• Home
  • Blog
    • Categories
      • photos
      • Pinterest
      • Inspiratie
      • Life lately
      • Persoonlijk
      • Family
      • God
      • lately
      • Bible
      • Muziek
  • Portfolio
  • About

Child of Light

Life in Words

Vlucht

20/05/2017

Ik denk in poëtische zinnen vandaag

Elke gedachte verdwijnt als gedicht

Misschien is het wel hoe ik vlucht wanneer

Ik iets moeilijks van mezelf vraag

signature

Leave a Comment · Labels: child of light, Diary, Personal, Persoonlijk, Poetry, Schrijven, Writing

Teerbemind Kind

17/05/2017

Één ding weet ik zeker
nu ik hier zit, op de bank
terwijl de wind zachtjes met mijn haren speelt
omdat ik zojuist het schuifraam opendeed
en de wind al zolang ik me herinner
van mijn krullen graag een pluizenbol maakt.

Één ding weet ik zeker
nu ik de kamille in de vensterbank
en de seringen in de boom buiten ruik
een vinkje door de tuin zie scharrelen
een vinkje dat elke dag even
naar me kijkt, door het raam,
en waarnaar ik even terugkijk, elke dag

Één ding weet ik zeker
nu het warm is en dus
mijn voeten bloot
eindelijk, alsof ik het gemist heb
wiebelende tenen, warme grond
wanneer ik rondloop en zucht
omdat het me zo oplucht om
vaste grond te voelen en te lachen
om zwarte voetzolen
die de grond me altijd meegeeft

Één ding weet ik zeker
nu er een warme straal zonneschijn
op de vloer is gedwarreld
en de kat knijpogend haar rugje bolt
en in de warmte opgekruld gaat liggen
als ik de schaduw van perfect geplaatste snorharen zie
gesnor hoor bij de dichtgeknepen ogen
dan weet ik het zeker, en zucht ik het uit

Mijn Maker, Hij kent me en verleidt me steeds weer
met geuren en dieren en kleuren en pracht en praal

Één ding weet ik zeker
al die schoonheid is voor mij zo
machtig groot
en Hij weet dat, Hij weet dat
en vult mijn hart, zodat
daar niets anders leeft
dan Zijn schoonheid
Zijn geuren en bloemen en wind
en ik, ik weet het weer, zonder twijfel
ik ben Zijn
teerbeminde kind

signature

Leave a Comment · Labels: child of light, Diary, God, Gratefulness, Personal, Persoonlijk, Poetry, Schrijven, Spring, Writing

Starting anew

18/01/2016

English text below:

De laatste keer dat ik een bericht postte op deze blog was vlak na mijn verjaardag, in maart. Ik kreeg toen last van een flinke depressie, en kon geen woorden meer vinden. In de tussentijd is er veel gebeurd, gepraat, geheeld en aan het veranderen. Één van de dingen die ik merk, nu ik meer en meer tot mezelf kom, is dat ik het zo mis om te schrijven. Ik moest een keer, als opdracht, een brief naar mezelf schrijven en daarin heb ik mezelf verteld dat ik gewoon, zomaar, recht uit mijn hart, moest blijven schrijven omdat het goed voor me is. Dat ik een soort zielepijn voel als ik te lang niet schrijf. Deze periode was veel te lang. Dus hier ben ik weer.

Ik ga proberen de komende tijd te vertellen over de weg die ik dit jaar, en eigenlijk heel mijn leven, heb afgelegd. Over wat er mis was en is, wat er allemaal is gebeurd, wat goed was, wat niet, wat moeilijk blijft, maar ook wat makkelijker wordt, wie ik word en wie ik was en hoe dankbaar ik God ben voor Zijn oneindige hulp.

Maar eerst begin ik met foto’s. Foto’s vertellen zo veel, en aangezien ik niet ben gestopt met foto’s maken, vertel ik eerst hun verhalen.

 

The last time I posted a post on this blog was right after my birthday, in March. I then had a big depression, and couldn’t find any words anymore. In the meanwhile, so much has happened, been talked about, healed and changed. One of the things I notice very deeply now that I’m coming to my own more and more is that I miss it so much to write. Once, as an assignment, I had to write a letter to myself and in it I told myself to keep writing, just ordinarily, straight from my heart, because it’s so good for me. That I feel a pain in my soul if I don’t write for too long. This time was too long. So here I am again.

I will try to write about the road I’ve taken this year, and my whole life, actually. About what was and is wrong, about all that happened, what was good, what wasn’t, what stays hard but also about what becomes easier, who I am becoming and who I was and how grateful I am to God for His endless help. 

But firts I’m starting with pictures. They tell so much, and since I haven’t stopped taking pictures, I will tell their stories first. 

 

2015-04-17_1429264909

Maanden geleden ben ik begonnen met een klein projectje. Ik had vorig jaar, tot het voorjaar van dit jaar, erg het gevoel dat ik er niet genoeg kon zijn voor mensen, en dat zij zoveel voor mij deden, maar ik niets terug kon doen. Ik ben toen erg veel kadootjes gaan kopen om maar te laten zien hoe belangrijk ik die personen vind en hoeveel ze voor me betekenen. Ik had zelf echt wel door dat het veel te ver ging, en ik durfde niet meer naar mijn bankrekening te kijken. En ook maakten verschillende lieve mensen me duidelijk dat ze toch wel van me hielden, of ik nu met dozen vol kado’s aan kwam zetten of niet. Toen kreeg ik een idee. Ik hou heel erg van schrijven, van post sturen en van kadootjes geven. Woorden en kadootjes zijn echt mijn liefdestalen. Dus bedacht ik het project #25weeksofgiftsandwords. Als je op mijn Instagram zoekt op die hashtag, zie je wat ik tot nu toe heb gemaakt en hoever ik ben. Ik ben, eigenlijk noodgedwongen, mijn woorden gaan zien als kado’s voor anderen. Samen met nog wat leukigheidjes en mooi versierde post wordt het dan echt een klein kado door de brievenbus. Ik hoop op die manier ook duidelijk te kunnen maken hoe belangrijk de mensen die ik misschien niet vaak zie, maar die wel rotsvast in mijn hart verankerd zijn, voor me zijn.

Months ago I started a little project. Last year, until the Spring of this year, I very much felt like I couldn’t be there enough for people, and that they did so much for me, but I couldn’t give back. I started buying a lot of gifts just to show how important these people are to me and how much they mean to me. I was fully aware that my spending was out of control, and I didn’t dare to look at my bank account. Also, some sweet people told me again and again that they loved me anyway, whether I gifted them boxes full of presents or not. Then I got an idea. I really love writing, sending mail and giving gifts. Words and gifts really are my love languages. So I thought up the project 25weeksofgiftsandwords. When you take a look on my instagram and search with that hashtag, you’ll see what I’ve made so far and how far I’ve come. I started to see, more or less because I had no choice, that my words can be gifts to others. Together with some little goodies and fun spruced up mail it becomes a little gift in the mailbox. I hope to be able to make clear how important the people I may not see a lot, but who are securely anchored to my heart, this way too.2015-11-02_1446466009

2015-09-11_1441965418

2015-08-13_1439463108

2015-07-21_1437483705

2015-07-15_1436948282

2015-07-06_1436187625

2015-06-28_1435498019

2015-06-18_1434622559

2015-06-09_1433844052

2015-06-09_1433841999

2015-04-24_1429888487

Ik heb heel veel lol gehad, geknuffeld en uitstapjes gemaakt met lieve kleine Albert. Op deze foto was hij nog geen twee jaar. Hij speelde hier ‘stickermonster’;)

I’ve had a lot of fun, cuddles and outings with sweet little Albert. In this picture he wasn’t even two years old. He was playing ‘stickermonster’;)

2015-05-10_1431260141

Sorry voor het decolleté, maar ik heb de afgelopen tijd met veel van de mensen die belangrijk voor me zijn een Instax-foto genomen (een soort polaroid). Ik vind het fijn om van al die lieve mensen een foto samen te hebben en ben zuinig op de foto’s. Dit ben ik met mijn moeder.

I’m sorry for the cleavage, but lately I have been taking a lot of instax-pictures (a kind of polaroid) with a lot of the people who are important to me. I love having these pictures of me together with all those sweet people and I take good care of the shots. This is my mom and me. 

2015-05-13_1431502999

De lente was prachtig dit jaar, dat zie ik nu goed terug op de foto’s. Op die momenten zelf kon ik het eigenlijk niet goed zien vanwege die depressie die overal een schaduw overheen legde, maar eigenlijk was het een en al pracht en praal.

Spring was beautiful this year, I can see that very well now in my pictures. At those moments I couldn’t really see it because of the depression that casted it’s shadow over everything, but actually it was all splendor and beauty. 

2015-05-20_1432105869

Op 1 mei 2015 werden mijn langverwachte tweelingneefjes geboren. Wat een prachtige dag, en wat een schatten van baby’s! Adriaan Wout (hij is naar mij vernoemd, daar kan ik nog steeds erg ontroerd om raken) is 5 minuten ouder dan zijn broertje Matthias Jan (vernoemd naar mijn zusje!). Twee lieve, kleine wondertjes, en meteen al zo verschillend! Inmiddels zijn ze ruim acht maanden oud en kan ik me geen tijd meer voor hun geboorte indenken. Het valt niet mee voor mijn broer en schoonzusje, een kleine jongen van twee en een kleine tweeling, maar wat zijn het heerlijke kinderen. En zó verschillend! Matthias is serieus, kijkt de kat uit de boom, kan vreselijk fronsen, weet maar al te goed wat hij wil en vindt het heerlijk om tijden te knuffelen. Hij is een behoorlijke tijd ziek geweest en nu hij zich beter voelt is het heerlijk om hem hard te horen lachen en lekker te zien spelen. Adriaan is verre van serieus, lacht hard en naar iedereen, heeft een ontzettend grappig gezichtje en het maakt hem niet erg veel uit wat er allemaal gebeurt. Meneer serieus en meneer lolbroek, dus. En wat ben ik gezegend met hen, en met Albert, mijn drie grote liefdes.

On the first of May my long expected twin nephews were born. What a beautiful day, and such beautiful babies! Adriaan Wout (he’s named after me, I can still get teary eyed over that) is five minutes older than his little brother Matthias Jan (named after my sister!). Two sweet, little miracles, and immediately so very different! They’ve grown to be over eight months old and I can’t even imagine my life without them in it. It isn’t easy for my brother and sis-in-law to take care of a little two year old and the twins, but they are such amazing kids. And so very different from each other. Matthias is serious, waits to see what happens and takes his time, has the best frown, knows all too well what he wants and loves to cuddle for ages. He’s been sick for quite some time lately, and now that he’s feeling better, it’s amazing to hear him laugh out loud and having a blast playing with his toys. Adriaan is far from serious, laughs quickly and loud and to anyone and everyone, has a very funny face and it doesn’t really matter to him what happens, he’s just happy and content. So mister serious and mister funny pants. How blessed am I to have them, and Albert, my three great loves, in my life. 

2015-05-20_1432106002

Mijn oma met haar tweede en derde achterkleinzoons / My grandma with her second and third great grandsons

2015-05-20_1432106175

De baby’s en ik, de eerste keer dat ze hier ‘op visite’ kwamen. Links Adriaan, rechts Matthias. / The babies and me, the first time they came to ‘visit’. Adriaan on the left, Matthias on the right. 

2015-05-21_1432234816

2015-05-31_1433076837

2015-06-05_1433512219

2015-06-14_1434298160

2015-06-14_1434298454

2015-06-16_1434440738

2015-06-16_1434440880

2015-06-27_1435419550

2015-06-27_1435420089

2015-06-30_1435690377

2015-07-04_1436030291

2015-07-04_1436030009

2015-07-04_1436029354

2015-07-06_1436199191

2015-07-06_1436199682

2015-07-09_1436455525

2015-07-18_1437216295

2015-07-18_1437217363

2015-07-22_1437579378

2015-07-30_1438270900

2015-08-18_1439913124

2015-08-18_1439913989

2015-06-05_1433512358

2015-06-05_1433512512

Heerlijk knuffelen, dutjes doen en spelen met en zorgen voor mijn drie neefjes (en Frits, mijn hondje)./ Gloriously cuddling, napping and playing with and taking care of my three nephews (and Frits, my dog).

