Praying

Dreams

05/11/2014

English text below:

Ik ben altijd een meisje met veel dromen geweest. Toen ik nog niet naar de kleuterschool ging, wilde ik graag ijscoman (man, ja, ik had nog nooit van een ijscovrouw gehoord) worden. Dit omdat het verhaal over de ijscoman in het grote voorleesboek van Jip en Janneke zo leuk was. Toen ik eenmaal naar school ging, wist ik het zeker: ik wilde juf worden. Ik vond het heerlijks om mijn juffen en meesters te bekijken, bezig te zijn met schrijven en Engels en hield erg van kleine kinderen. Op de middelbare school stond mijn besluit nog steeds vast: ik werd kleuterjuf. Ik zag het al helemaal voor me: 30 kleuters in een klas om heerlijk mee te spelen, knuffelen en leren. Ik heb een erg lieve tante die kleuterjuf is en zij was mijn grote inspiratiebron. Zoals zij met die kleine kleuters omging, dat wilde ik ook. Zo positief, liefdevol en met veel geduld.

Ik had nog meer wilde plannen met mijn leven. Op mijn twaalfde was ik eruit qua schema: op mijn zestiende een vriend, Op mijn eenentwintigste trouwen, op mijn drieëntwintigste baby nummer een en zo voort tot ons (natuurlijk prachtige) huis zo vol was dat het bijna uit zijn voegen zou barsten. Ik verlangde ernaar een huis te hebben zoals dat waarin ik ben opgegroeid: waar vriendjes en vriendinnetjes altijd mochten komen spelen, waar niets te gek was, waar iedereen mocht blijven eten en waar pappa en mamma altijd warm en liefdevol aanwezig waren. Een huis waar altijd muziek was, waar iedereen lekker mocht zingen en dansen en kind zijn.

Op mijn zeventiende begon, na mijn afstuderen aan de middelbare school, het grote avontuur. Ik ging naar de Pabo! In Ede, een stad die anderhalf uur reizen bij mij thuis vandaan ligt. Op het allerlaatste moment besloot ik meteen op kamers te gaan wonen. En daar was ik dan, net zeventien, in een vreemde plaats op een nieuwe school met een vreemde huisgenoot. Gelukkig woonden een paar van mijn vriendinnen van de middelbare school ook in Ede, een van hen zat zelfs bij me in de klas. En na een jaar kwam een van mijn beste vriendinnen bij mij in huis wonen en twee andere vriendinnen naast me.

De eerste stage was heerlijk. Tussen de kleuters vermaakte ik me prima met voorlezen, pleisters plakken, knutselen en knuffelen. Wel had ik het moeilijk met het ‘niet meer thuis’ wonen. Ik maakte me erge zorgen over thuis. In die tijd was mijn vader net een tijdje helemaal thuis van zijn werk en erg overspannen, en ook had hij veel fysieke klachten. Door de medicijnen die hij kreeg, raakte hij zijn gevoelens bij muziek kwijt en werd het stil in huis. We waren bezig met mijn jongste broertje, die autistisch bleek te zijn en veel moeite had op school. En daarnaast had mijn broer, die eerst behoorlijk teruggetrokken leefde en zijn eigen gang ging, opeens verkering en hij veranderde daardoor totaal, ten goede, dat wel. Natuurlijk was hij nog mijn broer, maar niet meer de broer die ik zo goed kende, en dat vond ik heel erg moeilijk. Daar maakte ik me, in het verre Ede, zorgen over, en ook over mijn zusje die er allemaal tussenin zat en soms niet genoeg aandacht kreeg. Ik had het gevoel dat ik haar die aandacht moest geven, want, en zo heeft het al heel mijn leven gevoeld en nog steeds, mijn zusje is een beetje mijn kindje. Komt er iemand aan mijn zusje, dat komt ie aan mij! De eerste stage moest ik al volgen na zes weken onderwijs, en daarna kwamen de andere stages. Hoe meer stage ik ging lopen, hoe moeilijker ik het vond. Ik vond de kinderen heerlijk en geweldig, maar het lesgeven viel me hard tegen. Het voelde alsof ik de kinderen een beetje voor stond te liegen, alsof ik maar een voorstelling gaf. Als ze stout waren moest ik eigenlijk lachen om hun levenslust, maar moest ik kwaad worden. Ik kwam kinderen tegen die me erg aan mijn autistische broertje deden denken maar waarvoor geen extra tijd of aandacht was. Mijn cijfers waren goed, ook voor mijn stages, maar het voelde totaal tegennatuurlijk. De stages braken me op.

Na anderhalf jaar ben ik ingestort. Ik kwam huilend terug van mijn stage, werd lief getroost door mijn vriendin, maar kon niet meer terug. Dat waarvan ik dacht dat het me natuurlijk af zou gaan, kon ik niet. Mijn droom viel in duigen.

