Persoonlijk — Pagina 2

Monday Thankfulness #15

02/02/2015

English text below:

Eindelijk! Ik heb bijna drie weken griep gehad (van die nare, hoofdpijnerige, slijmerige, zere ruggige, hoesterige, kramp in je maag griep). Afgelopen maandag heb ik mezelf ‘beter verklaard’ en dat kwam eigenlijk wel goed uit, aangezien een heel goede vriend van mijn oma plotseling overleden was en we haar daarom een tijdje in huis hebben genomen zodat ze niet alleen hoeft te zijn. Dus nu probeer ik oma zoveel mogelijk af te leiden en nog wat verder op te knappen. Maar ondanks alles is er enorm veel om dankbaar te zijn, en heb ik na het lezen van álle blogs die ik had gemist ook nog wat mooie artikelen en plaatjes van Instagram te delen. Lees en kijk lekker mee!

Finally! I’ve had the flu for almost thee weeks (that nasty, headachy, slimy, painful back, coughing, cramps in your stomach kind). Last Monday I ‘pronoundced’ I was bettter, and actually that was at a great time because a vey good friend of my grandma’s died very suddenly and we have taken my grandma in for a while so she doesn’t have to be alone. So now I try to distract my grandma as much as possible while still getting better. But despite everything, there is a lot to be thankful for, and I’ve got some nice articles and Instagram pictures to share after reading áll the blogs I’d missed while being sick. Watch and read along!

Allereerst ben ik dankbaar voor het leven van die vriend van mijn oma, die ik eerder al noemde. Hij is heel lang onze dominee geweest, en ook na zijn pensioen is hij veel voor de gemeente blijven betekenen. Hij is vrij plotseling overleden, en eigenlijk past dat wel een beetje bij hem; hij was bescheiden, trad nooit op de voorgrond en alles draaide eigenlijk om het dienen van de gemeente en God. Mijn opa en oma hebben ruim 41 jaar naast hem gewoond (mijn opa was de koster van de kerk) en ze waren erg goede vrienden. Hoewel het een grote schok is dat hij opeens, na al die jaren, niet meer hier is, zijn er voor mijn oma en zijn familie zóveel goede herinneringen.

First off I’m grateful for the life of that friend of my grandma’s, who I mentioned before. He has been our pastor for a very long time, and even after his retirement he has continued to mean a lot to our church. He died very suddenly, and that actually suits him a little; he was humble, was never the center of attention and his whole life evolved around serving God and his congregation. Mijn grandma and grandpa have been living next to him for over 41 years (my grandpa was the sexton of the church) and they were very good friends. Although it’s a very big shock that suddenly, after all these years, he isn’t here anymore, there are só many great memories for my grandma and for his family.

Ik ben dankbaar dat ik weer beter ben geworden na de griep. Zoals het plaatje hierboven zegt: als je kunt ademen en je dankbaarheid kunt prevelen, is het nog steeds een geweldig goede dag. Ik heb dagen eigenlijk niets kunnen doen dan stilliggen, en in die dagen heb ik veel gebeden. Voor vriendinnen, voor mijn familie, voor de situatie in de wereld en ook weleens of God die nare griep weg wilde nemen. Dat deed Hij ook, alleen had het bijna drie weken geduurd. Maar ach, het is toch een gebedsverhoring:-) Waar ik vooral dankbaar voor ben, is dat ik verder gezond ben. Als je je zo beroerd voelt, kun je écht dankbaar zijn dat je niks ernstigs mankeert en meeleven met de mensen die dagelijks met pijn en uitzichtloosheid worden geconfronteerd. Ik heb God véél gedankt dat Hij me voor iets ergers dan de griep heeft gespaard!

I’m grateful that I’ve gotten back on my feet after the flu. As the picture above says: if you can breathe and murmur your thanks, it’s still a good day. I’ve spent days basically not being able to do anything but lay still, and in those days I’ve prayed a lot. For my friends, my family, the situation in the world and sometimes if God would take away that nasty flu. Well, He did, only it lasted almost three weeks. Still, I count is as an answered prayer:-) What I’m especially thankful for, is that I’m healthy. When you feel so sick, you can be réally grateful that you don’t have anything serious and have sympathy for the people that are confronted with pain and hopelessness every day. I’ve thanked God A LOT that He has spared me from something worse than the flu!

Dit gevoel krijg ik altijd als iemand doodgaat. We zijn er niet voor gemaakt. Mensen zeggen weleens: de dood hoort bij het leven. Maar dat is helemaal niet zo. We zijn gemaakt om eeuwig te leven, de dood is iets onnatuurlijks, een gevolg van de zonde. / This is the feeling I get when someone dies. We’re not made for it. People say sometimes: death is a part of life. But it isn’t at all! We are made to live forever, death is something unnatural, a consequence of sin.

