Ik denk in poëtische zinnen vandaag
Elke gedachte verdwijnt als gedicht
Misschien is het wel hoe ik vlucht wanneer
Ik iets moeilijks van mezelf vraag
Vlucht
Teerbemind Kind
Één ding weet ik zeker
nu ik hier zit, op de bank
terwijl de wind zachtjes met mijn haren speelt
omdat ik zojuist het schuifraam opendeed
en de wind al zolang ik me herinner
van mijn krullen graag een pluizenbol maakt.
Één ding weet ik zeker
nu ik de kamille in de vensterbank
en de seringen in de boom buiten ruik
een vinkje door de tuin zie scharrelen
een vinkje dat elke dag even
naar me kijkt, door het raam,
en waarnaar ik even terugkijk, elke dag
Één ding weet ik zeker
nu het warm is en dus
mijn voeten bloot
eindelijk, alsof ik het gemist heb
wiebelende tenen, warme grond
wanneer ik rondloop en zucht
omdat het me zo oplucht om
vaste grond te voelen en te lachen
om zwarte voetzolen
die de grond me altijd meegeeft
Één ding weet ik zeker
nu er een warme straal zonneschijn
op de vloer is gedwarreld
en de kat knijpogend haar rugje bolt
en in de warmte opgekruld gaat liggen
als ik de schaduw van perfect geplaatste snorharen zie
gesnor hoor bij de dichtgeknepen ogen
dan weet ik het zeker, en zucht ik het uit
Mijn Maker, Hij kent me en verleidt me steeds weer
met geuren en dieren en kleuren en pracht en praal
Één ding weet ik zeker
al die schoonheid is voor mij zo
machtig groot
en Hij weet dat, Hij weet dat
en vult mijn hart, zodat
daar niets anders leeft
dan Zijn schoonheid
Zijn geuren en bloemen en wind
en ik, ik weet het weer, zonder twijfel
ik ben Zijn
teerbeminde kind
Starting anew
English text below:
De laatste keer dat ik een bericht postte op deze blog was vlak na mijn verjaardag, in maart. Ik kreeg toen last van een flinke depressie, en kon geen woorden meer vinden. In de tussentijd is er veel gebeurd, gepraat, geheeld en aan het veranderen. Één van de dingen die ik merk, nu ik meer en meer tot mezelf kom, is dat ik het zo mis om te schrijven. Ik moest een keer, als opdracht, een brief naar mezelf schrijven en daarin heb ik mezelf verteld dat ik gewoon, zomaar, recht uit mijn hart, moest blijven schrijven omdat het goed voor me is. Dat ik een soort zielepijn voel als ik te lang niet schrijf. Deze periode was veel te lang. Dus hier ben ik weer.
Ik ga proberen de komende tijd te vertellen over de weg die ik dit jaar, en eigenlijk heel mijn leven, heb afgelegd. Over wat er mis was en is, wat er allemaal is gebeurd, wat goed was, wat niet, wat moeilijk blijft, maar ook wat makkelijker wordt, wie ik word en wie ik was en hoe dankbaar ik God ben voor Zijn oneindige hulp.
Maar eerst begin ik met foto’s. Foto’s vertellen zo veel, en aangezien ik niet ben gestopt met foto’s maken, vertel ik eerst hun verhalen.
The last time I posted a post on this blog was right after my birthday, in March. I then had a big depression, and couldn’t find any words anymore. In the meanwhile, so much has happened, been talked about, healed and changed. One of the things I notice very deeply now that I’m coming to my own more and more is that I miss it so much to write. Once, as an assignment, I had to write a letter to myself and in it I told myself to keep writing, just ordinarily, straight from my heart, because it’s so good for me. That I feel a pain in my soul if I don’t write for too long. This time was too long. So here I am again.
I will try to write about the road I’ve taken this year, and my whole life, actually. About what was and is wrong, about all that happened, what was good, what wasn’t, what stays hard but also about what becomes easier, who I am becoming and who I was and how grateful I am to God for His endless help.
But firts I’m starting with pictures. They tell so much, and since I haven’t stopped taking pictures, I will tell their stories first.
Maanden geleden ben ik begonnen met een klein projectje. Ik had vorig jaar, tot het voorjaar van dit jaar, erg het gevoel dat ik er niet genoeg kon zijn voor mensen, en dat zij zoveel voor mij deden, maar ik niets terug kon doen. Ik ben toen erg veel kadootjes gaan kopen om maar te laten zien hoe belangrijk ik die personen vind en hoeveel ze voor me betekenen. Ik had zelf echt wel door dat het veel te ver ging, en ik durfde niet meer naar mijn bankrekening te kijken. En ook maakten verschillende lieve mensen me duidelijk dat ze toch wel van me hielden, of ik nu met dozen vol kado’s aan kwam zetten of niet. Toen kreeg ik een idee. Ik hou heel erg van schrijven, van post sturen en van kadootjes geven. Woorden en kadootjes zijn echt mijn liefdestalen. Dus bedacht ik het project #25weeksofgiftsandwords. Als je op mijn Instagram zoekt op die hashtag, zie je wat ik tot nu toe heb gemaakt en hoever ik ben. Ik ben, eigenlijk noodgedwongen, mijn woorden gaan zien als kado’s voor anderen. Samen met nog wat leukigheidjes en mooi versierde post wordt het dan echt een klein kado door de brievenbus. Ik hoop op die manier ook duidelijk te kunnen maken hoe belangrijk de mensen die ik misschien niet vaak zie, maar die wel rotsvast in mijn hart verankerd zijn, voor me zijn.
Months ago I started a little project. Last year, until the Spring of this year, I very much felt like I couldn’t be there enough for people, and that they did so much for me, but I couldn’t give back. I started buying a lot of gifts just to show how important these people are to me and how much they mean to me. I was fully aware that my spending was out of control, and I didn’t dare to look at my bank account. Also, some sweet people told me again and again that they loved me anyway, whether I gifted them boxes full of presents or not. Then I got an idea. I really love writing, sending mail and giving gifts. Words and gifts really are my love languages. So I thought up the project 25weeksofgiftsandwords. When you take a look on my instagram and search with that hashtag, you’ll see what I’ve made so far and how far I’ve come. I started to see, more or less because I had no choice, that my words can be gifts to others. Together with some little goodies and fun spruced up mail it becomes a little gift in the mailbox. I hope to be able to make clear how important the people I may not see a lot, but who are securely anchored to my heart, this way too.
Ik heb heel veel lol gehad, geknuffeld en uitstapjes gemaakt met lieve kleine Albert. Op deze foto was hij nog geen twee jaar. Hij speelde hier ‘stickermonster’;)
I’ve had a lot of fun, cuddles and outings with sweet little Albert. In this picture he wasn’t even two years old. He was playing ‘stickermonster’;)
Sorry voor het decolleté, maar ik heb de afgelopen tijd met veel van de mensen die belangrijk voor me zijn een Instax-foto genomen (een soort polaroid). Ik vind het fijn om van al die lieve mensen een foto samen te hebben en ben zuinig op de foto’s. Dit ben ik met mijn moeder.
I’m sorry for the cleavage, but lately I have been taking a lot of instax-pictures (a kind of polaroid) with a lot of the people who are important to me. I love having these pictures of me together with all those sweet people and I take good care of the shots. This is my mom and me.
De lente was prachtig dit jaar, dat zie ik nu goed terug op de foto’s. Op die momenten zelf kon ik het eigenlijk niet goed zien vanwege die depressie die overal een schaduw overheen legde, maar eigenlijk was het een en al pracht en praal.
Spring was beautiful this year, I can see that very well now in my pictures. At those moments I couldn’t really see it because of the depression that casted it’s shadow over everything, but actually it was all splendor and beauty.
Op 1 mei 2015 werden mijn langverwachte tweelingneefjes geboren. Wat een prachtige dag, en wat een schatten van baby’s! Adriaan Wout (hij is naar mij vernoemd, daar kan ik nog steeds erg ontroerd om raken) is 5 minuten ouder dan zijn broertje Matthias Jan (vernoemd naar mijn zusje!). Twee lieve, kleine wondertjes, en meteen al zo verschillend! Inmiddels zijn ze ruim acht maanden oud en kan ik me geen tijd meer voor hun geboorte indenken. Het valt niet mee voor mijn broer en schoonzusje, een kleine jongen van twee en een kleine tweeling, maar wat zijn het heerlijke kinderen. En zó verschillend! Matthias is serieus, kijkt de kat uit de boom, kan vreselijk fronsen, weet maar al te goed wat hij wil en vindt het heerlijk om tijden te knuffelen. Hij is een behoorlijke tijd ziek geweest en nu hij zich beter voelt is het heerlijk om hem hard te horen lachen en lekker te zien spelen. Adriaan is verre van serieus, lacht hard en naar iedereen, heeft een ontzettend grappig gezichtje en het maakt hem niet erg veel uit wat er allemaal gebeurt. Meneer serieus en meneer lolbroek, dus. En wat ben ik gezegend met hen, en met Albert, mijn drie grote liefdes.
On the first of May my long expected twin nephews were born. What a beautiful day, and such beautiful babies! Adriaan Wout (he’s named after me, I can still get teary eyed over that) is five minutes older than his little brother Matthias Jan (named after my sister!). Two sweet, little miracles, and immediately so very different! They’ve grown to be over eight months old and I can’t even imagine my life without them in it. It isn’t easy for my brother and sis-in-law to take care of a little two year old and the twins, but they are such amazing kids. And so very different from each other. Matthias is serious, waits to see what happens and takes his time, has the best frown, knows all too well what he wants and loves to cuddle for ages. He’s been sick for quite some time lately, and now that he’s feeling better, it’s amazing to hear him laugh out loud and having a blast playing with his toys. Adriaan is far from serious, laughs quickly and loud and to anyone and everyone, has a very funny face and it doesn’t really matter to him what happens, he’s just happy and content. So mister serious and mister funny pants. How blessed am I to have them, and Albert, my three great loves, in my life.
Mijn oma met haar tweede en derde achterkleinzoons / My grandma with her second and third great grandsons
De baby’s en ik, de eerste keer dat ze hier ‘op visite’ kwamen. Links Adriaan, rechts Matthias. / The babies and me, the first time they came to ‘visit’. Adriaan on the left, Matthias on the right.
Heerlijk knuffelen, dutjes doen en spelen met en zorgen voor mijn drie neefjes (en Frits, mijn hondje)./ Gloriously cuddling, napping and playing with and taking care of my three nephews (and Frits, my dog).
Mijn supertrotse moeder, oma van drie heerlijke jochies. / My super proud mom, grandma of three sweet boys.
En we hadden lol / and we had fun
Zie je hoe hard ze groot worden? Het is gek gewoon, ze groeien en leren zó ontzettend snel! / See how big they are getting? It’s plain weird, they grow and learn so incredibly fast!
Zusje en ik gingen naar #FlavouritesLive, een evenement waarbij (creatieve) webshops voor een paar dagen in een oude scheepshal in Amsterdam een echt winkeltje openen. Het was erg gezellig, en de fotobus was grappig en gaf ons een… bijzonder resultaat. / Little sis and I went to #FlavouritesLive, an event where (creative) webshops open a real store for a few days in an old ship wharf in Amsterdam. It was really fun, the photobus (a photoboot in an old Volkswagen van) was funny and gave us a… special result.
Ik ging met lieve vriendin J een dag naar de Heide bij Ede. Het was er prachtig en ik heb hard genoten van de mooie natuur en het zeer goede gezelschap. / I went to the heather near Ede for a day with sweet friend J. It was so beautiful here and I really enjoyed the gorgeous nature and the very good company.
Ik ben ook nog een nachtje weggeweest naar Zeeland met vriendin E. Helaas zijn we de tweede dag ’s avonds laat teruggereden naar huis omdat het met Adriaan niet goed ging, maar gelukkig viel het uiteindelijk mee. De anderhalve dag die we samen doorbrachten, was erg leuk en gezellig. En de kleine dorpjes in Zeeland waren erg fotogeniek! / I also went away for a night to Zeeland (Sealand, a province of the Netherlands) with friend E. Unfortunately we drove back home late at night the second day because something seemed seriously wrong with Adriaan, but fortunately, after some time in the hospital, he was okay. The day and a half we did spend together were lots of fun. And the tiny towns of Zeeland were very photogenic.
In de herfst zijn nichtje en vriendin R en ik een weekend naar de Belgische Ardennen geweest. Het was meer dan prachtig, ik geloof dat ik nog nooit zoveel moois heb gezien… / In the Fall cousin and friend R and I went to the Belgian Ardennes for a weekend. It was more than gorgeous, I don’t think I’ve ever seen so much beauty…
Ondertussen hadden mijn broer en schoonzusje een plan beraamd. Op een ochtend werd er een enorm konijnenpaleis bij mijn kleine huis gezet en een paar dagen later mocht ik met mijn broer twee schattige, jonge konijnen uit gaan zoeken! Echt een geweldig kado, ik ben helemaal dol op konijnen! Ik geniet heel hard van ze (de dames heten Truus en Toos). / In the mean while my brother and sis-in-law made up a plan. One morning, a huge rabbit palace was delivered outside of my tiny home and a few days later I got to pick out two adorable, fluffy bunnies! Really an amazing gift, I adore rabbits! I enjoy their company so much (the ladies are called Truus and Toos).