Voor ik naar Ede ging zat ik op een jeugd-gospelkoor. En een lied dat ik daar had leren zingen kwam steeds weer terug:

The dream that I hoped for has died/Disappeared and has suddenly gone /The plans that I lived for have changed / Now everything else has gone wrong.

I wanna pray, but can’t find any words / I wanna cry, but I don’t have the tears /I wanna hope, but my hope is all gone / I am trapped by my own endless fears

I have called out Your name, Lord / I have cried out in despair / Have You heard my cry / Have You heard my prayer?

Be still and know that I am God / Be still and know that I am God / Be still and know that I am God / My peace I give to you

Ik was er kapot van dat mijn langgekoesterde droom stuk was gelopen. Maar toch had ik het gevoel dat God wilde dat ik iets nuttigs deed, iets met kinderen. En vanwege het autisme in mijn familie, kon ik het niet aanzien dat sommige kinderen maar aan bleven modderen en geen hulp kregen. Ik besloot dus om Pedagogiek te gaan studeren om orthopedagoog te worden. Voor al mijn papers, opdrachten en presentaties kreeg ik goede cijfers. Maar zodra ik een tentamen moest maken kwamen alle gevoelens van de stages weer terug, en hoe hard ik ook had geleerd, het hoogste cijfer dat ik tijdens die studie heb gehaald was een twee. Na een half jaar kreeg ik dus een negatief studieadvies en moest ik stoppen. Weer een droom die in duigen viel. Het lied kwam weer in me op, mijn vraag kwam weer naar boven: wat moet ik nu? Nu alles waarvan ik gedroomd heb ingestort is?

Ik ben toen een half jaar met een depressie thuis geweest. Tot ik een openbaring kreeg: misschien hoef ik niet perse een ‘nuttige’ opleiding te doen. Misschien kan ik mezelf nuttig maken met een opleiding waar ik gewoon blij van wordt, die aansluit bij mijn interesses en passies. Toen ben ik Taal- en Cultuurstudies gaan studeren, met de hoofdrichting Moderne Letterkunde. Ik had het naar mijn zin, haalde redelijke cijfers en, hoewel het wat langer duurde dan gepland, ben ik afgestudeerd als Bachelor of Arts. Ik heb zeer regelmatig werkcolleges overgeslagen omdat ik er bang voor was, mijn moeder heeft me vaak naar tentamens gebracht omdat ik daar nog steeds veel moeite mee had en voor sommige vakken heb ik alleen het tentamen gemaakt omdat ik een depressie- of angstperiode had en niet uit huis wilde gaan.

Sinds die tijd is mijn angststoornis helemaal naar boven gekomen. Het is nu ruim drie jaar geleden dat ik ben afgestudeerd, maar heb (nog) niets met mijn studie kunnen doen.

Ook mijn andere plannen liepen niet zoals gewenst. Ik wilde graag in de kerk werken, iets doen voor Gods koninkrijk. Ik gaf zondagsschool, hielp mee in de jeugdsoos, zat in het bestuur van de jeugdvereniging en hielp mee met allerlei losse dingetjes. Door de angststoornis ging dit allemaal niet meer. Ook heb ik geen vriend gekregen, niet op mijn zestiende en nu, op mijn achtentwintigste, nog steeds niet. En dus ook geen huis vol kinderen, vol muziek, vol ruimte voor iedereen. Al mijn jeugddromen zijn vervlogen.

De laatste drie jaar lijkt het wel of ik geen dromen meer heb. Alsof ik zo afgestompt ben dat ze mijn hart niet meer bereiken. Toen ik vorig jaar de True You cursus volgde, voelde ik voor het eerst in jaren weer een beetje hoop naar boven bubbelen. Ik kwam weer een beetje in contact met mijn passies: schrijven, vrouwen bemoedigen, bezig zijn met God en een eigen gezin. Tegenwoordig durf ik God heel voorzichtig te vragen me te laten zien hoe ik me nuttig kan maken. En of Hij me weer nieuwe dromen wil geven, die ik kan combineren met mijn passies.

Dit is mijn verhaal. Zo heeft iedereen wel een verhaal over vervlogen dromen. Over enorme teleurstellingen. Als ik voor je kan bidden, laat het me dan weten. En, als je tijd over hebt, wil ik je voorzichtig vragen of je ook voor mij wilt bidden. Voor nieuwe dromen.

