Child of Light

Life in Words

Religion Vs Relationship

acfe79a0d6ac8fb8f544f5439de9af60

Sommige mensen hebben veel moeite te begrijpen wat ik in God zie. 
Ze vinden Jezus een sprookjesfiguur, een mythe, alleen maar een 
historische figuur, een wijze man of een profeet. En met iemand 
die niet op aarde is heb je over het algemeen geen relatie. Ze 
zien mijn geloof alleen maar als religie, als een stel regels 
die opgevolgd moeten worden om iets te bereiken. Maar ik heb 
een relatie met God, en die relatie houdt zoveel meer in dan 
enkel Zijn regels naleven!
- Ik vertrouw op God. Ik heb keer op keer gemerkt dat het goed is om
Hem te vertrouwen, en dat het kán. Hij heeft Zich bewezen. Voorbeelden?
Na twee mislukte studies heeft Hij me naar de juiste studie geleid. Dat 
zie ik nog steeds als reden waarom ik Hem kan vertrouwen. In het verleden
behaalde resultaten zijn een garantie voor de toekomst - dat Hij toen 
trouw was, betekent dat je Hem ook nu kunt vertrouwen. 
- Ik praat met God. Soms heel de dag steeds eventjes, soms heel lang achter
elkaar. En God praat terug. Hoe? Door zachtjes in mijn gedachten op te 
komen. Hoe weet ik dat het niet mijn eigen gedachten zijn? Door de dingen die
Hij zegt! Sommige dingen zou ik nooit over mezelf durven denken, maar 
God zegt ze gewoon.
- Ik dien God. Dit lijkt misschien veel op wat mensen doen die 'religieus' 
zijn, maar het is gestoeld op wederzijds respect. Ik dien God niet omdat het 
moet, maar omdat ik het wil. Ik wil niets liever dan voor Hem bezig zijn, 
omdat Hij zoveel voor mij heeft gedaan. Door dingen voor Hem te doen (en 
te laten) verdien ik niets. Ik ga er niet door naar de hemel of iets 
dergelijks, het is puur uit liefde. 

Misschien wil jij ook wel een relatie met God. Verlang je naar 'meer'. Laat
gerust iets van je horen, ik wil je graag helpen en voor/met je bidden! 

Some people have a really hard time understanding what I see in God. They
think Jesus is some sort of fairytale figure, a myth, just a historic 
figure, a wise man or a prophet. And with someone who isn't on earth you
usually don't have a relationship. They view my faith just like a religion,
a bunch of rules that have to be followed to achieve something. But I have
a relationship with God, and that relationship holds so much more than 
just living by His rules! 

- I trust in God. I have noticed, time and time again, that it is (more
than) okay to trust Him, and that you cán trust Him. He has proven 
Himself worthy. Examples? After two failed educations He has led me to the
right school. I still see that as a reason why I can trust Him. Results
in the past are a guarantee for the future - Him being faithfull then means
you can also trust Him now. 
- I talk to God. Sometimes little whiles troughout the day, sometimes a long
whole back to back. And God talks back. How? By gently appearing in my
thoughts. How do I know it isn't a thought of my own? Because of the things 
He says! Some things I would never dare to think about myself, but God just
says them! 
- I serve God. Maybe this looks a lot like what people who are 'religious' 
do, but it is based on mutual respect. I don't serve God because I have to,
but because I want to. I want nothing more than to be busy for Him, because
He did so much for me. By doing (and not doing) things for him, I don't earn
something. I don't go to heaven or something like that because of it. It's 
all out of love. 
Maybe you too would like a relationship with God. You desire more. Please 
contact me, I'd love to help you and pray with/for you!
signature

About Jonah and the Prodigal Son

IMG_20140318_081735

Linking up with SheReadsTruth today for #SheSharesTruth English text 
down below!