Ik heb weleens verteld dat al mijn dromen vervlogen zijn, dat ze niet meer in mijn hart leven. Maar ik vraag God om nieuwe dromen, nieuwe passies, die Hij alleen in mijn hart kan leggen. / I’ve told you before that all my dreams have gone and that they don’t live in my heart anymore. But I’m asking God for new dreams, new passions, that only He can put into my heart.

Ik ben dankbaar voor de lieve berichtjes die mijn vriendin me stuurt en die me een beetje door het ziek-zijn heen hebben geholpen. Hoewel ze zelf een gezin heeft en heel veel te doen, denkt ze er altijd aan om me even op te fleuren met een berichtje of een kaartje. Lieve J, dank je wel!

I’m grateful for the sweet messages that my friend sends me and that have helped me going trough the flu-thing a bit. Even though she has a family of her own and lots to do, she always thinks of brightening my day with a message or a card. Sweet J, thank you so much!

Ik ben dankbaar voor mijn enorm lieve, geduldige en gulle ouders. Ze zorgen zo goed voor me, of ik nu ziek ben of niet. Niets is ze teveel, en ik weet dat ik ontzettend gezegend met hen ben. Overigens ook met mijn broer, schoonzus, neefje, zusje en zwager en broertje; ze zijn allemaal ontzettend lief voor me!

I’m grateful for my super sweet, patient and generous parents. They take care of me so well, if I’m sick or not. Nothing is too much for them, and I know that I’m blessed beyond measure to have them. That goes for my brother, sister in law, nephew, little sister, brother in law and little brother too: they are all incredibly sweet to me!

Meer en meer kom ik er achter dat ik mezelf mag zijn. Ik ben héél erg mezelf op deze blog, maar in het dagelijks leven vind ik het vaak heel lastig en doe ik me ‘beter’ voor dan ik ben. Maar met zo’n liefhebbende familie leer ik het meer en meer. / More and more I find out that I can be myself. I’m réally myself on this blog, but in daily life I often find it hard and present myself to be better than I am. But with such a loving family I keep learning.

Ik ben dankbaar dat het kindje van mijn vriendin alweer twee jaar is geworden! Het is alweer een tijd geleden, maar hij heeft een keer een ongeluk gehad en toen ging het even erg slecht met hem. Reden te meer om dankbaar te zijn dat hij nu een vrolijk, lief, gezond tweejarig mannetje is geworden. Gefeliciteerd J, A en natuurlijk T!

I’m grateful that the little boy of my friend became two years last week! It’s been some time now, but once he had an accident and then he was in a very bad state. All the more reason to be grateful that he’s now a happy, sweet, healthy two year old little man. Congratulations J, A and of course T!

Ik ben dankbaar voor mijn lieve vriendin A. Ze heeft, zoals ik al eerder heb gezegd, zes jaar lang gerevalideerd, geknokt en haar best gedaan om beter te worden, met als resultaat dat ze nu wel beter is en weer lekker kan sporten en werken, maar ze tóch een ontslagbrief door de deur kreeg. Gelukkig heeft ze maatregelen genomen en deze week het goede nieuws gekregen dat ze tóch weer bij haar oude baas aan het werk mag, alleen op een andere afdeling. God zij dank!

I’m grateful for my sweet friend A. She has, like I’ve said before, been rehabilitating, fighting and working hard to get better, with the result that she’s better now and can exercise and work again, but also with the result of a letting-you-go-notice on her doorstep. Luckily she took matters in her own hands and got the good news last week that she can work for her old boss anyway, only at another department. Thank God!

Klinkt als mijn (onze!) God! / Sounds like my (our!) God!

Ik kan Bethel ook echt aanbevelen, prachtige liedjes! / I can also really recommend Bethel, beautiful songs!

Dit mag ik wel eens als herinnering uitprinten. Vooral dat ‘ingepakt in genade’ beschrijft wel hoe mijn vooruitgang gaat. / This I might print out as a reminder. Especially that ‘wrapped in grace’ is something that describes my progress well.

Ik ben dankbaar voor mijn oudtante. Ze is de enige zus van mijn oma, en op het moment ligt ze op sterven. Misschien een rare tijd om dankbaar voor iemand te zijn (dat ben ik eigenlijk altijd wel geweest hoor, het is zó’n lief mens!) en ze sterft elke dag een beetje, maar op de prachtigste manier. Ze kijkt ernaar uit naar Huis te gaan, zingt hard Psalmen en liederen mee en vindt het heerlijk dat iedereen nog eens langskomt. Ik hoop dat ze niet veel hoeft te lijden en dat God, hoe moeilijk het ook voor de familie is, haar veilig Thuis brengt. – P.S. Op zondagmorgen vroeg is mijn oudtante in alle rust overleden. Twee van haar dochters en een schoonzoon waren bij haar. Nu is ze Thuis, en ik weet zeker dat ze met alle liefde is opgehaald. Ik wens de familie heel veel sterkte toe.