Surrender by Barlow Girl on Grooveshark

I’ve always been a little girl with lots of dreams. When I didn’t go to kindergarten, I really wanted to be an icecreamman (yes, man, because I had never heard of an icecreamwoman). This was because the story in a big children’s book about the ice cream man was so much fun. Once I went to school, I made up my mind: I wanted to be a teacher. I loved watching my teachers, being busy writing and learning English and loved little kids. On high school I was still adament: I would become a kindergarten teacher. I already saw it: 30 kindergartners in a classroom to play with, to cuddle and to learn. I have a very sweet aunt who is a kindergarten teacher and she was my great source of inspiration. The way she handled the little toddlers, I wanted that too. So positive, loving and patient.

I had even more wild plans with my life. On my twelfth I had a schedule: a boyfriend on my sixteenth, marry on my twentyfirst, baby number one on my twentythird and so on until our (beautiful of course) home was so full that it would almost burst. I longed to have a home like the one I grew up in: where friends were always welcome to play, where nothing was too crazy, where everyone could stay for dinner and where mum and dad were always warm and lovingly around. A home where always was some music hanging in the air, where everyone could sing and dance and be a child.

On my seventeenth, after graduating high school, the big adventure began. I went to college to become a teacher. In Ede, a town an hour and a half away from my home. At the very last moment I decided to go live over there. And there I was, jhust turned seventeen, in a strange place on a new school with a roommate I didn’t know. Luckily some of my girlfriends from high school lived in Ede too, one of them even was in the same class as I was. And after a year one of my best friends came living with me and two other dear girlfriends next to our home.

The first internship was lovely. In the room filled with kindergartners I had so much fun reading for them, sticking on band-aids, crafting and cuddling. I did struggle with not living at home anymore. I was very worried about my home. In that time my father didn’t go to work anymore because he was very burned out and he also had a lot of physical problems. Because of the medicines he got, he lost his feelings for music and it became quiet in the house. We were working with my little brother, who turned out to be autistic and had a lot of problems at school. And my older brother, who had always led a quiet, kind of secluded life, got a girlfriend and changed enormously. And although these changes were for the best, he wasn’t the brother I knew so well anymore, he was like a totally different person. I took that very hard. That’s what I worried about, far away in Ede, and also about my little sister who was kind of stuck in the middle of all this and didn’t get enough attention. I felt like I had to give her that attention, because, and I have felt like this her whole life and still do, my sister is kind of my baby. When someone touch my sister, they touch me! I had to go on my first internship after six weeks of school, and then the other internships on different schools came. The more I went to them, the tougher it got for me. I loved the kids and enjoyed them, but teaching them was really hard. It felt like I was lying to the kids, putting up an act. When they behaved badly, I really had to laugh about their zest for life. But I had to get angry. I crossed paths with children that reminded me me of my autistic brother, but they didn’t get the extra time or attention. My grades were good, even for my internships, but it felt totally unnatural. The internships broke me.

After one and a half year I collapsed. I came back crying from my internship, was sweetly comforted by my weet friend, but couldn’t go back. The thing I thought would come naturally to me, I couldn’t do. My dream had crashed.

Before I went to Ede I was on a youth-gospelchoir. A song thought to me there came back time and time again:

The dream that I hoped for has died/Disappeared and has suddenly gone /The plans that I lived for have changed / Now everything else has gone wrong.

I wanna pray, but can’t find any words / I wanna cry, but I don’t have the tears /I wanna hope, but my hope is all gone / I am trapped by my own endless fears

I have called out Your name, Lord / I have cried out in despair / Have You heard my cry / Have You heard my prayer?

Be still and know that I am God / Be still and know that I am God / Be still and know that I am God / My peace I give to you

I was crushed that my long loved dream went wrong. But still I had the feeling God wanted me to do something useful, something with kids. And because of the autism in my family, I couldn’t bear seeing some kids not getting any help and struggle in life. So I decided to go to university and study Pedagogic studies to become an orthopedagogic. (I don’t know the right word in English). For all my papers, assignments and presentations, I got good grades. But as soon as I had to take an exam, all the feelings of the internships came back and, no matter how hard I studied, the highest score I have gotten for that study is a 2 (in the Netherlands, grades are marked from one to ten, ten being the highest score). So after half a year I got a negative study advise and had to quit. Another dream falling apart. The song came back to me, my question rose again: what am I to do? Now that everything I ever dreamt of is collapsed?

I was home then for half a year with a big depression. Until I got an epiphany: maybe I don’t need to choose a ‘useful’ study. Maybe I can make myself useful with an education that just makes me happy and contains my interests and passions. I then went to the University again and studied Language- and Culturalstudies with Modern Literature as my major. I felt good about it, got reasonable grades and, although it took a little longer than planned, I graduated as Bachelor of Arts. I very regularly skipped meetings because I was afraid to go, my mom drove me to a lot of my exams because I still had trouble with them and for some courses I only took the exam because I had a depression or anxietystreak and didn’t want to leave the house.

Since that time my anxiety disorder is fully erupted. It’s been over three years now since myt graduation, but I haven’t been able to do anything with my degree.