2015-06-05_1433514905

2015-07-27_1437987087

Mijn supertrotse moeder, oma van drie heerlijke jochies. / My super proud mom, grandma of three sweet boys. 

2015-07-27_1437988607

En we hadden lol / and we had fun

2015-08-02_1438522751

2015-09-17_1442503233

2015-08-29_1440865224

2015-09-11_1441993509

2015-08-29_1440865496

2015-10-05_1444058779

2015-10-14_1444822651

2015-10-17_1445085799

2015-10-17_1445086189

2015-11-14_1447498165

2015-11-14_1447498789

2015-11-29_1448820527

2015-11-29_1448821281

Zie je hoe hard ze groot worden? Het is gek gewoon, ze groeien en leren zó ontzettend snel! / See how big they are getting? It’s plain weird, they grow and learn so incredibly fast!

2015-11-21_1448121800

Zusje en ik gingen naar #FlavouritesLive, een evenement waarbij (creatieve) webshops voor een paar dagen in een oude scheepshal in Amsterdam een echt winkeltje openen. Het was erg gezellig, en de fotobus was grappig en gaf ons een… bijzonder resultaat. / Little sis and I went to #FlavouritesLive, an event where (creative) webshops open a real store for a few days in an old ship wharf in Amsterdam. It was really fun, the photobus (a photoboot in an old Volkswagen van) was funny and gave us a… special result.

2015-08-29_1440861703

2015-08-29_1440861942

2015-08-29_1440862186

2015-08-29_1440862412

Ik ging met lieve vriendin J een dag naar de Heide bij Ede. Het was er prachtig en ik heb hard genoten van de mooie natuur en het zeer goede gezelschap. / I went to the heather near Ede for a day with sweet friend J. It was so beautiful here and I really enjoyed the gorgeous nature and the very good company. 

Ik ben ook nog een nachtje weggeweest naar Zeeland met vriendin E. Helaas zijn we de tweede dag ’s avonds laat teruggereden naar huis omdat het met Adriaan niet goed ging, maar gelukkig viel het uiteindelijk mee. De anderhalve dag die we samen doorbrachten, was erg leuk en gezellig. En de kleine dorpjes in Zeeland waren erg fotogeniek! / I also went away for a night to Zeeland (Sealand, a province of the Netherlands) with friend E. Unfortunately we drove back home late at night the second day because something seemed seriously wrong with Adriaan, but fortunately, after some time in the hospital, he was okay. The day and a half we did spend together were lots of fun. And the tiny towns of Zeeland were very photogenic. 

In de herfst zijn nichtje en vriendin R en ik een weekend naar de Belgische Ardennen geweest. Het was meer dan prachtig, ik geloof dat ik nog nooit zoveel moois heb gezien… / In the Fall cousin and friend R and I went to the Belgian Ardennes for a weekend. It was more than gorgeous, I don’t think I’ve ever seen so much beauty…

 

2015-10-30_1446220586

2015-10-30_1446220339

2015-10-30_1446220102

2015-10-30_1446219626

2015-10-30_1446217872

2015-10-27_1445940361

Ondertussen hadden mijn broer en schoonzusje een plan beraamd. Op een ochtend werd er een enorm konijnenpaleis bij mijn kleine huis gezet en een paar dagen later mocht ik met mijn broer twee schattige, jonge konijnen uit gaan zoeken! Echt een geweldig kado, ik ben helemaal dol op konijnen! Ik geniet heel hard van ze (de dames heten Truus en Toos). / In the mean while my brother and sis-in-law made up a plan. One morning, a huge rabbit palace was delivered outside of my tiny home and a few days later I got to pick out two adorable, fluffy bunnies! Really an amazing gift, I adore rabbits! I enjoy their company so much (the ladies are called Truus and Toos).

2015-09-19_1442676351

2015-09-19_1442676792

2015-10-04_1443973849

En ook van alle andere dieren geniet ik volop / I also love our other animals to the max

2015-11-19_1447917067

2015-11-23_1448277339

2015-10-04_1443946504

2015-09-26_1443257101

2015-09-19_1442697110

2015-07-25_1437840425

2015-07-08_1436346609

2015-07-08_1436342744

2015-07-12_1436732381

Natuurlijk heb ik nog veel meer gedaan. Ik ben met een heel goede vriendin naar een Eva-dag geweest, heb gezellig gewinkeld met allerlei mensen, heb regelmatig lekker een drankje gedaan met lieve mensen, ben op bezoek geweest bij lang-niet-gezien-vrienden, heb mijn vriendinnen regelmatig gezien, heb heerlijk met hen en de mannen/ vrienden gegeten, ben naar verjaardagen geweest, heb meegeleefd en meegelachen, ben vaak uit eten geweest, het prachtige nieuws gekregen dat een aantal vriendinnen weer een kindje verwachten maar ook een aantal keer het nieuws gehad dat het verwachte kindje het helaas niet gehaald had. Ik heb mijn zusje en zwager hard zien werken aan hun nieuwe, eerste eigen huis, en gisteren voor het allereerst in hun vrijwel ‘af’, prachtig luchtige en gezellige huis gezeten. Ik ben erg trots op hen! Ik zal binnenkort een december/januari overzicht maken, daar komen ook nog genoeg foto’s voorbij.

Dit was een enorm lange post, maar ik denk dat het tot op zekere hoogte wel weergeeft wat mijn leven in heeft gehouden de afgelopen tien maanden: ik zie de schoonheid en de veiligheid en de stappen die ik neem nu. Bovenal zie ik een trouwe Vader die me nog dichter tegen Zich aan heeft getrokken. Ik hoop jullie op de hoogte te houden! x

Of course I’ve done a lot more. I went to an Eva (Eve) day (Eva is a Dutch magazine for christian women) with a very good friend, have been out shopping with lot’s of people, regularly went out for drinks with sweet people, visited long time no see friends, saw my girlfriends more often, had lovely dinners with them and the husbands/boyfriends, went to birthdays, lived along with people and laughed along, went out for dinner quite often, got the beautiful news that some of my friends are expecting a baby again but also a few times the news that some expected babies didn’t survive. I’ve seen my sister and bro-in-law work hard at their new, first own home and sat down there yesterday in their practically done, airy and cosy home. I’m really proud of them! I’ll soon make a December/January in review post, enough pictures will come by.

This was a massive post, but I think that, to a certain degree, it reflects what my life has been like the last ten months: I see the beauty and the security and the steps I’m taking now, in hindsight. Above all I see a faithful Father Who’s drawn me even closer to Him. I hope to keep you posted! x 

 

signature

6 Comments · Labels: Bible, Catching up, child of light, Familie, Family, Foto's, Fotocabine, Friends, God, Gratefulness, Instagram, lately, Life lately, Love, Personal, Persoonlijk, photos, Schrijven, Vrienden, weekend, Writing

What I Wish I Had Known…

04/12/2014

what I wish

 

English text below:

