afbouwen van medicatie om de angst en de depressie enigszins onder de knie te krijgen, heb ik intensieve therapie gevolgd om te leren leven met mijn ‘chronische’ klachten, heb ik geprobeerd iets aan mijn CV te doen door af en toe voor een tijdschrift te schrijven… Maar dat was het dan ook. Geen leuke baan, geen uitdagingen op creatief gebied, geen stappen in mijn ontwikkeling. Omdat ik het niet kan. Niet nu, nu de angst er zo inzit voor alles. Nu ik zo overprikkeld raak van de simpelste dingen. Nu ik er meer dan ooit achter kom dat ‘hoogsensitief’ écht wel bestaat (deze persoonlijkheidsvorm wordt door de GGZ in Nederland niet erkend). Nu ik me onderdompel in de veilige wereld van mijn jeugd en geen stap vooruit kom. Ik móet wel wachten, vooruitgang is er deze drie jaren niet geweest.

Ik vraag me heel vaak af wat nu het nut is van dit alles. Er is eens gesuggereerd dat God misschien grote plannen voor me heeft en dat Hij me daarvoor de tijd geeft om uit te rusten en voor te bereiden. Maar ik rust niet uit. Ik word doodmoe van mezelf en de wereld om me heen. Toch ben ik God dankbaar dat Hij, hoewel deze tijd van wachten heel moeilijk is, mij de beste omstandigheden geeft. Een veilige haven, waar ik zo lang kan blijven als ik wil. Een uitkering, zodat ik voor mezelf en een beetje voor anderen kan zorgen. Familie en vrienden die me misschien niet snappen, maar wel accepteren en bereid zijn me te helpen.

Maar waar wacht ik dan op? Ik weet het niet. Ik weet wel dat God geen enkel mens maakt om nutteloos te zijn, nutteloos zoals ik me nu voel. Ik weet dat Hij niet aan iets begint om het vervolgens niet af te maken. Ik weet dat Hij me een belofte gedaan heeft, dat ik gezond zal zijn. Ik wéét ook dat dat zo zal zijn, ooit. In Zijn koninkrijk. Maar diezelfde avond dat Hij de belofte deed, las ik dit vers: ‘ Ik weet zeker dat ik de goedheid van de Heer zal zien in het land van de levenden.’ Kippenvelmomentje. Er werd me dus letterlijk beloofd dat ik gezond zal zijn, in het land van de levenden.

Waarom dat beter worden uitblijft en mijn geloof getest blijft worden en ik op Hem moet blijven wachten? ‘Toevallig’ kwam ik vanochtend bij een artikel terecht op een site waar ik nog nooit ben geweest, en misschien heb ik daar mijn antwoorden wel gevonden. Deze vrouw ging door hetzelfde heen als ik, met de uitzondering dat ze boos werd op God, ze zich in de steek gelaten voelde in haar tijd in de ‘wildernis’. Ik raad je echt aan het artikel te lezen. Maar voor het gemak zal ik haar conclusies even voor jullie vertalen. Het sprak tot mij, en misschien ook wel tot jou als je in een gelijksoortige situatie zit.

“Maar als ik terugkijk op dit seizoen van wildernis, en elk seizoen daarvoor, kan ik met zekerheid zeggen dat ik het nooit in zou ruilen voor een woestijn-loos leven. Omdat de wildernis me zoveel heeft geleerd.

Het heeft me geleerd dat God’s genade niet door mijn daden is, maar het heeft me ook geleerd om te blijven geloven, zelfs in strijd en schaduw van duisternis (Efeze 2 vers 8). Het organiseerde mijn leven hoewel het het ook wel in de war gooide – het hielp me prioriteiten te stellen door me te laten zien wat er echt toe doet in het leven, het hielp me om te weten dat zoveel van het menselijke streven en tijd wordt verkwist aan wat een futiliteit en van geen enkel belang is in het licht van de eeuwigheid, het liet me de dingen zien die het echt waard zijn om voor te leven en te sterven. De woestijn legde mijn ware hart bloot: Misschien heb ik ooit gedacht dat ik heilig was en een redelijk goede christen, maar nu niet meer. God legt meer van mij bloot, en door dat te doen laat Hij meer van Zichzelf zien, zodat ik écht kan zeggen: Meer van U en minder van mij, Heer.

Ik wil graag toegeven dat ik zwak ben, want zoals de liederen van de wijze koning Salomo zingen: ‘Wie is dit, komend uit de wildernis, leunend op haar Geliefde?’

Ik wil in de wildernis blijven voor zo lang als dat nodig is, omdat het me laat zien hoe jaloers God van me houdt als Hij laat zien door de profeet Hosea: “Daarom ga ik haar nu verleiden; Ik zal haar naar de wildernis leiden en teder tot haar spreken’.

In de wildernis is God alles wat we hebben, en we realiseren ons dat Hij alles is wat we nodig hebben – dat is waar we dieper in het hart van Yahweh komen en de volheid van Zijn zorg leren kennen.”

Ik heb het wel vaker gezegd: mijn leven gaat niet om mij, het gaat allemaal om God. Ik ben hier op aarde om Hem te eren, om mijn hele leven aan Hem te wijden. Ook dit wachten, dit stilstaan is tot Zijn eer. Ik leer erdoor op Hem te vertrouwen, alleen op Hem en zeker niet op mezelf. Hij weet wat goed is. Hij wijst de weg.

Like I mentioned in this piece of text, I have been gone for quite some time. I fled actually, because no matter how much I wanted to tell, share, encourage: It wouldn’t work. And when something doesn’t work, I tend to give it up altogether. In the piece I link back to above, I write about losing my words for a while. It was só overwhelmingly busy and full in my heart that it made me quiet. Quiet towards my therapist, because I couldn’t give her any practical examples. Quiet towards you, because losing courage, not having any words and wanting to encourage and describe life don’t go together. Quiet towards God, because my heart was too heavy, the waiting took too long. Because that’s what I was doing and still do: wait.

Ever since I graduated college, three years ago, I am waiting. Since then my anxiety disorder has flared up in all it’s heaviness, I have been continually changing and trying out medicines to get the anxiety and depression somewhat under control, I have followed intensive therapy to learn to live with my ‘chronic’ complaints and I’ve tried to sometimes write something for a magazine to work on my resumae… But that was it. No nice job, no creative challenges, no steps in my development. Because I can’t. Not now, now the fear for just about everything controls me. Not now, now I get so agitated by the simplest things. Not now, when I find out more and more High Sensitivity dóes exist (this personality type isn’t aknowledged by the Dutch health service). Not now, when I’m consumed by the safe world I grew up in and can’t get ahead one step. I háve to wait, there hasn’t been progress in three years.

I very often wonder what the use of all this is. There has been the suggestion that God might have big plans for me and that, beforehand, He gives me time to rest and prepare. But I don’t get any rest. I get dead tired of myself and of the world around me. Still I’m grateful to God that He, even though this time of waiting is so very hard, gives me the best circumstances possible. A safe haven, where I can stay as long as I want. An unemployment fee, so that I can take care of myself and a little bit of others. Family and friends that may not get me, but do accept me and try to help.

But what am I waiting for then? I don’t know. I do know that God doesn’t create any human being to be useless, useless like I feel right now. I know that He doesn’t start something and doesn’t come trough. I know He made me a promise, that I will be healthy. I knów I will be, someday. In His kingdom. But the same night He gave me that promise, I read this verse: ‘For I know I will see the goodness of the Lord in the land of the living’. Woah! He literally promised me that I will be healthy, in the land of the living!