My other plans also didn’t go as planned. I wanted to work in my church, do something for Gods kingdom. I teached Sunday school, helped around in the youth movement, was in the management of our youth group and helped around with all kinds of different tasks. Because of the anxiety disorder, this all had to stop. I also didn’t get that boyfriend, not at sixteen and not now, at twentyeight. And with that I didn’t get a home filled with kids, music and space for everyone. All my youth dreams have flown away.

The last three years I feel like I don’t have any dreams left. Like I’ve so hardened that they can’t reach my heart anymore. When, last year, I followed the True You course, I felt hope bubbling up for the first time in years. I made a tiny contact again with my passions: writing, encouraging women, working for and with God and my own family. Sometimes now I very carefully dare to ask God to show me how I can make myself useful. And if He will give me new dreams, that I can combine with my passions.

This is my story. Everyone has a story about dreams that have passed. About huge dissapointments. If I can pray for you, please let me know. And, if you have any time to spare, I carefully like to ask if you will pray for me too. For new dreams.

Surrender by BarlowGirl on Grooveshark

Trust without Borders

01/10/2014

Oceans (where feet may fail) by Hillsong on Grooveshark

You call me out upon the waters
The great unknown where feet may fail
And there I find You in the mystery
In oceans deep
My faith will stand

And I will call upon Your name
And keep my eyes above the waves
When oceans rise
My soul will rest in Your embrace
For I am Yours and You are mine

Your grace abounds in deepest waters
Your sovereign hand
Will be my guide
Where feet may fail and fear surrounds me
You’ve never failed and You won’t start now

So I will call upon Your name
And keep my eyes above the waves
When oceans rise
My soul will rest in Your embrace
For I am Yours and You are mine

Spirit lead me where my trust is without borders
Let me walk upon the waters
Wherever You would call me
Take me deeper than my feet could ever wander
And my faith will be made stronger
In the presence of my Savior

I will call upon Your name
Keep my eyes above the waves
My soul will rest in Your embrace
I am Yours and You are mine

English text below

Ik weet dat ik dit lied al vaak heb gedeeld. Vorige week schreef Annie F. Downs het artikel ; ‘Stop Singing Oceans’ (de titel van dit lied). In dat artikel schreef ze dat het een gevaarlijk lied is om te zingen. Vooral als je kijkt naar het refrein:

In dit refrein vraag je God of Hij je verder wil leiden dan je eigen grenzen. Of Hij je zó’n vast vertrouwen wil geven dat je zal gaan waar Hij je zendt, naar plaatsen die dieper zijn dan waar je zelf zou kunnen gaan. Het zou kunnen dat God je vertrouwen wil testen en je vraagt om over je grenzen te gaan. De grenzen van je financiën, je sociale leven, van je land, van je religie, van je ras en vooral: van je ego.

Vorig jaar heb ik bewust dit lied als gebed naar God gezongen. Dat Hij me zou leiden, tot het punt waar mijn vertrouwen zonder grenzen zou zijn. En jongens, dat heb ik geweten. In de weken die volgden, kwamen veel van mijn oude, weggestopte zonden naar boven. Dingen die ik verkeerd had gedaan en zo diep weggestopt had dat ik er niet eens meer van wist. Ik werd overspoeld door een enorm schuldgevoel, omdat ik anderen iets aan had gedaan zonder het ooit op te biechten of om vergeving te vragen. De manieren waarop ik tegen een vriendin had gezondigd heb ik, na een tijd enorm zenuwachtig te zijn geweest, opgebiecht. Ze reageerde gekwetst, maar vergaf me meteen. Maar er was nog iets, iets wat ik verkeerd had gedaan jaren geleden wat bijna letterlijk in mijn binnenste rotte. Ik voelde me zó nep, zó oneerlijk. Na weken worstelen met God of ik het wel op moest biechten en er een ander mee moest kwetsen terwijl er nu niets meer aan gedaan kon worden, heb ik het toch opgebiecht. De reactie die ik daarop kreeg was goed en bemoedigend. En ik vraag me af: waarom was ik zo bang? Het was overduidelijk God die me hiertoe riep, want ik had echt al járen niet aan deze zonden gedacht. Ik had ze zorgvuldig weggestopt. Maar kennelijk vond Hij het tijd om met het geven van deze gevoelens op mijn gebed te reageren. Ik moest heel wat grenzen over. Me over mijn trots heenzetten, mijn vriendin teleurstellen, iemand tegen wie ik enorm opkeek een lagere dunk van me laten krijgen, mezelf vergeven en me laten vergeven. Het is niet makkelijk om om vergeving te vragen. Maar, nogmaals, waarom was ik zo bang? Door het zingen van dat lied, heb ik me helemaal overgegeven aan de wil van God. Ik heb Hem bewust gevraagd me over mijn grenzen te leiden. En dat deed Hij. Ik kon het verwachten. En Hij gaf nog bijzonder begrijpende reacties ook. En wat me achteraf van mezelf tegenvalt, is dat het zo lang duurde voordat ik écht vertrouwde. Voordat ik écht ging opbiechten wat in me rotte. Terwijl ik heel goed weet dat God vóór me is, niet tegen me. Hij is niet uit op mijn val, op mijn nederlaag. Hij wil me opbouwen, me oprichten, de dingen uit mijn verleden opruimen. En dat is wat ik heb geleerd van ‘Oceans’. Dat God áltijd, altijd te vertrouwen is. Zelfs als Hij je vraagt over de grenzen van je ego te stappen.

