English text below:
Vandaag is het zover. Ik ga vanmiddag, samen met mijn allerliefste vriendinnen, op weg om te vieren dat een van hen jarig is geweest. We blijven maar een nachtje weg, en ik zal morgen nog in de middag hopelijk weer thuis zijn, maar toch maak ik me druk. Is dit wel wat ze leuk vindt? Wordt het wel gezellig met z’n allen? Ben ík wel gezellig, als ik geen belevenissen te delen heb, geen kracht heb om grappig te zijn, om er echt een feest van te maken? Gelukkig weet ik dat je een feest niet in je eentje maakt, maar samen. Maar ík heb dit allemaal bedacht, dus ik voel me verantwoordelijk. En bang. Bang om weg te gaan, bang warempel om één miezerig nachtje niet thuis te zijn, mijn veilige haven te verlaten. Bang om samen te zijn met vriendinnen van wie ik zielsveel hou, maar die ik al een tijd niet heb gezien. Wat zien ze in me? Wat heb ik te bieden?
Vanochtend lag er een briefje van mijn moeder op de bank. Er staat op: ‘Lieve meis. Heel gezellige dagen toegewenst! Je kunt het heel goed hoor! Liefs, mam.’ Dat briefje geeft me hoop. Zodra we allemaal samen zijn, is het weer als vanouds. Ook al hebben zij allemaal een baan, of een gezin, of allebei. Ook al staan zij midden in het leven, doen ze werk in de kerk, gaan ze bij anderen langs en krijgen visite. Ook al zien zij uit naar dit uitje. We zijn andere wegen gegaan, maar ik ken hen nog. Ik ken hen al ruim 14 jaar, 24 jaar, 27 jaar. We kennen elkaars verlangens, levens, dromen en bovenal delen we liefde voor elkaar. En daarom ben ik wel bang, maar doe ik het tóch. Omdat zij het zo waard zijn.
Nog even een huishoudelijke mededeling: Ik weet dat m’n ritme van blogs posten er een beetje uit is. Dat komt omdat ik veel op mijn neefje heb gepast en samen met hem en mijn schoonzusje gezellige dingen heb gedaan. Het is altijd mijn bedoeling om een Monday Thankfulness en een Welcome to the Weekend te schrijven, en op woensdag een wat ‘diepgaander’ stuk. Vooral de woensdag-artikelen zijn de afgelopen weken uitgebleven. Ik ga wel proberen nog een Welcome to the Weekend te maken voor deze week, waarschijnlijk komt ie pas zondag online. En ik ga mijn best doen om weer wat bemoedigends te schrijven wat ik op woensdag kan delen. Ik hoop dat jullie nog graag meelezen! In ieder geval kun je dus een Welcome to the Weekend verwachten aan het einde van het weekend ( oh ironie) en een Monday Thankfulness op maandag, want ik weet zeker dat ik na deze dagen genoeg heb om dankbaar voor te zijn!
Today is the day. This afternoon I’m going away, together with my dearest friends, to celebrate that one of them is one year older. We only stay away for one night, and tomorrow in the late afternoon I will hopefully be back again, but still I worry. Is this what she likes? Will it be a nice time together? Can Í be fun, when I don’t have experiences to share, no power to be funny, to really make a party? Luckily I know that you don’t make a party on your own, but together. But it’s mé who’s thought this all up, so I feel responsible. And afraid. Afraid to leave, afraid even to spend one lousy night away from home, to leave my safe haven. Afraid to be with my girlfriends whom I love with all my heart, but haven’t seen in quite some time. What do they see in me? What do I have to offer?
This morning my mother had left a note for me lying on the couch. It says: ‘Dear ‘meis’ (it means girl, but only sweeter). I wish you very nice days! You can do it very well! Love, mom.’ That letter gives me hope. As soon as we’re all together, it will be like the old days. Even though they all have a job, or a family, or both. Even though they’re right in the middle of life, do work in church, go visit others and get people over. Even though they look forward to these days away. We have travelled different paths, but I still know them. I’ve known them for over 14 years, 24 years, 27 years. We know each others desires, dreams and above all we share our love for each other. And that’s why I am afraid, but am stíll going. Because they are só worth it!
Now for some household-notes: I know that my rhythm of posting blogs has kind of been off. That’s because I have been watching my nephew a lot and hve been doing fun things with him and my sister in law. It’s always my meaning to write a ‘Monday Thankfulness’ and a ‘Welcome to the Weekend’ and something more deep on Wednesdays. Especially the Wednesday-articles have been neglected the past few weeks. I am going to try to write a Welcome to the Weekend for this week, but it will probably be Sunday before it comes online. And I’m going to try to write something encouraging to share on Wednesday. I hope you’re still reading along! So in every case you can expect a Welcome to the Weekend at the end of the weekend (oh irony) and a Monday Thankfulness on Monday, because I’m certain that after these days away I will have plenty to be grateful for!