I’m thankful for my great aunt. She’s my grandma’s only sister, and at the moment she’s dying. Maybe it’s a weird time to be grateful for someone (though I’ve always been that, she’s súch a sweet person!) and she dies a little every day, but in the most beautiful way. She looks forward to going Home, sings along with all her might to Psalms and other songs and loves seeing everybody visit. I hope she doesn’t have to suffer and that God, no matter how hard it is on the family, takes her safely Home. – P.S. Early on Sunday morning my great aunt passed away quietly. Two of her daughters and a son in law were with her. Now she’s Home, and I know for sure she was taken with so much love. I wish the family lots of strength.

En met dit bericht over mijn oudtante wil ik deze quote even delen. Hoewel we weten dat ze naar Huis gaat, gelukkig zal zijn, is het zo moeilijk om te weten dat we haar zullen moeten missen. Er is dan geen betere Trooster dan God. / And with this message about my great aunt I want to share this quote. Although we know she will be going Home and be happy, it’s hard to know we will have to miss her. Then, there’s no better Comforter than God.

Ik ben dankbaar voor de prachtige voorjaarsbloemen in huis. De blauwe druifjes, tulpen en lelies zijn inmiddels vervangen door witte bloemetjes, hyacinten en narcissen, en ik geniet er echt van. Het herinnert me eraan dat de lente gaat komen, dat alles nieuw zal worden. Precies wat ik nodig heb tijdens deze grijze dagen vol sneeuw, hagel en regen.

I’m grateful for the beautiful spring flowers in the house. The grape hyacinth, tulips and lillies have already been replaced by little white flowers, hyacinths and daffodils, and I really enjoy them. It reminds me that Spring will come, that all will be new. Exactly what I need during these grey days filled with snow, hail and rain.

Mijn vriendinnen weten dat ik wel eens te nieuwsgierig/meelevend/vragend ben, te graag bij hen wil horen. Ik denk dat het moeilijk is om je voor te stellen als je getrouwd bent en misschien wel een gezin hebt, maar er verandert dan heel veel in een relatie tussen vriendinnen. Waar je eerst alles deelde, zijn sommige dingen nu alleen bestemd voor de oren van een echtgenoot, en is veel tijd bestemd voor het gezin. Voor mij als ‘alleenstaande’ is het wel eens moeilijk om me niet buitengesloten en totaal oninteressant te voelen. Gelukkig is er zoiets als genade. Genade om mijn rommel te vergeven, mijn misplaatste grapjes te vergeven, mijn aandringen op delen te vergeven. Ik hoop en vraag hierbij mijn vriendinnen om geduld:-) / My girlfriends know that I can be a little too nosy/emphatic/asking, want to belong to them too much. I think it’s hard to imagine when you’re married, maybe even with a family, but there changes a lot in a relationship between girlfriends then. Where you used to share everything, now certain things are only meant for a husband’s ears, and a lot of time is meant for the family. For me as a ‘single woman’ it can be hard sometimes not to feel left out and totally uninteresting. Luckily there’s something like grace. Grace to forgive my mess, my misplaced jokes, my pushing to share. I hope and hereby ask my friends for patience:-)

Ik ben dankbaar voor de zegeningen in mijn familie. Met mijn twee ongeboren neefjes/nichtjes gaat het nog steeds erg goed en gelukkig zijn er veel mensen in de familie- en vriendenkring die willen helpen nu het met mijn schoonzusje fysiek niet meer zo goed gaat door de zwangerschap. Mijn broer heeft elke dag genoeg te doen op zijn werk en een stabiele baan, wat echt mooi is met deze economie. Mijn neefje leert elke dag bij en is superlief, grappig en schattig. Mijn (superslimme) zwager heeft een promotie gekregen en op dezelfde dag kreeg mijn zusje een aanbod voor een leuke baan, en ook zijn ze bezig met de afhandeling rond het kopen van een huis. Zegeningen!

I’m grateful for the blessings in my family. My two unborn nieces/nephews are doing very well and luckily there are a lot of people in our family- and friend circle who like to help out now that the pregnancy is taking it’s toll on my sister in law’s body. My brother has more than enough to do every day at work and a stable job, which is a very good thing in this economy. My little nephew is learning new things every day and is super sweet, funny and cute. My (super smart) brother in law has gotten a promotion and on the same day my sister got an offer for a nice job, and they’re also busy closing on buying a house. Blessings!