I know I’ve shared this song often. Last week Annie F. Downs wrote the article: ‘Stop Singing Oceans’. (the title of this song). In that article she wrote it’s a dangerous song to sing. Especially when you look at the chorus:

Spirit lead me where my trust is without borders
Let me walk upon the waters
Wherever You would call me
Take me deeper than my feet could ever wander
And my faith will be made stronger
In the presence of my Savior

In this chorus you ask God if He will lead you beyond your boundaries, your borders. If He will give súch a strong trust in Him that you will go wherever He sends you, to places that are deeper than any place you could ever go yourself. It could be that God wants to trust your faith and asks you to step over your boundaries. The boundaries of your finances, the boundaries of your social life, the boundaries of your country, your religion, your race and especially: your ego.

Last year I consciously sang this song as a prayer to God. That He would lead me, to the point where my trust would be without borders. And boy, did He answer. In the weeks that followed, a lot of my old, hidden away sins came to the surface. Things I had done wrong and put away so deep I didn’t even know about them anymore. I was just engulfed with a huge sense of guilt, because I did something to others without ever coming clean or ask for forgiveness. The ways I sinned against my friend I have, after being nervous for a few weeks, told her. She reacted hurt, but forgave me immediately. But there was something else, something I had done wrong years ago that was almost literally rotting away inside of me. I felt like súch a fake, só unfair. After weeks of struggling with God if I had to come clean and hurt someone else while nothing could be done about it now that all that time had passed, I came clean. The reaction I got was good and encouraging. And I wonder: why was I so afraid? It was obviously God who called me to this, because I hadn’t been thinking about these sins for years. I carefully tugged them away. But appearantly He found it necessary to answer my prayer by giving me these feelings. I had to cross quite some borders. Get over my pride, dissapoint my friend, give someone to who I really looked up a lower opinion about me, forgive myself and let myself be forgiven. It’s not easy to ask for forgiveness. But, again, why was I so afraid. By singing that song, I completely surrendered to the will of God. I consciously asked Him to lead me across my borders. And He did. I could expect it. And He blessed me with especially understanding reactions too! And what, in hindsight, feels like failure, is that it took só long before I really trusted. Before I really came clean to what was rotting inside of me. Because I know that God is fór me, not against me. He’s not out for my fall, my humiliation. He wants to built me up, clean up the things from my past. And that is what I learned from ‘Oceans’. That God is always, álways to be trusted. Even when He asks you to step over the borders of your ego.

Back

09/09/2014

English text below.

Het heeft lang geduurd, maar hier ben ik weer. Ik heb maanden af en toe naar dit scherm gestaard, gewacht of de inspiratie wilde komen, maar helaas… Niets. Nog steeds heb ik weinig te zeggen. Sommige dingen zijn niet in woorden te vatten, en op het moment is het zo onrustig in mij dat ik niet weet waar ik de woorden vandaan moet halen. Toch heb ik het bloggen gemist. Elke dag even een vast punt waarop ik mijn woorden, mijn creativiteit, kwijt kan. Want ik hou er zo van om te schrijven. Zonder voel ik me altijd een beetje ziek. Het schrijven was niet alleen gestopt op deze blog, maar ook in mijn dagboek, gebedenboek en Bijbelstudieschrift. De woorden wilden niet komen. Zelfs bidden viel me zwaar. Ik wist niet waar ik moest beginnen met God uitleggen wat er allemaal speelde, diep in mij. Gelukkig weet Hij dat al voor ik het zeg, voor ik het zelf maar opmerk, maar ook mijn gesprekken met God heb ik soms gemist. Ik voelde me te klein, te onzeker, te angstig en te hopeloos om te schrijven, om God om iets te vragen.