En ook van alle andere dieren geniet ik volop / I also love our other animals to the max
Natuurlijk heb ik nog veel meer gedaan. Ik ben met een heel goede vriendin naar een Eva-dag geweest, heb gezellig gewinkeld met allerlei mensen, heb regelmatig lekker een drankje gedaan met lieve mensen, ben op bezoek geweest bij lang-niet-gezien-vrienden, heb mijn vriendinnen regelmatig gezien, heb heerlijk met hen en de mannen/ vrienden gegeten, ben naar verjaardagen geweest, heb meegeleefd en meegelachen, ben vaak uit eten geweest, het prachtige nieuws gekregen dat een aantal vriendinnen weer een kindje verwachten maar ook een aantal keer het nieuws gehad dat het verwachte kindje het helaas niet gehaald had. Ik heb mijn zusje en zwager hard zien werken aan hun nieuwe, eerste eigen huis, en gisteren voor het allereerst in hun vrijwel ‘af’, prachtig luchtige en gezellige huis gezeten. Ik ben erg trots op hen! Ik zal binnenkort een december/januari overzicht maken, daar komen ook nog genoeg foto’s voorbij.
Dit was een enorm lange post, maar ik denk dat het tot op zekere hoogte wel weergeeft wat mijn leven in heeft gehouden de afgelopen tien maanden: ik zie de schoonheid en de veiligheid en de stappen die ik neem nu. Bovenal zie ik een trouwe Vader die me nog dichter tegen Zich aan heeft getrokken. Ik hoop jullie op de hoogte te houden! x
Of course I’ve done a lot more. I went to an Eva (Eve) day (Eva is a Dutch magazine for christian women) with a very good friend, have been out shopping with lot’s of people, regularly went out for drinks with sweet people, visited long time no see friends, saw my girlfriends more often, had lovely dinners with them and the husbands/boyfriends, went to birthdays, lived along with people and laughed along, went out for dinner quite often, got the beautiful news that some of my friends are expecting a baby again but also a few times the news that some expected babies didn’t survive. I’ve seen my sister and bro-in-law work hard at their new, first own home and sat down there yesterday in their practically done, airy and cosy home. I’m really proud of them! I’ll soon make a December/January in review post, enough pictures will come by.
This was a massive post, but I think that, to a certain degree, it reflects what my life has been like the last ten months: I see the beauty and the security and the steps I’m taking now, in hindsight. Above all I see a faithful Father Who’s drawn me even closer to Him. I hope to keep you posted! x
Dry Bones Coming To Life
English text below:
Wat Ezechiël zag toen God hem een vallei vol droge botten liet zien, heeft me altijd erg aangesproken. Vroeger vond ik het altijd een beetje griezelig. Ik heb altijd een hekel gehad aan plaatjes (op bijvoorbeeld kleding) van schedels en skeletten, omdat ze me een beetje doen denken aan verheerlijking van de dood. Dat heb ik nu nog steeds, maar in dit verhaal zijn de schedels en skeletten anders. De laatste jaren is dit visioen echt voor me tot leven gekomen. Als je géén idee hebt over welk visioen ik heb nu heb, hieronder de tekst uit Ezëchiel 37:
Ik werd opnieuw door de hand van de HEER gegrepen (oftewel: Ezechiël krijgt een visioen). Zijn geest voerde mij mee en hij zette mij neer in een dal vol beenderen. Ik moest er aan alle kanten omheen lopen, en zo zag ik dat er verspreid over het dal heel veel beenderen lagen, die helemaal waren uitgedroogd. De HEER vroeg mij: ‘Mensenkind, kunnen deze beenderen weer tot leven komen?’ Ik antwoordde: ‘HEER, mijn God, dat weet u alleen.’ Toen zei hij: ‘Profeteer, en zeg tegen deze beenderen: “Dorre beenderen, luister naar de woorden van de HEER! Dit zegt God, de HEER: Beenderen, ik ga jullie adem geven zodat jullie tot leven komen. Ik zal jullie pezen geven, vlees op jullie laten groeien en jullie met huid overtrekken. Ik zal jullie adem geven zodat jullie tot leven komen, en jullie zullen beseffen dat ik de HEER ben.”’
Ik profeteerde zoals mij was opgedragen. Zodra ik dat deed hoorde ik een geluid, er klonk een geruis van botten die naar elkaar toe bewogen en zich aaneen voegden. Ik zag pezen zich aanhechten en vlees groeien, ik zag hoe er huid over de botten heen trok, maar ademen deden ze nog niet. Toen zei hij tegen mij: ‘Profeteer tegen de wind, profeteer, mensenkind, en zeg tegen de wind: “Dit zegt God, de HEER: Kom uit de vier windstreken, wind, en blaas in deze doden, zodat ze weer gaan leven.”’ Ik profeteerde zoals hij mij gezegd had, en de lichamen werden met adem gevuld. Ze kwamen tot leven en gingen op hun voeten staan: een onafzienbare menigte.
Prachtig hè? Als ik het lees krijg ik er soms de rillingen van. Het is zo’n machtig visioen, en zo’n tentoonstelling van Gods macht en majesteit! In de tekst erna legt God nog uit aan Ezechiël wat dit visioen te betekenen heeft: Hij zal zijn kinderen, Zijn geliefde volk Israël oprichten, hen als het ware weer tot leven wekken en hen allemaal bij Zich halen, in het land waar ze thuishoren. Die betekenis is prachtig, en precies wat God ermee bedoelde. Je ziet het nu ook gebeuren; steeds meer Joden trekken van over heel de wereld terug naar Israël. Gods beloften komen uit!
Voor mij persoonlijk betekent dit verhaal ook veel. Niet alleen omdat de Joden, die ik door Jezus mijn broers en zussen mag noemen, door God thuisgehaald worden, maar ook gevoelsmatig. Mijn botten voelen ook vaak ‘droog’, alsof ze schreeuwen naar Gods levengevende adem. Ik heb perioden waarin ik alles echt niet meer aankan, er teveel op me afkomt. Soms trek ik me dan helemaal terug: ik zit letterlijk in mijn hoekje, spreek mijn gedachten en gevoelens niet uit, voel me waardeloos en hopeloos en deel zelfs niet met God dat alles teveel is voor me. Ik voel me dan echt als een hoopje droge beenderen in een donkere vallei vol dood. Maar hoe erg ik me ook heb afgesloten, de Heilige Geest herinnert me dan vaak aan dit visioen. En dan weet ik het weer. God moet mij tot leven wekken, mijn droge beenderen tot een levend, ademend mens maken. Ik ga dan naar Hem toe en vraag Hem mij leven te geven, écht leven; geen leven vol angst, onzekerheid, hopeloosheid en doodsheid. Een leven tot Zijn eer. Een leven vol inspiratie, dromen, passies en bovenal liefde. En, oké, dat leven heeft zich nog niet aangediend. Maar keer op keer geeft Hij me meer leven, meer hoop, meer dankbaarheid, meer vertrouwen. Ik kan dan niet anders dan Hem prijzen, omdat Hij mij uit mijn dal vol beenderen heeft getrokken. Dát betekent dit visioen voor mij. Telkens weer verander ik in een doods hoopje botten, en telkens weer geeft hij die botten pezen, spieren, organen, huid, kracht en uiteindelijk levensadem. En voel ik me weer een beetje mens.
Er is een aantal liedjes (dat zijn toevallig ook een paar van mijn favoriete liedjes) die gaan over dit visioen. Ik wil ze graag met jullie delen, en er even bijvertellen welke boodschap de artiesten uit het verhaal hebben gehaald. Als je deze post via de mail krijgt, kun je de liedjes niet luisteren. Als je dan gewoon even hier klikt, kun je dat op de site alsnog doen. Allereerst het lied wat het meest op mijn ‘toepassing’ slaat:
‘Dry Bones’ van Gungor. In dit lied wordt gezongen hoe je ziel het uit kan schreeuwen naar God, hoe zelfs je beenderen het uit kunnen schreeuwen om leven, om beweging, om vernieuwing. Als je je doods voelt, kan alleen God je tot leven wekken, je hoofd omhoog heffen. Wat ik ook zo mooi vind aan dit lied, is de tekst dat God ons constant in iets nieuws verandert, en alles nieuw zal maken. Het plaatje hieronder is niet mijn favoriet (vanwege het skelet, maar ach, we hebben er allemaal eentje) maar je kunt er de tekst van het lied mooi lezen.
Spirit Wind van Casting Crowns. In dit lied wordt eerst het visioen van Ezechiël verteld, met de nadruk op het feit dat de beenderen die levende mensen worden strijders zijn. Daarna wordt de link gelegd tussen Gods gemeente als strijders, en het verdriet van een dominee die ziet dat zijn gemeente niet meer bestaat uit strijders maar uit mensen die ‘wereldse’ levens leven. Hij bidt dat God hen weer strijders maken, strijders voor Gods woord, Zijn koninkrijk en strijders voor de ander. In dit lied wordt erg benadrukt dat het belangrijk is klaar te zijn voor Gods strijd. Ik bid het lied vaak mee – of God me op wil richten en aan wil vuren. Ken je die uitspraak die zegt: ‘Wees de soort vrouw waarvan de duivel zegt als ze opstaat: oh verdorie, ze is wakker!’? Zo’n strijdster voor God. Met gebed, met liefde, met autoriteit over de duisternis. Hieronder de hele tekst van het lied:
Ezekiel stared down into the valley
Filled with dry bones baking in the sun
Remains that used to be a mighty army
To him, it looked like their fighting days were done
But driven by a calling on his life
He spoke God’s words, the bones began to shake
He stared wide-eyed as the flesh began to form
And as he prophesied to the wind
The soldiers began to wake
And the Lord sent His wind into the valley
And breathed the breath of life into their souls
And raised them again a mighty army
For soon these arisen warriors will battle again
For they have been filled with the Spirit Wind
A pastor stands before his congregation
Once a mighty army for the Lord
But now he stares into the lifeless eyes
Believers leading carnal lives
He wonders what they’re fighting for
But driven by a calling on his life
He spoke God’s word like he’d done a hundred times before
But this time he comes broken and weeping
With tears of a broken heart
And he cries out to the Lord
Oh Lord, send Your wind into this valley
And breathe the breath of life into their souls
And raise them again a mighty army
For soon these arisen warriors will battle again
For they have been filled with the Spirit Wind
Woah, woah, woah…
Holy Spirit, breathe on me
Breathe Your life in me
Oh Lord, we need You now
Breathe Your life into us
Lord, we need You now
Our churches and our families
Oh Lord, we need You now
Breathe life into this dry and weary land
Raise us up again
‘Bones’ door Hillsong United. Ik vind de eerste regels van dit lied eigenlijk nog wel het mooist: ‘You can take my dry bones, breathe life into this skin – You call me by name, raise me to life again. You can calm the oceans, speak peace into my soul – Take me as I am, awaken my heart to beat again…’ (U kunt mijn droge beenderen nemen en leven ademen in deze huid – U noemt mij bij naam, wekt me weer tot leven. U kunt de oceanen kalmeren en vrede spreken in mijn ziel – Neemt mij zoals ik ben, ontwaakt mijn hart om weer te gaan kloppen…) Ook al om de reden waarom ik het visioen zo mooi vind. Maar het lied gaat nog verder. Het gaat over in een liefdeslied voor God, een lied van dankbaarheid voor het leven dat Hij geeft en een gebed om meer te worden als Hij.
You can take my dry bones
Breathe life into this skin
You called me by name
Raised me to life again
You can calm the oceans
Speak peace into my soul
Take me as I am
Awaken my heart to beat again
Oh Jesus
Alive in me
You move in the unseen
You set the captives free
As I stand and sing
You’re breaking the chains off me
Breathe in me Your life
I can feel You are close now
I can never hide
You are here and You know me
All I need is You
And I love You
Breathe in me Your life
‘Til Your love overtakes me
Open up my eyes
Let me see You more clearly
Falling on my knees
‘Til I love like You love
Like You love me
I love You
Here I am, Send Me van Delirious? In dit lied wordt het visioen maar heel even genoemd, in een heel andere setting. De zanger van het lied vraagt God Hem ook zo’n visioen te laten zien, en andere gebeurtenissen in de Bijbel te laten beleven. Hij wil daarmee zeggen dat Hij klaar is om door God gebruikt te worden, net zoals, onder andere, Ezechiël. Hier ben ik, stuur mij!
Show me a vision like Isaiah saw
Where the Angel touched his lips and he sinned no more
Let me hear your voice saying Who shall I send?
Ill say “Send me, Lord, Ill follow you to the end”
Show me a vision like Eziekel saw
An army of light from a valley of bones
Breathe life into these lungs of mine
So I can scream and shout of your love divine
Search light, burns bright, floods my eyes
Invade me, serenade me, Im giving back my life
Here I am, send me
Here I am, send me
Theres nothing in my hands
But here I am, send me
Im in Jacobs dream seeing heavens gate
Let me climb all night on my ladder of faith
Wrestle with the Angel till my body is weak
Dislocate my bones for its you that I seek
Show me the light Paul Apostle saw
When he fell to the dust, he could see no more
Open my eyes, open my eyes
Open my eyes, open my eyes
Search light, burns bright, floods my eyes
Invade me, serenade me, Im giving back my life
Here I am, send me
Here I am, send me
Theres nothing in my hands
But here I am, send me
Im frightened what youll find
When you open up my heart
Im walking in the light
‘Cause its light that changes the atmosphere
So touch these lips that criticize
And put a song in my mouth that opens our eyes
Open your eyes
So here I am, send me
Here I am, send me
Theres nothing in my hands
But here I am, send me
Ik hoop dat jullie ook iets hebben aan deze liedjes, en misschien ook wel het visioen van Ezechiël persoonlijker kunnen toepassen. Hoewel Gods bedoeling ermee natuurlijk de mooiste en belangrijkste is, kan het je geloofsleven erg versterken als je weet dat God, net zoals Hij bij een vallei vol beenderen deed, jouw leven nieuw kan maken.