Ik wilde wel dat ik geweten had, dat…

  • …Ik op de basisschool niet lelijk was omdat ik werd geplaagd met mijn rode krullen. Ik waardeer ze nu, en had dat toen ook best mogen doen. Kinderen kunnen heel wreed zijn, en pikken je eruit om de vreemdste redenen. Nu hoor ik vaak hoe jaloers mensen zijn op mijn woeste krullen en rode kleur, en ik wou dat ik dat toen al geweten had.
  • …Ik op de middelbare school net zo gek, uitbundig, creatief en expressief mocht zijn als ik wilde. Ik had een voorliefde voor lange rokken, dreadlocks en hippiekleding. Maar die voorliefde heb ik nooit geuit. Ik wilde dat ik had geweten dat er niets speciaals is aan meezwemmen met de stroom, en dat het juist goed is om jezelf te zijn.
  • …De meiden die me uitlachten, buitensloten en als ‘onwaardig’ beschouwden dat ook alleen maar deden omdat ze er zelf bij wilden horen. Ik heb nooit gehoopt bij hen te horen, vanwege hun gedrag. Maar ik wou dat ik geweten had dat het een fase was, dat (bijna) iedereen over zulke dingen heengroeit. Ik wilde dat ik wist dat ik niet bang hoefde te zijn voor wat ze over me dachten. En ik wilde dat ik geweten had dat ik het me niet zo aan had moeten trekken, omdat ik er nu soms nog steeds last van heb.
  • …Ik wel degelijk geliefd was door mijn vriendinnen. Ze zeiden het tegen me, maar ik kón het maar niet geloven. Van mij houden? Onmogelijk! Zagen ze dan niet hoe raar ik eruit zag, hoe anders ik me voelde, hoeveel leuker en liever en mooier en interessanter zij waren? Ik wou dat ik had geweten dat ze het écht meenden, en me geliefd had gevoeld.
  • …Ik het best naar mijn zin mocht hebben toen ik op mijn zeventiende op kamers ging wonen. Ik had constant het idee dat ik thuis moest zijn om mee te helpen in moeilijke situaties, dat ik geen plezier mocht hebben zonder mijn familie, dat het niet oké was om het leuk te vinden zonder hen. Het laatste half jaar dat ik op kamers woonde met mijn lieve vriendin ging het iets beter, maar toch wilde ik dat ik geweten had dat dit mijn kans was om mijn eigen leven te gaan leiden en me niet meer zo verantwoordelijk te voelen voor thuis.
  • …Ik in het derde jaar van de middelbare school niet had hoeven kiezen tussen twee vriendinnen die ruzie hadden. Uiteindelijk heb ik dat toch, min of meer, gedaan, en daar heb ik nog steeds spijt van. Ik heb nog steeds af en toe contact met de ‘afgewezen’ vriendin en hou nog steeds heel veel van haar. Maar het is allemaal niet gelopen zoals het had moeten gaan, en ik weet dat zij daar veel verdriet van heeft gehad. Ik wilde dat ik toen wist wat voor gevolgen het had en dat ik best ‘onpartijdig’ had kunnen blijven. Dus E, het spijt me ontzettend – je bent zo’n lieverd en het spijt me als ik je heb gekwetst.
  • …Ik absoluut niet dik was op mijn vijftiende, mijn negentiende, mijn tweeëntwintigste. Ik heb al die jaren gedacht van wel, alleen maar omdat al mijn vriendinnen een stuk korter waren dan ik en dus ook smaller. Maar, terwijl ik meestal maat 38 droeg, dacht ik toch dat ik te dik was omdat ik mezelf vergeleek met hen. Ik wou dat ik had geweten dat ik een prachtig figuur had. Nu ben ik écht te dik en wilde ik wel dat ik weer zo ‘dik’ was als op mijn negentiende.
  • …Ik niet al mijn kansen had verspeeld toen ik stopte met de Pabo. En daarna met Pedagogiek. Ik dacht dat ik alles verpest had, dat ik dom was en niets kon. Dat ik mijn ouders met extra problemen opzadelde doordat ik weer thuis kwam wonen en een tijd heel depressief was. Dat God mij vast niet meer wilde omdat ik mijn droom, waarvan ik dacht dat het ook de Zijne was, niet had waargemaakt. Ik weet nu dat leerkracht zijn gewoon niets voor mij is, En dat de studie Pedagogiek mislukt is door faalangst. Ik kon er niets aan doen. En mijn ouders hebben me niets dan liefde betoond, en beetje bij beetje mijn zelfvertrouwen weer opgebouwd. Ik wou dat ik toen had gezien hoezeer ik die helende periode nodig had.
  • …Ik het lef had gehad om na een week te stoppen met mijn fulltime baan die ik had na het stoppen met de Pabo. Ik huilde er elke dag, voelde me er ontzettend ellendig en nutteloos en het maakte het feit dat ik gestopt was en nu iets moest doen wat zó niet bij me paste nog veel erger. Ik wou dat iemand me, in plaats van te zeggen: volhouden, dan kun je trots op jezelf zijn’, had gezegd: ‘Er is geen schaamte in stoppen met iets waar je doodongelukkig van wordt.’ Ik wilde dat ik hulp had ingeroepen en had laten merken hóe erg ik het vindt. Want iedereen zegt altijd: van elke situatie leer je wel iets, groei je wel iets. Het enige wat ik van deze ervaring heb geleerd, is dat ik had moeten stoppen zodra de eerste tranen op de werkvloer over mijn wangen rolden.
  • …Ik best verliefd had mogen worden. Maar ik dacht dus dat ik lelijk was, niet interessant, niet de moeite waard. Ik had metershoge muren rond mijn hart opgetrokken, nog steeds trouwens. Het ging zelfs zo ver dat, als ik een leuke jongen zag, ik dacht: oh die zou zo goed bij die-en-die passen. Nóoit heb ik aan mezelf gedacht, me overgeven aan de aandacht van jongens. Ik vond, en vind nog steeds, dat verliefd worden en van iemand houden één van de dapperste dingen is die je kunt doen. Jezelf zó blootgeven. Maar ik wilde dat ik had geweten dat een verliefdheid niet meteen voor eeuwig is, dat ik voor iemand heus wel de moeite waard kon zijn en dat het me heel wat eenzaamheid en een gevoel van ‘er niet bij horen’ had kunnen besparen.
  • …Ik had geweten dat ik best een opleiding mocht kiezen die overeenkwam met mijn passies. Ik heb altijd al veel geschreven, vanaf het moment dat ik wist hoe. Maar ik had het idee dat ik iets supernuttigs moest doen, iets waarmee ik invloed had en anderen kon helpen. Nooit was het in me opgekomen dat ik die passie niet voor niets had gekregen. Dat ik daarmee óok nuttig kon zijn. Dat ik daarmee júist God kon dienen, zoals ik ook door deze blog probeer te doen. Ik ben blij dat ik dat nu wel weet, en een opleiding heb gedaan waarin ik me thuis voelde.
  • …Ik best op mannen kan vertrouwen. Vanwege de eerder beschreven ‘muur’, is er altijd een afstand geweest tussen mannen en mij. Omdat mijn vader psychisch en lichamelijk ziek was en is en mijn broer behoorlijke problemen had, heb ik altijd het idee gehad dat mannen wezens zijn die op een bepaalde manier zwak zijn, waarvoor je moet zorgen. Ik weet niet hoe ik dit moet schrijven zonder mijn vader en broer te kwetsen, want ze zijn zó belangrijk voor me en ik heb zoveel van hen geleerd. Maar toch hebben ze me het idee gegeven dat er altijd wel ‘iets’ is met mannen. Ik wou dat ik geweten had dat de meeste mannen lichamelijk en geestelijk sterk zijn. Ik zie het nu bij mijn broer, mijn zwager en bij de mannen van mijn vriendinnen: zij leiden het gezin, zorgen voor hén zonder moe te worden en  zijn sterk. Ik weet nu dat mijn vader gewoon ziek is, een uitzondering is en, ondanks alles, de beste vader is die je je maar kunt wensen. Maar sommige dingen kan hij gewoon niet, maar dat geldt niet voor alle mannen. Ik mag best geloven dat de meeste mannen sterk zijn. En ik mag best hopen om zelf een keer een man tegen te komen die een beetje voor mij zorgt, en ik voor hem.
  • …Ik God in de kleinste, letterlijkste dingen kan vertrouwen. Eigenlijk heb ik dat altijd wel geweten, maar soms, op mijn duistere momenten, vraag ik me af of Hij me wel ziet, wel hoort, nog wel voor me zorgt. En dan zag ik opeens een regenboog toen we naar de begrafenis van mijn tante reden, kreeg ik een extraatje, zomaar uit het niets, toen ik in het rood stond en schoolboeken nodig had, hadden mijn vriendinnen mijn hele kamer vol ballonnen gelegd omdat ik met de hakken over de sloot mijn jaar gehaald had, kreeg ik tegen al mijn verwachtingen in een uitkering zodat ik in mijn levensonderhoud kan voorzien… God zorgt in alle kleine dingetjes voor me- van een liedje op de juiste tijd tot een kaartje precies als ik het nodig heb. Ik wou dat ik daarvan altijd doordrongen was.
  • …Ik God best had mogen vertrouwen toen Hij me vertelde te gaan schrijven. Ik heb ooit een half kinderboek geschreven en was er erg onzeker over. Ik heb toen een redacteur van een grote christelijke uitgeverij gemaild en gevraagd of zij het enigszins goed vond. Haar antwoord was een volmondig: ‘JA!’ en ze wilde het zelfs meteen uitgeven. Ik heb niets meer van me laten horen, omdat ik zo onzeker was. En ik heb aardig wat schrijfwedstrijden, uitnodigingen om voor tijdschriften te schrijven en een stage bij een tijdschrift afgeslagen (nou ja, van die stage ben ik gewoon huilend weggelopen) omdat ik zo onzeker was over mijn schrijven. Nu hoop ik dat ik mensen kan bemoedigen met wat ik schrijf, schrijf ik nog steeds af en toe voor de HGJB en wil ik dat langzaamaan uit gaan breiden. Ik wilde dat ik had geloofd wat mensen altijd hebben gezegd: schrijven is je talent en je passie, doe er wat mee!
  • …Ik heel veel kan leren van een seizoen van wachten. God doet dit me niet aan, Hij geeft het aan me. Hij geeft me de tijd beter te worden, mezelf te ontdekken, uit te rusten van alles wat ‘fout’ is gegaan.
  • …Ik niet raar of onoprecht ben, maar gewoon wat stofjes mis in mijn hersenen. Dat het oke is om medicijnen nodig te hebben om te functioneren- ik zie ze nu als kado van God. Dat het goed is om er over te schrijven, omdat ik er misschien anderen mee help. En dat, als ik maar één iemand heb geholpen met zijn of haar problemen, al mijn problemen de moeite waard zijn geweest.

Zo, ik heb er weer een hele roman van gemaakt:-) En zulke punten heb ik nog veel meer. Veel dingen waar ik spijt van heb, die ik verkeerd heb begrepen, die anders hadden gemoeten…. Maar ik denk dat dit toch wel de belangrijkste zijn. Denk nou niet dat ik constant vol ben van spijt vanwege deze dingen. Iedereen heeft z’n moeilijke perioden, en iedereen heeft last van dingen die hij betreurt. Ik ben dankbaar dat ik de dingen helderder zie dan toen ik ze doorleefde, en ben eeuwig dankbaar naar God toe dat Hij de schaamte, teleurstellingen en fouten heeft overgenomen en ze aan het kruis heeft gespijkerd.

what I wish

  • … I was in Elementary School. I wasn’t ugly because I was teased with my red curls. Now I can appreciate them, and should have then. Kids can be really cruel, and pick you from a crowd for the strangest reasons. Now I often hear how jealous people are of my mad curls and their red colour, and I wish I had known that then.
  • …I was in high school. I wish I’d known I could be as crazy, loud, creative and expressive as I wanted to be. I had a love for long skirts, dreads and hippy clothes. But I never expressed that love. I wish I had known there’s nothing special about swimming with the current, and that it’s a good thing to be yourself.
  • … I was in high school. The girls that laughed at me, shut me out and percieved me as ‘unworthy’, only did that to belong themselves. I never hoped to belong with them, because of their behaviour. But I wish I had known that it was just a phase, that (almost) everyone grows out of these things. I wish I knew I didn’t have to be afraid of what they said about me. And I wish I had known not to take it to heart, because sometimes it still bothers me. 
  • …I was younger. I wás really loved by my friends. They told me, but I just cóuldn’t believe it. Love me? Impossible! Didn’t they see how weird I looked, how different I felt, how much more fun and sweeter and prettier and interesting they were? I wish I had known they réally meant it, and that I had felt loved.
  • I went to live on my own (in the Netherlands we don’t have dorms, we just search for student housing or an appartment) at seventeen. I wish I’d known it was okay to have fun. I constantly had the feeling that I should be at home to help in difficult situations, that I shouldn’t have fun without my family, that it wasn’t okay to have a good time without them. The last year of living on myself I lived with my dear friend it went a little better, but still I wish I had known that this was my chance to live my own life and to not feel as responsible for the things happening at home. 
  • …In the third year of high school I shouldn’t have to choose between two friends who were having a fight. Eventually I still, more or less, did choose, and I still regret it. I still keep a little contact with the ‘rejected’ friend, and still love her a lot. But it all didn’t turn out the way it was supposed to go, and I know it has hurt her. I wish I knew then what kind of consequences it had and that I should have stayed unpartial. So E, I’m really sorry – you’re such a sweetheart and I’m sorry if I hurt your feelings. 
  • …At fifteen, nineteen and twentytwo. I wasn’t fat at all. For all those years I thought I was, just because all my friends were quite a bit shorter and also, of course, quite a bit smaller. But, while almost always wearing a size four, I still thought I was too big because I compared myself to them. Now I’m réally overweight and just wish I could be as ‘fat’ as I was at nineteen! 
  • …I quit college I took for becoming a teacher. I thought I’d thrown away all of my chances. And after that with Pedagogical sciences. I thought I had ruined it all, that I was stupid and couldn’t do anything. That I created extra problems for my parents by moving back home and being very depressed for a long while. That God probably didn’t want me anymore because I couldn’t make good on my dream, which I thought was His too. I now know that teaching just isn’t my thing. And that the pedagogic sciences didn’t work out because of anxiety of failure. I couldn’t help it. And my parents have shown me nothing but love, and little by little they have built up my confidence again. I wish I had been able to see then how much I needed that healing time. 
  • …After quitting teacher’s school. I wish I had the guts to stop after a week with the fulltime job I hadt. I cried there every day, felt absolutely miserable and useless and it made the fact that I had to stop and now do something só not me much worse. I wish that someone, instead of saying: ‘Keep going, then you can be proud of yourself’, had said: ‘There is no shame in quitting something that makes you absolutely miserable.’I wish I had called out for help and let people know hów bad it was. Because everyone always says: ‘You learn from every situation, you grow from it’. The only thing I learned from this situation is that I should have stopped when the first tears streamed down my face on the workfloor.  
  • …I was younger, that it was okay to fall in love. But as you’ve read, I thought I was ugly, not interesting, not worth the trouble. I had build enormous walls around my heart, and I still have them. It even went so far that, when I saw a cute boy, I thought: oh, he would be great with so-and-so. Néver have I thought about myself that way, given in to the attention of guys. I thought, and still think, that falling in love and loving someone is one of the bravest things you can do. To be só emotionally naked. But I wish I had known that a crush doesn’t mean it’s eternal, that I could be worthy for someone, and that it could have saved me a lot of loneliness and the feeling of ‘not belonging’. 
  • …At seventeen, that it was okay to pick an education that was based on my passions. I’ve always been writing a lot, from the moment I knew how. But I had this idea I had to do something super useful, something that gave me influence to help others. It never occurder to me that I didn’t have this passion for nothing. That I could make myself useful using that passion. That using it could be the bést way to serve God, like I try to do trough this blog. I’m glad I know that now, and did a Bachelor at University where I felt at home. 
  • …I was young, and still. I cán rely on men. Because of the ‘wall’ I described earlier, there has always been a distance between men and me. Because my father is psychologically and physically ill and my brother had kind of big problems in the past, I always had the idea that men are kind of weak, people to take care of. I don’t know how to write this without hurting the feelings of my father and brother, because they are só important to me and they have taught me so much. But still they gave me the idea that there is always ‘something’ with men. I wish I had known and experienced that most men are physically and mentally strong. I see it with my (now totally different) brother, my brother in law and the husbands of my friends: they lead the family, take care of thém without getting tired and are strong. I now know that my father is ill, an exeption and, despite of everything, the best dad you could ever wish for. But some things he just can’t do, but that doesn’t go for all men. I can give myself the permission to believe that most men are strong. And I give myself the permission to hope to one day meet a man who can take care of me, and I of him. 
  • …I was younger, and still. That I can trust God in the smallest, most literal things. Actually I have always known that, but sometimes, in my darkest moments, I wonder if He even sees me, hears me, takes care of me. And then all of the sudden I saw a rainbow while driving to the funeral of my aunt, I got some extra money, out of the blue, when my bank account was in the red numbers and needed books for school, my friends filled my entire bedroom with balloons because I (barely) went to the second grade in high school, I got money to live on from the government in spite of all my expectations… God takes care of me in all the little things – from a song at just the right time to a card exactly when I need it. I wish I was always filled with that knowledge.
  • …I started getting serious about writing. I should have trusted God when He told me to go write. I once wrote half a children’s book and was really insecure about it. I then emailed an editor of a big christian publishing company and asked her if she liked it maybe a little. Her answer was an enthousiastic YES! and she even wanted to publish it right away. I never wrote her back, because I was so insecure. And I have passed by quite some oppertunities for writing contests, pieces in magazines and an internship with a magazine (well, I just ran away crying from that internship) because I was so insecure about my abilities. Now I hope I can encourage people with what I write, I still write for a christian magazine every once in a while and I want to slowly grow that. I wish I had believed what people always used to say: writing is your talent and your passion, do something with it! 
  • …lately. I can learn so much from this season of waiting. God doesn’t do this to me, He gives it to me. He gives me the time to get better, to discover who I am, to rest from all things that went wrong.
  • …all these last few years. That I’m not weird or insincere, but just lack a few chemical things in my brain. That it is okay to need medicines to function – I now see them as a present from God. That it’s good to write about it, because maybe I can help others with the same problem. And that, when I’ve only helped óne other person, my problems have been worthwhile.