Er spelen grote dingen. Grote dingen die eigenlijk heel klein zijn, maar mijn ziel helemaal vervullen. Mijn broertje, die alles eigenlijk nét niet aankan. Mijn vriendinnen, naar wie ik net een mail heb gestuurd of ze er alsjeblieft meer voor me kunnen zijn, omdat ik het alleen niet meer kan. Mijn ouders, die zo goed voor me zorgen terwijl ik het allemaal zelf zou moeten kunnen. De plannen van op mezelf gaan wonen, die in het water zijn gevallen. Behandelingen waar ik over na moet denken. Vriendinnen die kinderen hebben of verwachten en waarvan ik tranen in mijn ogen krijg van gemis. Mijn toekomst ziet er niet mooi uit. En dat verwart me enorm. Het ‘het-komt-wel-goed-denken’ ben ik een beetje kwijtgeraakt. Ik weet niet waar mijn leven goed voor is, en hoe ik ooit mijn God kan dienen als ik alleen maar het leven aan me voorbij zie gaan. Mijn psychische problemen zijn beschreven als ‘chronisch’, de behandeling is erop gericht zo goed mogelijk te leren leven met de aandoening die ik heb. Waar ben ik goed voor?

Ik ben weer begonnen met consequent bidden. Niet voor mezelf, maar voor anderen. Voor mijn vriendinnen, mijn familie, voor hen die God niet willen kennen, voor Zijn kinderen wereldwijd. Misschien is dat ook de manier om weer met schrijven te beginnen. Ik wil jullie helpen, inspireren en iets belangrijks meegeven. Misschien is het te moeilijk om veel over mezelf te schrijven. Misschien boeit het jullie ook niet wat ik meemaak. Maar ik wil graag weer mijn passie volgen, weer schrijven en dingen met jullie delen. Ik hoop dat jullie meelezen!

It’s been a long time, but I’m back. For months I’ve been staring at this screen every once in a while, waiting for the inspiration to come, but… nothing. Some things aren’t really utterable in words, and at the moment it’s so restless inside of me that I don’t know where to find the words. But still, I missed blogging. A set point every day on which I can utter my words, my creativity. Because I do so love to write. Without it I always feel a little ill. The writing didn’t only stop at this blog, but also in my diary, my prayer journal and my Bible study notebook. The words wouldn’t come. Even praying was hard for me. I didn’t know where to begin to explain to God what was going on, deep within. Thankfully He already knows before I utter it, before I even notice it, but I missed my conversations with God too. I felt too small, too insecure, too fearfull and too hopeless to write, to ask God for something.

Big things are at hand. Big things that are actually really small, but completely overwhelm my soul. My little brother, who júst can’t cope. My friends, whom I just sent an email asking if they please could be there for me more, because I can’t do it on my own anymore. My parents, who take such good care of me while I should be able to do it all myself. The plans of living on my own, which fell trough. Treatments I have to think about. Girlfriends who have kids or are expecting which brings tears to my eyes of missing out. My future doesn’t look pretty. And that confuses me. I lost the ‘it-will-be-okay- thinking’ a little. I don’t know what good my life is, and how I can ever serve my God by watching the world go by. My psychological problems are described as chronical, the treatment is aiming for learning to cope with the disease I have. What am I good for?

I’ve started praying again. Not for myself, but for others. For my friends, my family, for the ones who deny God, for His children worldwide. Maybe that’s the way to get back into writing. I want to help you, inspire you and provide you with something important. Maybe it’s too hard to write a lot about myself. Maybe you don’t even care what I’m going trough. But I would love to follow my passion again, write again and share things with you. I hope you join me and read along!

In the Morning

06/04/2014

Pain

04/04/2014

Vanmiddag ben ik naar de begrafenis van een lieve oude mevrouw geweest. 
Ik kom niet veel op begrafenissen gelukkig, maar steeds weer doet het 
verdriet me zo'n pijn. Het verdriet van de achterblijvende familie, 
het verdriet van vrienden en kennissen... Maar wat me nog het meest 
zeer doet is dat het niet zo hóort te zijn. De dood is niet natuurlijk, 
het is geen deel van het leven. Het is niet goed. Wij als mensen zijn 
niet gemaakt om dood te gaan. We zijn gemaakt om te leven! Gelukkig 
weet ik van de lieve vrouw die vanmiddag begraven is, dat ze nu leeft.
Voor altijd. Dat geeft troost. Ik hoop en bid dat het ook de achter-
blijvende familie troost zal geven.

This afternoon I went to the funeral of a dear old lady. Luckily I don't
attend lots of funerals, but once again the grief hurt me so much. The
grief of the family that's left behind, the grief of friends... But
what hurts me the most is that it isn't supposed to be like this! Death
isn't natural, it isn't part of life. It's not good. We as people aren't 
made to die. We are made to live! Luckily I know that the sweet lady that
was burried this afternoon is alive right now. Forever. That's comforting. 
I hope and pray it will also comfort the family that's left behind.