Mijn probleem ten diepste. Ik heb zoveel gevoelens (waarvan ik niet eens zou kunnen zeggen wat ze zijn) die bepalen hoe ik leef, wat ik doe en die mijn angststoornis aanwakkeren. Maar bij mijn nieuwe therapeut (die God er ook sterk bij betrekt) gaan we ons erop focussen dat ik meer en meer leer mijn hoofd en mijn hart samen te voegen en niet óf alleen vanuit mijn verstand, óf alleen vanuit mijn gevoel leef. / My problem at it’s core. I have so many feelings (of which most of them I don’t even know what they are) that tell me how to live, what to do and that make my anxiety disorder worse. But with my new therapist (who also greatly involves God in it), I’m focussing on learning more and more to melt my heart and my head together and not just live ór from my feelings, ór from my head.

Ik ben dankbaar voor mijn lieve vriendin A, die zei dat ze me iets wilde vertellen waar ik vast boos om zou worden. Bleek dat ze vond dat ik me teveel terugtrek en dat ze vaker dingen met me wil doen! Wie kan daar nu boos om worden?! Ik vind het ontzettend lief van haar.

I’m grateful for my sweet friend A, who said that she wanted to tell me something that would make me mad for sure. It appeared she thought I draw back to much and that she wanted to spend more time with me! Who could get mad at that?! I think it’s more than sweet of her.

Ik ben dankbaar voor de preek van zondagmorgen. Het ging over Jezus’ eerste publieke wonder, het veranderen van water in wijn op een bruiloft. Ik heb het altijd een beetje een vreemd verhaal gevonden. Waarom zoiets ‘praktisch’, terwijl vrijwel alle andere wonderen die beschreven staan gaan over het genezen van zonden en ziekte? De dominee legde een heel mooie lijn tussen de vreugde waar Jezus, met het maken van nieuwe wijn op deze bruiloft, voor zorgde, en de vreugde die Hij door Zijn offer heeft hersteld in de bruiloft tussen Hem en ons, Zijn kerk. Zo had ik het nog nooit bekeken, en misschien zit er inderdaad zo’n diepe, mooie boodschap achter.

I’m grateful for the sermon of Sunday morning. It was about Jesus’ first public miracle, the turning of water into wine at a wedding. I’ve always found this kind of a weird story. Why something so ‘practical’, when almost all of His other miracles are about healing sin and disease? The pastor explained a beautiful connection between Jesus turning the water into wine and thereby restoring joy, and the joy He restored trough His sacrifice in the wedding between Him and us, His church. I’d never looked at it like that, and maybe there is indeed such a deep, beautiful message behind it.

En dan de artikelen die ik de afgelopen week mooi vond (klik op de schrijvers om bij het artikel te komen):/ And then the articles I loved this past week (click on the authors to get to the article):

Shauna schreef een mooi artikel over het positief gebruiken van je woorden. Mooi! Shauna wrote a beautiful article about the positive use of words. Beautiful!
Katherine schreef een blog over luisteren naar God, zoals Elija God pas ontmoette in de stilte. Heel mooi, en een herinnering om soms de stilte op te zoeken! / Katherine wrote a blog about listening to God, like Elijah only met God in the silence. Very beautiful, and a reminder to sometimes search for silence.
Ann schreef een prachtig artikel over of, wanneer je jezelf tegen zou komen, je jezelf zou mogen. Zou je genoeg zijn? Zou je vrienden met jezelf willen zijn? Goed om eens over na te denken. / Ann wrote a beautiful article about if, when you would meet yourseld, you would like yourself. Would you be enough? Would you want to be friends with yourself? Good to think about.
Francine schreef een review over de film ‘Unbroken’, geregisseerd door Angelina Jolie. Mooi om te lezen, en ook fijn om te horen dat het geloof dat de hoofdpersoon op de been hield, ook te zien is in de film. / Francine wrote a review about the movie ‘Unbroken’, directed by Angelina Jolie. Nice to read, and also nice to know that the faith that kept the main character going, also is shown in the movie.
Ann schreef over wat zij en Calvijn (en ik) gemeen hebben: angst. En de beste manier om die angst te overwinnen: door dankzegging en vreugde. Mooi! / Ann wrote about what she and John Calvin (and me) have in common: anxiety. And the best way to conquer that fear: thanksgiving and joy. Beautiful!

En, jullie voelen’m al aankomen: vandaag begint er een nieuwe studie van Shereadstruth! Het gaat over Esther. Je kunt meelezen op de site (shereadstruth.com) of de app voor iPhone of Andoid downloaden en daarop meelezen. Op allebei de manieren kun je ook reageren. En op Instagram is er een hele gemeenschap van vrouwen die iedere dag mooie foto’s en hun ideeën over de studie delen, je hoeft alleen maar op het vergrootglas (zoeken) te tikken en dan #shereadsruth te typen. Echt een aanrader!