Why this healing doesn’t come yet and my faith keeps being tested and I have to keep waiting for Him? I ‘happened to’ come across an article on a site I’ve never seen before this morning, and maybe I’ve found my answers there. This woman went trough the same things I did, with the exeption that she got mad at God, she felt abandoned in her time in the ‘wilderness’. I really can recommend reading the article. But for your ease I will list her conclusions for you. They spoke to me, and maybe they will to you if you’re in a similar situation.

“But as I look back at this season of wilderness, and every other before, I can say with certainty that I wouldn’t trade it for a desert-less life. Because the wilderness teaches me so much.

It has taught me that God’s grace is not by my works, but it has also taught me to keep the faith even in adversity and shadow of darkness (Ephesians 2:8). It organized my life even though it also kind of threw it into disarray – it helped me to prioritize by seeing what really matters in life, it helped me to know that so much of human strife and time is wasted on what is futility and insignificant in the light of eternity, it showed me the things that are truly worth living and dying for. The desert uncovered the true heart of myself; I might have once thought that I was holy and a pretty good Christian, but not anymore. God uncovers more of me, and in doing so, reveals more of Him, so that I can truly say, “More of You and less of me Lord.”

Gladly will I admit that I am weak, for it says in the songs of the wise King Solomon, “Who is this coming up from the wilderness leaning on her beloved?”

Gladly will I remain in the wilderness for as long as I have to, because it shows me how jealously God loves me as He reveals through prophet Hosea, “Therefore I am now going to allure her; I will lead her into the wilderness and speak tenderly to her.”

In the wilderness God is all we have, and we realize that God is all we need – that’s where we go deeper into the heart of Yahweh and come to know the FULLNESS of God’s care.

I’ve said it before: my life isn’t about me, it’s all about God. I’m here on earth to honour Him, to give my whole life to Him. Even this waiting, this standing still is for His glory. I am learning to trust Him in everything, only in Him, and certainly not to myself. He knows what’s best. He leads the way.

Keep Singing

15/10/2014

Ik heb eigenlijk altijd wel een lied in mijn hoofd. Vaak een liedje van Elly en Rikkert, als er een woord of Bijbeltekst valt waar zo’n liedje perfect op aansluit. Heel mijn jeugd heb ik vreselijk veel naar deze liedjes geluisterd, en daardoor ken ik nu heel wat Bijbelteksten- en verhalen uit mijn hoofd. Maar ook vaak een nummer uit de Opwekkingsbundel, of van een van mijn favoriete artiesten. Wat al deze liederen gemeenschappelijk hebben? Ze gaan over God, ze zingen Hem lof of ze stellen Hem vragen. Ze bepalen me bij Zijn waarheden of zingen over menselijke pijnpunten en Zijn hand in de oplossing daarvan. De liederen die heel de dag in mijn hart en hoofd rondzweven vertellen me dat ik, bewust en onbewust, met God bezig ben. Soms betrap ik mezelf op een gedachte, een flits, een zin uit een lied, en weet dan dat God ook die woorden hoort, zelfs al ben ik me er niet van bewust.

Wat ik ook heb gemerkt is dat, wanneer ik teveel aan mijn hoofd heb gehad, ik meer aandacht aan de tv heb besteed dan aan mijn Vader, ik teveel in menselijke (onmogelijke) termen denk, ik me teveel heb ingelaten met muziek die God niet eert, die liederen tot zwijgen worden gebracht. Hiermee wil ik ab-so-luut niet zeggen dat ‘wereldse’ muziek niet kan. Ik hou ook van een stevige Adele-ballade op z’n tijd, en ‘Fix You’ van Coldplay vind ik nog steeds een van de mooiste songteksten ooit. Maar mijn probleem is dat, wanneer ik naar zulke muziek luister, ik me ga richten op de artiest er achter. Wat is er met hem/haar aan de hand dat hij/zij zingt wat ik hoor? Wat is zijn/haar levensverhaal? Wat is zijn/haar drijfveer, wat is het allerbelangrijkst voor deze persoon? Ik kan dat moeilijk loslaten. En al snel heb ik heel Wikipedia afgezocht naar een spoortje zingeving, in de hoop dat deze persoon gelukkiger is dan zijn/haar songtekst doet blijken. En dat moet ik niet doen. Sommige mensen zingen vanuit zichzelf, voor hun grote liefde, voor het geld of voor de aandacht. Meer niet. En dat is oke. Maar ik zoek God in muziek. En zodra ik weer zo op zoek ben, weet ik dat het al niet meer om God draait in mijn hoofd.

Ik weet dan ook dat, wanneer ik een schijnbaar onschuldig liedje dat ik eens op de radio hoorde in mijn hoofd heb, er iets niet klopt in mijn verhouding met God. Dat ik me teveel heb gefocust op mensen om me heen en dingen die niet Hem, maar anderen of mezelf eer brengen. Nogmaals: dit geldt voor mij. Ik weet dat er hele horden mensen zijn die lekker mee kunnen zingen met een liedje van de radio en tegelijk een sterk geloof in God hebben. Maar voor mij geldt dat niet. Muziek is voor mij zo verbonden met God, dat het soms een stukje van Hem wordt voor mij. En als je dan bepaalde liedjes in dat licht ziet, merk ik dat ik God zoek in iets wat niet van Hem is of voor Hem is gemaakt.

Muziek is voor iedereen heel persoonlijk, en ik wil hier echt niemand mee beschuldigen! Maar ik denk vaak in songteksten. Ik haal mijn inspiratie uit teksten die God eer brengen of Hem vragen stellen. En ik wil dat mijn geest vervuld is met Hem. Ik merk dat ik weg ben gelopen als de liedjes in mijn hoofd veranderen van goddelijk naar menselijk. Dat is mijn meetstaaf: welke muziek draait er in mijn hoofd, in mijn hart?

Soms is het ook zo dat er geen enkel lied in mijn hart rondzingt. Dat mijn woorden op zijn, en mijn hart leeg. Dat ik mezelf op heb gegeven en daarmee ook God een beetje. Dat ik moedeloos ben, en geen reden kan vinden om te zingen. Als dat het geval is ben ik meestal moedeloos, hopeloos, moe. Moe van mezelf en het wachten op God. Maar dan realiseer ik me dat het helemaal niet om mij gaat in mijn leven. Ik ben niet het belangrijkst, ik ben gemaakt om God de eer te geven. En dus heb ik altijd – al-tijd – een reden om te zingen. Om Hem te eren, om aan mijn doel te beantwoorden.

Misschien ken je het wel, het prachtige lied ‘Desert Song’ van Hillsong. (Luister Hier op Grooveshark). Dit is het refrein:

‘All of my life, in every season – You are still God – I have a reason to sing, I have a reason to worship.’

Ik heb twee prachtige prints van dit refrein, die kun je hier kopen als je hier ook wel eens aan herinnerd moet worden.

Ik wil jullie nogmaals zeggen dat dit hele verhaal (misschien wel alleen) voor mij geldt. Dat ik God in alles zoek, en dus ook in muziek. Dat ik voel dat ik gemaakt ben om Hem te loven, en mijn liefde voor Hem niet kwijt kan in ‘gewone’ muziek. Dat niet-christelijke muziek voor mij als een soort vergif kan dienen, omdat het mij helemaal overneemt en mijn aandacht afleidt van God. Als dat voor jou anders is, begrijp en respecteer ik dat. Ik hoop dat jullie ook mijn verhaal begrijpen en respecteren.