I wrote quite the novel:-) And I have lots more of these points. A lot of things I regret, that I misunderstood, that should have been different… But I think those are the most important. Now, don’t think I am constantly filled with regret because of these things. Everybody has their hard times, and everyone has their regrets. I am thankful I see things more clearly now than I did when I was living them, and am eternally grateful to God that He took the shame, dissapointments and mistakes and nailed them to the cross. 

signature

9 Comments · Labels: Appearance, child of light, Diary, Encouragement, Familie, Family, Friends, God, Personal, Persoonlijk, school, Schrijven, Studie, Uiterlijk, Vrienden, Writing

Welcome to the Weekend #8

15/11/2014

 

Welcome to the weekendEnglish text below:

En het is weer weekend! Terwijl ik dit type heb ik een prachtig uitzicht op een boom die donkerrode, gele, groene en oranje blaadjes heeft. Prachtig! Deze week heb ik mijn neefje veel gezien (zoals je op de filmpjes in de Monday Thankfulness van deze week kunt zien, de filmpjes werken inmiddels weer gewoon) en ben ik lekker een paar keer met hem en mijn schoonzusje naar wat winkels geweest. Mijn broer had namelijk een paar dagen vrijgenomen om te helpen met de kelder, en Ida en Albert kwamen steeds gezellig mee. Ik kreeg ook lieve post, heb met een aangetrouwd nichtje afgesproken om te gaan snailmailen, ging naar het theekransje van mijn lieve tante die 50 werd (en erg blij was met mijn kadootje) en schreef over het belang van het kennen van elkaars liefdestaal. Dit weekend wordt een van mijn beste vriendinnen 30 jaar, een hele mijlpaal. Het gaat gelukkig, na een aantal moeilijke jaren, steeds beter met haar en ik ben zo trots op haar! Hoewel ik het niet zie zitten om naar haar (altijd drukke) verjaardag te gaan, wens ik haar zo via mijn blog vast het beste nieuwe jaar ooit! Ik heb, door het bezighouden van mijn neefje, heel wat meer kinderspelletjes gespeeld dan dat ik op internet heb gesurft, maar toch heb ik nog aardig wat gevonden om met jullie te delen. Lees ze!

And it’s the weekend again! While I type this I have an amazing view of a tree that has dark red, yellow, green and orange leaves. Beautiful! This week I saw my nephew a whole lot (as you can see in the movies in this week’s Monday Thankfulness, and they work again now) and I have been on little outings with him and my sister in law a few times. Because my brother had taken a few days off work to help with the basement, he took Ida and Albert with him. I also got sweet mail, agreed to snailmail with a cousin-in-law, went to a tea party for my sweet aunt who turned 50 (and who was very happy with my little present) and wrote about the importance of knowing each other’s love language. This weekend one of my best friends turns 30, a milestone! Luckily, after quite some hard years, it keeps going better with her and I couldn’t be prouder! Although I’m not going to her (always very crowded) birthday because of my anxiety, I wish her the most amazing new year ever trough my little blog! I have played a lot more children’s games on my tablet than I browsed the internet trying to keep my nephew busy, but I’ve still found quite a few things I want to share with you. Enjoy reading! 

88

 

Ann Voskamp schreef in dit artikel deze woorden, en ze raakten me.  Ze deden me denken aan één van mijn favoriete liedjes, ‘Captivated’ door Vicky Beeching, waarin zij zingt over het ‘gevangen’ zijn in God’s blik, totaal onder de indruk van Hem zijn. Dat is hoe ik mijn leven wil leven. Hieronder het liedje:

Captivated by Vicky Beeching on Grooveshark 

Ann Voskamp wrote in this article the above words, and they touched me. They made me think of one of my facorite songs, ‘Captivated’ by Vicky Beeching, in which she sings about being ‘captured’ by God’s gaze, being totally in awe of Him. That’s how I want to live my life. Above is the song: 

Deze week sloeg de dichter Tyler Knott Gregson de spijker op zijn kop, wat mij betreft. Op Instagram postte hij verschillende haiku’s en gedichtjes die zó tot me spreken. En hoewel ik weet dat deze gedichten bijna allemaal aan zijn vriendin zijn gericht, kan ik al deze woorden naar mijn grote God uitspreken. Dat is waarom ze me aanspreken: hij verwoordt met menselijke woorden en gedachten mijn gevoelens naar God toe.

This week the poet Tyler Knott Gregson hit the nail on the head, when it comes to me. On Instagram he posted several haiku’s and poems that speak to me so loudly. And even though I know that these poems are almost all written for his girlfriend, I can pronounce these words to my great God. And that’s why they speak to me: he translates with human words and thoughts my feelings towards God: 

89 86 85 83

 

91 92

Katherine Henson schreef een stukje over waarde. Over hoe we zoeken naar waarde in een wereld die ons dat niet te bieden heeft. Haar stukje sluit goed aan bij mijn artikel over de love languages, de liefdestalen, van donderdag. Laat iedereen in zijn waarde. Ontdek elkaar. Weet waar de ander blij van wordt. Veroordeel niet.

‘Love people this way. Not with control or judgement, but with freedom and understanding. Allow them to dance their own dance, and ask to join in.’

Katherine Henson wrote a little piece about worth. About how we search for it in a world that can’t offer it. Her piece totally connects with the piece about love languages I wrote Thursday. Let everyone have their own value. Discover each other. Know what makes the other person happy. Don’t judge.

Lauren van Elle&Co heeft een overzicht gemaakt van de lockscreens die zij heeft gemaakt van de zaligsprekingen. Heel mooi om met anderen te delen of te gebruiken als achtergrond op je telefoon!

35Lauren of Elle&Co has made a round up of the lockscreens she made of the beautitudes. Lovely to share with others or tu use as the background on your phone! 

Om je eens een voorbeeld te geven van de #shereadstruth leesplannen waar ik het altijd over heb, hier een voorbeeld. Het gaat over de achtergrond van dit lied, over Bijbelteksten die erbij aansluiten en er is een overdenking bij geschreven. Ik hoop dat jullie het plan deze week ook hebben gevolgd. Maandag begint het Thanksgiving-plan, waar ik erg naar uitkijk. Klik op het plaatje voor de overdenking.

93

 

To give you an example of the #shereadstruth plans I always talk about, here’s an example. It is about the background of this song, about Scripture that go with it and a reading plan is written with it. I hope you’ve followed the plan this week too. Monday the Thanksgiving-plan starts, and I’m looking forward to it. Click on the picture for the reading plan. 

Jennifer schreef deze week ‘When You Wonder If You’re Loveable’. Ik heb dat gevoel heel vaak: ben ik wel ‘liefhebbaar’? Misschien wel niet, volgens de standaard van deze wereld. Maar God hield al van me toen ik nog niet eens bestond. En dat stelt me gerust. Klik op het plaatje om naar het artikel te gaan.

94

Jennifer wrote this week ‘When You Wonder If You’re Loveable’. I have that feeling a lot: am I loveable? Maybe I am not, according to standards of the world. But God even loved me when I didn’t even exist. And that comforts me. Click on the picture to go to the article.

Ze schreef ook over God’s goedkeuring. Heel mooi, even lezen door op het plaatje te klikken!

95

She also wrote about Gods approval. Very beautifully, read it by clicking the picture! 

87

Precies de goede woorden om te lezen/ exactly the right words to read

90

Pin van de week / Pin of the week: 

96

 

Mooi om uit te printen en ergens in huis op te hangen / Beautiful to print out and hang somewhere in the home 

En gewoon, omdat ik me ontzettend kan verwonderen over de details van Gods schepping: poezenpootjes! Zo schattig! / And just because I can amaze myself about the details of Gods creation: cat’s paws. So cute! 

97

 

Een heel fijn weekend gewenst, en lees ze! / I wish you a lovely weekend, and enjoy reading!  

 

 

signature

Leave a Comment · Labels: Bible, child of light, e-reader, Encouragement, Familie, Family, Friends, God, Inspiratie, Inspiration, Instagram, lately, Life lately, Music, Muziek, Poetry, Quote, Reading, Schrijven, Vrienden, weekend, Welcome to the Weekend, Writing

Love Languages

13/11/2014

80

English text below:

Misschien heb je wel eens gehoord van het bovenstaande boek, het gelezen of het zelfs in de kast staan. Er bestaan verschillende versies van: de liefdestalen voor volwassenen in een relatie, voor vrienden, voor jongeren, voor kinderen, voor collega’s, voor soldaten…

Ik las het boek een paar jaar geleden voor het eerst. Een Engelse uitdrukking zegt: ‘Comparison is the thief of joy’, dus: vergelijking is de dief van geluk. Dat is een echte waarheid. Wat ook een echte relatiekiller is (of het nu gaat om een vriendschap, een liefdesrelatie, een relatie tussen ouder en kind of collega’s) is verwachting. Verwachtingen die je hebt van een ander, over wat diegene zou moeten doen om jou gelukkig te maken, of terug zou moeten doen als jij iets voor diegene doet…. Het feit is: iedereen is anders. Iedereen is uniek. Wat Gary Chapman in zijn boek (waaruit de latere versies voortkwamen) heeft gedaan, is categorieën maken. Categorieën van liefdestalen. Natuurlijk zijn er, als je heel precies gaat kijken en alles uitpluist, meer dan vijf liefdestalen. Maar de categorieën die hij in zijn boek beschrijft zijn wel de ‘grote vijf’. Wat nu zo ontzettend handig is aan dit boek, is dat er een test bijzit. Daarmee kun je van jezelf vaststellen wat je belangrijkste liefdestaal is: hoe jij het liefst geliefd wilt worden en je liefde aan anderen wilt tonen. Door samen met je partner, je vrienden, je kinderen of je collega’s de test te doen, leer je dus van jezelf en anderen wat zij erg waarderen in een relatie.

81

Hierboven zie je de vijf liefdestalen zoals Chapman ze beschrijft. Even in het Nederlands: bemoedigende woorden spreken/ontvangen, tijd aan elkaar geven/krijgen, cadeau’s krijgen/geven, dienen/gediend worden en fysieke aanraking geven/ontvangen.

Zoals ik eerder al zei, kunnen verwachtingen echt een killer zijn voor je relatie. Stel: jij laat graag je liefde voor een vriend zien door hem te bemoedigen, te vragen hoe het gaat, iedere dag even een berichtje te sturen… Maar die vriend bemoedigd jou nooit, vraagt nooit hoe het met je gaat, sms’t je nooit. Doordat jij dat wel van hem verwacht, kan de relatie heel scheef trekken. Je kunt je vergeten voelen, verwaarloosd, zelfs boos worden omdat hij toch wel kan begrijpen dat jij dat belangrijk vindt? Verwachtingen dus. Dit boek is zo ontzettend handig om, in wat voor relatie dan ook, samen naar te kijken. Zodat je wéét hoe de ander zijn liefde uit. Zo heb ik een vriendin die het niet uit kon staan dat haar vader altijd aan het werk was en nooit tijd voor haar vrijmaakte. Haar liefdestaal is tijd geven, de zijne dienen. Door te werken diende hij zijn familie, terwijl zij smachtte naar tijd met hem. Als je dit van elkaar weet, is een probleem in de relatie veel makkelijker op te lossen.