What Ezekiel saw when God showed him a valley filled with dry bones, has always fascinated me. I used to find it a bit spooky. I’ve always disliked pictures (on clothing, for instance) of skulls and skeletons, because they kind of remind me of the glorification of death. I still feel like that now, but in this story the skulls and skeletons are different. The last few years, this vision has really come to life for me. If you have nó idea what vision I’m talking about, below is the text from Ezekiel 37:
The hand of the Lord was on me, and he brought me out by the Spirit of the Lord and set me in the middle of a valley; it was full of bones. He led me back and forth among them, and I saw a great many bones on the floor of the valley, bones that were very dry. He asked me, “Son of man, can these bones live?” I said, “Sovereign Lord, you alone know.” Then he said to me, “Prophesy to these bones and say to them, ‘Dry bones, hear the word of the Lord! This is what the Sovereign Lord says to these bones: I will make breath enter you, and you will come to life. I will attach tendons to you and make flesh come upon you and cover you with skin; I will put breath in you, and you will come to life. Then you will know that I am theLord.’ So I prophesied as I was commanded. And as I was prophesying, there was a noise, a rattling sound, and the bones came together, bone to bone. I looked, and tendons and flesh appeared on them and skin covered them, but there was no breath in them. Then he said to me, “Prophesy to the breath; prophesy, son of man, and say to it, ‘This is what the Sovereign Lord says: Come, breath, from the four windsand breathe into these slain, that they may live.” So I prophesied as he commanded me, and breath entered them; they came to life and stood up on their feet—a vast army.
Beautiful, right? Sometimes, when I read it, I get the chills. It’s such a powerful vision, and such a display of God’s power and majesty! In the text after it God explains to Ezekiel what the vision means: He will raise up His children, His beloved people of Israel, raise them back to life and gather them around Him, in the land where they belong. That meaning is beautiful, and exactly what God meant with it. You can see it happening now; more and more Jews travel from all over the world back to Israel. God’s promises are coming true!
To me personally this strory means a lot too. Not just because the Jews, whom I may call brothers and sisters trough Christ, are being called home by God, but also emotionally. My bones often feel ‘dry’, like they scream for God’s life giving breath. I have these periods of time in which I really cannot handle it all anymore and too much is coming at me. I then sometimes totally withdraw: I’m literally in my little corner, don’t speak about my thoughts or feelings, feel worthless and hopeless and don’t even share with God that everything has become too much to handle for me I then really feel like a pile of dry bones in a dark valley filled with death. But no matter how much I’ve fenced my heart off, the Holy Spirit then often reminds me of this vision. And then I remember. God has to wake me back to life, make my dry bones to be a living, breathing human being. I then go to Him and ask Him to give me life, réal life; not a life filled with anxiety, fear, insecurity, hopelessness and deathness. A life for His honor. A life filled with inspiration, dreams, passions and, above all, love. And, I admit, that life hasn’t shown up yet. But time and again He gives me more life, more hope, more gratitude, more trust. I can’t help but praise Him, because He has pulled me up from a valley of bones. Thát is what this vsion means to me. Time and time again I turn into a dead little pile of bones, and time and time again He gives those bones tendons, muscles, organs, skin, strength and finally the breath of life. And then I kind of feel a little human again.
There is a number of songs (they are coincidental also some of my favorite songs) that are about this vision. I’d like to share them with you, and tell about each song which message the artists have gotten from the story. When you read this post trough mail, you can’t listen to the songs. If you just click here, you go to the site and can listen to them here. First the song that’s most like the way I feel about the story:
‘Dry Bones’ by Gungor. In this song they sing how your soul can scream for God, how even your bones can cry out for life, movement, for renewment. When you feel dead, only God can wake you up to life, lift up your head. What I also love about this song so much, is the part where they sing that God constantly changes us into something (someone) new, and will make everything new. The picture below isn’t my favorite (because of the skeleton, but hey, we’ve all got one) but it does display the lyrics nicely.
Spirit Wind by Casting Crowns. In this song the vision of Ezekiel is described first, with the emphasis on the fact that the bones that come to life are warriors. Than the link is made between God’s church as warriors, and the hurt of a pastor who sees that his congregation no longer exists of warriors, but of people living worldly lives. He prays that God will make them warriors again, warriors for His word, His kingdom and for each other. In this song, the emphasis really lies on being ready for God’s battle. I often pray along with this song – if God will lift me up and spurr me on. Do you know that quote that says: ‘Be the kind of women of whom the devil says when she gets up in the morning: Oh crap, she’s up!’? Such a warrior for God. With prayer, with love, with authority over the darkness. Below are the lyrics of the song:
Ezekiel stared down into the valley
Filled with dry bones baking in the sun
Remains that used to be a mighty army
To him, it looked like their fighting days were done
But driven by a calling on his life
He spoke God’s words, the bones began to shake
He stared wide-eyed as the flesh began to form
And as he prophesied to the wind
The soldiers began to wake
And the Lord sent His wind into the valley
And breathed the breath of life into their souls
And raised them again a mighty army
For soon these arisen warriors will battle again
For they have been filled with the Spirit Wind
A pastor stands before his congregation
Once a mighty army for the Lord
But now he stares into the lifeless eyes
Believers leading carnal lives
He wonders what they’re fighting for
But driven by a calling on his life
He spoke God’s word like he’d done a hundred times before
But this time he comes broken and weeping
With tears of a broken heart
And he cries out to the Lord
Oh Lord, send Your wind into this valley
And breathe the breath of life into their souls
And raise them again a mighty army
For soon these arisen warriors will battle again
For they have been filled with the Spirit Wind
Woah, woah, woah…
Holy Spirit, breathe on me
Breathe Your life in me
Oh Lord, we need You now
Breathe Your life into us
Lord, we need You now
Our churches and our families
Oh Lord, we need You now
Breathe life into this dry and weary land
Raise us up again
‘Bones’ by Hillsong United. I love the first few sentences of this song the most, actually: ‘You can take my dry bones, breathe life into this skin – You call me by name, raise me to life again. You can calm the oceans, speak peace into my soul – Take me as I am, awaken my heart to beat again…’ Also because of the reason why I love this vision so much. But the song goes on. It transcends into a love song for God, to God, a song of gratitude for the life He gives and a prayer to be more like Him.
You can take my dry bones
Breathe life into this skin
You called me by name
Raised me to life again
You can calm the oceans
Speak peace into my soul
Take me as I am
Awaken my heart to beat again
Oh Jesus
Alive in me
You move in the unseen
You set the captives free
As I stand and sing
You’re breaking the chains off me
Breathe in me Your life
I can feel You are close now
I can never hide
You are here and You know me
All I need is You
And I love You
Breathe in me Your life
‘Til Your love overtakes me
Open up my eyes
Let me see You more clearly
Falling on my knees
‘Til I love like You love
Like You love me
I love You
Here I am, Send Me by Delirious? In this song the vision is mentioned only briefly, in an entirely different setting. The singer of this song asks God to give him such a vision as well, and let him live through other events from the Bible. With that, he wants to say that he’s ready to be used by God, just like, amongst others, Ezekiel. Here I am, send me!
Show me a vision like Isaiah saw
Where the Angel touched his lips and he sinned no more
Let me hear your voice saying Who shall I send?
Ill say “Send me, Lord, Ill follow you to the end”
Show me a vision like Eziekel saw
An army of light from a valley of bones
Breathe life into these lungs of mine
So I can scream and shout of your love divine
Search light, burns bright, floods my eyes
Invade me, serenade me, Im giving back my life
Here I am, send me
Here I am, send me
Theres nothing in my hands
But here I am, send me
Im in Jacobs dream seeing heavens gate
Let me climb all night on my ladder of faith
Wrestle with the Angel till my body is weak
Dislocate my bones for its you that I seek
Show me the light Paul Apostle saw
When he fell to the dust, he could see no more
Open my eyes, open my eyes
Open my eyes, open my eyes
Search light, burns bright, floods my eyes
Invade me, serenade me, Im giving back my life
Here I am, send me
Here I am, send me
Theres nothing in my hands
But here I am, send me
Im frightened what youll find
When you open up my heart
Im walking in the light
‘Cause its light that changes the atmosphere
So touch these lips that criticize
And put a song in my mouth that opens our eyes
Open your eyes
So here I am, send me
Here I am, send me
Theres nothing in my hands
But here I am, send me
I hope these songs speak to you too, and maybe even help you to apply the vision of Ezekiel more personally. Although God’s meaning with the vision is the most important and beautiful of course, it can really strengthen your (faith)life if you know that God can make you come alive, make your life new, just like He did with a valley of bones.
What I Wish I Had Known…
English text below:
Ik wilde wel dat ik geweten had, dat…
- …Ik op de basisschool niet lelijk was omdat ik werd geplaagd met mijn rode krullen. Ik waardeer ze nu, en had dat toen ook best mogen doen. Kinderen kunnen heel wreed zijn, en pikken je eruit om de vreemdste redenen. Nu hoor ik vaak hoe jaloers mensen zijn op mijn woeste krullen en rode kleur, en ik wou dat ik dat toen al geweten had.
- …Ik op de middelbare school net zo gek, uitbundig, creatief en expressief mocht zijn als ik wilde. Ik had een voorliefde voor lange rokken, dreadlocks en hippiekleding. Maar die voorliefde heb ik nooit geuit. Ik wilde dat ik had geweten dat er niets speciaals is aan meezwemmen met de stroom, en dat het juist goed is om jezelf te zijn.
- …De meiden die me uitlachten, buitensloten en als ‘onwaardig’ beschouwden dat ook alleen maar deden omdat ze er zelf bij wilden horen. Ik heb nooit gehoopt bij hen te horen, vanwege hun gedrag. Maar ik wou dat ik geweten had dat het een fase was, dat (bijna) iedereen over zulke dingen heengroeit. Ik wilde dat ik wist dat ik niet bang hoefde te zijn voor wat ze over me dachten. En ik wilde dat ik geweten had dat ik het me niet zo aan had moeten trekken, omdat ik er nu soms nog steeds last van heb.
- …Ik wel degelijk geliefd was door mijn vriendinnen. Ze zeiden het tegen me, maar ik kón het maar niet geloven. Van mij houden? Onmogelijk! Zagen ze dan niet hoe raar ik eruit zag, hoe anders ik me voelde, hoeveel leuker en liever en mooier en interessanter zij waren? Ik wou dat ik had geweten dat ze het écht meenden, en me geliefd had gevoeld.
- …Ik het best naar mijn zin mocht hebben toen ik op mijn zeventiende op kamers ging wonen. Ik had constant het idee dat ik thuis moest zijn om mee te helpen in moeilijke situaties, dat ik geen plezier mocht hebben zonder mijn familie, dat het niet oké was om het leuk te vinden zonder hen. Het laatste half jaar dat ik op kamers woonde met mijn lieve vriendin ging het iets beter, maar toch wilde ik dat ik geweten had dat dit mijn kans was om mijn eigen leven te gaan leiden en me niet meer zo verantwoordelijk te voelen voor thuis.
- …Ik in het derde jaar van de middelbare school niet had hoeven kiezen tussen twee vriendinnen die ruzie hadden. Uiteindelijk heb ik dat toch, min of meer, gedaan, en daar heb ik nog steeds spijt van. Ik heb nog steeds af en toe contact met de ‘afgewezen’ vriendin en hou nog steeds heel veel van haar. Maar het is allemaal niet gelopen zoals het had moeten gaan, en ik weet dat zij daar veel verdriet van heeft gehad. Ik wilde dat ik toen wist wat voor gevolgen het had en dat ik best ‘onpartijdig’ had kunnen blijven. Dus E, het spijt me ontzettend – je bent zo’n lieverd en het spijt me als ik je heb gekwetst.
- …Ik absoluut niet dik was op mijn vijftiende, mijn negentiende, mijn tweeëntwintigste. Ik heb al die jaren gedacht van wel, alleen maar omdat al mijn vriendinnen een stuk korter waren dan ik en dus ook smaller. Maar, terwijl ik meestal maat 38 droeg, dacht ik toch dat ik te dik was omdat ik mezelf vergeleek met hen. Ik wou dat ik had geweten dat ik een prachtig figuur had. Nu ben ik écht te dik en wilde ik wel dat ik weer zo ‘dik’ was als op mijn negentiende.
- …Ik niet al mijn kansen had verspeeld toen ik stopte met de Pabo. En daarna met Pedagogiek. Ik dacht dat ik alles verpest had, dat ik dom was en niets kon. Dat ik mijn ouders met extra problemen opzadelde doordat ik weer thuis kwam wonen en een tijd heel depressief was. Dat God mij vast niet meer wilde omdat ik mijn droom, waarvan ik dacht dat het ook de Zijne was, niet had waargemaakt. Ik weet nu dat leerkracht zijn gewoon niets voor mij is, En dat de studie Pedagogiek mislukt is door faalangst. Ik kon er niets aan doen. En mijn ouders hebben me niets dan liefde betoond, en beetje bij beetje mijn zelfvertrouwen weer opgebouwd. Ik wou dat ik toen had gezien hoezeer ik die helende periode nodig had.