I almost always have some kind of song in my head. Often it’s a song by Elly & Rikkert (two singers who have made hundreds of christian children’s songs), when a word comes up or a biblical quote that reminds me of one of their songs. All trough my youth I have listened to these songs a lot, and that’s why I now know a lot of Biblical passages or stories by heart. But also songs from the Opwekkingsbundel (revival songbook, which gets supplemented each year), or songs of my favorite artists. What all these songs have in common? They are about God, they sing His praises or ask Him questions. They remind me of His truths or sing about human pains and His hand in the solution of it. The songs that float around in my heart and head all day tell me that I, consciously and uncosciously, think about God. Sometimes I catch myself on a thought, a little piece of lightning, a sentence from a song, and know that God also hears those words, even though I’m not fully aware of them.

What I’ve also noticed is that, when I’ve been too busy, spent more time on the TV than on my Father, I think to much in human (impossible) terms, I’ve gone too deep in music that doesn’t honour God, those songs are silenced. Saying this, I AB-SO-LU-TE-LY don’t want to say that ‘worldly music is ‘not done’. I love a firm Adele-ballad every once in a while and ‘Fix You’ by Coldplay is one of my favorite lyrics ever. But my problem is that, when I listen to such music, I start focussing on the person behind it. What’s going on with them that they sing what I’m hearing? What is their lives story? What is their reason to live, what is the most important fort his person? It’s hard for me to let that go. And soon I’ve searched the whole of Wikipedia for a piece of meaning, in hopes that this person is happier than their songtext seems to imply. And I shouldn’t. Some people sing from themselves, fort heir great love, for money or attention. Nothing more. And that’s okay. But I look for God in music. And as soon as I get looking like that again, I know it isn’t about God anymore in my head.

I then know that, when I have a seemably innocent song I heard on the radio in my head, there’s something not right in my relation with God. That I focused too much on people around me and on things that don’t bring Him, but other people and myself honour. Again: this goed for me. I know there are so many people who can just sing along to a song from the radio and also have strong faith in God. But it doesn’t work that way for me. For me music is so wrapped up in God, that sometimes it becomes a piece of Him for me. And when you hear some songs in that light, I notice I search God in something that isn’t His or made for Him.

Music is very personal for everybody, and a really don’t want to accuse anybody by writing this. But I often think in lyrics. I get my inspiration from lyrics that bring glory to God or ask Him questions. And I want my mind to be filled with Him. I notice I’ve ran away from Him when the songs go from Godly to humanly. That’s my measuring stick: what song is singing in my head, in my heart?

Sometimes not a single song sings around in my heart. Sometimes my words are goone, and my heart is empty. Sometimes I have given up on myself and a little on God too. Sometimes I’m without courage, and can’t find a reason to sing. When that’s the case I usually feel hopeless and tired. Tired of myself and waiting for God. But then I realise it’s not at all about me in my life. I’m not the most important, I’ve been created to give honour to God. So I have always – al-ways- a reason to sing. To honour Him, to answer to my purpose.

Maybe you know it, the beautiful ‘Desert Song’ by Hillsong. (Listen to it here on Grooveshark). This is the chorus:

‘All of my life, in every season – You are still God – I have a reason to sing, I have a reason to worship.’

I’ve got two beautiful prints of this chorus, you can buy them here if you need some reminding sometimes too.

I want to tell you once again that this whole story (maybe only) applies to me. That I search for God in everything, so in music too. That I feel I’m made to praise Him, and can’t express my love for Him in ‘ordinary’ music. That non-christian music can be toxic to me, because it takes control of me and leads my attention away from God. If and when that’s different for you, I completely understand and respect it. I hope you understand and respect my story too.

Trust without Borders

01/10/2014

Oceans (where feet may fail) by Hillsong on Grooveshark

You call me out upon the waters
The great unknown where feet may fail
And there I find You in the mystery
In oceans deep
My faith will stand

And I will call upon Your name
And keep my eyes above the waves
When oceans rise
My soul will rest in Your embrace
For I am Yours and You are mine

Your grace abounds in deepest waters
Your sovereign hand
Will be my guide
Where feet may fail and fear surrounds me
You’ve never failed and You won’t start now

So I will call upon Your name
And keep my eyes above the waves
When oceans rise
My soul will rest in Your embrace
For I am Yours and You are mine

Spirit lead me where my trust is without borders
Let me walk upon the waters
Wherever You would call me
Take me deeper than my feet could ever wander
And my faith will be made stronger
In the presence of my Savior

I will call upon Your name
Keep my eyes above the waves
My soul will rest in Your embrace
I am Yours and You are mine

English text below

Ik weet dat ik dit lied al vaak heb gedeeld. Vorige week schreef Annie F. Downs het artikel ; ‘Stop Singing Oceans’ (de titel van dit lied). In dat artikel schreef ze dat het een gevaarlijk lied is om te zingen. Vooral als je kijkt naar het refrein:

In dit refrein vraag je God of Hij je verder wil leiden dan je eigen grenzen. Of Hij je zó’n vast vertrouwen wil geven dat je zal gaan waar Hij je zendt, naar plaatsen die dieper zijn dan waar je zelf zou kunnen gaan. Het zou kunnen dat God je vertrouwen wil testen en je vraagt om over je grenzen te gaan. De grenzen van je financiën, je sociale leven, van je land, van je religie, van je ras en vooral: van je ego.

Vorig jaar heb ik bewust dit lied als gebed naar God gezongen. Dat Hij me zou leiden, tot het punt waar mijn vertrouwen zonder grenzen zou zijn. En jongens, dat heb ik geweten. In de weken die volgden, kwamen veel van mijn oude, weggestopte zonden naar boven. Dingen die ik verkeerd had gedaan en zo diep weggestopt had dat ik er niet eens meer van wist. Ik werd overspoeld door een enorm schuldgevoel, omdat ik anderen iets aan had gedaan zonder het ooit op te biechten of om vergeving te vragen. De manieren waarop ik tegen een vriendin had gezondigd heb ik, na een tijd enorm zenuwachtig te zijn geweest, opgebiecht. Ze reageerde gekwetst, maar vergaf me meteen. Maar er was nog iets, iets wat ik verkeerd had gedaan jaren geleden wat bijna letterlijk in mijn binnenste rotte. Ik voelde me zó nep, zó oneerlijk. Na weken worstelen met God of ik het wel op moest biechten en er een ander mee moest kwetsen terwijl er nu niets meer aan gedaan kon worden, heb ik het toch opgebiecht. De reactie die ik daarop kreeg was goed en bemoedigend. En ik vraag me af: waarom was ik zo bang? Het was overduidelijk God die me hiertoe riep, want ik had echt al járen niet aan deze zonden gedacht. Ik had ze zorgvuldig weggestopt. Maar kennelijk vond Hij het tijd om met het geven van deze gevoelens op mijn gebed te reageren. Ik moest heel wat grenzen over. Me over mijn trots heenzetten, mijn vriendin teleurstellen, iemand tegen wie ik enorm opkeek een lagere dunk van me laten krijgen, mezelf vergeven en me laten vergeven. Het is niet makkelijk om om vergeving te vragen. Maar, nogmaals, waarom was ik zo bang? Door het zingen van dat lied, heb ik me helemaal overgegeven aan de wil van God. Ik heb Hem bewust gevraagd me over mijn grenzen te leiden. En dat deed Hij. Ik kon het verwachten. En Hij gaf nog bijzonder begrijpende reacties ook. En wat me achteraf van mezelf tegenvalt, is dat het zo lang duurde voordat ik écht vertrouwde. Voordat ik écht ging opbiechten wat in me rotte. Terwijl ik heel goed weet dat God vóór me is, niet tegen me. Hij is niet uit op mijn val, op mijn nederlaag. Hij wil me opbouwen, me oprichten, de dingen uit mijn verleden opruimen. En dat is wat ik heb geleerd van ‘Oceans’. Dat God áltijd, altijd te vertrouwen is. Zelfs als Hij je vraagt over de grenzen van je ego te stappen.