Mijn ‘gevende’ liefdestaal is beslist het geven van kadootjes. Ik vind het heerlijk om uren op zoek te gaan naar een geschikt kado voor iemand van wie ik hou. Mijn kado’s hebben altijd een betekenis, omdat ik er veel liefde en aandacht in stop. Ik vind het ook heerlijk om mijn familie te trakteren op lekker eten, omdat ik weet dat ze dat waarderen.  Soms gaat mijn liefdestaal wat te ver: dan is mijn geld aan het einde van de maand helemaal opgegaan aan kadootjes en spullen om kadootjes in te verpakken. Als ik naar een vriendin toega, neem ik het liefst een kadootje mee voor haar en (eventuele) kinderen. Een leuk kaartje erbij… Helemaal leuk! Door het uitzoeken en geven van kadootjes laat ik mijn liefde zien, en ik hoop dat anderen die liefde ook herkennen in een kado. De andere kant op werkt het ook. Ik kan heel teleurgesteld zijn als iemand van wie ik hou me voor mijn verjaardag iets geeft wat helemaal niet bij me past. Misschien heeft die ander wel moeite gedaan, maar toch vind ik het dan jammer. Gewoon omdat ik waarde hecht aan het geven van kado’s. En ik VERWACHT dat anderen dat ook hebben. Maar dan houd ik dit boek voor ogen. Ik heb er veel van geleerd. Eén van mijn grote passies is schrijven, en ook een geschreven brief of een kaartje zie ik als een kadootje. Helaas heb ik eigenlijk geen schrijfgrage vriendinnen. Maar toch krijg ik regelmatig een kaartje, omdat ze van me weten dat me dat net zoveel waard is als een ‘echt’ kado. Zo kreeg ik gisteren een prachtige, bemoedigende kaart van een heel dierbare vriendin, waardoor ik ontzettend bemoedigd werd. Wat verder goede kado-opties voor mij zijn, voor de nieuwsgierigen? Alles wat met schrijven te maken heeft, alles wat je kunt krijgen op de kantoorspullen-afdeling, spulletjes om pakketjes te versieren en in te pakken, dagboeken, schriftjes, maar ook sieraden en leukigheidjes voor in huis vind ik leuk. En alles uit een christelijke boekhandel:-) Wat het ontvangen van liefdesgaven betreft, hangt het bij mij een beetje van de persoon af. Van een van mijn beste vriendinnen vind ik het heerlijk om een dikke knuffel te krijgen, daar laad ik helemaal van op. Ook vind ik het fijn als ze me bemoedigende berichtjes schrijft, en tijd voor me vrijmaakt, omdat ik weet dat ze het druk heeft. Het gaat dus bij het ontvangen niet alleen om mijn behoeften, maar ook om de levensstijl en de liefdestaal van de ander. Daar probeer ik altijd rekening mee te houden. Van mijn ouders verwacht ik niet veel kadootjes (hoewel ze heel veel voor me betalen) omdat ze het niet zo breed hebben. Maar wel vind ik het belangrijk om soms gewoon met z’n allen bij elkaar te zijn en vind ik het heerlijk als ik een knuffel van ze krijg. Bij mijn zusje verwacht ik niet zoveel knuffels, dat is niet zo haar ding, maar vind ik het heel fijn om lekker naar wat winkels te gaan met haar, goed bij te praten en elkaar leuke kadootjes te geven. Haar liefdestaal is, onder andere, dienen. Ze is (samen met mijn zwager) heel goed in het geven van etentjes, ze vindt het heerlijk om voor anderen schoon te maken of in onze tuin te helpen: ze is echt een diener. En dat ben ik weer totaal niet. Ik ken niet veel mensen wiens liefdestaal volledig ‘fysieke aandacht’ is, maar ik denk dat dat in een huwelijk bijvoorbeeld wel een heel belangrijke taal is, zelfs als je niet zo ‘aanrakerig’ bent ingesteld. Omdat ik geen ‘wederhelft’ heb, kan ik wel eens snakken naar fysieke aanraking. En ik ben blij dat ik dan van vriendinnen of mijn ouders een knuffel krijg. Ook woorden van bemoediging vind ik ontzettend belangrijk naar mijn vriendinnen en familie toe. Ik wil ze graag (vaak) laten weten dat ik van ze hou, in hen geloof, met ze meeleef en voor ze bid. Soms ben ik daar erg fanatiek in (je zou m’n sms’jes met Oud&Nieuw eens moeten zien!) maar omdat ik het moeilijk vind om af te spreken, vind ik het toch erg belangrijk om ze door woorden te laten weten dat ze érg belangrijk voor me zijn.

Het plaatje hieronder geeft je ideeen hoe je liefdestalen uit kunt voeren en waarmee je iemand die een bepaalde liefdestaal heeft, mee kunt kwetsen. Iets om op te letten dus.

Ik hoop dat dit blogje je wat handvatten heeft gegeven om met anderen om te gaan. Als je kijkt op de site van de boeken kun je de test maken en kijken wat jouw grootste liefdestaal is. Je kunt natuurlijk ook alle liefdestalen even belangrijk vinden, maar vaak springt er wel eentje uit. Probeer jezelf steeds voor te houden dat anderen een andere liefdestaal kunnen hebben dan jij, dat kan een enorme (positieve) impact op je relaties hebben. De boeken kun je onder andere bestellen op bol.com (in het Nederlands), in de christelijke boekwinkel kopen en als je ze wat goedkoper wilt en goed bent in Engels, kun je ze kopen op the Book Depository (met gratis verzending).

79

 

Maybe you’ve heard of the book in the picture on the top of this article, even read it or have it on your bookshelf. There are different versions of this book: love languages for adults in a relationship, for friends, for teens, for kids, for coworkers, for soldiers… 

I read this book for the first time a couple of years ago. An expression says: ‘Comparison is the thief of joy’. It’s a real truth. What’s also a real relationship killer (be it in a friendship, a love affair, a relation between parent and child or between coworkers), is expectation. Expectations you have of the other, about what that person should do to make you happy, or should do back when you do something for them… The fact is: everyone is different. Everyone is unique. What Gary Chapman has done in his book (from which the other versions came along) is make categories. Categories of love languages. Of course there are, when you go put it under a microscope and reasearch, more than five love love languages. But the categories that he describes in his book are the ‘big five’. Now, what’s so incredibly useful in this book, is that it comes with a test. With that test you can determine what’s your major love language,: how you want to be loved and show your love to others. By taking the test with your partner, your friends, your kids or your coworkers, you learn of yourself and of others what they value in a relationship.

81

Above are the five love languages like Chapman describes them. As I said before, expectations can be a real killer for your relationship. An example: you like to show your love for a friend by encouraging him, by asking how he’s doing, by sending a quick text every day… But that friend never encourages you, never asks how you are and doesn’t text you. Because you expect him to do so, the relationship can get in rough weather. You can feel forgotten, neglected, even get angry because surely he can understand what you find important? So, expectations. This book is so good to, in whatever kind of relationship, look at together. So that you knów how the other one expresses his love. I have a dear friend who couldn’t stand that her father was always working and never made time for her. Her love language is giving and recieving quality time, his is to serve. By working he served his family, while she just wanted attention from him. When you know this of each other, a problem in the relationship is much easier to solve. 

My ‘giving’ love language is absolutely the giving of presents. I love to browse stores or the internet for hours to find a suitable present for someone I love. My presents always have a meaning, because I put a lot of love and attention into it. I also like to get some nice food for my family, because I know they appreciate it. Sometimes my love language goes a little bit to far: at the end of the month all of my money can be gone on presents and stuff to package presents in. When I go to a friend, I like to take a present for her (and – if she has one-her kid). A nice card to go with it… Fun! By finding and giving presents I show my love, and I hope that others recognise that love in a present. The other way around also works. I can be very dissapointed when someone I love gives me something for my birthday that totally doesn’t suit me. Maybe the other person put in some effort, but still I find it a shame. Just because I place value in giving presents. And I EXPECT that others feel the same way. But then I remember this book. I’ve learned a lot from it. One of my big passions is writing, and a written card or a letter I also percieve as a gift. Unfortunately none of my friends are of the ‘writing kind’. But still I regularly get a card, because they know to me that’s just as valuable to me as a ‘real’ present. Yesterday I got a beautiful, encouraging card from one of my dearest friends, that encouraged me enormously. What are good presents for me, for the curious ones amongst you? Anything that;s got to do with writing, anything you can buy at the office supplies department, stuff to decorate and wrap presents, journals, cahiers, but also jewelry and fun decorative stuff for in the house I like. And everything from the christian bookstore:-) When it comes to recieving love languages, with me it kind of depends on the person. From one of my best friends I love to get a big hug, it totally loads me up. I also love it when she sends me encouraging messages and makes time for me, because I know she is very busy. So, at the recieving end, it’s not only about my needs, but also about the lifestyle and the love language of the other.  I always try to take that in account. I don’t expect a lot of presents from my parents (although they pay for me a lot!) because they don’t have that much money to spend. But I do find it important to just be together and I love it when they give me a hug. From my  little sister I don’t expect that many hugs, that’s just not her thing. But I love to spent quality time with her by going to a few shops, catch up by talking and give each other presents. Her love language is, amongst others, to serve. She is (together with my brother in law) amazing at throwing dinner parties, she loves to clean for others or work in our garden: she’s a server. And that’s what I’m absolutely not! I don’t know a lot of people whose love language is solely ‘physical attention’, but I think that in, for example, a marriage, it is a very important language, even when you’re not such a ‘touchy-feely’ person. Because I don’t have a ‘better half’, I sometimes crave physical touch. And I’m very glad my friends or parents give me a hug from time to time, because it’s something I need.  Words of affirmation are also very important to me towards my friends and family. I want to let them know (often!) that I love them, believe in them, feel for them and pray for them. Sometimes I get a little fanatical about that ( you should read my text at newyears!) but because I find it hard to meet up, it’s very important to me to let them know trough words that they are véry important to me. 

The picture below gives you some ideas how to act out the love languages and how you can hurt someone with a specific love language. Something to be aware of. 

I hope this blog has given you some tools to interact with others. When you look at the site of the book you can take the test and see what’s your biggest love language. Of course, you can find each love language equally important, but often one of them jumps out. Try to keep imagining that others can have a totally different love language than you have, it can have a huge (positive) impact on your relationships. The books can be ordered via Amazon (in English and other languages), in the christian bookshop and if you want them a little cheaper (and without shipping costs) go to the Book Depository. 

79

signature

Leave a Comment · Labels: child of light, Encouragement, Familie, Family, Friends, Inspiratie, Inspiration, Kadootjes, Persoonlijk, Presents, Reading, Review, Schrijven, Writing

Monday Thankfulness #6

10/11/2014

 

Monday Thankfulness English text below: 

:: Ik ben dankbaar voor het harde werk dat mijn moeder, buurman, broer en zusje hebben gedaan. Dankzij hen is heel de kelder leeg, gepoetst, is er een vochtwerende laag aangebracht, is de vloer geëgaliseerd en zijn er spullen ingeslagen om er een plekje voor mijn broertje te creëren. Mijn broertje is namelijk heel gevoelig voor geluiden (vooral voor die van mijn schreeuwende kleine neefje, die vaak bij ons is) maar wil niet boven op zijn kamer alleen zijn. Dus krijgt hij een hoekje in de (dan geisoleerde en mooi afgewerkte) kelder zodat hij de deur open kan houden en er toch een beetje bij is, terwijl hij veel minder last heeft van geluiden.