- …Ik het lef had gehad om na een week te stoppen met mijn fulltime baan die ik had na het stoppen met de Pabo. Ik huilde er elke dag, voelde me er ontzettend ellendig en nutteloos en het maakte het feit dat ik gestopt was en nu iets moest doen wat zó niet bij me paste nog veel erger. Ik wou dat iemand me, in plaats van te zeggen: volhouden, dan kun je trots op jezelf zijn’, had gezegd: ‘Er is geen schaamte in stoppen met iets waar je doodongelukkig van wordt.’ Ik wilde dat ik hulp had ingeroepen en had laten merken hóe erg ik het vindt. Want iedereen zegt altijd: van elke situatie leer je wel iets, groei je wel iets. Het enige wat ik van deze ervaring heb geleerd, is dat ik had moeten stoppen zodra de eerste tranen op de werkvloer over mijn wangen rolden.
- …Ik best verliefd had mogen worden. Maar ik dacht dus dat ik lelijk was, niet interessant, niet de moeite waard. Ik had metershoge muren rond mijn hart opgetrokken, nog steeds trouwens. Het ging zelfs zo ver dat, als ik een leuke jongen zag, ik dacht: oh die zou zo goed bij die-en-die passen. Nóoit heb ik aan mezelf gedacht, me overgeven aan de aandacht van jongens. Ik vond, en vind nog steeds, dat verliefd worden en van iemand houden één van de dapperste dingen is die je kunt doen. Jezelf zó blootgeven. Maar ik wilde dat ik had geweten dat een verliefdheid niet meteen voor eeuwig is, dat ik voor iemand heus wel de moeite waard kon zijn en dat het me heel wat eenzaamheid en een gevoel van ‘er niet bij horen’ had kunnen besparen.
- …Ik had geweten dat ik best een opleiding mocht kiezen die overeenkwam met mijn passies. Ik heb altijd al veel geschreven, vanaf het moment dat ik wist hoe. Maar ik had het idee dat ik iets supernuttigs moest doen, iets waarmee ik invloed had en anderen kon helpen. Nooit was het in me opgekomen dat ik die passie niet voor niets had gekregen. Dat ik daarmee óok nuttig kon zijn. Dat ik daarmee júist God kon dienen, zoals ik ook door deze blog probeer te doen. Ik ben blij dat ik dat nu wel weet, en een opleiding heb gedaan waarin ik me thuis voelde.
- …Ik best op mannen kan vertrouwen. Vanwege de eerder beschreven ‘muur’, is er altijd een afstand geweest tussen mannen en mij. Omdat mijn vader psychisch en lichamelijk ziek was en is en mijn broer behoorlijke problemen had, heb ik altijd het idee gehad dat mannen wezens zijn die op een bepaalde manier zwak zijn, waarvoor je moet zorgen. Ik weet niet hoe ik dit moet schrijven zonder mijn vader en broer te kwetsen, want ze zijn zó belangrijk voor me en ik heb zoveel van hen geleerd. Maar toch hebben ze me het idee gegeven dat er altijd wel ‘iets’ is met mannen. Ik wou dat ik geweten had dat de meeste mannen lichamelijk en geestelijk sterk zijn. Ik zie het nu bij mijn broer, mijn zwager en bij de mannen van mijn vriendinnen: zij leiden het gezin, zorgen voor hén zonder moe te worden en zijn sterk. Ik weet nu dat mijn vader gewoon ziek is, een uitzondering is en, ondanks alles, de beste vader is die je je maar kunt wensen. Maar sommige dingen kan hij gewoon niet, maar dat geldt niet voor alle mannen. Ik mag best geloven dat de meeste mannen sterk zijn. En ik mag best hopen om zelf een keer een man tegen te komen die een beetje voor mij zorgt, en ik voor hem.
- …Ik God in de kleinste, letterlijkste dingen kan vertrouwen. Eigenlijk heb ik dat altijd wel geweten, maar soms, op mijn duistere momenten, vraag ik me af of Hij me wel ziet, wel hoort, nog wel voor me zorgt. En dan zag ik opeens een regenboog toen we naar de begrafenis van mijn tante reden, kreeg ik een extraatje, zomaar uit het niets, toen ik in het rood stond en schoolboeken nodig had, hadden mijn vriendinnen mijn hele kamer vol ballonnen gelegd omdat ik met de hakken over de sloot mijn jaar gehaald had, kreeg ik tegen al mijn verwachtingen in een uitkering zodat ik in mijn levensonderhoud kan voorzien… God zorgt in alle kleine dingetjes voor me- van een liedje op de juiste tijd tot een kaartje precies als ik het nodig heb. Ik wou dat ik daarvan altijd doordrongen was.
- …Ik God best had mogen vertrouwen toen Hij me vertelde te gaan schrijven. Ik heb ooit een half kinderboek geschreven en was er erg onzeker over. Ik heb toen een redacteur van een grote christelijke uitgeverij gemaild en gevraagd of zij het enigszins goed vond. Haar antwoord was een volmondig: ‘JA!’ en ze wilde het zelfs meteen uitgeven. Ik heb niets meer van me laten horen, omdat ik zo onzeker was. En ik heb aardig wat schrijfwedstrijden, uitnodigingen om voor tijdschriften te schrijven en een stage bij een tijdschrift afgeslagen (nou ja, van die stage ben ik gewoon huilend weggelopen) omdat ik zo onzeker was over mijn schrijven. Nu hoop ik dat ik mensen kan bemoedigen met wat ik schrijf, schrijf ik nog steeds af en toe voor de HGJB en wil ik dat langzaamaan uit gaan breiden. Ik wilde dat ik had geloofd wat mensen altijd hebben gezegd: schrijven is je talent en je passie, doe er wat mee!
- …Ik heel veel kan leren van een seizoen van wachten. God doet dit me niet aan, Hij geeft het aan me. Hij geeft me de tijd beter te worden, mezelf te ontdekken, uit te rusten van alles wat ‘fout’ is gegaan.
- …Ik niet raar of onoprecht ben, maar gewoon wat stofjes mis in mijn hersenen. Dat het oke is om medicijnen nodig te hebben om te functioneren- ik zie ze nu als kado van God. Dat het goed is om er over te schrijven, omdat ik er misschien anderen mee help. En dat, als ik maar één iemand heb geholpen met zijn of haar problemen, al mijn problemen de moeite waard zijn geweest.
Zo, ik heb er weer een hele roman van gemaakt:-) En zulke punten heb ik nog veel meer. Veel dingen waar ik spijt van heb, die ik verkeerd heb begrepen, die anders hadden gemoeten…. Maar ik denk dat dit toch wel de belangrijkste zijn. Denk nou niet dat ik constant vol ben van spijt vanwege deze dingen. Iedereen heeft z’n moeilijke perioden, en iedereen heeft last van dingen die hij betreurt. Ik ben dankbaar dat ik de dingen helderder zie dan toen ik ze doorleefde, en ben eeuwig dankbaar naar God toe dat Hij de schaamte, teleurstellingen en fouten heeft overgenomen en ze aan het kruis heeft gespijkerd.
- … I was in Elementary School. I wasn’t ugly because I was teased with my red curls. Now I can appreciate them, and should have then. Kids can be really cruel, and pick you from a crowd for the strangest reasons. Now I often hear how jealous people are of my mad curls and their red colour, and I wish I had known that then.
- …I was in high school. I wish I’d known I could be as crazy, loud, creative and expressive as I wanted to be. I had a love for long skirts, dreads and hippy clothes. But I never expressed that love. I wish I had known there’s nothing special about swimming with the current, and that it’s a good thing to be yourself.
- … I was in high school. The girls that laughed at me, shut me out and percieved me as ‘unworthy’, only did that to belong themselves. I never hoped to belong with them, because of their behaviour. But I wish I had known that it was just a phase, that (almost) everyone grows out of these things. I wish I knew I didn’t have to be afraid of what they said about me. And I wish I had known not to take it to heart, because sometimes it still bothers me.
- …I was younger. I wás really loved by my friends. They told me, but I just cóuldn’t believe it. Love me? Impossible! Didn’t they see how weird I looked, how different I felt, how much more fun and sweeter and prettier and interesting they were? I wish I had known they réally meant it, and that I had felt loved.
- I went to live on my own (in the Netherlands we don’t have dorms, we just search for student housing or an appartment) at seventeen. I wish I’d known it was okay to have fun. I constantly had the feeling that I should be at home to help in difficult situations, that I shouldn’t have fun without my family, that it wasn’t okay to have a good time without them. The last year of living on myself I lived with my dear friend it went a little better, but still I wish I had known that this was my chance to live my own life and to not feel as responsible for the things happening at home.
- …In the third year of high school I shouldn’t have to choose between two friends who were having a fight. Eventually I still, more or less, did choose, and I still regret it. I still keep a little contact with the ‘rejected’ friend, and still love her a lot. But it all didn’t turn out the way it was supposed to go, and I know it has hurt her. I wish I knew then what kind of consequences it had and that I should have stayed unpartial. So E, I’m really sorry – you’re such a sweetheart and I’m sorry if I hurt your feelings.
- …At fifteen, nineteen and twentytwo. I wasn’t fat at all. For all those years I thought I was, just because all my friends were quite a bit shorter and also, of course, quite a bit smaller. But, while almost always wearing a size four, I still thought I was too big because I compared myself to them. Now I’m réally overweight and just wish I could be as ‘fat’ as I was at nineteen!
- …I quit college I took for becoming a teacher. I thought I’d thrown away all of my chances. And after that with Pedagogical sciences. I thought I had ruined it all, that I was stupid and couldn’t do anything. That I created extra problems for my parents by moving back home and being very depressed for a long while. That God probably didn’t want me anymore because I couldn’t make good on my dream, which I thought was His too. I now know that teaching just isn’t my thing. And that the pedagogic sciences didn’t work out because of anxiety of failure. I couldn’t help it. And my parents have shown me nothing but love, and little by little they have built up my confidence again. I wish I had been able to see then how much I needed that healing time.
- …After quitting teacher’s school. I wish I had the guts to stop after a week with the fulltime job I hadt. I cried there every day, felt absolutely miserable and useless and it made the fact that I had to stop and now do something só not me much worse. I wish that someone, instead of saying: ‘Keep going, then you can be proud of yourself’, had said: ‘There is no shame in quitting something that makes you absolutely miserable.’I wish I had called out for help and let people know hów bad it was. Because everyone always says: ‘You learn from every situation, you grow from it’. The only thing I learned from this situation is that I should have stopped when the first tears streamed down my face on the workfloor.
- …I was younger, that it was okay to fall in love. But as you’ve read, I thought I was ugly, not interesting, not worth the trouble. I had build enormous walls around my heart, and I still have them. It even went so far that, when I saw a cute boy, I thought: oh, he would be great with so-and-so. Néver have I thought about myself that way, given in to the attention of guys. I thought, and still think, that falling in love and loving someone is one of the bravest things you can do. To be só emotionally naked. But I wish I had known that a crush doesn’t mean it’s eternal, that I could be worthy for someone, and that it could have saved me a lot of loneliness and the feeling of ‘not belonging’.
- …At seventeen, that it was okay to pick an education that was based on my passions. I’ve always been writing a lot, from the moment I knew how. But I had this idea I had to do something super useful, something that gave me influence to help others. It never occurder to me that I didn’t have this passion for nothing. That I could make myself useful using that passion. That using it could be the bést way to serve God, like I try to do trough this blog. I’m glad I know that now, and did a Bachelor at University where I felt at home.
- …I was young, and still. I cán rely on men. Because of the ‘wall’ I described earlier, there has always been a distance between men and me. Because my father is psychologically and physically ill and my brother had kind of big problems in the past, I always had the idea that men are kind of weak, people to take care of. I don’t know how to write this without hurting the feelings of my father and brother, because they are só important to me and they have taught me so much. But still they gave me the idea that there is always ‘something’ with men. I wish I had known and experienced that most men are physically and mentally strong. I see it with my (now totally different) brother, my brother in law and the husbands of my friends: they lead the family, take care of thém without getting tired and are strong. I now know that my father is ill, an exeption and, despite of everything, the best dad you could ever wish for. But some things he just can’t do, but that doesn’t go for all men. I can give myself the permission to believe that most men are strong. And I give myself the permission to hope to one day meet a man who can take care of me, and I of him.
- …I was younger, and still. That I can trust God in the smallest, most literal things. Actually I have always known that, but sometimes, in my darkest moments, I wonder if He even sees me, hears me, takes care of me. And then all of the sudden I saw a rainbow while driving to the funeral of my aunt, I got some extra money, out of the blue, when my bank account was in the red numbers and needed books for school, my friends filled my entire bedroom with balloons because I (barely) went to the second grade in high school, I got money to live on from the government in spite of all my expectations… God takes care of me in all the little things – from a song at just the right time to a card exactly when I need it. I wish I was always filled with that knowledge.
- …I started getting serious about writing. I should have trusted God when He told me to go write. I once wrote half a children’s book and was really insecure about it. I then emailed an editor of a big christian publishing company and asked her if she liked it maybe a little. Her answer was an enthousiastic YES! and she even wanted to publish it right away. I never wrote her back, because I was so insecure. And I have passed by quite some oppertunities for writing contests, pieces in magazines and an internship with a magazine (well, I just ran away crying from that internship) because I was so insecure about my abilities. Now I hope I can encourage people with what I write, I still write for a christian magazine every once in a while and I want to slowly grow that. I wish I had believed what people always used to say: writing is your talent and your passion, do something with it!
- …lately. I can learn so much from this season of waiting. God doesn’t do this to me, He gives it to me. He gives me the time to get better, to discover who I am, to rest from all things that went wrong.
- …all these last few years. That I’m not weird or insincere, but just lack a few chemical things in my brain. That it is okay to need medicines to function – I now see them as a present from God. That it’s good to write about it, because maybe I can help others with the same problem. And that, when I’ve only helped óne other person, my problems have been worthwhile.