And, you can feel it coming, today a new study of Shereadstruth starts! It’s about Esther. You can read along on the site (shereadstuth.com) or download the app for iPhone or Android and read along there. On both ways, you can leave comments. And on Instagram there is a whole community of women that share beautiful pictures and their ideas about the study every day, you only have to tap on the magnifying glass (search) and then type #shereadstruth. It’s really, really good!

Waar zijn jullie dankbaar voor? / What are you grateful for?

What I’m Telling Myself This Year

07/01/2015

Wat ik mezelf dit jaar vertel: / What I’m telling myself this year:

Monday Thankfulness #14

05/01/2015

English text below:

De eerste maandag van het nieuwe jaar. Een maandag waar velen van jullie vast tegenop kijken (want je moet weer naar school, aan de studie, aan het werk, je man/vrouw is niet meer thuis om van te genieten en mee te helpen in het huishouden en maandagen hebben tóch al geen beste reputatie). Maar het is ook de éerste maandag van het nieuwe jaar! Een vers, nieuw jaar waarin je vol goede moed aan de slag kunt gaan. En alles weer in een vertrouwd ritme komt en je alle drukte van de feestdagen een beetje achter je kunt laten. Afgelopen week was érg druk voor mij en ik heb dan ook veel om dankbaar voor te zijn:

The first Monday of the new year. A Monday many of you probably don’t like to see coming (because you have to go back to school, get studying, go to work, your husband/wife isn’t home anymore to enjoy and to share the household jobs with and Mondays don’t have a very good reputation as is). But it’s also the fírst Monday of the new year! A fresh, new year in which you can get to work with new courage. And everything gets back into a well known rhythm and you can leave the busyness of the holidays a little behind you. Last week was véry busy for me and I have a lot of things to be grateful for:

Ik ben dankbaar voor de goede uitkomst van de 20-weken echo van mijn schoonzusje. Allebei de kindjes lijken gezond te zijn en van één van de twee weten we zelfs het geslacht al. De ander is kennelijk iets eigenwijzer en hield zijn/haar voetjes op een strategische plaats zodat het geslacht voorlopig nog een verrassing is. Voor jullie blijft het sowieso een verrassing, het is aan de gelukkige ouders om zulke onthullingen te doen:-)

I’m grateful for the good results of the 20-weeks (halfway) ultrasound of my sister in law. Both babies seem to be healthy and of one of them we even know the gender. The other baby is appearantly a little more cheeky and held his/her feet on a strategical position so that the gender remains a surprise for now. For you guys it’s remains a surprise alltogether, as I think it’s up to the happy parents to reveal big things like that:-)

Ik ben dankbaar voor de mooie bloemen die in mijn huisje staan. Ze doen me aan de lente denken, daar kijk ik nu alweer naar uit. Van mij mag het gerust een poosje herfst zijn, met mooie gekleurde bomen en onweersbuien, en een tijdje winder met sneeuw en ijs, maar als alles grauw is en de takken kaal zijn en de sneeuw en het ijs er langer dan een week liggen, ben ik het vaak alweer zat en verlang ik naar kleur en nieuw leven. Dit bosje bloemen geeft in ieder geval vast wat hoop op het voorjaar:

I’m grateful for the pretty flowers that are in my little house. They remind me of Spring, which I’m looking forward to already. I’m okay with fall for a while, when the trees have beautiful colours and there are thunderstorms, and a little winter with snow and ice, but when everything is grey and the branches are bare, and the snow and ice are here longer than a week, I get tired of it and long for colour and new life. These flowers give me some hope for Spring.

Ik ben dankbaar voor mijn lieve familie en hun inzet op Oudjaarsdag. Mijn nichtjes, tante, zusje en zwager kwamen allemaal lunchen (en mijn broer, schoonzusje en neefje waren er al) en ik had allerlei lekkere broodjes gekocht omdat ze hard bezig waren een huis van een gezin dat wat hulp nodig had met opruimen en schoonmaken een make-over te geven. Het resultaat was prachtig! Ik ben dankbaar dat ze heel de dag bezig zijn geweest met helpen en vind het echt superlief van ze! Een heel mooie manier om het oude jaar af te sluiten!

I’m grateful for my sweet family and their work on the last day of the year. My cousins, aunt, sister and brother in law all came by to lunch (and my brother, sister in law and little nephew were here already), and I bought all kinds of tasty buns and croissants because they were hard at work to clean and tidy the home of a family that needed some help. The home has gotten a total makeover and the results are wonderful! I am so grateful they have been working hard all day helping and think it’s so sweet of them! A very beautiful way to say goodbye to the old year.