:: I’m grateful for the hard work my mom, neighbor, brother and sister have done. Thanks to them the basement is empty, cleaned, painted with a moisture-repellant, the floor levelled and stock purchased to make it a nice place for my little brother. My brother is very sensitive to noise (especially the noise of my little nephew, who is with us a lot) but doesn’t want to go upstairs and sit alone in his room. So he gets a corner in the  (then isolated and nicely finished) basement so that he can leave the door open and still is a little with us, while he has much less trouble with sounds. 

:: Ik ben dankbaar voor de natuur. Voor de fleurige bomen, de heldere luchten, de mistige ochtenden, de herfstige buien… Ik ben ook vooral dankbaar voor de dieren om me heen. Vooral voor Mafkees te poes, die me ’s nachts gezelschap houdt. De laatste tijd sliep ze steeds op mijn kleding die ik alvast klaar had gelegd op mijn bank. Dat was niet zo fijn (combinatie zwarte broek+ zwart/witte kat= witte broek) dus heb ik gisteren (ik schrijf dit op zondag) een superzacht kattenbedje voor haar gekocht. En ze vind het heerlijk. Ik werd vannacht een paar keer wakker omdat ze zo hard lag te snorren van genot.

77

:: I’m grateful for nature. For the colourful trees, the clear skies, the misty mornings, the fall storms… I’m also especially thankful for the animals that surround me, escpecially for Maskees the cat, who keeps me company at night. Lately she has been sleeping on my clothes I had already put out at my couch for the next day. That wasn’t so nice (combination black pants+ black/white cat= white pants) so yesterday (I write this on Sunday) I bought her a super soft cat bed. And she loves it. I woke up a couple times tonight because she was purring with pleasure so hard. 

76

:: Ik ben dankbaar voor zaterdag. Iedereen was druk met de kelder bezig, en Ida (mijn schoonzusje) en ik hebben heel de dag met mijn neefje gespeeld. ’s Middags zijn we naar de Intratuin geweest (waar ik het kattenbedje en een schattige ministoel voor m’n neefje heb gekocht) en daar staat altijd een kleine draaimolen. En toen gebeurde dit: (vergeet vooral je geluid niet aan te zetten om te horen hoeveel lol hij had).

:: I’m grateful for Saturday. Everyone was busy with the basement and Ida (my sister in law) and I have played with my little nephew all day long. In the afternoon we went to a garden center (where I bought the cat bed and a super cute little chair for my nephew) and there’s a tiny merry-go-round there. Above you can see what happened: (don’t forget to turn on your sound to hear how much fun he was having).

:: Ik ben sowieso erg dankbaar voor mijn kleine neefje. Hij brengt zoveel plezier in mijn leven! Ik kan niet heel lang alleen op hem passen, want ik word nog steeds erg snel moe. Maar ik vind het leuk om kadootjes voor hem te kopen, filmpjes met hem te kijken, foto’s op mijn telefoon te kijken (voor de duizendste keer) en hem te helpen leren lopen. Hij wordt al zo groot, en heeft al echt een gevoel voor humor. Pas stootten we onze hoofden per ongeluk tegen elkaar toen ik iets voor hem wilde pakken, en hij kon niet ophouden met lachen toen ik ‘boem!’ zei. Hier is ie op de schommel bij ons in huis:

:: I’m grateful anyway for my little nephew. He brings so much joy to my life! I can’t watch him alone for a very long time, because I still get tired very quickly. But I love buying him little gifts, watching movies with him, look trough the photo’s on my phone (for the 1000th time) and to help him learn to walk. He’s becoming so big, and is developing quite the sense of humour. A little while back we accidentally bumped our heads together when I wanted to grab something for him, and he couldn’t stop laughing when I said ‘boom’. Above he’s on the swing in our home: 

:: For the Dutchies: Ik heb deze week de nieuwe cd van Matthijn Buwalda gekocht, ‘Straks, als ik geen pijn meer doe’. Ik vind ‘m prachtig. Ik heb ‘m via Itunes gekocht (=goedkoper) maar je kunt ‘m ook kopen via Matthijns eigen site. Hier is het titelnummer, waarvan ik heimwee krijg naar Huis, God’s huis.

:: I bought this cd by Matthijn Buwalda this week, and I’m grateful for it. It’s called ‘Later, when I don’t hurt anymore’ and is filled with beautiful ( Dutch) songs. The song above is the title song and it kind of makes me homesick for God’s home. 

:: Ik ben dankbaar voor de kerkdiensten waar ik iedere zondag naar luister. Deze week vooral voor de preek van zondagavond. De nieuwe dominee preekte over zonde en schuld, maar vooral ook over het feit dat we ermee naar God mogen gaan en dat Hij ons dan, als we Hem maar vertrouwen, alles vergeeft. God is licht, in Hem is geen duisternis. Daarom kan Hij zonde niet verdragen. En daarom heeft Zijn zoon Jezus betaald voor al onze zonden. Zodat wij, in Jezus’ naam, in dat licht mogen komen en rein mogen zijn. Zo mooi!

:: I’m grateful for the church services I get to listen to every Sunday. This week I’m especially grateful for the service of Sunday evening. The new pastor spoke about sin and guilt, but especially about us being able to go with God with it and that He will forgive us, if we just trust Him. God is light, in Him there is no darkness. That’s why He can’t bear to see, hear or embrace sin. And that’s why His son Jesus paid for all our sins. So that we, in Jesus’ name, can come into that light and may be clean. So good! 

:: Ik ben dankbaar voor de #shereadstruth studie die ik de afgelopen weken heb gevolgd. Het ging over gastvrijheid, en over hoe wij dat meestal zien tegenover hoe God dat ziet. Het was een enorm leerzame studie en heeft me nog meer aangemoedigd mijn hart voor mensen die het nodig hebben te openen. Hieronder zie je een soort ‘overzichtje’ (héél miniem, hoor) van wat ik heb geleerd. Vandaag begint een nieuwe studie van maar vijf dagen over ‘hymns’, dus oude geloofsliederen. Een perfecte studie om #shereadstruth een keer uit te proberen! Download de app voor de iphone of android of ga naar de website, en doe mee!

78

:: I’m grateful for the #shereadstruth study I got to follow the last few weeks. It was about hospitality and about how we usually percieve it and how God percieves it. It has teached me many lessons and convinced me even more to open my heart to people who need it. Above is a little bit (very brief) of what I’ve learned. Today a new plan of only five days about ‘hymns’ starts. A perfect study to try #shereadstruth out! Download the app for iphone or android or go to the website and join in! 

:: Ik ben dankbaar voor een uitje eind deze maand. Een van mijn beste vriendinnen wordt dan 30, en dat moet natuurlijk groots gevierd worden. Dus gaan we lekker een nachtje weg. Wat we gaan doen kan ik nog niet verklappen, omdat ze misschien meeleest. Maar het is fijn om allerlei leuke dingen met mijn vriendinnen voor haar te plannen en het zal goed voor me zijn weer eens even uit huis te zijn.

:: I’m grateful for a little trip at the end of this month. One of my best friends turns 30, and of course that has to be celebrated! So we get away for the night. I can’t tell you what we’re going to do, as she might be reading along. But it’s nice to plan all kinds of fun stuff for her with my friends and it will be good for me to be out of the house again. 

Waar ben jij dankbaar voor? / what are you grateful for? 

 

 

 

signature

1 Comment · Labels: child of light, Diary, Familie, Family, Foto's, Friends, God, Gratefulness, Inspiratie, Inspiration, lately, Life lately, Monday Thankfulness, Music, Muziek, Persoonlijk, photos, Schrijven, Thanksgiving, Vrienden, Writing

The Wilderness

22/10/2014

39

English text below:

Zoals ik in dit stuk tekst ook al aangaf, ben ik een tijd weggeweest. Weggevlucht eigenlijk, want hoeveel ik ook wilde vertellen, delen, bemoedigen; het lukte niet. En als iets bij mij niet lukt, een paar keer, heb ik de neiging om het maar helemaal uit mijn hoofd te zetten. In het stukje waar ik hierboven naar teruglink, schrijf ik erover dat ik een tijd mijn woorden kwijt was. Het was zó ontzettend overweldigend druk en vol in mijn hart dat ik er stil van werd. Stil naar mijn therapeut toe, want ik kon haar geen praktische voorbeelden meer geven. Stil naar jullie, want de moed verliezen, geen woorden hebben en mensen bemoedigen en het leven beschrijven gaan niet samen. Stil naar God, want mijn hart was te zwaar, het wachten duurde te lang. Want dat was wat ik deed en nog doe: wachten.

Al sinds ik ben afgestudeerd, drie jaar geleden, wacht ik. Sindsdien is mijn angststoornis in alle hevigheid naar boven gekomen, ben ik bezig geweest met het steeds op- en afbouwen van medicatie om de angst en de depressie enigszins onder de knie te krijgen, heb ik intensieve therapie gevolgd om te leren leven met mijn ‘chronische’ klachten, heb ik geprobeerd iets aan mijn CV te doen door af en toe voor een tijdschrift te schrijven… Maar dat was het dan ook. Geen leuke baan, geen uitdagingen op creatief gebied, geen stappen in mijn ontwikkeling. Omdat ik het niet kan. Niet nu, nu de angst er zo inzit voor alles. Nu ik zo overprikkeld raak van de simpelste dingen. Nu ik er meer dan ooit achter kom dat ‘hoogsensitief’ écht wel bestaat (deze persoonlijkheidsvorm wordt door de GGZ in Nederland niet erkend). Nu ik me onderdompel in de veilige wereld van mijn jeugd en geen stap vooruit kom. Ik móet wel wachten, vooruitgang is er deze drie jaren niet geweest.

Ik vraag me heel vaak af wat nu het nut is van dit alles. Er is eens gesuggereerd dat God misschien grote plannen voor me heeft en dat Hij me daarvoor de tijd geeft om uit te rusten en voor te bereiden. Maar ik rust niet uit. Ik word doodmoe van mezelf en de wereld om me heen. Toch ben ik God dankbaar dat Hij, hoewel deze tijd van wachten heel moeilijk is, mij de beste omstandigheden geeft. Een veilige haven, waar ik zo lang kan blijven als ik wil. Een uitkering, zodat ik voor mezelf en een beetje voor anderen kan zorgen. Familie en vrienden die me misschien niet snappen, maar wel accepteren en bereid zijn me te helpen.

Maar waar wacht ik dan op? Ik weet het niet. Ik weet wel dat God geen enkel mens maakt om nutteloos te zijn, nutteloos zoals ik me nu voel. Ik weet dat Hij niet aan iets begint om het vervolgens niet af te maken. Ik weet dat Hij me een belofte gedaan heeft, dat ik gezond zal zijn. Ik wéét ook dat dat zo zal zijn, ooit. In Zijn koninkrijk. Maar diezelfde avond dat Hij de belofte deed, las ik dit vers: ‘ Ik weet zeker dat ik de goedheid van de Heer zal zien in het land van de levenden.’ Kippenvelmomentje. Er werd me dus letterlijk beloofd dat ik gezond zal zijn, in het land van de levenden.

Waarom dat beter worden uitblijft en mijn geloof getest blijft worden en ik op Hem moet blijven wachten? ‘Toevallig’ kwam ik vanochtend bij een artikel terecht op een site waar ik nog nooit ben geweest, en misschien heb ik daar mijn antwoorden wel gevonden. Deze vrouw ging door hetzelfde heen als ik, met de uitzondering dat ze boos werd op God, ze zich in de steek gelaten voelde in haar tijd in de ‘wildernis’. Ik raad je echt aan het artikel te lezen.  Maar voor het gemak zal ik haar conclusies even voor jullie vertalen. Het sprak tot mij, en misschien ook wel tot jou als je in een gelijksoortige situatie zit.

“Maar als ik terugkijk op dit seizoen van wildernis, en elk seizoen daarvoor, kan ik met zekerheid zeggen dat ik het nooit in zou ruilen voor een woestijn-loos leven. Omdat de wildernis me zoveel heeft geleerd.