I know I’ve shared this song often. Last week Annie F. Downs wrote the article: ‘Stop Singing Oceans’. (the title of this song). In that article she wrote it’s a dangerous song to sing. Especially when you look at the chorus:

Spirit lead me where my trust is without borders
Let me walk upon the waters
Wherever You would call me
Take me deeper than my feet could ever wander
And my faith will be made stronger
In the presence of my Savior

In this chorus you ask God if He will lead you beyond your boundaries, your borders. If He will give súch a strong trust in Him that you will go wherever He sends you, to places that are deeper than any place you could ever go yourself. It could be that God wants to trust your faith and asks you to step over your boundaries. The boundaries of your finances, the boundaries of your social life, the boundaries of your country, your religion, your race and especially: your ego.

Last year I consciously sang this song as a prayer to God. That He would lead me, to the point where my trust would be without borders. And boy, did He answer. In the weeks that followed, a lot of my old, hidden away sins came to the surface. Things I had done wrong and put away so deep I didn’t even know about them anymore. I was just engulfed with a huge sense of guilt, because I did something to others without ever coming clean or ask for forgiveness. The ways I sinned against my friend I have, after being nervous for a few weeks, told her. She reacted hurt, but forgave me immediately. But there was something else, something I had done wrong years ago that was almost literally rotting away inside of me. I felt like súch a fake, só unfair. After weeks of struggling with God if I had to come clean and hurt someone else while nothing could be done about it now that all that time had passed, I came clean. The reaction I got was good and encouraging. And I wonder: why was I so afraid? It was obviously God who called me to this, because I hadn’t been thinking about these sins for years. I carefully tugged them away. But appearantly He found it necessary to answer my prayer by giving me these feelings. I had to cross quite some borders. Get over my pride, dissapoint my friend, give someone to who I really looked up a lower opinion about me, forgive myself and let myself be forgiven. It’s not easy to ask for forgiveness. But, again, why was I so afraid. By singing that song, I completely surrendered to the will of God. I consciously asked Him to lead me across my borders. And He did. I could expect it. And He blessed me with especially understanding reactions too! And what, in hindsight, feels like failure, is that it took só long before I really trusted. Before I really came clean to what was rotting inside of me. Because I know that God is fór me, not against me. He’s not out for my fall, my humiliation. He wants to built me up, clean up the things from my past. And that is what I learned from ‘Oceans’. That God is always, álways to be trusted. Even when He asks you to step over the borders of your ego.

Praise and Pain

22/09/2014

English text below

Het is een vreemde situatie. Een tevreden mens zijn en ondertussen ongelukkig zijn over je leven.

Bij de psycholoog moest ik wel eens een vragenlijst invullen. Een van de vragen was: ‘bent u een tevreden mens?’ Daarop vulde ik in: ‘meestal’. Er was ook een vraag die vroeg of ik tevreden was met mijn leven. Daarop vulde ik in : ‘meestal niet’. Hoe zit dat nou?

Ik denk dat het veel te maken heeft met mijn geloof. Ik geloof en weet en vertrouw erop dat ik alles krijg wat ik nodig heb van mijn hemelse Vader. En dat is ook zo. Ik heb alles wat ik nodig heb en nog veel meer. Een ontzettend begrijpende, liefhebbende familie, meelevende vrienden, eten en drinken in overvloed, een warm thuis, spulletjes om me bezig te houden, artsen en behandelaars die als het nodig is voor me klaarstaan… Op papier een heel mooi leven. Alles wat ik nodig heb krijg ik. En nog veel meer, al zou driekwart me afgepakt worden, dan nóg zou ik overladen zijn met zegeningen. En toch ben ik niet gelukkig.

Misschien heeft het iets te maken met verwachtingen, met gebroken dromen, met teleurstelling, met vergelijken. Want daar is het waar het vaak fout loopt. Ik heb er verdriet van als vriendinnen niet op die manier van me houden zoals ik van hen houd. Ik heb er verdriet van dat ik volwassen ben en nog steeds mijn ouders belast. Ik heb er verdriet van dat ik geen gezin heb, en vrienden om me heen wel. Ik heb er verdriet van dat de wereld die ooit voor me open lag, nu zo gesloten lijkt. Ik heb er verdriet van dat ik mijn plekje nog niet heb gevonden. Ik heb er vooral verdriet van dat ik God niet kan dienen met mijn passies en talenten, omdat die onderhand zo diep in me zijn verstopt dat ik ze niet meer kan vinden.

En tóch, toch weet ik dat ik een gezegend mens ben. Datgene wat ik voor lief neem, daar bidden anderen voor. En het is een heel moeilijke tegenstelling. Daarom vind ik het moeilijk God om dingen te vragen die ik zo graag wil. Zoals een gezin, zoals onafhankelijkheid, zoals nieuwe dromen. Want Hij geeft me al zoveel.

Gisteravond in de preek werd ik herinnerd aan het feit dat mijn God geen karige God is. Het volk Israël was met macht en majesteit uit Egypte geleid. En ze waren nog niet lang op weg voor ze begonnen te mopperen. Ze vonden dat ze het niet goed hadden. En dat terwijl ze nota bene waren bevrijd uit de slavernij! In plaats van God danken voor Zijn grote daden, keerden ze zich tegen Hem door te zeuren om nóg meer. En het wonderbaarlijke is, dat God het ze nog gaf ook. Elke dag hemels brood, meer dan genoeg voor iedereen, en ’s avonds vlees. Deze preek heeft me de ogen geopend. God wil niet dat ik ongelukkig ben. Hij wil me overvloed geven. Misschien niet op de manieren die ik verwacht ( de Israëlieten verwachtten vast ook geen manna) maar op Zijn eigen, majestueuze manier. Ik hoop dat Hij mijn hart weer opent voor dromen en ambities. Dat Hij me de durf geeft om mijn hart voor anderen open te stellen en lief te hebben. Dat Hij me gaat gebruiken, het maakt niet uit of ik nou een hand of een minuscuul celletje mag zijn in het lichaam van Christus, als Hij me maar gebruikt. En me daar de durf voor geeft. Dat Hij me geeft dat ik weer oprecht van dingen kan genieten. Dat als ik lach, het een échte lach zal zijn. Ik hoop dat hij de duisternis verjaagt, en ik de rest van mijn leven in het licht mag wandelen. Dat is wat ik hoop. Ik wil niet zeuren. Ik wil niet ondankbaar lijken. Maar ik wéet gewoon dat God geen leven creëert om het te laten doodbloeden. Ik wéet dat ieder mens is gemaakt voor victorie, klein of groot. Victorie in de hemelse Maker. Dáar hoop ik op.

It’s a strange situation. To be a content person and in the meanwhile being totally unhappy about your life.

At the psychologist I sometimes had to fill in a list of questions. One of the questions was: ‘Are you a content person?’ I filled in: ‘most of the time.’There was another question that asked if I was content with my life. I filled in: ‘most of the time I’m not’. What’s that about?