I wrote quite the novel:-) And I have lots more of these points. A lot of things I regret, that I misunderstood, that should have been different… But I think those are the most important. Now, don’t think I am constantly filled with regret because of these things. Everybody has their hard times, and everyone has their regrets. I am thankful I see things more clearly now than I did when I was living them, and am eternally grateful to God that He took the shame, dissapointments and mistakes and nailed them to the cross.
Welcome to the Weekend #8
English text below:
En het is weer weekend! Terwijl ik dit type heb ik een prachtig uitzicht op een boom die donkerrode, gele, groene en oranje blaadjes heeft. Prachtig! Deze week heb ik mijn neefje veel gezien (zoals je op de filmpjes in de Monday Thankfulness van deze week kunt zien, de filmpjes werken inmiddels weer gewoon) en ben ik lekker een paar keer met hem en mijn schoonzusje naar wat winkels geweest. Mijn broer had namelijk een paar dagen vrijgenomen om te helpen met de kelder, en Ida en Albert kwamen steeds gezellig mee. Ik kreeg ook lieve post, heb met een aangetrouwd nichtje afgesproken om te gaan snailmailen, ging naar het theekransje van mijn lieve tante die 50 werd (en erg blij was met mijn kadootje) en schreef over het belang van het kennen van elkaars liefdestaal. Dit weekend wordt een van mijn beste vriendinnen 30 jaar, een hele mijlpaal. Het gaat gelukkig, na een aantal moeilijke jaren, steeds beter met haar en ik ben zo trots op haar! Hoewel ik het niet zie zitten om naar haar (altijd drukke) verjaardag te gaan, wens ik haar zo via mijn blog vast het beste nieuwe jaar ooit! Ik heb, door het bezighouden van mijn neefje, heel wat meer kinderspelletjes gespeeld dan dat ik op internet heb gesurft, maar toch heb ik nog aardig wat gevonden om met jullie te delen. Lees ze!
And it’s the weekend again! While I type this I have an amazing view of a tree that has dark red, yellow, green and orange leaves. Beautiful! This week I saw my nephew a whole lot (as you can see in the movies in this week’s Monday Thankfulness, and they work again now) and I have been on little outings with him and my sister in law a few times. Because my brother had taken a few days off work to help with the basement, he took Ida and Albert with him. I also got sweet mail, agreed to snailmail with a cousin-in-law, went to a tea party for my sweet aunt who turned 50 (and who was very happy with my little present) and wrote about the importance of knowing each other’s love language. This weekend one of my best friends turns 30, a milestone! Luckily, after quite some hard years, it keeps going better with her and I couldn’t be prouder! Although I’m not going to her (always very crowded) birthday because of my anxiety, I wish her the most amazing new year ever trough my little blog! I have played a lot more children’s games on my tablet than I browsed the internet trying to keep my nephew busy, but I’ve still found quite a few things I want to share with you. Enjoy reading!
Ann Voskamp schreef in dit artikel deze woorden, en ze raakten me. Ze deden me denken aan één van mijn favoriete liedjes, ‘Captivated’ door Vicky Beeching, waarin zij zingt over het ‘gevangen’ zijn in God’s blik, totaal onder de indruk van Hem zijn. Dat is hoe ik mijn leven wil leven. Hieronder het liedje:
Captivated by Vicky Beeching on Grooveshark
Ann Voskamp wrote in this article the above words, and they touched me. They made me think of one of my facorite songs, ‘Captivated’ by Vicky Beeching, in which she sings about being ‘captured’ by God’s gaze, being totally in awe of Him. That’s how I want to live my life. Above is the song:
Deze week sloeg de dichter Tyler Knott Gregson de spijker op zijn kop, wat mij betreft. Op Instagram postte hij verschillende haiku’s en gedichtjes die zó tot me spreken. En hoewel ik weet dat deze gedichten bijna allemaal aan zijn vriendin zijn gericht, kan ik al deze woorden naar mijn grote God uitspreken. Dat is waarom ze me aanspreken: hij verwoordt met menselijke woorden en gedachten mijn gevoelens naar God toe.
This week the poet Tyler Knott Gregson hit the nail on the head, when it comes to me. On Instagram he posted several haiku’s and poems that speak to me so loudly. And even though I know that these poems are almost all written for his girlfriend, I can pronounce these words to my great God. And that’s why they speak to me: he translates with human words and thoughts my feelings towards God:
Katherine Henson schreef een stukje over waarde. Over hoe we zoeken naar waarde in een wereld die ons dat niet te bieden heeft. Haar stukje sluit goed aan bij mijn artikel over de love languages, de liefdestalen, van donderdag. Laat iedereen in zijn waarde. Ontdek elkaar. Weet waar de ander blij van wordt. Veroordeel niet.
‘Love people this way. Not with control or judgement, but with freedom and understanding. Allow them to dance their own dance, and ask to join in.’
Katherine Henson wrote a little piece about worth. About how we search for it in a world that can’t offer it. Her piece totally connects with the piece about love languages I wrote Thursday. Let everyone have their own value. Discover each other. Know what makes the other person happy. Don’t judge.
Lauren van Elle&Co heeft een overzicht gemaakt van de lockscreens die zij heeft gemaakt van de zaligsprekingen. Heel mooi om met anderen te delen of te gebruiken als achtergrond op je telefoon!
Lauren of Elle&Co has made a round up of the lockscreens she made of the beautitudes. Lovely to share with others or tu use as the background on your phone!
Om je eens een voorbeeld te geven van de #shereadstruth leesplannen waar ik het altijd over heb, hier een voorbeeld. Het gaat over de achtergrond van dit lied, over Bijbelteksten die erbij aansluiten en er is een overdenking bij geschreven. Ik hoop dat jullie het plan deze week ook hebben gevolgd. Maandag begint het Thanksgiving-plan, waar ik erg naar uitkijk. Klik op het plaatje voor de overdenking.
To give you an example of the #shereadstruth plans I always talk about, here’s an example. It is about the background of this song, about Scripture that go with it and a reading plan is written with it. I hope you’ve followed the plan this week too. Monday the Thanksgiving-plan starts, and I’m looking forward to it. Click on the picture for the reading plan.
Jennifer schreef deze week ‘When You Wonder If You’re Loveable’. Ik heb dat gevoel heel vaak: ben ik wel ‘liefhebbaar’? Misschien wel niet, volgens de standaard van deze wereld. Maar God hield al van me toen ik nog niet eens bestond. En dat stelt me gerust. Klik op het plaatje om naar het artikel te gaan.
Jennifer wrote this week ‘When You Wonder If You’re Loveable’. I have that feeling a lot: am I loveable? Maybe I am not, according to standards of the world. But God even loved me when I didn’t even exist. And that comforts me. Click on the picture to go to the article.
Ze schreef ook over God’s goedkeuring. Heel mooi, even lezen door op het plaatje te klikken!
She also wrote about Gods approval. Very beautifully, read it by clicking the picture!
Precies de goede woorden om te lezen/ exactly the right words to read
Pin van de week / Pin of the week:
Mooi om uit te printen en ergens in huis op te hangen / Beautiful to print out and hang somewhere in the home
En gewoon, omdat ik me ontzettend kan verwonderen over de details van Gods schepping: poezenpootjes! Zo schattig! / And just because I can amaze myself about the details of Gods creation: cat’s paws. So cute!
Een heel fijn weekend gewenst, en lees ze! / I wish you a lovely weekend, and enjoy reading!
Love Languages
English text below:
Misschien heb je wel eens gehoord van het bovenstaande boek, het gelezen of het zelfs in de kast staan. Er bestaan verschillende versies van: de liefdestalen voor volwassenen in een relatie, voor vrienden, voor jongeren, voor kinderen, voor collega’s, voor soldaten…
Ik las het boek een paar jaar geleden voor het eerst. Een Engelse uitdrukking zegt: ‘Comparison is the thief of joy’, dus: vergelijking is de dief van geluk. Dat is een echte waarheid. Wat ook een echte relatiekiller is (of het nu gaat om een vriendschap, een liefdesrelatie, een relatie tussen ouder en kind of collega’s) is verwachting. Verwachtingen die je hebt van een ander, over wat diegene zou moeten doen om jou gelukkig te maken, of terug zou moeten doen als jij iets voor diegene doet…. Het feit is: iedereen is anders. Iedereen is uniek. Wat Gary Chapman in zijn boek (waaruit de latere versies voortkwamen) heeft gedaan, is categorieën maken. Categorieën van liefdestalen. Natuurlijk zijn er, als je heel precies gaat kijken en alles uitpluist, meer dan vijf liefdestalen. Maar de categorieën die hij in zijn boek beschrijft zijn wel de ‘grote vijf’. Wat nu zo ontzettend handig is aan dit boek, is dat er een test bijzit. Daarmee kun je van jezelf vaststellen wat je belangrijkste liefdestaal is: hoe jij het liefst geliefd wilt worden en je liefde aan anderen wilt tonen. Door samen met je partner, je vrienden, je kinderen of je collega’s de test te doen, leer je dus van jezelf en anderen wat zij erg waarderen in een relatie.
Hierboven zie je de vijf liefdestalen zoals Chapman ze beschrijft. Even in het Nederlands: bemoedigende woorden spreken/ontvangen, tijd aan elkaar geven/krijgen, cadeau’s krijgen/geven, dienen/gediend worden en fysieke aanraking geven/ontvangen.
Zoals ik eerder al zei, kunnen verwachtingen echt een killer zijn voor je relatie. Stel: jij laat graag je liefde voor een vriend zien door hem te bemoedigen, te vragen hoe het gaat, iedere dag even een berichtje te sturen… Maar die vriend bemoedigd jou nooit, vraagt nooit hoe het met je gaat, sms’t je nooit. Doordat jij dat wel van hem verwacht, kan de relatie heel scheef trekken. Je kunt je vergeten voelen, verwaarloosd, zelfs boos worden omdat hij toch wel kan begrijpen dat jij dat belangrijk vindt? Verwachtingen dus. Dit boek is zo ontzettend handig om, in wat voor relatie dan ook, samen naar te kijken. Zodat je wéét hoe de ander zijn liefde uit. Zo heb ik een vriendin die het niet uit kon staan dat haar vader altijd aan het werk was en nooit tijd voor haar vrijmaakte. Haar liefdestaal is tijd geven, de zijne dienen. Door te werken diende hij zijn familie, terwijl zij smachtte naar tijd met hem. Als je dit van elkaar weet, is een probleem in de relatie veel makkelijker op te lossen.
Mijn ‘gevende’ liefdestaal is beslist het geven van kadootjes. Ik vind het heerlijk om uren op zoek te gaan naar een geschikt kado voor iemand van wie ik hou. Mijn kado’s hebben altijd een betekenis, omdat ik er veel liefde en aandacht in stop. Ik vind het ook heerlijk om mijn familie te trakteren op lekker eten, omdat ik weet dat ze dat waarderen. Soms gaat mijn liefdestaal wat te ver: dan is mijn geld aan het einde van de maand helemaal opgegaan aan kadootjes en spullen om kadootjes in te verpakken. Als ik naar een vriendin toega, neem ik het liefst een kadootje mee voor haar en (eventuele) kinderen. Een leuk kaartje erbij… Helemaal leuk! Door het uitzoeken en geven van kadootjes laat ik mijn liefde zien, en ik hoop dat anderen die liefde ook herkennen in een kado. De andere kant op werkt het ook. Ik kan heel teleurgesteld zijn als iemand van wie ik hou me voor mijn verjaardag iets geeft wat helemaal niet bij me past. Misschien heeft die ander wel moeite gedaan, maar toch vind ik het dan jammer. Gewoon omdat ik waarde hecht aan het geven van kado’s. En ik VERWACHT dat anderen dat ook hebben. Maar dan houd ik dit boek voor ogen. Ik heb er veel van geleerd. Eén van mijn grote passies is schrijven, en ook een geschreven brief of een kaartje zie ik als een kadootje. Helaas heb ik eigenlijk geen schrijfgrage vriendinnen. Maar toch krijg ik regelmatig een kaartje, omdat ze van me weten dat me dat net zoveel waard is als een ‘echt’ kado. Zo kreeg ik gisteren een prachtige, bemoedigende kaart van een heel dierbare vriendin, waardoor ik ontzettend bemoedigd werd. Wat verder goede kado-opties voor mij zijn, voor de nieuwsgierigen? Alles wat met schrijven te maken heeft, alles wat je kunt krijgen op de kantoorspullen-afdeling, spulletjes om pakketjes te versieren en in te pakken, dagboeken, schriftjes, maar ook sieraden en leukigheidjes voor in huis vind ik leuk. En alles uit een christelijke boekhandel:-) Wat het ontvangen van liefdesgaven betreft, hangt het bij mij een beetje van de persoon af. Van een van mijn beste vriendinnen vind ik het heerlijk om een dikke knuffel te krijgen, daar laad ik helemaal van op. Ook vind ik het fijn als ze me bemoedigende berichtjes schrijft, en tijd voor me vrijmaakt, omdat ik weet dat ze het druk heeft. Het gaat dus bij het ontvangen niet alleen om mijn behoeften, maar ook om de levensstijl en de liefdestaal van de ander. Daar probeer ik altijd rekening mee te houden. Van mijn ouders verwacht ik niet veel kadootjes (hoewel ze heel veel voor me betalen) omdat ze het niet zo breed hebben. Maar wel vind ik het belangrijk om soms gewoon met z’n allen bij elkaar te zijn en vind ik het heerlijk als ik een knuffel van ze krijg. Bij mijn zusje verwacht ik niet zoveel knuffels, dat is niet zo haar ding, maar vind ik het heel fijn om lekker naar wat winkels te gaan met haar, goed bij te praten en elkaar leuke kadootjes te geven. Haar liefdestaal is, onder andere, dienen. Ze is (samen met mijn zwager) heel goed in het geven van etentjes, ze vindt het heerlijk om voor anderen schoon te maken of in onze tuin te helpen: ze is echt een diener. En dat ben ik weer totaal niet. Ik ken niet veel mensen wiens liefdestaal volledig ‘fysieke aandacht’ is, maar ik denk dat dat in een huwelijk bijvoorbeeld wel een heel belangrijke taal is, zelfs als je niet zo ‘aanrakerig’ bent ingesteld. Omdat ik geen ‘wederhelft’ heb, kan ik wel eens snakken naar fysieke aanraking. En ik ben blij dat ik dan van vriendinnen of mijn ouders een knuffel krijg. Ook woorden van bemoediging vind ik ontzettend belangrijk naar mijn vriendinnen en familie toe. Ik wil ze graag (vaak) laten weten dat ik van ze hou, in hen geloof, met ze meeleef en voor ze bid. Soms ben ik daar erg fanatiek in (je zou m’n sms’jes met Oud&Nieuw eens moeten zien!) maar omdat ik het moeilijk vind om af te spreken, vind ik het toch erg belangrijk om ze door woorden te laten weten dat ze érg belangrijk voor me zijn.