Ook al hou ik helemaal niet van Oud&Nieuw (alle emoties, gedachten, herrie, vandalisme en de miljarden die de lucht in worden geschoten), ik heb het toch naar m’n zin gehad. Mijn broer, schoonzusje, neefje en hun hond Max waren al heel de dag bij ons en bleven tot na middernacht. Een beetje met het excuus dat wij niet in een echte woonwijk wonen en Max, die heel erg bang is van vuurwerk, er dan minder last van zou hebben omdat het hier rustiger is, maar ook omdat we natuurlijk graag het oude jaar met hen afsloten en het nieuwe begonnen. Het mooiste was nog dat mijn neefje (nu anderhalf) precies om tien voor twaalf uit zichzelf wakker werd en dus het vuurwerk goed kon zien om twaalf uur. Hij vond het prachtig. Hij stak steeds zijn handjes in de lucht, kneep zijn vuistjes samen, deed ze dan weer open en zei: Baaa! (vertaling: bam!) Het was superleuk om het eens door de ogen van een klein kindje te bekijken. De rest van de avond hebben we the secret life of Walter Mitty (vreemde film, geen echte aanrader) gezien en lekker gegeten. Om kwart voor één lag ik weer lekker in bed (waar de kat, die in mijn huisje had geplast en gepoept van angst weer helemaal tevreden werd toen ik er was) en heb ik, een beetje melancholisch maar ook met een beetje hoop, God bedankt voor het nieuwe jaar.

Even though I don’t like newyears eve and newyears (all the thoughts, emotions, noise, vandalism and the billions being waisted by shooting them into the sky), I still had a good time. My brother, sister in law and their dog Max were already with us the entire day and stayed till past midnight. A little bit with the excuse that we don’t really live in a busy area and Max isn’t as afraid of the fireworks here as he is at home, but mostly because we really wanted to say goodbye to the old year with them and welcome the new one together. The best part was that my nephew woke up suddenly at ten to twelve and thereby was awake to see the fireworks at midnight. He loved it! He put his little hands in the air, made fist, then opened them and said: Baaa! (translation: bam!) It was so much fun to look at it trough the eyes of a little child. The rest of the evening we watched the secter life of Walter Mitty (weird movie, not really recommended) and ate some delicious food. At a quarter to one I was in my bed (where the cat, who peed and pooped in my little house out of fear was totally at easy and satisfied once I was with her in my bed) and I thanked God for the new year, with a little melancholy but also with a little hope.

Ik ben dankbaar voor mijn neefje Albert. Het is een lekker pittig kind, hij klimt overal op en in, is heel ondeugend, zegt graag nee en doet alles het liefst zelf, hoewel hij dat nog helemaal niet kan. Maar hij is zó grappig, lief en hij brengt zoveel leuks met zich mee:-) Zaterdag zijn mijn broer en schoonzus naar een indoor-speelplaats geweest waar hij moest gillen van de lach op het springkussen, steeds met m’n broer van de hoge glijbaan wilde en al met al uitstekend zijn energie kwijt kon. Dit is Albert toen hij even pauze nam, en het filmpje is zijn eerste kennismaking met de camera op de voorkant van mijn telefoon, zodat hij zichzelf kon zien. Vandaar de onderzoekende blikken:-) Niet letten op mijn ik-praat-tegen-een-baby-stem!

I am grateful for my little nephew Albert. It’s a lovely feisty child, he climbs in and up everything, is very naughty, loves to say no and likes to do everything himself, even though he’s way to small for that. But he’s só funny, sweet and he brings so much joy:-) Saturday my brother and sister in law took him to a giant indoor playground where he was screaming with laughter on the bouncy house, wanted to go from the big slide with my brother over and over again and all in all could really lose all that energy. Above is Albert taking a little break, and the first encounter with the front camera of my phone, so he could see himself. That’s why he’s giving us all these inquisitive looks:-) Don’t mind my I’m-talking-to-a-baby-voice!

Ik ben dankbaar voor nieuwjaarsdag. Vroeger gingen we altijd naar mijn ene opa en oma en mijn andere opa en oma, en dan nog wat ooms en tantes af om hen een gelukkig nieuwjaar toe te wensen. Helaas heb ik nu alleen nog één oma over, mijn opa’s en andere oma zijn overleden. Dus zijn we ’s middags een poosje naar haar toegeweest en hebben haar een gezegend nieuwjaar gewenst. Ze is nu 82, dus ieder jaar dat we haar nog bij ons mogen hebben is een groot geschenk. Verder zijn we lekker thuisgebleven en hebben we de hele familie van mijn moeders kant een gelukkig nieuwjaar gewenst via de app en werden we door de familie van mijn vaders kant gebeld met de beste wensen. Lekker rustig dus!