Less panic

04/04/2014

By pastor Rick Warren. Made with Recite

Religion Vs Relationship

27/03/2014

Sommige mensen hebben veel moeite te begrijpen wat ik in God zie. 
Ze vinden Jezus een sprookjesfiguur, een mythe, alleen maar een 
historische figuur, een wijze man of een profeet. En met iemand 
die niet op aarde is heb je over het algemeen geen relatie. Ze 
zien mijn geloof alleen maar als religie, als een stel regels 
die opgevolgd moeten worden om iets te bereiken. Maar ik heb 
een relatie met God, en die relatie houdt zoveel meer in dan 
enkel Zijn regels naleven!

- Ik vertrouw op God. Ik heb keer op keer gemerkt dat het goed is om
Hem te vertrouwen, en dat het kán. Hij heeft Zich bewezen. Voorbeelden?
Na twee mislukte studies heeft Hij me naar de juiste studie geleid. Dat 
zie ik nog steeds als reden waarom ik Hem kan vertrouwen. In het verleden
behaalde resultaten zijn een garantie voor de toekomst - dat Hij toen 
trouw was, betekent dat je Hem ook nu kunt vertrouwen. 
- Ik praat met God. Soms heel de dag steeds eventjes, soms heel lang achter
elkaar. En God praat terug. Hoe? Door zachtjes in mijn gedachten op te 
komen. Hoe weet ik dat het niet mijn eigen gedachten zijn? Door de dingen die
Hij zegt! Sommige dingen zou ik nooit over mezelf durven denken, maar 
God zegt ze gewoon.
- Ik dien God. Dit lijkt misschien veel op wat mensen doen die 'religieus' 
zijn, maar het is gestoeld op wederzijds respect. Ik dien God niet omdat het 
moet, maar omdat ik het wil. Ik wil niets liever dan voor Hem bezig zijn, 
omdat Hij zoveel voor mij heeft gedaan. Door dingen voor Hem te doen (en 
te laten) verdien ik niets. Ik ga er niet door naar de hemel of iets 
dergelijks, het is puur uit liefde. 

Misschien wil jij ook wel een relatie met God. Verlang je naar 'meer'. Laat
gerust iets van je horen, ik wil je graag helpen en voor/met je bidden! 

Some people have a really hard time understanding what I see in God. They
think Jesus is some sort of fairytale figure, a myth, just a historic 
figure, a wise man or a prophet. And with someone who isn't on earth you
usually don't have a relationship. They view my faith just like a religion,
a bunch of rules that have to be followed to achieve something. But I have
a relationship with God, and that relationship holds so much more than 
just living by His rules! 

- I trust in God. I have noticed, time and time again, that it is (more
than) okay to trust Him, and that you cán trust Him. He has proven 
Himself worthy. Examples? After two failed educations He has led me to the
right school. I still see that as a reason why I can trust Him. Results
in the past are a guarantee for the future - Him being faithfull then means
you can also trust Him now. 
- I talk to God. Sometimes little whiles troughout the day, sometimes a long
whole back to back. And God talks back. How? By gently appearing in my
thoughts. How do I know it isn't a thought of my own? Because of the things 
He says! Some things I would never dare to think about myself, but God just
says them! 
- I serve God. Maybe this looks a lot like what people who are 'religious' 
do, but it is based on mutual respect. I don't serve God because I have to,
but because I want to. I want nothing more than to be busy for Him, because
He did so much for me. By doing (and not doing) things for him, I don't earn
something. I don't go to heaven or something like that because of it. It's 
all out of love.

Maybe you too would like a relationship with God. You desire more. Please 
contact me, I'd love to help you and pray with/for you!

Pray

11/03/2014

Bidden. Bijna iedereen doet het wel eens in zijn of 
haar leven. Tot God, een persoonlijke God, tot 'iets', 
tot heiligen, tot het heelal of tot overledenen. Ik 
wil ervan uitgaan dat je bidt tot een persoonlijke 
God, Jezus, dat doe ik in ieder geval wel. Bidden kan best 
lastig zijn en soms weet je niet waar je moet beginnen. 
Vandaar vandaag wat tips: hoe kun je het beste bidden?

1. De bewoordingen. Jezus' discipelen vroegen het zich ook
al af: wat kun je het beste tegen God zeggen? Jezus geeft
daar een heel duidelijk antwoord op: 'Bid zo: Onze Vader 
die in de hemelen zijt,uw naam worde geheiligd; uw Koninkrijk 
kome; uw wil geschiede, gelijk in de hemel alzo ook op de aarde.
Geef ons heden ons dagelijks brood en vergeef ons onze schulden,
gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren; en leid ons niet in 
verzoeking,maar verlos ons van de boze. Want van U is het 
Koninkrijk en de kracht en de heerlijkheid in der eeuwigheid. 
Amen.' Maar eigenlijk is er geen fout antwoord. Je mag alles 
tegen God zeggen. Waar je je druk om maakt, waar je blij om 
bent, waar je boos op bent en wat je frustreert. 