I think it has a lot to do with my faith. I believe and know and trust that God will provide everything I need. And He does. I have all I need and so much more. A very understanding, loving family, friends that care, food and drinks in abundance, a warm home, things to keep me busy, doctors and other specialists when I need them… On paper it’s a beautiful life. Everything I need, I get. And so much more. If three quarters of it would be taken away from me, I stíll would be bending under the blessings. And yet, I’m not happy.

Maybe it has something to do with expectations, with broken dreams, with dissapointment, with comparison. Because that’s where so many things go wrong. I hurt when friends don’t love me the way I love them. I hurt when I think that I still impose on my parents while being an adult. I hurt because I don’t have a family, like my friends do. I hurt, because the world that once lais at my feet, now seems so closed off. I hurt because I haven’t found my place. And I especially hurt because I can’t serve God with my passions and talents, because by now they’ve been hidden so deep inside of me that I can’t find them anymore.

And yet, I stíll know I’m a blessed person. The things I take for granted, another person prays for. And it’s a difficult problem. That’s why I find it hard to ask God for things I so much crave. Like a family, like independance, like new dreams. Because He already gives me so much.

Last night’s sermon reminded me of the fact that my God isn’t sparse in what He gives. The people of Israel were led free from Egypt with great power and victory. And they weren’t on their way long before they started getting grumpy. They thought they were worse off. And that while they were just freed from a lifetime of slavery! Instead of thanking God for His great deeds, they turned against Him by whining for even more. And guess what: God gave it to them too! Heavenly bread every day, more than enough for everybody, and meat at night. This sermon has opened my eyes. God doesn’t want me to be unhappy. He want to give to me in abundance. Maybe not in the ways I expect ( I guess the Israelites didin’t expect manna either), but in His own, majestic way. I hope he opens my heart again for dreams and ambitions. That he gives me the courage to open my heart to others and to truly love. That He will use me, it doesn’t matter if I get to be a hand or a miniscule little cel in the body of Christ, if He only uses me. And gives me the bravery for it. That He gives me the strength to, once again, truly enjoy things. That when I smile, it will be a real one again. I hope He chases away the darkness, so that I can walk the rest of my life in the light. That’s what I hope. I don’t want to whine. I don’t want to seem ungratefull. But I just knów God doesn’t create a life just to let it bleed to death. I knów that each and every person is made for victory, small or big. Victory in the heavenly Creater. Thát’s what I hope for.

Back

09/09/2014

English text below.

Het heeft lang geduurd, maar hier ben ik weer. Ik heb maanden af en toe naar dit scherm gestaard, gewacht of de inspiratie wilde komen, maar helaas… Niets. Nog steeds heb ik weinig te zeggen. Sommige dingen zijn niet in woorden te vatten, en op het moment is het zo onrustig in mij dat ik niet weet waar ik de woorden vandaan moet halen. Toch heb ik het bloggen gemist. Elke dag even een vast punt waarop ik mijn woorden, mijn creativiteit, kwijt kan. Want ik hou er zo van om te schrijven. Zonder voel ik me altijd een beetje ziek. Het schrijven was niet alleen gestopt op deze blog, maar ook in mijn dagboek, gebedenboek en Bijbelstudieschrift. De woorden wilden niet komen. Zelfs bidden viel me zwaar. Ik wist niet waar ik moest beginnen met God uitleggen wat er allemaal speelde, diep in mij. Gelukkig weet Hij dat al voor ik het zeg, voor ik het zelf maar opmerk, maar ook mijn gesprekken met God heb ik soms gemist. Ik voelde me te klein, te onzeker, te angstig en te hopeloos om te schrijven, om God om iets te vragen.

Er spelen grote dingen. Grote dingen die eigenlijk heel klein zijn, maar mijn ziel helemaal vervullen. Mijn broertje, die alles eigenlijk nét niet aankan. Mijn vriendinnen, naar wie ik net een mail heb gestuurd of ze er alsjeblieft meer voor me kunnen zijn, omdat ik het alleen niet meer kan. Mijn ouders, die zo goed voor me zorgen terwijl ik het allemaal zelf zou moeten kunnen. De plannen van op mezelf gaan wonen, die in het water zijn gevallen. Behandelingen waar ik over na moet denken. Vriendinnen die kinderen hebben of verwachten en waarvan ik tranen in mijn ogen krijg van gemis. Mijn toekomst ziet er niet mooi uit. En dat verwart me enorm. Het ‘het-komt-wel-goed-denken’ ben ik een beetje kwijtgeraakt. Ik weet niet waar mijn leven goed voor is, en hoe ik ooit mijn God kan dienen als ik alleen maar het leven aan me voorbij zie gaan. Mijn psychische problemen zijn beschreven als ‘chronisch’, de behandeling is erop gericht zo goed mogelijk te leren leven met de aandoening die ik heb. Waar ben ik goed voor?

Ik ben weer begonnen met consequent bidden. Niet voor mezelf, maar voor anderen. Voor mijn vriendinnen, mijn familie, voor hen die God niet willen kennen, voor Zijn kinderen wereldwijd. Misschien is dat ook de manier om weer met schrijven te beginnen. Ik wil jullie helpen, inspireren en iets belangrijks meegeven. Misschien is het te moeilijk om veel over mezelf te schrijven. Misschien boeit het jullie ook niet wat ik meemaak. Maar ik wil graag weer mijn passie volgen, weer schrijven en dingen met jullie delen. Ik hoop dat jullie meelezen!

It’s been a long time, but I’m back. For months I’ve been staring at this screen every once in a while, waiting for the inspiration to come, but… nothing. Some things aren’t really utterable in words, and at the moment it’s so restless inside of me that I don’t know where to find the words. But still, I missed blogging. A set point every day on which I can utter my words, my creativity. Because I do so love to write. Without it I always feel a little ill. The writing didn’t only stop at this blog, but also in my diary, my prayer journal and my Bible study notebook. The words wouldn’t come. Even praying was hard for me. I didn’t know where to begin to explain to God what was going on, deep within. Thankfully He already knows before I utter it, before I even notice it, but I missed my conversations with God too. I felt too small, too insecure, too fearfull and too hopeless to write, to ask God for something.

Big things are at hand. Big things that are actually really small, but completely overwhelm my soul. My little brother, who júst can’t cope. My friends, whom I just sent an email asking if they please could be there for me more, because I can’t do it on my own anymore. My parents, who take such good care of me while I should be able to do it all myself. The plans of living on my own, which fell trough. Treatments I have to think about. Girlfriends who have kids or are expecting which brings tears to my eyes of missing out. My future doesn’t look pretty. And that confuses me. I lost the ‘it-will-be-okay- thinking’ a little. I don’t know what good my life is, and how I can ever serve my God by watching the world go by. My psychological problems are described as chronical, the treatment is aiming for learning to cope with the disease I have. What am I good for?

I’ve started praying again. Not for myself, but for others. For my friends, my family, for the ones who deny God, for His children worldwide. Maybe that’s the way to get back into writing. I want to help you, inspire you and provide you with something important. Maybe it’s too hard to write a lot about myself. Maybe you don’t even care what I’m going trough. But I would love to follow my passion again, write again and share things with you. I hope you join me and read along!

Jonah and God’s mercy

28/03/2014




English text below!

Deze week link ik mijn site met SheReadsTruth om na te 
denken over Jona drie en vier.