Het plaatje hieronder geeft je ideeen hoe je liefdestalen uit kunt voeren en waarmee je iemand die een bepaalde liefdestaal heeft, mee kunt kwetsen. Iets om op te letten dus.
Ik hoop dat dit blogje je wat handvatten heeft gegeven om met anderen om te gaan. Als je kijkt op de site van de boeken kun je de test maken en kijken wat jouw grootste liefdestaal is. Je kunt natuurlijk ook alle liefdestalen even belangrijk vinden, maar vaak springt er wel eentje uit. Probeer jezelf steeds voor te houden dat anderen een andere liefdestaal kunnen hebben dan jij, dat kan een enorme (positieve) impact op je relaties hebben. De boeken kun je onder andere bestellen op bol.com (in het Nederlands), in de christelijke boekwinkel kopen en als je ze wat goedkoper wilt en goed bent in Engels, kun je ze kopen op the Book Depository (met gratis verzending).
Maybe you’ve heard of the book in the picture on the top of this article, even read it or have it on your bookshelf. There are different versions of this book: love languages for adults in a relationship, for friends, for teens, for kids, for coworkers, for soldiers…
I read this book for the first time a couple of years ago. An expression says: ‘Comparison is the thief of joy’. It’s a real truth. What’s also a real relationship killer (be it in a friendship, a love affair, a relation between parent and child or between coworkers), is expectation. Expectations you have of the other, about what that person should do to make you happy, or should do back when you do something for them… The fact is: everyone is different. Everyone is unique. What Gary Chapman has done in his book (from which the other versions came along) is make categories. Categories of love languages. Of course there are, when you go put it under a microscope and reasearch, more than five love love languages. But the categories that he describes in his book are the ‘big five’. Now, what’s so incredibly useful in this book, is that it comes with a test. With that test you can determine what’s your major love language,: how you want to be loved and show your love to others. By taking the test with your partner, your friends, your kids or your coworkers, you learn of yourself and of others what they value in a relationship.
Above are the five love languages like Chapman describes them. As I said before, expectations can be a real killer for your relationship. An example: you like to show your love for a friend by encouraging him, by asking how he’s doing, by sending a quick text every day… But that friend never encourages you, never asks how you are and doesn’t text you. Because you expect him to do so, the relationship can get in rough weather. You can feel forgotten, neglected, even get angry because surely he can understand what you find important? So, expectations. This book is so good to, in whatever kind of relationship, look at together. So that you knów how the other one expresses his love. I have a dear friend who couldn’t stand that her father was always working and never made time for her. Her love language is giving and recieving quality time, his is to serve. By working he served his family, while she just wanted attention from him. When you know this of each other, a problem in the relationship is much easier to solve.
My ‘giving’ love language is absolutely the giving of presents. I love to browse stores or the internet for hours to find a suitable present for someone I love. My presents always have a meaning, because I put a lot of love and attention into it. I also like to get some nice food for my family, because I know they appreciate it. Sometimes my love language goes a little bit to far: at the end of the month all of my money can be gone on presents and stuff to package presents in. When I go to a friend, I like to take a present for her (and – if she has one-her kid). A nice card to go with it… Fun! By finding and giving presents I show my love, and I hope that others recognise that love in a present. The other way around also works. I can be very dissapointed when someone I love gives me something for my birthday that totally doesn’t suit me. Maybe the other person put in some effort, but still I find it a shame. Just because I place value in giving presents. And I EXPECT that others feel the same way. But then I remember this book. I’ve learned a lot from it. One of my big passions is writing, and a written card or a letter I also percieve as a gift. Unfortunately none of my friends are of the ‘writing kind’. But still I regularly get a card, because they know to me that’s just as valuable to me as a ‘real’ present. Yesterday I got a beautiful, encouraging card from one of my dearest friends, that encouraged me enormously. What are good presents for me, for the curious ones amongst you? Anything that;s got to do with writing, anything you can buy at the office supplies department, stuff to decorate and wrap presents, journals, cahiers, but also jewelry and fun decorative stuff for in the house I like. And everything from the christian bookstore:-) When it comes to recieving love languages, with me it kind of depends on the person. From one of my best friends I love to get a big hug, it totally loads me up. I also love it when she sends me encouraging messages and makes time for me, because I know she is very busy. So, at the recieving end, it’s not only about my needs, but also about the lifestyle and the love language of the other. I always try to take that in account. I don’t expect a lot of presents from my parents (although they pay for me a lot!) because they don’t have that much money to spend. But I do find it important to just be together and I love it when they give me a hug. From my little sister I don’t expect that many hugs, that’s just not her thing. But I love to spent quality time with her by going to a few shops, catch up by talking and give each other presents. Her love language is, amongst others, to serve. She is (together with my brother in law) amazing at throwing dinner parties, she loves to clean for others or work in our garden: she’s a server. And that’s what I’m absolutely not! I don’t know a lot of people whose love language is solely ‘physical attention’, but I think that in, for example, a marriage, it is a very important language, even when you’re not such a ‘touchy-feely’ person. Because I don’t have a ‘better half’, I sometimes crave physical touch. And I’m very glad my friends or parents give me a hug from time to time, because it’s something I need. Words of affirmation are also very important to me towards my friends and family. I want to let them know (often!) that I love them, believe in them, feel for them and pray for them. Sometimes I get a little fanatical about that ( you should read my text at newyears!) but because I find it hard to meet up, it’s very important to me to let them know trough words that they are véry important to me.
The picture below gives you some ideas how to act out the love languages and how you can hurt someone with a specific love language. Something to be aware of.
I hope this blog has given you some tools to interact with others. When you look at the site of the book you can take the test and see what’s your biggest love language. Of course, you can find each love language equally important, but often one of them jumps out. Try to keep imagining that others can have a totally different love language than you have, it can have a huge (positive) impact on your relationships. The books can be ordered via Amazon (in English and other languages), in the christian bookshop and if you want them a little cheaper (and without shipping costs) go to the Book Depository.
Monday Thankfulness #6
English text below:
Ik ben dankbaar voor het harde werk dat mijn moeder, buurman, broer en zusje hebben gedaan. Dankzij hen is heel de kelder leeg, gepoetst, is er een vochtwerende laag aangebracht, is de vloer geëgaliseerd en zijn er spullen ingeslagen om er een plekje voor mijn broertje te creëren. Mijn broertje is namelijk heel gevoelig voor geluiden (vooral voor die van mijn schreeuwende kleine neefje, die vaak bij ons is) maar wil niet boven op zijn kamer alleen zijn. Dus krijgt hij een hoekje in de (dan geisoleerde en mooi afgewerkte) kelder zodat hij de deur open kan houden en er toch een beetje bij is, terwijl hij veel minder last heeft van geluiden.
I’m grateful for the hard work my mom, neighbor, brother and sister have done. Thanks to them the basement is empty, cleaned, painted with a moisture-repellant, the floor levelled and stock purchased to make it a nice place for my little brother. My brother is very sensitive to noise (especially the noise of my little nephew, who is with us a lot) but doesn’t want to go upstairs and sit alone in his room. So he gets a corner in the (then isolated and nicely finished) basement so that he can leave the door open and still is a little with us, while he has much less trouble with sounds.
Ik ben dankbaar voor de natuur. Voor de fleurige bomen, de heldere luchten, de mistige ochtenden, de herfstige buien… Ik ben ook vooral dankbaar voor de dieren om me heen. Vooral voor Mafkees te poes, die me ’s nachts gezelschap houdt. De laatste tijd sliep ze steeds op mijn kleding die ik alvast klaar had gelegd op mijn bank. Dat was niet zo fijn (combinatie zwarte broek+ zwart/witte kat= witte broek) dus heb ik gisteren (ik schrijf dit op zondag) een superzacht kattenbedje voor haar gekocht. En ze vind het heerlijk. Ik werd vannacht een paar keer wakker omdat ze zo hard lag te snorren van genot.
I’m grateful for nature. For the colourful trees, the clear skies, the misty mornings, the fall storms… I’m also especially thankful for the animals that surround me, escpecially for Maskees the cat, who keeps me company at night. Lately she has been sleeping on my clothes I had already put out at my couch for the next day. That wasn’t so nice (combination black pants+ black/white cat= white pants) so yesterday (I write this on Sunday) I bought her a super soft cat bed. And she loves it. I woke up a couple times tonight because she was purring with pleasure so hard.
Ik ben dankbaar voor zaterdag. Iedereen was druk met de kelder bezig, en Ida (mijn schoonzusje) en ik hebben heel de dag met mijn neefje gespeeld. ’s Middags zijn we naar de Intratuin geweest (waar ik het kattenbedje en een schattige ministoel voor m’n neefje heb gekocht) en daar staat altijd een kleine draaimolen. En toen gebeurde dit: (vergeet vooral je geluid niet aan te zetten om te horen hoeveel lol hij had).
I’m grateful for Saturday. Everyone was busy with the basement and Ida (my sister in law) and I have played with my little nephew all day long. In the afternoon we went to a garden center (where I bought the cat bed and a super cute little chair for my nephew) and there’s a tiny merry-go-round there. Above you can see what happened: (don’t forget to turn on your sound to hear how much fun he was having).
Ik ben sowieso erg dankbaar voor mijn kleine neefje. Hij brengt zoveel plezier in mijn leven! Ik kan niet heel lang alleen op hem passen, want ik word nog steeds erg snel moe. Maar ik vind het leuk om kadootjes voor hem te kopen, filmpjes met hem te kijken, foto’s op mijn telefoon te kijken (voor de duizendste keer) en hem te helpen leren lopen. Hij wordt al zo groot, en heeft al echt een gevoel voor humor. Pas stootten we onze hoofden per ongeluk tegen elkaar toen ik iets voor hem wilde pakken, en hij kon niet ophouden met lachen toen ik ‘boem!’ zei. Hier is ie op de schommel bij ons in huis:
I’m grateful anyway for my little nephew. He brings so much joy to my life! I can’t watch him alone for a very long time, because I still get tired very quickly. But I love buying him little gifts, watching movies with him, look trough the photo’s on my phone (for the 1000th time) and to help him learn to walk. He’s becoming so big, and is developing quite the sense of humour. A little while back we accidentally bumped our heads together when I wanted to grab something for him, and he couldn’t stop laughing when I said ‘boom’. Above he’s on the swing in our home:
For the Dutchies: Ik heb deze week de nieuwe cd van Matthijn Buwalda gekocht, ‘Straks, als ik geen pijn meer doe’. Ik vind ‘m prachtig. Ik heb ‘m via Itunes gekocht (=goedkoper) maar je kunt ‘m ook kopen via Matthijns eigen site. Hier is het titelnummer, waarvan ik heimwee krijg naar Huis, God’s huis.
I bought this cd by Matthijn Buwalda this week, and I’m grateful for it. It’s called ‘Later, when I don’t hurt anymore’ and is filled with beautiful ( Dutch) songs. The song above is the title song and it kind of makes me homesick for God’s home.
Ik ben dankbaar voor de kerkdiensten waar ik iedere zondag naar luister. Deze week vooral voor de preek van zondagavond. De nieuwe dominee preekte over zonde en schuld, maar vooral ook over het feit dat we ermee naar God mogen gaan en dat Hij ons dan, als we Hem maar vertrouwen, alles vergeeft. God is licht, in Hem is geen duisternis. Daarom kan Hij zonde niet verdragen. En daarom heeft Zijn zoon Jezus betaald voor al onze zonden. Zodat wij, in Jezus’ naam, in dat licht mogen komen en rein mogen zijn. Zo mooi!
I’m grateful for the church services I get to listen to every Sunday. This week I’m especially grateful for the service of Sunday evening. The new pastor spoke about sin and guilt, but especially about us being able to go with God with it and that He will forgive us, if we just trust Him. God is light, in Him there is no darkness. That’s why He can’t bear to see, hear or embrace sin. And that’s why His son Jesus paid for all our sins. So that we, in Jesus’ name, can come into that light and may be clean. So good!