Jona. Het verhaal kennen we allemaal wel. Hij moet van God naar Ninevé,
wil niet, slaat op de vlucht, belandt in de buik van een grote vis en
gaat uiteindelijk toch naar Ninevé, waar hij boos wordt en goede raad
van God krijgt. Een bekend verhaal dus, waarin de vis nog wel het meeste
opzien baart.
Maar is dat wel terecht? Moet die vis de meeste aandacht krijgen? Ik denk
het niet. Dit verhaal doet me namelijk ontzettend denken aan de gelijkenis
van de verloren zoon. De gelijkenis die eerst 'de barmhartige Vader' werd
genoemd. In die gelijkenis (Lukas 15 vers 11-32) gaat het over een zoon
die, terwijl zijn vader nog leeft, zijn erfenis opstrijkt en hem helemaal
verbrast. Wanneer hij tot het absolute dieptepunt is gekomen, besluit hij,
vol berouw, terug te gaan naar zijn vader. De vader staat met open armen
op zijn zoon te wachten, hij heeft hem zo gemist en wist wel dat hij terug
zou komen. De broer van de verloren zoon echter vindt het allemaal maar
wat. Er wordt een heel feest voor zijn broer gevierd, terwijl hij altijd
braaf thuis is gebleven en zijn vader heeft geëerd en geholpen. Dat is toch
niet eerlijk?
Wat doet mij nou zo denken aan het verhaal van de verloren zoon als ik Jona
lees? Ten eerste is er de stad Ninevé, vol verderfelijke acties. God roept hen,
door Jona, op tot bekering, en zij doen er alles aan om terug te keren naar
God. Ze worden met open armen ontvangen. Jona echter vindt het allemaal maar
onzin: ze zijn veel te zondig geweest en worden aan hem gelijkgesteld, terwijl
hij zijn leven lang God gediend heeft! God tenslotte geeft aan dat Jona onterecht
kwaad is en juist blij moet zijn dat alle levens van de stad gered worden.
De beide verhalen gaan over Gods enorme genade. Jona zegt het zelf: "Ik wist het
wel: u bent een God die genadig is en liefdevol, geduldig en trouw, en tot
vergeving bereid." (Jona 4 vers 2) Waar Jona kwaad is om de genade van God, is
de oudste zoon in de gelijkenis van de verloren zoon ten diepste om dezelfde
reden kwaad.
En, op wie lijken wij het meest? Zijn we zoals de inwoners van Ninevé en de
verloren zoon die terug vluchten naar God en Hem om vergeving vragen? Of zijn we
zoals Jona en de oudste broer, die het helemaal niet met die vergeving eens zijn?
Zijn sommige mensen voor ons te ver heen, te zondig om bij God een kans te krijgen?
Of zijn we zelf zulke mensen, en leven we van enkel genade? Om over na te denken...
Jonah. We all know the story. God tells him to go to Nineveh, he doesn't
want to and flees, he ends up in the tummy of a big fish and in the end
he does go to Nineveh where he gets mad at Gods mercy and gets good advice
from God. So, a familiar story, in which the fish gets the most attention.
But is that right? Should this fish get the most attention? I don't think
so. Because this story reminds me ever so much of that of the prodigal son.
The story that was once called 'the merciful Father'. In that story (Luke
15 verse 11-32) it's about a son who, while his father is still alive,
gets his inheritance and wastes it all away. When he hits rock bottom, he
decides full of remorse to go back to his father. The father is waiting with
his arms open wide for his son, he has missed him so much and always knew he
would be back. The brother of the prodigal son doesn't think it's all that
great. There's a big party in his brothers honour while he has always been
good and stayed at home and honoured and helped his father. Isn't this
unfair?
What reminds me so much of the story of the prodigal son when I read the book
of Jonah? First, there is the city of Nineveh, filled with despicable things.
God calls them, trough Jonah, to repent and they do everything in their power
to turn to God. They are recieved by Him with open arms. Jonah, on the other
hand, finds it all quite nonsensical: they have been way to sinful and are
equalled to him by God, while he has been serving God his entire life! God
makes it clear that Jonah isn't rightfully mad and that he should be happy:
all lives in Nineveh are saved!
Both stories are about Gods enormous grace. Jonah says it himself in Jonah
4 verse 2: 'I knew it. You are a kind and merciful God, and you are very
patient. You always show love, and you don't like to punish anyone, not even
foreigners.' Jonah is angry because of Gods mercy, and when you look into the
heart of the brother of the prodigal son, his thoughts are the same.
So, who do we look like the most? Are we like the people of Nineveh and the
prodigal son who run back to God and ask Him for forgiveness? Or are we like
Jonah and the older brother, who don't think this grace is appropriate? Are
some people to far off to us, too sinful to get a chance with God? Or are we
ourselves those people, and do we live by grace alone? To think about...
signature