In Jona drie en vier gaat het verhaal van Jona verder nadat 
hij is uitgespuugd door de grote vis die hem had opgeslokt. 
Jona gaat, warempel, naar Ninevé en verkondigt daar Gods 
boodschap: De stad zal verwoest worden. De inwoners van 
Ninevé nemen Jona’s oproep heel serieus en tonen berouw.  
Zelfs de koning van de stad trekt zijn koninklijke gewaad 
uit en hult zich in zak en as. God ziet dat heel de stad 
berouw toont en besluit zich te bedenken. Hij zal geen oordeel 
vellen over Ninevé. Een prachtige uitkomst, zou je zeggen. 
Maar Jona is het er niet mee eens. Hij wordt zelfs kwaad.

Hij zegt:  'Want ik wist dat U een genadig en barmhartig God 
bent, geduldig en rijk aan goedertierenheid, Die berouw heeft 
over het kwaad. Nu dan, neem mijn leven weg, want het is voor 
mij beter te sterven dan te leven.'  Hij vindt het niet eerlijk 
dat God berouw heeft getoond en besloten heeft de stad niet te 
straffen. God reageert heel nuchter: ben je wel terecht boos, Jona?

Wat is het nu wat Jona zo kwaad maakt? En herkennen wij er iets in? 
Ik las een keer de uitspraak: Don’t be angry at me because I sin 
differently from you  (wees niet boos op me omdat ik anders zondig 
dan jij).  En misschien ligt daar wel de kern. Jona heeft gezondigd 
en werd vergeven. Maar naar zijn inzien heeft Ninevé heviger gezondigd, 
is de stad de redding voorbij.

Dit stukje van het verhaal van Jona doet me denken aan een gelijkenis 
die Jezus vertelde over de onbarmhartige knecht. In die gelijkenis 
wordt een knecht bij de koning geroepen omdat hij hem geld schuldig 
is. De knecht smeekt de koning of hij hem de tijd wil geven alles 
terug te betalen. De koning is met ontferming bewogen en scheldt hem 
alle schulden kwijt. Maar zodra de knecht buiten komt, komt hij een 
andere knecht tegen die hém weer geld schuldig is. Deze knecht vraagt 
hem ook om tijd de schuld te betalen, maar de eerste knecht weigert 
het hem te geven. Hij werpt hem zelfs in de gevangenis! Als de koning 
dat hoort, besluit hij de eerste knecht zélf in de gevangenis te gooien 
omdat hij zo onbarmhartig is geweest. Hiermee wilde Jezus laten zien dat 
het van het grootste belang is de misdaden van een ander te vergeven. 
De misdaden tegen jezelf, maar ook de misdaden in het algemeen.

Wat ik me nu afvraag is waarom Jona de zonden van Ninevé niet kon vergeven 
en God wel. Misschien is het wel heel simpel. God is God. Zijn wegen zijn 
niet onze wegen. Zijn trouw en liefde zijn zoveel groter dan die van een mens.

In het vervolg van Jona laat God Jona iets zien door een boom. Een boom die 
in een nacht opkomt maar ook in een nacht weer dood gaat. Jona maakt zich 
daar erg druk om en God zegt: Ú ontziet die wonderboom, waarvoor u niet 
gezwoegd hebt en die u niet hebt laten groeien, die in één nacht ontstond 
en in één nacht verging. Zou Ík dan die grote stad Ninevé niet ontzien, 
waarin meer dan honderdtwintigduizend mensen zijn die het verschil tussen 
hun rechter- en hun linkerhand niet weten, en daarbij veel vee?

Ik heb een keer een interview gezien met een vrouw die allerlei vrienden 
had verloren bij de volkerenmoord in Rwanda. Op een gegeven moment was 
haar verdriet en boosheid zo groot dat ze het uitschreeuwde naar God: 
‘God, kan het u dan niets schelen?! ‘ Het werd meteen erg donker en het 
begon te regenen. God zei tegen haar: ‘dit zijn mijn tranen om mijn 
kinderen. Ik vind het zo verschrikkelijk wat er is gebeurd! Het zijn 
mijn kinderen, ik heb ze gemaakt. Denk je nu echt dat het mij niets 
kan schelen?’

God is anders dan mensen. Hij vergeeft graag, is vol liefde en geeft 
graag tweede, derde en honderdderde kansen. Dat is wat ik voornamelijk 
uit het verhaal van Jona haal.

This week I link my post with SheReadsTruth to think about Jonah three 
and four.

In Jonah three and four the story of jonah continues after He came out 
of the fish that swallowed him. Jona goes to Nineveh and there he 
proclaims Gods message: The city will be destroyed. The people of nineveh 
take Jonah’s call very seriously and show remorse. Even the king of the 
city gets out of his royal robes and clothes is as hand sackcloth. God 
sees that the whole city shows remorse and He decides to change His mind. 
He won’t judge Nineveh. A beautiful outcome, don’t you think? But Jonah 
doens’t think so. He even gets mad.  He says: Because I knew  You are a 
kind and merciful God, and you are very patient. You always show love, 
and you don’t like to punish anyone, not even foreigners. Now let me die! 
I’d be better off dead.  He doen’t think it’s fair God changes His mind 
and decides to not punish the city. God on the other hand reacts very 
sobering: Are you rightly mad, Jonah?

What is it that makes Jona so mad? And do we see something of ourselves 
in him? I once read the saying: ‘Don’t be angry at me because I sin 
differently from you’. And maybe that’s where the root of the problem is. 
Jonah sinned and was forgiven. But the way he sees it, Nineveh sinned way 
worse and is beyond saving.

This piece of the story of Jonah reminds me of a story Jesus told about 
the incompassionate slave. In that story, a slave is called by the king 
because he ows the king money. The slave begs the king to give him time 
to pay everything back. The king takes pity on the slave and decides to 
absolve the slave. But as soon as the slave comes outside, he runs into 
another slave that ows hím money. This slave also asks him for time to 
repay the debt, but the first slave refuses to give him time. He even 
trows him in jail! When the king hears this, he decides to throw the 
first slave in jail because he was so incompassionate. With this story, 
Jesus wants to show how super important it is to forgive. Not only the 
crimes committed to yourself, but also the general ones.

I wonder why Jonah couldn’t forgive the sins of Nineveh and God could. 
Maybe the answer is very simple. God is God. His ways aren’t our ways. 
His love and mercy are so much greater that those of a human being.

In the next part of Jonah, God shows something to Jonah trough a tree. 
A tree that comes up in one night but also dies in one night. Jonah 
worries himself sick about is and God says:  ‘You have been concerned 
about this plant, though you did not tend it or make it grow. It 
sprang up overnight and died overnight. And should I not have concern 
for the great city of Nineveh, in which there are more than a hundred 
and twenty thousand people who cannot tell their right hand from their 
left—and also many animals?’

I once saw an interview with a woman who lost a lot of friends in the 
genocide in Rwanda. At a certain moment her sadness and anger were so 
great she shouted to God: ‘God, don't you even care?!’ It started to 
get dark immediately and it began to rain. God said to her:’ these are
my tears for my children. I find what happened devestating. These were 
my children, I made them. Do you really think I don't care?’

God is different from people. He loves to forgive, is full of love and 
likes to give second, third and hundredandthird chances. That’s what 
exites me most about the story of Jonah.