Ik ben dankbaar voor de #shereadstruth studie die ik de afgelopen weken heb gevolgd. Het ging over gastvrijheid, en over hoe wij dat meestal zien tegenover hoe God dat ziet. Het was een enorm leerzame studie en heeft me nog meer aangemoedigd mijn hart voor mensen die het nodig hebben te openen. Hieronder zie je een soort ‘overzichtje’ (héél miniem, hoor) van wat ik heb geleerd. Vandaag begint een nieuwe studie van maar vijf dagen over ‘hymns’, dus oude geloofsliederen. Een perfecte studie om #shereadstruth een keer uit te proberen! Download de app voor de iphone of android of ga naar de website, en doe mee!
I’m grateful for the #shereadstruth study I got to follow the last few weeks. It was about hospitality and about how we usually percieve it and how God percieves it. It has teached me many lessons and convinced me even more to open my heart to people who need it. Above is a little bit (very brief) of what I’ve learned. Today a new plan of only five days about ‘hymns’ starts. A perfect study to try #shereadstruth out! Download the app for iphone or android or go to the website and join in!
Ik ben dankbaar voor een uitje eind deze maand. Een van mijn beste vriendinnen wordt dan 30, en dat moet natuurlijk groots gevierd worden. Dus gaan we lekker een nachtje weg. Wat we gaan doen kan ik nog niet verklappen, omdat ze misschien meeleest. Maar het is fijn om allerlei leuke dingen met mijn vriendinnen voor haar te plannen en het zal goed voor me zijn weer eens even uit huis te zijn.
I’m grateful for a little trip at the end of this month. One of my best friends turns 30, and of course that has to be celebrated! So we get away for the night. I can’t tell you what we’re going to do, as she might be reading along. But it’s nice to plan all kinds of fun stuff for her with my friends and it will be good for me to be out of the house again.
Waar ben jij dankbaar voor? / what are you grateful for?
Dreams
English text below:
Ik ben altijd een meisje met veel dromen geweest. Toen ik nog niet naar de kleuterschool ging, wilde ik graag ijscoman (man, ja, ik had nog nooit van een ijscovrouw gehoord) worden. Dit omdat het verhaal over de ijscoman in het grote voorleesboek van Jip en Janneke zo leuk was. Toen ik eenmaal naar school ging, wist ik het zeker: ik wilde juf worden. Ik vond het heerlijks om mijn juffen en meesters te bekijken, bezig te zijn met schrijven en Engels en hield erg van kleine kinderen. Op de middelbare school stond mijn besluit nog steeds vast: ik werd kleuterjuf. Ik zag het al helemaal voor me: 30 kleuters in een klas om heerlijk mee te spelen, knuffelen en leren. Ik heb een erg lieve tante die kleuterjuf is en zij was mijn grote inspiratiebron. Zoals zij met die kleine kleuters omging, dat wilde ik ook. Zo positief, liefdevol en met veel geduld.
Ik had nog meer wilde plannen met mijn leven. Op mijn twaalfde was ik eruit qua schema: op mijn zestiende een vriend, Op mijn eenentwintigste trouwen, op mijn drieëntwintigste baby nummer een en zo voort tot ons (natuurlijk prachtige) huis zo vol was dat het bijna uit zijn voegen zou barsten. Ik verlangde ernaar een huis te hebben zoals dat waarin ik ben opgegroeid: waar vriendjes en vriendinnetjes altijd mochten komen spelen, waar niets te gek was, waar iedereen mocht blijven eten en waar pappa en mamma altijd warm en liefdevol aanwezig waren. Een huis waar altijd muziek was, waar iedereen lekker mocht zingen en dansen en kind zijn.
Op mijn zeventiende begon, na mijn afstuderen aan de middelbare school, het grote avontuur. Ik ging naar de Pabo! In Ede, een stad die anderhalf uur reizen bij mij thuis vandaan ligt. Op het allerlaatste moment besloot ik meteen op kamers te gaan wonen. En daar was ik dan, net zeventien, in een vreemde plaats op een nieuwe school met een vreemde huisgenoot. Gelukkig woonden een paar van mijn vriendinnen van de middelbare school ook in Ede, een van hen zat zelfs bij me in de klas. En na een jaar kwam een van mijn beste vriendinnen bij mij in huis wonen en twee andere vriendinnen naast me.
De eerste stage was heerlijk. Tussen de kleuters vermaakte ik me prima met voorlezen, pleisters plakken, knutselen en knuffelen. Wel had ik het moeilijk met het ‘niet meer thuis’ wonen. Ik maakte me erge zorgen over thuis. In die tijd was mijn vader net een tijdje helemaal thuis van zijn werk en erg overspannen, en ook had hij veel fysieke klachten. Door de medicijnen die hij kreeg, raakte hij zijn gevoelens bij muziek kwijt en werd het stil in huis. We waren bezig met mijn jongste broertje, die autistisch bleek te zijn en veel moeite had op school. En daarnaast had mijn broer, die eerst behoorlijk teruggetrokken leefde en zijn eigen gang ging, opeens verkering en hij veranderde daardoor totaal, ten goede, dat wel. Natuurlijk was hij nog mijn broer, maar niet meer de broer die ik zo goed kende, en dat vond ik heel erg moeilijk. Daar maakte ik me, in het verre Ede, zorgen over, en ook over mijn zusje die er allemaal tussenin zat en soms niet genoeg aandacht kreeg. Ik had het gevoel dat ik haar die aandacht moest geven, want, en zo heeft het al heel mijn leven gevoeld en nog steeds, mijn zusje is een beetje mijn kindje. Komt er iemand aan mijn zusje, dat komt ie aan mij! De eerste stage moest ik al volgen na zes weken onderwijs, en daarna kwamen de andere stages. Hoe meer stage ik ging lopen, hoe moeilijker ik het vond. Ik vond de kinderen heerlijk en geweldig, maar het lesgeven viel me hard tegen. Het voelde alsof ik de kinderen een beetje voor stond te liegen, alsof ik maar een voorstelling gaf. Als ze stout waren moest ik eigenlijk lachen om hun levenslust, maar moest ik kwaad worden. Ik kwam kinderen tegen die me erg aan mijn autistische broertje deden denken maar waarvoor geen extra tijd of aandacht was. Mijn cijfers waren goed, ook voor mijn stages, maar het voelde totaal tegennatuurlijk. De stages braken me op.
Na anderhalf jaar ben ik ingestort. Ik kwam huilend terug van mijn stage, werd lief getroost door mijn vriendin, maar kon niet meer terug. Dat waarvan ik dacht dat het me natuurlijk af zou gaan, kon ik niet. Mijn droom viel in duigen.
Voor ik naar Ede ging zat ik op een jeugd-gospelkoor. En een lied dat ik daar had leren zingen kwam steeds weer terug:
The dream that I hoped for has died/Disappeared and has suddenly gone /The plans that I lived for have changed / Now everything else has gone wrong.
I wanna pray, but can’t find any words / I wanna cry, but I don’t have the tears /I wanna hope, but my hope is all gone / I am trapped by my own endless fears
I have called out Your name, Lord / I have cried out in despair / Have You heard my cry / Have You heard my prayer?
Be still and know that I am God / Be still and know that I am God / Be still and know that I am God / My peace I give to you
Ik was er kapot van dat mijn langgekoesterde droom stuk was gelopen. Maar toch had ik het gevoel dat God wilde dat ik iets nuttigs deed, iets met kinderen. En vanwege het autisme in mijn familie, kon ik het niet aanzien dat sommige kinderen maar aan bleven modderen en geen hulp kregen. Ik besloot dus om Pedagogiek te gaan studeren om orthopedagoog te worden. Voor al mijn papers, opdrachten en presentaties kreeg ik goede cijfers. Maar zodra ik een tentamen moest maken kwamen alle gevoelens van de stages weer terug, en hoe hard ik ook had geleerd, het hoogste cijfer dat ik tijdens die studie heb gehaald was een twee. Na een half jaar kreeg ik dus een negatief studieadvies en moest ik stoppen. Weer een droom die in duigen viel. Het lied kwam weer in me op, mijn vraag kwam weer naar boven: wat moet ik nu? Nu alles waarvan ik gedroomd heb ingestort is?
Ik ben toen een half jaar met een depressie thuis geweest. Tot ik een openbaring kreeg: misschien hoef ik niet perse een ‘nuttige’ opleiding te doen. Misschien kan ik mezelf nuttig maken met een opleiding waar ik gewoon blij van wordt, die aansluit bij mijn interesses en passies. Toen ben ik Taal- en Cultuurstudies gaan studeren, met de hoofdrichting Moderne Letterkunde. Ik had het naar mijn zin, haalde redelijke cijfers en, hoewel het wat langer duurde dan gepland, ben ik afgestudeerd als Bachelor of Arts. Ik heb zeer regelmatig werkcolleges overgeslagen omdat ik er bang voor was, mijn moeder heeft me vaak naar tentamens gebracht omdat ik daar nog steeds veel moeite mee had en voor sommige vakken heb ik alleen het tentamen gemaakt omdat ik een depressie- of angstperiode had en niet uit huis wilde gaan.
Sinds die tijd is mijn angststoornis helemaal naar boven gekomen. Het is nu ruim drie jaar geleden dat ik ben afgestudeerd, maar heb (nog) niets met mijn studie kunnen doen.
Ook mijn andere plannen liepen niet zoals gewenst. Ik wilde graag in de kerk werken, iets doen voor Gods koninkrijk. Ik gaf zondagsschool, hielp mee in de jeugdsoos, zat in het bestuur van de jeugdvereniging en hielp mee met allerlei losse dingetjes. Door de angststoornis ging dit allemaal niet meer. Ook heb ik geen vriend gekregen, niet op mijn zestiende en nu, op mijn achtentwintigste, nog steeds niet. En dus ook geen huis vol kinderen, vol muziek, vol ruimte voor iedereen. Al mijn jeugddromen zijn vervlogen.
De laatste drie jaar lijkt het wel of ik geen dromen meer heb. Alsof ik zo afgestompt ben dat ze mijn hart niet meer bereiken. Toen ik vorig jaar de True You cursus volgde, voelde ik voor het eerst in jaren weer een beetje hoop naar boven bubbelen. Ik kwam weer een beetje in contact met mijn passies: schrijven, vrouwen bemoedigen, bezig zijn met God en een eigen gezin. Tegenwoordig durf ik God heel voorzichtig te vragen me te laten zien hoe ik me nuttig kan maken. En of Hij me weer nieuwe dromen wil geven, die ik kan combineren met mijn passies.
Dit is mijn verhaal. Zo heeft iedereen wel een verhaal over vervlogen dromen. Over enorme teleurstellingen. Als ik voor je kan bidden, laat het me dan weten. En, als je tijd over hebt, wil ik je voorzichtig vragen of je ook voor mij wilt bidden. Voor nieuwe dromen.
Surrender by Barlow Girl on Grooveshark
I’ve always been a little girl with lots of dreams. When I didn’t go to kindergarten, I really wanted to be an icecreamman (yes, man, because I had never heard of an icecreamwoman). This was because the story in a big children’s book about the ice cream man was so much fun. Once I went to school, I made up my mind: I wanted to be a teacher. I loved watching my teachers, being busy writing and learning English and loved little kids. On high school I was still adament: I would become a kindergarten teacher. I already saw it: 30 kindergartners in a classroom to play with, to cuddle and to learn. I have a very sweet aunt who is a kindergarten teacher and she was my great source of inspiration. The way she handled the little toddlers, I wanted that too. So positive, loving and patient.
I had even more wild plans with my life. On my twelfth I had a schedule: a boyfriend on my sixteenth, marry on my twentyfirst, baby number one on my twentythird and so on until our (beautiful of course) home was so full that it would almost burst. I longed to have a home like the one I grew up in: where friends were always welcome to play, where nothing was too crazy, where everyone could stay for dinner and where mum and dad were always warm and lovingly around. A home where always was some music hanging in the air, where everyone could sing and dance and be a child.
On my seventeenth, after graduating high school, the big adventure began. I went to college to become a teacher. In Ede, a town an hour and a half away from my home. At the very last moment I decided to go live over there. And there I was, jhust turned seventeen, in a strange place on a new school with a roommate I didn’t know. Luckily some of my girlfriends from high school lived in Ede too, one of them even was in the same class as I was. And after a year one of my best friends came living with me and two other dear girlfriends next to our home.
The first internship was lovely. In the room filled with kindergartners I had so much fun reading for them, sticking on band-aids, crafting and cuddling. I did struggle with not living at home anymore. I was very worried about my home. In that time my father didn’t go to work anymore because he was very burned out and he also had a lot of physical problems. Because of the medicines he got, he lost his feelings for music and it became quiet in the house. We were working with my little brother, who turned out to be autistic and had a lot of problems at school. And my older brother, who had always led a quiet, kind of secluded life, got a girlfriend and changed enormously. And although these changes were for the best, he wasn’t the brother I knew so well anymore, he was like a totally different person. I took that very hard. That’s what I worried about, far away in Ede, and also about my little sister who was kind of stuck in the middle of all this and didn’t get enough attention. I felt like I had to give her that attention, because, and I have felt like this her whole life and still do, my sister is kind of my baby. When someone touch my sister, they touch me! I had to go on my first internship after six weeks of school, and then the other internships on different schools came. The more I went to them, the tougher it got for me. I loved the kids and enjoyed them, but teaching them was really hard. It felt like I was lying to the kids, putting up an act. When they behaved badly, I really had to laugh about their zest for life. But I had to get angry. I crossed paths with children that reminded me me of my autistic brother, but they didn’t get the extra time or attention. My grades were good, even for my internships, but it felt totally unnatural. The internships broke me.
After one and a half year I collapsed. I came back crying from my internship, was sweetly comforted by my weet friend, but couldn’t go back. The thing I thought would come naturally to me, I couldn’t do. My dream had crashed.