A Standard of Grace

1743483_709291792448287_2025164619_n
Het valt niet mee om een perfectionist te zijn. Hoe ik dat 
weet? Ik ben er eentje. Niet in alle opzichten (bewijsstukken: 
mijn rommelige kamer en ongestreken kleding) maar wel in ten 
minste een. En dat is mijn uiterlijk.
Ik vind het moeilijk om hier over te praten, want ik zie er 
niet uit zoals ik zou willen. Ik ben te zwaar, heb behoorlijk 
onhandelbaar haar dat een eigen leven leidt, zit vol met sproeten, 
heb af en toe een pukkel en mijn neus zou wel een zetje omhoog kunnen 
gebruiken. Ik geef het meteen toe: ik ben niet perfect. Maar dat wil 
ik wel zijn. Dus ben ik in de weer met smeersels tegen de eerste 
rimpels, make-up om alle onvolkomenheden te verbergen en lijn ik
langzaam maar zeker mijn dikke buik eraf (die er na een medicijnwissel 
prompt weer aan zit, maar dat terzijde). In dit artikel schreef ik er 
al over. En hoewel niet alles op mij van toepassing is, ben ik toch
meer dan nodig bezig met mijn uiterlijk. Katie, van Beam, schreef er 
onlangs een blog over, over die hang naar perfectie. En het nieuwste
fenomeen waar de jonge vrouw van tegenwoordig aan moet voldoen: de 
thigh gap. Dat is een open ruimte tussen je dijen wanneer je met je 
voeten tegen elkaar staat. Dát moet je dus tegenwoordig hebben om
perfect te zijn. Zoals jullie wel kunnen raden zijn, naast mijn 
buik, ook mijn benen dik, dus zo'n thigh gap zit er voorlopig niet in. 
Maar soms heb ik echt wel door dat ik te ver ga in mijn hang naar
perfectie.

Gelukkig weet ik, diep van binnen, dat uiterlijk perfectionisme niet
is wat ertoe doet. Dat het gaat om genade, pure genade. Dat ik het
niet voor elkaar krijg om perfect te zijn, en dat dat, om Jezus'
wil, goed is. Dat een thigh gap dan wel niet haalbaar is, maar het 
gaat om mijn hart. En dat hart is niet perfect. Het heeft stoffige
hoekjes vol leugens die netjes opgeruimd zouden moeten zijn. De ramen 
zitten vol met strepen van onwil en onkunde. De vloer heeft barsten 
omdat mijn hart gebroken is. Maar God. God heeft dit hart aanvaard, 
met de lelijke, maar ook met de mooie kanten. Het vrolijke behangetje 
van mijn geloof in God. De mooie stoel van warmte en liefde voor 
anderen. De gordijnen die waaien in de wind: Gods vernieuwende kracht
die door mijn hart waait. En dus houd ik mezelf niet voor te voldoen 
aan een standaard van perfectie, maar word ik gedragen door de handen
van Genade.
It's hard to be a perfectionist. How I know? I am one.  Not in every 
single way (evidence: my messy room and wrinkly clothes) but in at 
least one. And that's my appearance.

I find it difficult to talk about this, because I don't look the way
I would like. I'm too heavy, have uncontrollable hair that leads a 
life of it's own, am completely covered in freckles, have a pimple 
every now and then and my nose could use a little lift. I completely
admit it: I'm not perfect. But I want to be perfect. So I use creams 
against the first wrinkles, make-up to hide all imperfections and I
slowly but surely diet my belly off (only to gain it promptly after
having to take new medicines, but that's another story). In this 
article I already wrote about it. And even though not everything 
about it can be applied to me, I'm more busy with my appearance
than I need to be. Katie, from Beam, wrote a blog about it the
other day, about this striving for perfection. And about the 
newest phenomena a young women has to live up to these days: the
high gap. It's an open space between your tighs when you stand with
your feet together. Tháts what you have to have these days to be 
perfect. As you can guess are my legs big too, besides my belly, so 
a thigh gap isn't in the stars for me. But sometimes I do see I go
too far striving for perfection. 

Luckily, deep down I know that superficial perfectionism isn't what
matters. What matters is grace, pure grace. That I can't be perfect, 
and that that is okay, for Jesus' sake. That a thigh gap may be 
unreachable, but that it's all about my heart. And that heart isn't
perfect. It's got dusty nooks and cranny's filled with lies that have
to get a good dusting. The windows are full of smears of imperfection. 
The floor is damaged because my heart has been broken. But God. God 
has accepted this heart, with it's ugly but also with it's beautiful
sides. The cheerful wallpaper of my faith in God. The beautiful chair
of love and warmth for others. The curtains that wave in the wind: 
Gods renewing power blowing trough my heart. So I won't hold myself 
to a standard of perfection, but am I held by the arms of grace.
signature