I am grateful for newyears day. We used to go each year to my one gramndma and grandpa and the the other grandma and grandpa, and also to some of my aunts and uncles. Unfortunately I now only have one grandma left, my grandpa’s and other grandma have passed away. So in the afternoon we went to her for a little while, wishing her a blessed new year. She’s 82 now, so every year she’s still with us is a big gift. Besides that visit we stayed at home and wished my mom’s family a happy newyear via Whatsapp and we were called with the best wishes by my father’s family. So a nice and quiet day.

Ik ben dankbaar voor vrijdag. Ik werd al op tijd opgehaald om met R, A en A te gaan lunchen, nog één keertje omdat R gisteren weer voor onbepaalde tijd naar Duitsland is vertrokken. Het was erg gezellig (en snel, want één van de A’s had vroeg in de middag een afspraak) en we kwamen er achter dat we eigenlijk zaterdag ook nog wel even tijd hadden om elkaar te zien. ’s Middags ben ik nog met mijn broertje naar wat winkels geweest om wat kleinigheidjes te kopen, want ’s avonds had ik een date met E, over wie ik dit stuk schreef. We hadden afgesproken in een Italiaans restaurant hier in de buurt, en het was erg gezellig. Helaas gaat het niet zo goed met haar en haar familie op dit moment, dus ik heb geprobeerd mee te denken en te helpen en we houden goed contact zodat ik weet waarvoor ik kan bidden en of ik nog iets anders kan doen. Na ons etentje, toen ze thuis was aangekomen, stuurde ze me nog een berichtje dat ze nog steeds dacht aan ons woord- Immanuel. En dat ik haar dierbaar ben en dat ze van me houdt. Dat was heel fijn om te horen. Ik heb nog een tijd met mijn moeder zitten praten over E’s problemen en zij kwam tot dezelfde conclusies als ik. Ook hebben we het nog gehad over hoe moeilijk ik het vind dat vriendinnen zwanger worden/zijn, dat ik dat zelf zo mis, een gezin. Dat ik het zo mis om iemands nummer één te zijn. Gelukkig heb ik mijn lieve ouders die er voor me zijn en vriendinnen die weten dat het een gevoelig onderwerp is.

I am grateful for Friday. I was picked up pretty early to go have lunch with R, A and A, one last time because R had to leave for Germany again yesterday and doesn’t know when she’ll be back again. It was really nice (and quick, because one of the A’s had an appointment early in the afternoon) and we found out that actually we could meet up on Saturday as well. In the afternoon I went to some shops with my little brother to get some little presents, because that night I had a date with my friend E, about whom I wrote this piece. We met in an Italian restaurant nearby and it was very nice. Unfortunately she and her family aren’t doing very well right now, so I tried to think with her and to help and we are keeping in touch so that I know what to pray for and if there’s anything else I can do. After our dinner, when she had arrived home, she sent me a message that she still remembered our word- Emmanuel. And that I’m precious to her and that she loves me. That was very good to hear.

Ik ben dankbaar voor zaterdag, mijn laatste drukke dag voorlopig. Ik merk aan mijn buik, aan de nachtmerries die steeds erger worden en mijn emoties dat ik het véél te druk heb gehad de laatste tijd. Maar zaterdag was fijn. Eerst heb ik ’s ochtends de boodschappen voor de hele week gedaan, daarna ben ik lekker even op de bank gaan liggen. ’s Middags gingen we al vroeg met z’n allen naar mijn oom en neefje die hun verjaardagen vierden. Ze wonen, voor Hollandse begrippen, een eindje weg (nog geen uur rijden, dus ehm… redelijk dichtbij nog) en ik vind het altijd fijn om naar hen toe te gaan. Ik voel me altijd welkom in hun gezin en ze hebben een heel gezellig huis. Toen we ’s avonds terugkwamen moest ik even snel eten, want ik ging nog met R, A en A naar de bioscoop. Helaas was één van de A’s ziek geworden en ging mijn neef, R’s broer, gezellig mee. We gingen naar de film Exodus: gods and kings. Een heel vreemde interpretatie van het leven van Mozes. Ik zou ‘m als christen zeker niet aanraden, omdat God erg tekort wordt gedaan. Hieronder even wat ik er (kort) over schreef op Facebook:

Oké, even een korte review: als je het verhaal van Mozes niet kent is het echt zo’n dramatische, epische film. Maar als je het verhaal kent zie je een soort wanhopige poging van iemand die niet gelooft om de logica te vinden in een verhaal dat helemaal niet draait om logica, maar geloof. Zo ziet Mozes god (uitgebeeld door een ietwat onaardig, wraakzuchtig kind) omdat hij z’n hoofd stoot, worden alle plagen uitgelegd als gevolgen van elkaar (het begint met krokodillen die massaal mens en dier aanvallen, waardoor het water in bloed verandert, héél vreemde theorie, en daar komen dan de muggen op af enz. enz.) en begint Mozes pas een beetje in die god (waarvan wordt gesuggereerd dat ie alleen maar in z’n hoofd zit en extreem gewelddadig en ongevoelig is) te geloven. De reden waarom Mozes de Hebreeërs weg wil hebben uit Egypte heeft meer te maken met een vete tussen hem en de farao dan met Gods plan of de slavernij. Ook het einde is vreemd, en het ‘einde’ van de farao en zijn leger is ook…merkwaardig.