Religion Vs Relationship

27/03/2014

Sommige mensen hebben veel moeite te begrijpen wat ik in God zie. 
Ze vinden Jezus een sprookjesfiguur, een mythe, alleen maar een 
historische figuur, een wijze man of een profeet. En met iemand 
die niet op aarde is heb je over het algemeen geen relatie. Ze 
zien mijn geloof alleen maar als religie, als een stel regels 
die opgevolgd moeten worden om iets te bereiken. Maar ik heb 
een relatie met God, en die relatie houdt zoveel meer in dan 
enkel Zijn regels naleven!

- Ik vertrouw op God. Ik heb keer op keer gemerkt dat het goed is om
Hem te vertrouwen, en dat het kán. Hij heeft Zich bewezen. Voorbeelden?
Na twee mislukte studies heeft Hij me naar de juiste studie geleid. Dat 
zie ik nog steeds als reden waarom ik Hem kan vertrouwen. In het verleden
behaalde resultaten zijn een garantie voor de toekomst - dat Hij toen 
trouw was, betekent dat je Hem ook nu kunt vertrouwen. 
- Ik praat met God. Soms heel de dag steeds eventjes, soms heel lang achter
elkaar. En God praat terug. Hoe? Door zachtjes in mijn gedachten op te 
komen. Hoe weet ik dat het niet mijn eigen gedachten zijn? Door de dingen die
Hij zegt! Sommige dingen zou ik nooit over mezelf durven denken, maar 
God zegt ze gewoon.
- Ik dien God. Dit lijkt misschien veel op wat mensen doen die 'religieus' 
zijn, maar het is gestoeld op wederzijds respect. Ik dien God niet omdat het 
moet, maar omdat ik het wil. Ik wil niets liever dan voor Hem bezig zijn, 
omdat Hij zoveel voor mij heeft gedaan. Door dingen voor Hem te doen (en 
te laten) verdien ik niets. Ik ga er niet door naar de hemel of iets 
dergelijks, het is puur uit liefde. 

Misschien wil jij ook wel een relatie met God. Verlang je naar 'meer'. Laat
gerust iets van je horen, ik wil je graag helpen en voor/met je bidden! 

Some people have a really hard time understanding what I see in God. They
think Jesus is some sort of fairytale figure, a myth, just a historic 
figure, a wise man or a prophet. And with someone who isn't on earth you
usually don't have a relationship. They view my faith just like a religion,
a bunch of rules that have to be followed to achieve something. But I have
a relationship with God, and that relationship holds so much more than 
just living by His rules! 

- I trust in God. I have noticed, time and time again, that it is (more
than) okay to trust Him, and that you cán trust Him. He has proven 
Himself worthy. Examples? After two failed educations He has led me to the
right school. I still see that as a reason why I can trust Him. Results
in the past are a guarantee for the future - Him being faithfull then means
you can also trust Him now. 
- I talk to God. Sometimes little whiles troughout the day, sometimes a long
whole back to back. And God talks back. How? By gently appearing in my
thoughts. How do I know it isn't a thought of my own? Because of the things 
He says! Some things I would never dare to think about myself, but God just
says them! 
- I serve God. Maybe this looks a lot like what people who are 'religious' 
do, but it is based on mutual respect. I don't serve God because I have to,
but because I want to. I want nothing more than to be busy for Him, because
He did so much for me. By doing (and not doing) things for him, I don't earn
something. I don't go to heaven or something like that because of it. It's 
all out of love.

Maybe you too would like a relationship with God. You desire more. Please 
contact me, I'd love to help you and pray with/for you!

About Jonah and the Prodigal Son

20/03/2014

Linking up with SheReadsTruth today for #SheSharesTruth English text 
down below!

Jona. Het verhaal kennen we allemaal wel. Hij moet van God naar Ninevé,
wil niet, slaat op de vlucht, belandt in de buik van een grote vis en
gaat uiteindelijk toch naar Ninevé, waar hij boos wordt en goede raad
van God krijgt. Een bekend verhaal dus, waarin de vis nog wel het meeste
opzien baart.

Maar is dat wel terecht? Moet die vis de meeste aandacht krijgen? Ik denk
het niet. Dit verhaal doet me namelijk ontzettend denken aan de gelijkenis
van de verloren zoon. De gelijkenis die eerst 'de barmhartige Vader' werd
genoemd. In die gelijkenis (Lukas 15 vers 11-32) gaat het over een zoon
die, terwijl zijn vader nog leeft, zijn erfenis opstrijkt en hem helemaal
verbrast. Wanneer hij tot het absolute dieptepunt is gekomen, besluit hij,
vol berouw, terug te gaan naar zijn vader. De vader staat met open armen
op zijn zoon te wachten, hij heeft hem zo gemist en wist wel dat hij terug
zou komen. De broer van de verloren zoon echter vindt het allemaal maar
wat. Er wordt een heel feest voor zijn broer gevierd, terwijl hij altijd
braaf thuis is gebleven en zijn vader heeft geëerd en geholpen. Dat is toch
niet eerlijk?

Wat doet mij nou zo denken aan het verhaal van de verloren zoon als ik Jona
lees? Ten eerste is er de stad Ninevé, vol verderfelijke acties. God roept hen,
door Jona, op tot bekering, en zij doen er alles aan om terug te keren naar
God. Ze worden met open armen ontvangen. Jona echter vindt het allemaal maar
onzin: ze zijn veel te zondig geweest en worden aan hem gelijkgesteld, terwijl
hij zijn leven lang God gediend heeft! God tenslotte geeft aan dat Jona onterecht
kwaad is en juist blij moet zijn dat alle levens van de stad gered worden.

De beide verhalen gaan over Gods enorme genade. Jona zegt het zelf: "Ik wist het
wel: u bent een God die genadig is en liefdevol, geduldig en trouw, en tot
vergeving bereid." (Jona 4 vers 2) Waar Jona kwaad is om de genade van God, is
de oudste zoon in de gelijkenis van de verloren zoon ten diepste om dezelfde
reden kwaad.

En, op wie lijken wij het meest? Zijn we zoals de inwoners van Ninevé en de
verloren zoon die terug vluchten naar God en Hem om vergeving vragen? Of zijn we
zoals Jona en de oudste broer, die het helemaal niet met die vergeving eens zijn?
Zijn sommige mensen voor ons te ver heen, te zondig om bij God een kans te krijgen?
Of zijn we zelf zulke mensen, en leven we van enkel genade? Om over na te denken...

Jonah. We all know the story. God tells him to go to Nineveh, he doesn't
want to and flees, he ends up in the tummy of a big fish and in the end
he does go to Nineveh where he gets mad at Gods mercy and gets good advice
from God. So, a familiar story, in which the fish gets the most attention.

But is that right? Should this fish get the most attention? I don't think
so. Because this story reminds me ever so much of that of the prodigal son.
The story that was once called 'the merciful Father'. In that story (Luke
15 verse 11-32) it's about a son who, while his father is still alive,
gets his inheritance and wastes it all away. When he hits rock bottom, he
decides full of remorse to go back to his father. The father is waiting with
his arms open wide for his son, he has missed him so much and always knew he
would be back. The brother of the prodigal son doesn't think it's all that
great. There's a big party in his brothers honour while he has always been
good and stayed at home and honoured and helped his father. Isn't this
unfair?

What reminds me so much of the story of the prodigal son when I read the book
of Jonah? First, there is the city of Nineveh, filled with despicable things.
God calls them, trough Jonah, to repent and they do everything in their power
to turn to God. They are recieved by Him with open arms. Jonah, on the other
hand, finds it all quite nonsensical: they have been way to sinful and are
equalled to him by God, while he has been serving God his entire life! God
makes it clear that Jonah isn't rightfully mad and that he should be happy:
all lives in Nineveh are saved!