Anxiety and Trusting God

da2d50983d1cd191de0919b9f4c26311
Hierbij de vertaling van mijn artikel voor Puur 
voor internationale lezers:

As I said yesterday, I now write for webmagazine Puur. 
It's an online magazine for young women that aims to 
inspire. The piece I wrote for Puur (Pure) is about 
my anxiety disorder and my trusting in God. Here is 
the translation:

I have an anxiety disorder. A big one, with panic attacks
and depressions. I can get anxious about anything. Did 
someone look at me the wrong way? Do I have to travel with 
Public Transportation? Am I cheerful enough on a night out?
Do I have to go out for groceries? You name it, I'm getting
anxious about it. 

Lately I have been wondering if this anxiety disorder doesn't
collide with my faith. Because that's something I have too, a 
rich and flourishing faith life. I believe in God, my Father,
in Jesus Christ my Saviour and the Holy Spirit lives in me. 
But time after time I remember a text from the letter to the
Fillippians, chapter 4 verse 6. 'Be anxious about nothing, 
but ask God what you need and thank Him in all your prayers.'
Be anxious about NOTHING. Wow. 

Trusting stays a hard theme, certainly with an anxiety disorder.
It's hard enough without psychological difficulties. Because, and
be honest, isn't it a much safer idea to keep the control yourself?
To do exactly what yóu think is necessary and then rely on good
results? Trusting goes against all your urges to control. Against
all your thoughts of solving things yourself and everything being
makeable. Because trust is like a shot in the dark: you do what is 
necessary and hope for the best. 

Trusting has a lot to do with the past, at least trusting in God. 
In commercials, sometimes it is said: results from the past give 
no guarantees for the future. It's different with God. Results from
the past dó give guarantees for the future. Just think about it. Did
God ever let you down? Didn't do what He promised? And the most 
important thing in history, Jesus' resurrection, isn't that what you
can trust in? Doesn't that say a whole lot about if you can trust Him?

About that Scripture again. Luckily, something else is stated too. 
Ask God what you need. In my case I ask for daring, for power and 
for trust. Trust that God knows what I need, that He is present in 
every trivial little thing in my life. Trust that He is the one that
guides me, not my anxieties. And then you can thank for what you 
recieve. Luckily. Even with an anxiety disorder.
signature

Webmagazine Puur

 

Untitled
Sinds vandaag schrijf ik voor Webmagazine Puur, 
volgens Puur zelf 'een webmagazine voor jonge 
vrouwen, dat echt alle onderwerpen bespreekt 
en daarmee inspiratie wil bieden'. 

Ik schreef voor Puur over mijn angststoornis. De tekst 
kun je hier vinden. 

Het was nog best moeilijk om deze tekst te schrijven. Ik
heb me heel kwetsbaar op moeten stellen, en dat is terug
te vinden in het artikel. Ik hoop dat jullie het 
interessant vinden. Laat vooral je mening horen, daar ben 
ik erg blij mee!
For international readers: I now write for a webmagazine, 
Puur (Pure). The texts are in Dutch, but I will soon 
translate it to English so you can read it too!
signature

Diary #2

b1b65a07a144ca425ccc78b4ae0beb69
Een tijdje geleden schreef ik het volgende in mijn dagboek:
Het is moeilijk allemaal. Heel moeilijk. Maar 
ik moet vertrouwen op Uw grootheid en inzicht en 
almacht. U hebt me nog nooit teleurgesteld. 
Nog nooit. We hebben om heel wat Jericho's 
gemarcheerd. U laat me niet in de steek. En 
ik weet ook dat U me zult gebruiken, hoe dan ook. 
Ik heb de neiging om te denken dat U denkt: aan 
haar heb ik niets. Ik heb haar wel gered met de 
anderen maar zij persoonlijk boeit me niet. Dat 
spijt me Heer, want ik weet wel beter. Laat het 
me zien Heer. Verover me. Ik zeg wel eens dat een 
man me echt zal moeten veroveren, maar ik realiseer 
me steeds meer dat dat ook voor U geldt. Steeds 
verlang ik naar U en dan trek ik me terug omdat 
ik weet dat ik niet liefhebbaar genoeg ben. Niet 
klein, lief, slank, puur, normaal, oprecht, mooi of 
sociaal genoeg. Tegen ieder ander zou ik zeggen dat 
het onzin is. En ik weet dat het kwetsend is voor 
Uw vaderhart. Dus Heer, verover me. Laat me niet 
vluchten in excuses en onvolkomenheden en vergelijk. 
Ik weet dat U enkel liefde bent. Misschien mag ik 
door Uw ogen zien? Ik realiseer me dat mijn blik 
niet werkt. Ik vergeet zo vaak dat ik mezelf zonder 
alle onvolkomenheden en rotzooi mag zien dankzij U. 
Daar mag ik niet aan voorbij gaan. Voer Uw plan uit, 
eeuwige Vader. Ik zal U niet meer in de weg staan en 
mijn hart is van U. Verover mijn hart. 
En troost mij. Om Uw eer.