Het heeft me geleerd dat God’s genade niet door mijn daden is, maar het heeft me ook geleerd om te blijven geloven, zelfs in strijd en schaduw van duisternis (Efeze 2 vers 8). Het organiseerde mijn leven hoewel het het ook wel in de war gooide – het hielp me prioriteiten te stellen door me te laten zien wat er echt toe doet in het leven, het hielp me om te weten dat zoveel van het menselijke streven en tijd wordt verkwist aan wat een futiliteit en van geen enkel belang is in het licht van de eeuwigheid, het liet me de dingen zien die het echt waard zijn om voor te leven en te sterven. De woestijn legde mijn ware hart bloot: Misschien heb ik ooit gedacht dat ik heilig was en een redelijk goede christen, maar nu niet meer. God legt meer van mij bloot, en door dat te doen laat Hij meer van Zichzelf zien, zodat ik écht kan zeggen: Meer van U en minder van mij, Heer. 

Ik wil graag toegeven dat ik zwak ben, want zoals de liederen van de wijze koning Salomo zingen: ‘Wie is dit, komend uit de wildernis, leunend op haar Geliefde?’

Ik wil in de wildernis blijven voor zo lang als dat nodig is, omdat het me laat zien hoe jaloers God van me houdt als Hij laat zien door de profeet Hosea: “Daarom ga ik haar nu verleiden; Ik zal haar naar de wildernis leiden en teder tot haar spreken’. 

In de wildernis is God alles wat we hebben, en we realiseren ons dat Hij alles is wat we nodig hebben – dat is waar we dieper in het hart van Yahweh komen en de volheid van Zijn zorg leren kennen.”

Ik heb het wel vaker gezegd: mijn leven gaat niet om mij, het gaat allemaal om God. Ik ben hier op aarde om Hem te eren, om mijn hele leven aan Hem te wijden. Ook dit wachten, dit stilstaan is tot Zijn eer. Ik leer erdoor op Hem te vertrouwen, alleen op Hem en zeker niet op mezelf. Hij weet wat goed is. Hij wijst de weg. 

40

Like I mentioned in this piece of text, I have been gone for quite some time. I fled actually, because no matter how much I wanted to tell, share, encourage: It wouldn’t work. And when something doesn’t work, I tend to give it up altogether. In the piece I link back to above, I write about losing my words for a while. It was só overwhelmingly busy and full in my heart that it made me quiet. Quiet towards my therapist, because I couldn’t give her any practical examples. Quiet towards you, because losing courage, not having any words and wanting to encourage and describe life don’t go together. Quiet towards God, because my heart was too heavy, the waiting took too long. Because that’s what I was doing and still do: wait.

Ever since I graduated college, three years ago, I am waiting. Since then my anxiety disorder has flared up in all it’s heaviness, I have been continually changing and trying out medicines to get the anxiety and depression somewhat under control, I have followed intensive therapy to learn to live with my ‘chronic’ complaints and I’ve tried to sometimes write something for a magazine to work on my resumae… But that was it. No nice job, no creative challenges, no steps in my development. Because I can’t. Not now, now the fear for just about everything controls me. Not now, now I get so agitated by the simplest things. Not now, when I find out more and more High Sensitivity dóes exist (this personality type isn’t aknowledged by the Dutch health service). Not now, when I’m consumed by the safe world I grew up in and can’t get ahead one step. I háve to wait, there hasn’t been progress in three years. 

I very often wonder what the use of all this is. There has been the suggestion that God might have big plans for me and that, beforehand, He gives me time to rest and prepare. But I don’t get any rest. I get dead tired of myself and of the world around me. Still I’m grateful to God that He, even though this time of waiting is so very hard, gives me the best circumstances possible. A safe haven, where I can stay as long as I want. An unemployment fee, so that I can take care of myself and a little bit of others. Family and friends that may not get me, but do accept me and try to help.

But what am I waiting for then? I don’t know. I do know that God doesn’t create any human being to be useless, useless like I feel right now. I know that He doesn’t start something and doesn’t come trough. I know He made me a promise, that I will be healthy. I knów I will be, someday. In His kingdom. But the same night He gave me that promise, I read this verse: ‘For I know I will see the goodness of the Lord in the land of the living’. Woah! He literally promised me that I will be healthy, in the land of the living! 

Why this healing doesn’t come yet and my faith keeps being tested and I have to keep waiting for Him? I ‘happened to’ come across an article on a site I’ve never seen before this morning, and maybe I’ve found my answers there. This woman went trough the same things I did, with the exeption that she got mad at God, she felt abandoned in her time in the ‘wilderness’. I really can recommend reading the article. But for your ease I will list her conclusions for you. They spoke to me, and maybe they will to you if you’re in a similar situation. 

“But as I look back at this season of wilderness, and every other before, I can say with certainty that I wouldn’t trade it for a desert-less life. Because the wilderness teaches me so much.

It has taught me that God’s grace is not by my works, but it has also taught me to keep the faith even in adversity and shadow of darkness (Ephesians 2:8). It organized my life even though it also kind of threw it into disarray – it helped me to prioritize by seeing what really matters in life, it helped me to know that so much of human strife and time is wasted on what is futility and insignificant in the light of eternity, it showed me the things that are truly worth living and dying for. The desert uncovered the true heart of myself; I might have once thought that I was holy and a pretty good Christian, but not anymore. God uncovers more of me, and in doing so, reveals more of Him, so that I can truly say, “More of You and less of me Lord.”

Gladly will I admit that I am weak, for it says in the songs of the wise King Solomon, “Who is this coming up from the wilderness leaning on her beloved?”

Gladly will I remain in the wilderness for as long as I have to, because it shows me how jealously God loves me as He reveals through prophet Hosea, “Therefore I am now going to allure her; I will lead her into the wilderness and speak tenderly to her.”

In the wilderness God is all we have, and we realize that God is all we need – that’s where we go deeper into the heart of Yahweh and come to know the FULLNESS of God’s care.

I’ve said it before: my life isn’t about me, it’s all about God. I’m here on earth to honour Him, to give my whole life to Him. Even this waiting, this standing still is for His glory. I am learning to trust Him in everything, only in Him, and certainly not to myself. He knows what’s best. He leads the way. 

signature

Leave a Comment · Labels: Bible, child of light, Diary, Encouragement, God, Gratefulness, Personal, Persoonlijk, Schrijven, Writing

Keep Singing

15/10/2014

28

Ik heb eigenlijk altijd wel een lied in mijn hoofd. Vaak een liedje van Elly en Rikkert, als er een woord of Bijbeltekst valt waar zo’n liedje perfect op aansluit. Heel mijn jeugd heb ik vreselijk veel naar deze liedjes geluisterd, en daardoor ken ik nu heel wat Bijbelteksten- en verhalen uit mijn hoofd.  Maar ook vaak een nummer uit de Opwekkingsbundel, of van een van mijn favoriete artiesten. Wat al deze liederen gemeenschappelijk hebben? Ze gaan over God, ze zingen Hem lof of ze stellen Hem vragen. Ze bepalen me bij Zijn waarheden of zingen over menselijke pijnpunten en Zijn hand in de oplossing daarvan. De liederen die heel de dag in mijn hart en hoofd rondzweven vertellen me dat ik, bewust en onbewust, met God bezig ben. Soms betrap ik mezelf op een gedachte, een flits, een zin uit een lied, en weet dan dat God ook die woorden hoort, zelfs al ben ik me er niet van bewust.

Wat ik ook heb gemerkt is dat, wanneer ik teveel aan mijn hoofd heb gehad, ik meer aandacht aan de tv heb besteed dan aan mijn Vader, ik teveel in menselijke (onmogelijke) termen denk, ik me teveel heb ingelaten met muziek die God niet eert, die liederen tot zwijgen worden gebracht. Hiermee wil ik ab-so-luut niet zeggen dat ‘wereldse’ muziek niet kan. Ik hou ook van een stevige Adele-ballade op z’n tijd, en ‘Fix You’ van Coldplay vind ik nog steeds een van de mooiste songteksten ooit. Maar mijn probleem is dat, wanneer ik naar zulke muziek luister, ik me ga richten op de artiest er achter. Wat is er met hem/haar aan de hand dat hij/zij zingt wat ik hoor? Wat is zijn/haar levensverhaal? Wat is zijn/haar drijfveer, wat is het allerbelangrijkst voor deze persoon? Ik kan dat moeilijk loslaten. En al snel heb ik heel Wikipedia afgezocht naar een spoortje zingeving, in de hoop dat deze persoon gelukkiger is dan zijn/haar songtekst doet blijken. En dat moet ik niet doen. Sommige mensen zingen vanuit zichzelf, voor hun grote liefde, voor het geld of voor de aandacht. Meer niet. En dat is oke. Maar ik zoek God in muziek. En zodra ik weer zo op zoek ben, weet ik dat het al niet meer om God draait in mijn hoofd.

Ik weet dan ook dat, wanneer ik een schijnbaar onschuldig liedje dat ik eens op de radio hoorde in mijn hoofd heb, er iets niet klopt in mijn verhouding met God. Dat ik me teveel heb gefocust op mensen om me heen en dingen die niet Hem, maar anderen of mezelf eer brengen. Nogmaals: dit geldt voor mij. Ik weet dat er hele horden mensen zijn die lekker mee kunnen zingen met een liedje van de radio en tegelijk een sterk geloof in God hebben. Maar voor mij geldt dat niet. Muziek is voor mij zo verbonden met God, dat het soms een stukje van Hem wordt voor mij. En als je dan bepaalde liedjes in dat licht ziet, merk ik dat ik God zoek in iets wat niet van Hem is of voor Hem is gemaakt.

Muziek is voor iedereen heel persoonlijk, en ik wil hier echt niemand mee beschuldigen! Maar ik denk vaak in songteksten. Ik haal mijn inspiratie uit teksten die God eer brengen of Hem vragen stellen. En ik wil dat mijn geest vervuld is met Hem. Ik merk dat ik weg ben gelopen als de liedjes in mijn hoofd veranderen van goddelijk naar menselijk. Dat is mijn meetstaaf: welke muziek draait er in mijn hoofd, in mijn hart?

Soms is het ook zo dat er geen enkel lied in mijn hart rondzingt.  Dat mijn woorden op zijn, en mijn hart leeg. Dat ik mezelf op heb gegeven en daarmee ook God een beetje. Dat ik moedeloos ben, en geen reden kan vinden om te zingen. Als dat het geval is ben ik meestal moedeloos, hopeloos, moe. Moe van mezelf en het wachten op God. Maar dan realiseer ik me dat het helemaal niet om mij gaat in mijn leven. Ik ben niet het belangrijkst, ik ben gemaakt om God de eer te geven. En dus heb ik altijd – al-tijd – een reden om te zingen. Om Hem te eren, om aan mijn doel te beantwoorden.

Misschien ken je het wel, het prachtige lied ‘Desert Song’ van Hillsong. (Luister Hier op Grooveshark). Dit is het refrein:

‘All of my life, in every season – You are still God – I have a reason to sing, I have a reason to worship.’

Ik heb twee prachtige prints van dit refrein, die kun je hier kopen als je hier ook wel eens aan herinnerd moet worden.

Ik wil jullie nogmaals zeggen dat dit hele verhaal (misschien wel alleen) voor mij geldt. Dat ik God in alles zoek, en dus ook in muziek. Dat ik voel dat ik gemaakt ben om Hem te loven, en mijn liefde voor Hem niet kwijt kan in ‘gewone’ muziek. Dat niet-christelijke muziek voor mij als een soort vergif kan dienen, omdat het mij helemaal overneemt en mijn aandacht afleidt van God. Als dat voor jou anders is, begrijp en respecteer ik dat. Ik hoop dat jullie ook mijn verhaal begrijpen en respecteren.

 

I almost always have some kind of song in my head. Often it’s a song by Elly & Rikkert (two singers who have made hundreds of christian children’s songs), when a word comes up or a biblical quote that reminds me of one of their songs. All trough my youth I have listened to these songs a lot, and that’s why I now know a lot of Biblical passages or stories by heart. But also songs from the Opwekkingsbundel (revival songbook, which gets supplemented each year), or songs of my favorite artists. What all these songs have in common? They are about God, they sing His praises or ask Him questions. They remind me of His truths or sing about human pains and His hand in the solution of it. The songs that float around in my heart and head all day tell me that I, consciously and uncosciously, think about God. Sometimes I catch myself on a thought, a little piece of lightning, a sentence from a song, and know that God also hears those words, even though I’m not fully aware of them.