2. De plaats. Kies een rustige plaats om met God te praten, dus
niet in de buurt van huilende kinderen of rinkelende telefoons. 
Als je op een rustige plaats bent, zoals bijvoorbeeld je slaap
kamer of wat de Bijbel noemt je 'binnenkamer', kun je je beter
concentreren en alle herrie en afleiding buitensluiten. Jezus 
zegt: 'Maar u, wanneer u bidt, ga in uw binnenkamer, sluit uw 
deur en bid tot uw Vader, Die in het verborgene is; en uw Vader, 
Die in het verborgene ziet, zal het u in het openbaar vergelden.'
3. Het tijdstip. Het tijdstip waarop je wilt bidden is heel 
persoonlijk. Veel mensen kiezen ervoor om voor en na het eten
te bidden en te danken. Ook kun je ervoor kiezen je dag te 
beginnen met stille tijd, zodat je een soort 'bodem' hebt
voor de dag. Ook kun je voor 's avonds kiezen, hoewel de kans
dan groter is dat je moe bent en/of in slaap valt. Als je voor 
een vast tijdstip kiest, is het sneller een routine en dus een 
vast moment op de dag. Natuurlijk kun je heel de dag met God
praten, een soort 'lijntje open houden', maar er is ook zeker
iets te zeggen voor een vast tijdstip of vaste tijdstippen. 

4. Tijd. Je hoeft geen bepaalde tijd te bidden. Kijk maar naar
het 'Onze Vader' hierboven, het kost bijna geen tijd om te bidden. 
Je hoeft er ook niet teveel woorden aan te weiden, want God weet 
al wat je wilt zeggen voordat je hebt gebeden. Jezus zegt: 'Als u 
bidt, gebruik dan geen omhaal van woorden zoals de heidenen, want 
zij denken dat zij door de veelheid van hun woorden verhoord zullen 
worden.

En tenslotte nog een paar tips:
- Gebruik een notitieboek. Je kunt gedachten die je van God krijgt
dan gemakkelijk noteren. 
- Gebruik muziek. Je kunt door muziek heen God prima aanbidden. Ook
door bijvoorbeeld teksten van mooie liederen op te schrijven of als
gebed naar God toe uit te spreken. 
- Bid met anderen. God heeft beloofd aanwezig te zijn wanneer twee 
of meer mensen in Zijn naam samen zullen komen.

Praying. Almost anyone will do it at one point in his or her life. 
To God, a personal God, to 'something', to Saints, the universe
or to the deceased. I want to assume you pray to a personal God,
Jesus, as I do. Praying can be kind of hard, and sometimes you 
don't know where to begin. So today some tips: How can you pray best?

1. Words. Jesus' disciples also wondered about this: what can you
best say to God? Jesus gives a very clear answer: 'You should pray 
like this: our Father, which art in heaven, hallowed be Thy name. 
Thy Kingdom come, Thy will be done on earth as in heaven. Give us 
today our daily bread and forgive us our sins as we forgive those 
who sin against us. Do not lead us in temptation
but deliver us from evil. For Yours is the kingdom and all strength
forever. Amen.' But actually, there isn't a wrong answer. You can
say everything to God. What makes you happy or sad or angry or 
whatever frustrates you.

2. The place. Choose a quiet place to talk to God, so nowhere near
crying children or buzzing phones. When you're in a calm place,
like for instance your bedroom or what the Bible calls your 
'private room', you can focus better and shut out all distractions. 
Jesus says: 'When you pray, go into a room alone and close the door. 
Pray to your Father in private. He knows what is done in private, 
and he will reward you in public.'

3. Time. The time on which you pray is very personal. Lots of
people choose to say grace before and/or after dinner. You can 
also choose to start your day with your quiet time, so that
you have a good beginning for the day to come. You can also
choose to pray at night, although the chance of being tired or
falling asleep is bigger. When you choose to pray at a certain 
time, it becomes routine much quicker and a pinpointed time in 
the day. Of course you can talk to God all day long, kind of 
like calling your friend several times a day.

4. Time. You don't have to pray for a certain time. Look at the
prayer above, it doesn't take much time to pray yet it is the 
perfect prayer. You also don't have to use too many words, for
God already knows what you're going to say before you utter it. 
Jesus says: 'When you pray, don't talk on and on as people do who 
don't know God. They think God likes to hear long prayers.'

And last but not least a few tips:
- Use a notebook. Then you can jot down the thoughts God gives you. 
- Use music. You can worship God in great ways trough music. You
can also write down lyrics from beautiful songs and hymns and 
proclaim them as a prayer to God. 
- Pray with others. God has promised to be present when two or more 
people gather in His name.