Both stories are about Gods enormous grace. Jonah says it himself in Jonah
4 verse 2: 'I knew it. You are a kind and merciful God, and you are very
patient. You always show love, and you don't like to punish anyone, not even
foreigners.' Jonah is angry because of Gods mercy, and when you look into the
heart of the brother of the prodigal son, his thoughts are the same.

So, who do we look like the most? Are we like the people of Nineveh and the
prodigal son who run back to God and ask Him for forgiveness? Or are we like
Jonah and the older brother, who don't think this grace is appropriate? Are
some people to far off to us, too sinful to get a chance with God? Or are we
ourselves those people, and do we live by grace alone? To think about...

Better Things

13/03/2014

Soms is het een beetje donker als je naar de toekomst 
kijkt. Je weet niet wat er staat te gebeuren, je weet 
niet met wie je je leven zult delen en wat je zult doen 
en laten. Het kan beangstigend zijn om naar de toekomst 
te kijken. Vooral als je naar het verleden kijkt. Je weet 
precies wat wanneer is gebeurd en je kunt je niet voorstellen 
dat het beter wordt dan het was. Maar God belooft het goede 
voor de toekomst, op zoveel plaatsen in de Bijbel!

'Ik immers, Ik ken de gedachten die Ik over u koester, spreekt 
de HEERE. Het zijn gedachten van vrede en niet van kwaad, 
namelijk om u toekomst en hoop te geven.'

Je kunt je misschien niet voorstellen dat er nog veel voor je
gaat veranderen. Maar God belooft je een toekomst te geven. En
dat is geen doorsnee toekomst. Het is een toekomst die overvloedig
is, vol zegeningen. Wat kun je zelf doen om zo'n toekomst te krijgen?
Niet veel, want het is pure genade dat je het krijgt. Maar zoek 
God, dat is wat het belangrijkst is. Geloof Hem. Vertrouw op Hem. Dan 
is niet alleen de toekomst mooi, maar ook het heden. 

Sometimes it's a bit dark when you look to the future. You don't know
what's about to happen, who you will share your life with and what
you will and will not do. It can be terrifying to look at the future,
especially when you look at the past. You know exactly what has 
happened when and you can't imagine life being better than it was. 
But God promises good for the future in so many places in the Bible!

I will bless you with a future filled with hope—a future of success, 
not of suffering.

Maybe you can't imagine much is going to change for you. But God 
promises to give you a future. And no ordinary one. It's an 
abundant future filled with blessings. What can you do to get 
such a future? Not much, because it's pure grace you're getting it. 
But search for God, that's what is most important. Believe in Him. 
Trust in Him. Than not only the future is bright, but also the present.

A Standard of Grace

07/03/2014


Het valt niet mee om een perfectionist te zijn. Hoe ik dat 
weet? Ik ben er eentje. Niet in alle opzichten (bewijsstukken: 
mijn rommelige kamer en ongestreken kleding) maar wel in ten 
minste een. En dat is mijn uiterlijk.

Ik vind het moeilijk om hier over te praten, want ik zie er 
niet uit zoals ik zou willen. Ik ben te zwaar, heb behoorlijk 
onhandelbaar haar dat een eigen leven leidt, zit vol met sproeten, 
heb af en toe een pukkel en mijn neus zou wel een zetje omhoog kunnen 
gebruiken. Ik geef het meteen toe: ik ben niet perfect. Maar dat wil 
ik wel zijn. Dus ben ik in de weer met smeersels tegen de eerste 
rimpels, make-up om alle onvolkomenheden te verbergen en lijn ik
langzaam maar zeker mijn dikke buik eraf (die er na een medicijnwissel 
prompt weer aan zit, maar dat terzijde). In dit artikel schreef ik er 
al over. En hoewel niet alles op mij van toepassing is, ben ik toch
meer dan nodig bezig met mijn uiterlijk. Katie, van Beam, schreef er 
onlangs een blog over, over die hang naar perfectie. En het nieuwste
fenomeen waar de jonge vrouw van tegenwoordig aan moet voldoen: de 
thigh gap. Dat is een open ruimte tussen je dijen wanneer je met je 
voeten tegen elkaar staat. Dát moet je dus tegenwoordig hebben om
perfect te zijn. Zoals jullie wel kunnen raden zijn, naast mijn 
buik, ook mijn benen dik, dus zo'n thigh gap zit er voorlopig niet in. 
Maar soms heb ik echt wel door dat ik te ver ga in mijn hang naar
perfectie.

Gelukkig weet ik, diep van binnen, dat uiterlijk perfectionisme niet
is wat ertoe doet. Dat het gaat om genade, pure genade. Dat ik het
niet voor elkaar krijg om perfect te zijn, en dat dat, om Jezus'
wil, goed is. Dat een thigh gap dan wel niet haalbaar is, maar het 
gaat om mijn hart. En dat hart is niet perfect. Het heeft stoffige
hoekjes vol leugens die netjes opgeruimd zouden moeten zijn. De ramen 
zitten vol met strepen van onwil en onkunde. De vloer heeft barsten 
omdat mijn hart gebroken is. Maar God. God heeft dit hart aanvaard, 
met de lelijke, maar ook met de mooie kanten. Het vrolijke behangetje 
van mijn geloof in God. De mooie stoel van warmte en liefde voor 
anderen. De gordijnen die waaien in de wind: Gods vernieuwende kracht
die door mijn hart waait. En dus houd ik mezelf niet voor te voldoen 
aan een standaard van perfectie, maar word ik gedragen door de handen
van Genade.

It's hard to be a perfectionist. How I know? I am one.  Not in every 
single way (evidence: my messy room and wrinkly clothes) but in at 
least one. And that's my appearance.

I find it difficult to talk about this, because I don't look the way
I would like. I'm too heavy, have uncontrollable hair that leads a 
life of it's own, am completely covered in freckles, have a pimple 
every now and then and my nose could use a little lift. I completely
admit it: I'm not perfect. But I want to be perfect. So I use creams 
against the first wrinkles, make-up to hide all imperfections and I
slowly but surely diet my belly off (only to gain it promptly after
having to take new medicines, but that's another story). In this 
article I already wrote about it. And even though not everything 
about it can be applied to me, I'm more busy with my appearance
than I need to be. Katie, from Beam, wrote a blog about it the
other day, about this striving for perfection. And about the 
newest phenomena a young women has to live up to these days: the
high gap. It's an open space between your tighs when you stand with
your feet together. Tháts what you have to have these days to be 
perfect. As you can guess are my legs big too, besides my belly, so 
a thigh gap isn't in the stars for me. But sometimes I do see I go
too far striving for perfection. 

Luckily, deep down I know that superficial perfectionism isn't what
matters. What matters is grace, pure grace. That I can't be perfect, 
and that that is okay, for Jesus' sake. That a thigh gap may be 
unreachable, but that it's all about my heart. And that heart isn't
perfect. It's got dusty nooks and cranny's filled with lies that have
to get a good dusting. The windows are full of smears of imperfection. 
The floor is damaged because my heart has been broken. But God. God 
has accepted this heart, with it's ugly but also with it's beautiful
sides. The cheerful wallpaper of my faith in God. The beautiful chair
of love and warmth for others. The curtains that wave in the wind: 
Gods renewing power blowing trough my heart. So I won't hold myself 
to a standard of perfection, but am I held by the arms of grace.