What I’ve also noticed is that, when I’ve been too busy, spent more time on the TV than on my Father, I think to much in human (impossible) terms, I’ve gone too deep in music that doesn’t honour God, those songs are silenced. Saying this, I AB-SO-LU-TE-LY don’t want to say that ‘worldly music is ‘not done’. I love a firm Adele-ballad every once in a while and ‘Fix You’ by Coldplay is one of my favorite lyrics ever.  But my problem is that, when I listen to such music, I start focussing on the person behind it. What’s going on with them that they sing what I’m hearing? What is their lives story? What is their reason to live, what is the most important fort his person? It’s hard for me to let that go. And soon I’ve searched the whole of Wikipedia for a piece of meaning, in hopes that this person is happier than their songtext seems to imply. And I shouldn’t. Some people sing from themselves, fort heir great love, for money or attention. Nothing more. And that’s okay. But I look for God in music. And as soon as I get looking like that again, I know it isn’t about God anymore in my head.

 I then know that, when I have a seemably innocent song I heard on the radio in my head, there’s something not right in my relation with God. That I focused too much on people around me and on things that don’t bring Him, but other people and myself honour. Again: this goed for me. I know there are so many people who can just sing along to a song from the radio and also have strong faith in God. But it doesn’t work that way for me. For me music is so wrapped up in God, that sometimes it becomes a piece of Him for me. And when you hear some songs in that light, I notice I search God in something that isn’t His or made for Him.

Music is very personal for everybody, and a really don’t want to accuse anybody by writing this. But I often think in lyrics. I get my inspiration from lyrics that bring glory to God or ask Him questions. And I want my mind to be filled with Him. I notice I’ve ran away from Him when the songs go from Godly to humanly. That’s my measuring stick: what song is singing in my head, in my heart? 

Sometimes not a single song sings around in my heart. Sometimes my words are goone, and my heart is empty. Sometimes I have given up on myself and a little on God too. Sometimes I’m without courage, and can’t find a reason to sing. When that’s the case I usually feel hopeless and tired. Tired of myself and waiting for God. But then I realise it’s not at all about me in my life. I’m not the most important, I’ve been created to give honour to God. So I have always – al-ways- a reason to sing. To honour Him, to answer to my purpose. 

Maybe you know it, the beautiful ‘Desert Song’ by Hillsong. (Listen to it here on Grooveshark). This is the chorus:

‘All of my life, in every season – You are still God – I have a reason to sing, I have a reason to worship.’

I’ve got two beautiful prints of this chorus, you can buy them here if you need some reminding sometimes too. 

I want to tell you once again that this whole story (maybe only) applies to me. That I search for God in everything, so in music too. That I feel I’m made to praise Him, and can’t express my love for Him in ‘ordinary’ music. That non-christian music can be toxic to me, because it takes control of me and leads my attention away from God. If and when that’s different for you, I completely understand and respect it. I hope you understand and respect my story too. 

signature

3 Comments · Labels: child of light, Encouragement, God, Music, Muziek, Persoonlijk, Schrijven, Writing

Jonah and God’s mercy

28/03/2014

e4e1ddc495535f17494fd28c643e0a08
English text below!
Deze week link ik mijn site met SheReadsTruth om na te 
denken over Jona drie en vier.
In Jona drie en vier gaat het verhaal van Jona verder nadat 
hij is uitgespuugd door de grote vis die hem had opgeslokt. 
Jona gaat, warempel, naar Ninevé en verkondigt daar Gods 
boodschap: De stad zal verwoest worden. De inwoners van 
Ninevé nemen Jona’s oproep heel serieus en tonen berouw.  
Zelfs de koning van de stad trekt zijn koninklijke gewaad 
uit en hult zich in zak en as. God ziet dat heel de stad 
berouw toont en besluit zich te bedenken. Hij zal geen oordeel 
vellen over Ninevé. Een prachtige uitkomst, zou je zeggen. 
Maar Jona is het er niet mee eens. Hij wordt zelfs kwaad.
Hij zegt:  'Want ik wist dat U een genadig en barmhartig God 
bent, geduldig en rijk aan goedertierenheid, Die berouw heeft 
over het kwaad. Nu dan, neem mijn leven weg, want het is voor 
mij beter te sterven dan te leven.'  Hij vindt het niet eerlijk 
dat God berouw heeft getoond en besloten heeft de stad niet te 
straffen. God reageert heel nuchter: ben je wel terecht boos, Jona?
Wat is het nu wat Jona zo kwaad maakt? En herkennen wij er iets in? 
Ik las een keer de uitspraak: Don’t be angry at me because I sin 
differently from you  (wees niet boos op me omdat ik anders zondig 
dan jij).  En misschien ligt daar wel de kern. Jona heeft gezondigd 
en werd vergeven. Maar naar zijn inzien heeft Ninevé heviger gezondigd, 
is de stad de redding voorbij.
Dit stukje van het verhaal van Jona doet me denken aan een gelijkenis 
die Jezus vertelde over de onbarmhartige knecht. In die gelijkenis 
wordt een knecht bij de koning geroepen omdat hij hem geld schuldig 
is. De knecht smeekt de koning of hij hem de tijd wil geven alles 
terug te betalen. De koning is met ontferming bewogen en scheldt hem 
alle schulden kwijt. Maar zodra de knecht buiten komt, komt hij een 
andere knecht tegen die hém weer geld schuldig is. Deze knecht vraagt 
hem ook om tijd de schuld te betalen, maar de eerste knecht weigert 
het hem te geven. Hij werpt hem zelfs in de gevangenis! Als de koning 
dat hoort, besluit hij de eerste knecht zélf in de gevangenis te gooien 
omdat hij zo onbarmhartig is geweest. Hiermee wilde Jezus laten zien dat 
het van het grootste belang is de misdaden van een ander te vergeven. 
De misdaden tegen jezelf, maar ook de misdaden in het algemeen.
Wat ik me nu afvraag is waarom Jona de zonden van Ninevé niet kon vergeven 
en God wel. Misschien is het wel heel simpel. God is God. Zijn wegen zijn 
niet onze wegen. Zijn trouw en liefde zijn zoveel groter dan die van een mens.
In het vervolg van Jona laat God Jona iets zien door een boom. Een boom die 
in een nacht opkomt maar ook in een nacht weer dood gaat. Jona maakt zich 
daar erg druk om en God zegt: Ú ontziet die wonderboom, waarvoor u niet 
gezwoegd hebt en die u niet hebt laten groeien, die in één nacht ontstond 
en in één nacht verging. Zou Ík dan die grote stad Ninevé niet ontzien, 
waarin meer dan honderdtwintigduizend mensen zijn die het verschil tussen 
hun rechter- en hun linkerhand niet weten, en daarbij veel vee?

Ik heb een keer een interview gezien met een vrouw die allerlei vrienden 
had verloren bij de volkerenmoord in Rwanda. Op een gegeven moment was 
haar verdriet en boosheid zo groot dat ze het uitschreeuwde naar God: 
‘God, kan het u dan niets schelen?! ‘ Het werd meteen erg donker en het 
begon te regenen. God zei tegen haar: ‘dit zijn mijn tranen om mijn 
kinderen. Ik vind het zo verschrikkelijk wat er is gebeurd! Het zijn 
mijn kinderen, ik heb ze gemaakt. Denk je nu echt dat het mij niets 
kan schelen?’

God is anders dan mensen. Hij vergeeft graag, is vol liefde en geeft 
graag tweede, derde en honderdderde kansen. Dat is wat ik voornamelijk 
uit het verhaal van Jona haal.
This week I link my post with SheReadsTruth to think about Jonah three 
and four.
In Jonah three and four the story of jonah continues after He came out 
of the fish that swallowed him. Jona goes to Nineveh and there he 
proclaims Gods message: The city will be destroyed. The people of nineveh 
take Jonah’s call very seriously and show remorse. Even the king of the 
city gets out of his royal robes and clothes is as hand sackcloth. God 
sees that the whole city shows remorse and He decides to change His mind. 
He won’t judge Nineveh. A beautiful outcome, don’t you think? But Jonah 
doens’t think so. He even gets mad.  He says: Because I knew  You are a 
kind and merciful God, and you are very patient. You always show love, 
and you don’t like to punish anyone, not even foreigners. Now let me die! 
I’d be better off dead.  He doen’t think it’s fair God changes His mind 
and decides to not punish the city. God on the other hand reacts very 
sobering: Are you rightly mad, Jonah?
What is it that makes Jona so mad? And do we see something of ourselves 
in him? I once read the saying: ‘Don’t be angry at me because I sin 
differently from you’. And maybe that’s where the root of the problem is. 
Jonah sinned and was forgiven. But the way he sees it, Nineveh sinned way 
worse and is beyond saving.
This piece of the story of Jonah reminds me of a story Jesus told about 
the incompassionate slave. In that story, a slave is called by the king 
because he ows the king money. The slave begs the king to give him time 
to pay everything back. The king takes pity on the slave and decides to 
absolve the slave. But as soon as the slave comes outside, he runs into 
another slave that ows hím money. This slave also asks him for time to 
repay the debt, but the first slave refuses to give him time. He even 
trows him in jail! When the king hears this, he decides to throw the 
first slave in jail because he was so incompassionate. With this story, 
Jesus wants to show how super important it is to forgive. Not only the 
crimes committed to yourself, but also the general ones.
I wonder why Jonah couldn’t forgive the sins of Nineveh and God could. 
Maybe the answer is very simple. God is God. His ways aren’t our ways. 
His love and mercy are so much greater that those of a human being.
In the next part of Jonah, God shows something to Jonah trough a tree. 
A tree that comes up in one night but also dies in one night. Jonah 
worries himself sick about is and God says:  ‘You have been concerned 
about this plant, though you did not tend it or make it grow. It 
sprang up overnight and died overnight. And should I not have concern 
for the great city of Nineveh, in which there are more than a hundred 
and twenty thousand people who cannot tell their right hand from their 
left—and also many animals?’
I once saw an interview with a woman who lost a lot of friends in the 
genocide in Rwanda. At a certain moment her sadness and anger were so 
great she shouted to God: ‘God, don't you even care?!’ It started to 
get dark immediately and it began to rain. God said to her:’ these are
my tears for my children. I find what happened devestating. These were 
my children, I made them. Do you really think I don't care?’
God is different from people. He loves to forgive, is full of love and 
likes to give second, third and hundredandthird chances. That’s what 
exites me most about the story of Jonah.
signature

1 Comment · Labels: #SheReadsTruth, Bible, God, Inspiratie, Inspiration, Schrijven, Writing

Previous Entries
This error message is only visible to WordPress admins

Error: No posts found.

Make sure this account has posts available on instagram.com.

Subscribe!

<div style="margin: 0 auto;"> <a href="http://childoflight.nl/" rel="nofollow"> <img src="http://childoflight.nl/wp-content/uploads/2015/06/blog-button.png" alt="Child of Light" /> </a> </div>

Disclaimer

Disclaimer

Thank you so much for visiting my blog!

Most of the pictures I post on here aren't my own, but when you click on them you go to their original source.

I write my posts in both Dutch and English. I am by no means a translator or an expert in English (or Dutch, for that matter)!

Thanks again!
Love, Margriet

Categories

#SheReadsTruth Bible Blogs child of light Diary e-reader Encouragement Familie Family Foto's Friends God Gratefulness Holiday Inspiratie Inspiration Instagram Kadootjes lately Life lately Love Love List Monday Thankfulness Music Muziek Personal Persoonlijk phone photos Pinterest Poetry Praying Presents Quote Reading Schrijven Spring Thanksgiving Uncategorized Vakantie Vrienden weekend Welcome to the Weekend Wisdom Writing

Recent reactions

  • annelinde dingemanse op Carried to the Table
  • Margrietvw op Starting anew
  • Margrietvw op Starting anew
  • Margrietvw op Starting anew
  • Kimberley McClintock op Starting anew

Theme by 17th Avenue · Powered by WordPress & Genesis

We use cookies to make sure this website runs as smoothly as possible. When you continue using this site, we assume you're okay with cookies. Ok