Before I went to Ede I was on a youth-gospelchoir. A song thought to me there came back time and time again:
The dream that I hoped for has died/Disappeared and has suddenly gone /The plans that I lived for have changed / Now everything else has gone wrong.
I wanna pray, but can’t find any words / I wanna cry, but I don’t have the tears /I wanna hope, but my hope is all gone / I am trapped by my own endless fears
I have called out Your name, Lord / I have cried out in despair / Have You heard my cry / Have You heard my prayer?
Be still and know that I am God / Be still and know that I am God / Be still and know that I am God / My peace I give to you
I was crushed that my long loved dream went wrong. But still I had the feeling God wanted me to do something useful, something with kids. And because of the autism in my family, I couldn’t bear seeing some kids not getting any help and struggle in life. So I decided to go to university and study Pedagogic studies to become an orthopedagogic. (I don’t know the right word in English). For all my papers, assignments and presentations, I got good grades. But as soon as I had to take an exam, all the feelings of the internships came back and, no matter how hard I studied, the highest score I have gotten for that study is a 2 (in the Netherlands, grades are marked from one to ten, ten being the highest score). So after half a year I got a negative study advise and had to quit. Another dream falling apart. The song came back to me, my question rose again: what am I to do? Now that everything I ever dreamt of is collapsed?
I was home then for half a year with a big depression. Until I got an epiphany: maybe I don’t need to choose a ‘useful’ study. Maybe I can make myself useful with an education that just makes me happy and contains my interests and passions. I then went to the University again and studied Language- and Culturalstudies with Modern Literature as my major. I felt good about it, got reasonable grades and, although it took a little longer than planned, I graduated as Bachelor of Arts. I very regularly skipped meetings because I was afraid to go, my mom drove me to a lot of my exams because I still had trouble with them and for some courses I only took the exam because I had a depression or anxietystreak and didn’t want to leave the house.
Since that time my anxiety disorder is fully erupted. It’s been over three years now since myt graduation, but I haven’t been able to do anything with my degree.
My other plans also didn’t go as planned. I wanted to work in my church, do something for Gods kingdom. I teached Sunday school, helped around in the youth movement, was in the management of our youth group and helped around with all kinds of different tasks. Because of the anxiety disorder, this all had to stop. I also didn’t get that boyfriend, not at sixteen and not now, at twentyeight. And with that I didn’t get a home filled with kids, music and space for everyone. All my youth dreams have flown away.
The last three years I feel like I don’t have any dreams left. Like I’ve so hardened that they can’t reach my heart anymore. When, last year, I followed the True You course, I felt hope bubbling up for the first time in years. I made a tiny contact again with my passions: writing, encouraging women, working for and with God and my own family. Sometimes now I very carefully dare to ask God to show me how I can make myself useful. And if He will give me new dreams, that I can combine with my passions.
This is my story. Everyone has a story about dreams that have passed. About huge dissapointments. If I can pray for you, please let me know. And, if you have any time to spare, I carefully like to ask if you will pray for me too. For new dreams.
Surrender by BarlowGirl on Grooveshark
The Wilderness
English text below:
Zoals ik in dit stuk tekst ook al aangaf, ben ik een tijd weggeweest. Weggevlucht eigenlijk, want hoeveel ik ook wilde vertellen, delen, bemoedigen; het lukte niet. En als iets bij mij niet lukt, een paar keer, heb ik de neiging om het maar helemaal uit mijn hoofd te zetten. In het stukje waar ik hierboven naar teruglink, schrijf ik erover dat ik een tijd mijn woorden kwijt was. Het was zó ontzettend overweldigend druk en vol in mijn hart dat ik er stil van werd. Stil naar mijn therapeut toe, want ik kon haar geen praktische voorbeelden meer geven. Stil naar jullie, want de moed verliezen, geen woorden hebben en mensen bemoedigen en het leven beschrijven gaan niet samen. Stil naar God, want mijn hart was te zwaar, het wachten duurde te lang. Want dat was wat ik deed en nog doe: wachten.
Al sinds ik ben afgestudeerd, drie jaar geleden, wacht ik. Sindsdien is mijn angststoornis in alle hevigheid naar boven gekomen, ben ik bezig geweest met het steeds op- en afbouwen van medicatie om de angst en de depressie enigszins onder de knie te krijgen, heb ik intensieve therapie gevolgd om te leren leven met mijn ‘chronische’ klachten, heb ik geprobeerd iets aan mijn CV te doen door af en toe voor een tijdschrift te schrijven… Maar dat was het dan ook. Geen leuke baan, geen uitdagingen op creatief gebied, geen stappen in mijn ontwikkeling. Omdat ik het niet kan. Niet nu, nu de angst er zo inzit voor alles. Nu ik zo overprikkeld raak van de simpelste dingen. Nu ik er meer dan ooit achter kom dat ‘hoogsensitief’ écht wel bestaat (deze persoonlijkheidsvorm wordt door de GGZ in Nederland niet erkend). Nu ik me onderdompel in de veilige wereld van mijn jeugd en geen stap vooruit kom. Ik móet wel wachten, vooruitgang is er deze drie jaren niet geweest.
Ik vraag me heel vaak af wat nu het nut is van dit alles. Er is eens gesuggereerd dat God misschien grote plannen voor me heeft en dat Hij me daarvoor de tijd geeft om uit te rusten en voor te bereiden. Maar ik rust niet uit. Ik word doodmoe van mezelf en de wereld om me heen. Toch ben ik God dankbaar dat Hij, hoewel deze tijd van wachten heel moeilijk is, mij de beste omstandigheden geeft. Een veilige haven, waar ik zo lang kan blijven als ik wil. Een uitkering, zodat ik voor mezelf en een beetje voor anderen kan zorgen. Familie en vrienden die me misschien niet snappen, maar wel accepteren en bereid zijn me te helpen.
Maar waar wacht ik dan op? Ik weet het niet. Ik weet wel dat God geen enkel mens maakt om nutteloos te zijn, nutteloos zoals ik me nu voel. Ik weet dat Hij niet aan iets begint om het vervolgens niet af te maken. Ik weet dat Hij me een belofte gedaan heeft, dat ik gezond zal zijn. Ik wéét ook dat dat zo zal zijn, ooit. In Zijn koninkrijk. Maar diezelfde avond dat Hij de belofte deed, las ik dit vers: ‘ Ik weet zeker dat ik de goedheid van de Heer zal zien in het land van de levenden.’ Kippenvelmomentje. Er werd me dus letterlijk beloofd dat ik gezond zal zijn, in het land van de levenden.
Waarom dat beter worden uitblijft en mijn geloof getest blijft worden en ik op Hem moet blijven wachten? ‘Toevallig’ kwam ik vanochtend bij een artikel terecht op een site waar ik nog nooit ben geweest, en misschien heb ik daar mijn antwoorden wel gevonden. Deze vrouw ging door hetzelfde heen als ik, met de uitzondering dat ze boos werd op God, ze zich in de steek gelaten voelde in haar tijd in de ‘wildernis’. Ik raad je echt aan het artikel te lezen. Maar voor het gemak zal ik haar conclusies even voor jullie vertalen. Het sprak tot mij, en misschien ook wel tot jou als je in een gelijksoortige situatie zit.
“Maar als ik terugkijk op dit seizoen van wildernis, en elk seizoen daarvoor, kan ik met zekerheid zeggen dat ik het nooit in zou ruilen voor een woestijn-loos leven. Omdat de wildernis me zoveel heeft geleerd.
Het heeft me geleerd dat God’s genade niet door mijn daden is, maar het heeft me ook geleerd om te blijven geloven, zelfs in strijd en schaduw van duisternis (Efeze 2 vers 8). Het organiseerde mijn leven hoewel het het ook wel in de war gooide – het hielp me prioriteiten te stellen door me te laten zien wat er echt toe doet in het leven, het hielp me om te weten dat zoveel van het menselijke streven en tijd wordt verkwist aan wat een futiliteit en van geen enkel belang is in het licht van de eeuwigheid, het liet me de dingen zien die het echt waard zijn om voor te leven en te sterven. De woestijn legde mijn ware hart bloot: Misschien heb ik ooit gedacht dat ik heilig was en een redelijk goede christen, maar nu niet meer. God legt meer van mij bloot, en door dat te doen laat Hij meer van Zichzelf zien, zodat ik écht kan zeggen: Meer van U en minder van mij, Heer.
Ik wil graag toegeven dat ik zwak ben, want zoals de liederen van de wijze koning Salomo zingen: ‘Wie is dit, komend uit de wildernis, leunend op haar Geliefde?’
Ik wil in de wildernis blijven voor zo lang als dat nodig is, omdat het me laat zien hoe jaloers God van me houdt als Hij laat zien door de profeet Hosea: “Daarom ga ik haar nu verleiden; Ik zal haar naar de wildernis leiden en teder tot haar spreken’.
In de wildernis is God alles wat we hebben, en we realiseren ons dat Hij alles is wat we nodig hebben – dat is waar we dieper in het hart van Yahweh komen en de volheid van Zijn zorg leren kennen.”
Ik heb het wel vaker gezegd: mijn leven gaat niet om mij, het gaat allemaal om God. Ik ben hier op aarde om Hem te eren, om mijn hele leven aan Hem te wijden. Ook dit wachten, dit stilstaan is tot Zijn eer. Ik leer erdoor op Hem te vertrouwen, alleen op Hem en zeker niet op mezelf. Hij weet wat goed is. Hij wijst de weg.
Like I mentioned in this piece of text, I have been gone for quite some time. I fled actually, because no matter how much I wanted to tell, share, encourage: It wouldn’t work. And when something doesn’t work, I tend to give it up altogether. In the piece I link back to above, I write about losing my words for a while. It was só overwhelmingly busy and full in my heart that it made me quiet. Quiet towards my therapist, because I couldn’t give her any practical examples. Quiet towards you, because losing courage, not having any words and wanting to encourage and describe life don’t go together. Quiet towards God, because my heart was too heavy, the waiting took too long. Because that’s what I was doing and still do: wait.
Ever since I graduated college, three years ago, I am waiting. Since then my anxiety disorder has flared up in all it’s heaviness, I have been continually changing and trying out medicines to get the anxiety and depression somewhat under control, I have followed intensive therapy to learn to live with my ‘chronic’ complaints and I’ve tried to sometimes write something for a magazine to work on my resumae… But that was it. No nice job, no creative challenges, no steps in my development. Because I can’t. Not now, now the fear for just about everything controls me. Not now, now I get so agitated by the simplest things. Not now, when I find out more and more High Sensitivity dóes exist (this personality type isn’t aknowledged by the Dutch health service). Not now, when I’m consumed by the safe world I grew up in and can’t get ahead one step. I háve to wait, there hasn’t been progress in three years.
I very often wonder what the use of all this is. There has been the suggestion that God might have big plans for me and that, beforehand, He gives me time to rest and prepare. But I don’t get any rest. I get dead tired of myself and of the world around me. Still I’m grateful to God that He, even though this time of waiting is so very hard, gives me the best circumstances possible. A safe haven, where I can stay as long as I want. An unemployment fee, so that I can take care of myself and a little bit of others. Family and friends that may not get me, but do accept me and try to help.
But what am I waiting for then? I don’t know. I do know that God doesn’t create any human being to be useless, useless like I feel right now. I know that He doesn’t start something and doesn’t come trough. I know He made me a promise, that I will be healthy. I knów I will be, someday. In His kingdom. But the same night He gave me that promise, I read this verse: ‘For I know I will see the goodness of the Lord in the land of the living’. Woah! He literally promised me that I will be healthy, in the land of the living!
Why this healing doesn’t come yet and my faith keeps being tested and I have to keep waiting for Him? I ‘happened to’ come across an article on a site I’ve never seen before this morning, and maybe I’ve found my answers there. This woman went trough the same things I did, with the exeption that she got mad at God, she felt abandoned in her time in the ‘wilderness’. I really can recommend reading the article. But for your ease I will list her conclusions for you. They spoke to me, and maybe they will to you if you’re in a similar situation.
“But as I look back at this season of wilderness, and every other before, I can say with certainty that I wouldn’t trade it for a desert-less life. Because the wilderness teaches me so much.
It has taught me that God’s grace is not by my works, but it has also taught me to keep the faith even in adversity and shadow of darkness (Ephesians 2:8). It organized my life even though it also kind of threw it into disarray – it helped me to prioritize by seeing what really matters in life, it helped me to know that so much of human strife and time is wasted on what is futility and insignificant in the light of eternity, it showed me the things that are truly worth living and dying for. The desert uncovered the true heart of myself; I might have once thought that I was holy and a pretty good Christian, but not anymore. God uncovers more of me, and in doing so, reveals more of Him, so that I can truly say, “More of You and less of me Lord.”
Gladly will I admit that I am weak, for it says in the songs of the wise King Solomon, “Who is this coming up from the wilderness leaning on her beloved?”
Gladly will I remain in the wilderness for as long as I have to, because it shows me how jealously God loves me as He reveals through prophet Hosea, “Therefore I am now going to allure her; I will lead her into the wilderness and speak tenderly to her.”
In the wilderness God is all we have, and we realize that God is all we need – that’s where we go deeper into the heart of Yahweh and come to know the FULLNESS of God’s care.
I’ve said it before: my life isn’t about me, it’s all about God. I’m here on earth to honour Him, to give my whole life to Him. Even this waiting, this standing still is for His glory. I am learning to trust Him in everything, only in Him, and certainly not to myself. He knows what’s best. He leads the way.