A little while ago I wrote the following in my diary:

It's all hard. Very hard. But I have to have faith 
in your greatness and vision and might. You never 
let me down. Never. We've marched around our share 
of Jericho's. You won't leave me. And I know you will
use me, no matter what. I'm inclined to think that
You think: she's no good. I have saved her with the
others, but she personally doesn't matter. I'm
sorry for thinking like that, Lord, because I know
better. Let me see it Lord. Woe me. I have said once 
that a man will really have to conquer me, but I'm
realising more and more that that goes for you too. 
I constantly desire you but pull back because I 
know I'm not lovable enough. Not small, sweet, pure,
slim, normal, beautiful or social enough. I would
tell everyone else it is nonsense. And I know it 
hurts your Fatherheart. So Lord, woe me. Don't let me
run in excuses and imperfections and comparison. 
I know You're only love. Maybe I can look trough 
Your eyes? I realise my gaze doesn't work. I so
often forget I can look at myself without all my
shortcomings and messes thanks to You. I can't 
ignore that. Execute your plan, eternal Father.
I won't  stand in Your way anymore and my heart
is Yours. Conquer my heart. And comfort me. 
Because of your honour.







signature

Wandering…


a3bdcff275d81417041ed56e2cff0d38


 


Soms heb je van die dagen, dat alles maar een 
beetje ´mehhhh´ is. Dagen waarop niks lukt, alles 
tegenzit en niets leuk is. Dat zijn de dagen waarop 
ik merk dat ik aan het dwalen ben. Ik ben niet gefocust, 
niet op wat ik belangrijk vind. 
En wat vind ik dan belangrijk? Mijn familie, mijn vrienden,
mijn schrijven en bovenal God. God, mijn Vader, mijn Redder.
Kennen jullie het lied 'Hopeless Wanderer' van Mumford & Sons?
Zo zit ik in elkaar, en jullie misschien ook wel. We dwalen
wat af...
Hoe ik weer mijn focus terugkrijg? Een lijstje:

- Ik bid. Veel. Ik vraag God om me te laten zien wat belangrijk
is en waar ik me mee bezig moet houden.
- Ik lees uit de Bijbel en vraag God me door Zijn woord
te laten zien waar mijn focus zou moeten liggen.
- Ik luister naar positieve muziek die me helpt in te zien
dat God boven alles van belang is en dat ook mijn leven 
belangrijk is. 

Want dat is natuurlijk het punt. Je leven is van belang, ook
al lijkt dat niet zo te zijn. Je kunt er wel voor op de loop
gaan en denken dat het er toch niets toe doet, maar je hebt 
wel degelijk impact, een bestemming, een Vader Die van je 
houdt. Nooit vergeten! 

'But hold me fast, hold me fast 
Cause I'm a hopeless wanderer...'


Sometimes there are those days when everything is a 
bit 'mehhh'. Days when nothing seems to work, everything 
is against you and nothing's fun. Those are the days when I
notice I'm wandering. I'm not focused, not on what I find
important. 
What do I find important? My family, my friends, my writing
and above all my God. God, my Father, my Saviour. 
Do you know the song 'Hopeless Wanderer' by Mumford & Sons?
That's the way I am, and maybe it's the way you are too. 
We wander away. 
How do I regain focus? A little list:
- I pray. A lot. I ask God to show me what's important and 
what should occupy my life.
- I read in the Bible and ask God to show me trough His word 
where my focus should be.
- I listen to positive music that helps to see that God is 
important above all else and that my life too is of value. 

Because thta, of course, is the whole issue. Your life is 
of value, even when it doesn't seem to be. You can run away
from it, thinking it doesn't matter, but you really do have
an impact, a destiny, a Father Who loves you. Never forget 
that! 




'But hold me fast, hold me fast 
Cause I'm a hopeless wanderer...'



signature

I’m thankful







::Mijn lieve gezin


::Binnen zitten bij de kachel terwijl het buiten regent


::Sinterklaaskadootjes inpakken


::Mijn goede vrienden aan wie ik alles kan vertellen


::Het vooruitzicht van een weekendje weg


::De voorspelling van winterse buien


::Een mooie slaapkamer om helemaal tot rust te komen


::Een lieve vriendin die zegt dat ze van me houdt


::Familie die alles voor me overheeft


::Een ontbijt met een spiegelei


::Schrijven in mijn nieuwe notebook


::Kaarsjes branden


En nog zoveel meer….




::My dear family


::Sitting inside by the fireplace when it’s raining outside


::Wrapping up Sinterklaas presents


::My good friends who I can tell everything


::The prospect of a weekend away


::The forecast of wintery storms


::A nice bedroom to completely relax


::A dear friend who tells me she loves me


::Family who would do anything for me


::A breakfast with eggs


::Writing in my new notebook


::Lighting candles


And so much more….





signature

Love List


Hoi! Het is een tijdje terug sinds ik het gepost waar ik allemaal mee bezig ben, dus hier gaat ie:





Hi! It’s been a while since I’ve posted what kind of things are on my mind, so here goes:





Onthouden/Remembering





Shopping: dit notebook en kaarten van HEMA. This notebook and cards by HEMA







Luisteren /Listening to





Lezen/ Reading







Kijken: de kachel / watching: the fireplace 







Schrijven / writing:








En waar zijn jullie mee bezig?


And what are you upto?





x





p.s. Vergeet niet mee te doen aan de GIVEAWAY


p.s. Don’t forget to join the GIVEAWAY!













signature

Hartschrift







Gisteren ben ik begonnen met schrijven in dit supercreatieve boek. Ik vind het tot nu toe helemaal geweldig, en daarom wilde ik het ook met jullie delen! 





Coby Kremer is een creatieve schrijfster. Ze heeft twintig jaar lang last gehad van zware depressies, en was God helemaal kwijtgeraakt. Tot ze begon met dagboek schrijven. Daarmee leerde ze zichzelf te uiten en het gesprek met God aan te gaan. Coby: “Hartschrift is een ‘interactief werkboek’ dat je helpt om de woordenstroom in jezelf aan te wakkeren. Want het is soms niet eenvoudig om op te schrijven wat er in je om gaat. Sommige mensen krijgen niets op papier. Ik wil ze erbij helpen. Naast het van je afschrijven, waar dagboekschrijven vaak mee wordt geassocieerd, is dagboekschrijven juist ook geschikt om naar je toe te schrijven door aandacht te schenken aan de goede dingen van het leven (Fil. 4:8). Je zet jezelf door in een dagboek te schrijven stil bij de dingen die echt belangrijk zijn in het leven. Door het schrijven in een dagboek komen de dingen in je hoofd bij je hart.”





Coby denkt dat dagboek-schrijven een  goede aanvulling is op het gebed – en dat het gebed ook meer aangewakkerd kan worden op deze wijze. “Het landt allemaal meer als je het opschrijft. Een dagboek gaf mij ook meer inzicht in mijn geloof. Ik ging veel over God opschrijven en dat veranderde mijn beeld. Want door met Hem te praten en te worstelen, leer je God op een intensere manier kennen dan de wijze waarop ik het altijd geleerd heb.. Ik was heel erg bezig of ik het wel goed deed, of ik goede gedachten had en of ik goede dingen zei, maar ik kon er met mijn hart niet bij wie God voor mij wilde zijn. Ik was alleen aan het nadenken wie ik voor God moest zijn. Ik heb mogen ontdekken dat God de Vader er niet is om over mij te oordelen, maar om van mij te houden. Dat had ik zonder een dagboek niet ervaren. “





Het is volgens Coby goed belangrijk om eens eerlijk op te schrijven wat er in je hart om gaat. “Soms kunnen er worstelingen in je omgaan die je niet op durft te schrijven. Het gaat in tegen de leer van je kerk of tegen je opvoeding. Maar het is belangrijk om niet politiek correct te zijn als je met Hem praat. Ik leerde dat God niet wil dat je je beperkt. Hij wil je hele hart, ook met de lelijkheid en de jaloezie die erbij hoort. Dat kun je uitdrukken in een dagboek.”(bron: CIP) 





Ik vind Hartschrift een ontzettend mooi en handig boek. Door middel van vragen, gedichtjes, teksten en prompts wordt je gestimuleerd je eigen verhalen op te gaan schrijven. En het mooiste: niets moet, alles mag.  























signature