Gelukkig was het wel gezellig met z’n allen en hebben we ook hard moeten lachen om sommige scenes (die in de Bijbel helemaal niet grappig zijn eigenlijk). Ik had van te voren geen idee dat de film zo lang zou duren, anders was ik niet gegaan en op tijd in m’n bedje gekropen. Maar ach, nu heb ik eens een zéér alternatieve versie van Exodus gezien… En afscheid genomen van R.

I’m grateful for Saturday, my last busy day for a while, I hope. I notice I’ve been wáy to busy by my stomach, my nightmares getting worse and my emotions. But Saturday was nice. In the morning I did the shopping for the entire week, afterwards I rested a little on the couch. In te afternoon we all went to the birthdays of my cousin and uncle. They live, in Dutch distances, a little while away (not even an hours drive, so ehm… fairly close still) and I always love going to them. I always feel welcome in their family and they have the cosiest home. When we got back at night I had to eat very quickly, because i would go to the movies with R, A and A. Unfortunately one of the A’s had gotten sick but my cousin, R’s brother, went with us. We went to the movie Exodus: gods and kings. A very liberal interpretation of the life of Moses. I wouldn’t recommend it as a christian, because I feel God doesn’t get the credit He deserves at all! Below is a little review I wrote about it on Facebook:

Okay, a little review: when you don’t know the story of Moses it’s really a dramatic, epic movie. But when you know the story, you see a kind of desperate attempt of someone who doesn’t believe to find logic in a story that isn’t about logic, but about faith. For instance, Moses sees god (presented as a somewhat unkind, vengeful child) because he hits his head, all plagues are played out as consequences of each other (it starts with crocodiles who attack humans and animals so badly all of a sudden that the water turns into blood, véry strange theory, and then the mosquito’s come because of that and so forth and so forth) and Moses only starts to believe a little bit in that god (of whom it is suggested he’s only in Moses’ head and is extremely violent and insensitive). The reason why Moses wants the Hebrews out of Egypt has more to do with some kind of feud between him and the faro than with Gods plan or the slavery. The ending is weird too, and the ‘end’ of the faro and his army also is… strange.

Luckily we did have fun amongst ourselves and we have laughed very hard about some scenes (that aren’t funny at all in the bible). Beforehand I had no idea the movie was this long, otherwise I wouldn’t have gone and had gone to bed early. But hey, now I’ve seen a véry alternative version of Exodus… And said goodbye to R.

Ik ben erg dankbaar voor de preek van zondagmorgen. Het ging over de gelijkenis die Jezus vertelde over de olijfboom in de wijngaard. Ik weet niet wat ik de laatste 28 jaar gedaan heb, maar ik had het idee dat ik de gelijkenis voor het eerst hoorde. De dominee legde uit dat het in die tijd een wet was dat je maar één gewas per veld verbouwde. Als je dan tóch een andersoortige boom plantte, zoals een olijfboom in een wijngaard, was de opbrengst van die boom helemaal voor God. In de gelijkenis komt de eigenaar vaak kijken of de olijfboom al vrucht draagt, maar dat gebeurt al jaren niet. Hij zegt tegen de manager van de wijngaard: kap ‘m maar om, hij brengt toch geen vruchten voort. De manager vraagt echter om uitstel en pleit voor de boom: laat ‘m nog één jaar staan, dan graaf ik erom heen en bemest ik ‘m, zodat hij vrucht gaat dragen. De dominee legde uit dat God de eigenaar is, Jezus de manager en wij de boom. De bedoeling van ons leven is vrucht dragen. Maar misschien doen we dat wel niet, gebruiken we onze gaven niet, luisteren we niet naar God, leven we niet naar Zijn geboden en helpen we anderen niet. God’s geduld raakt dan een keer op. Maar Jezus pleit voor ons, ongevraagd en met veel passie: geef hen nog één jaar, dan zal ik alles doen wat ik kan om hen vrucht te laten dragen! Ik vond het erg mooi dat de dominee benadrukte dat ook dit nieuwe jaar ons weer is gegeven, en dat Jezus steeds probeert om vruchten in ons leven te werken. En dat we om Zijn hulp mogen vragen als we geen vruchten zien in ons leven. Heel mooi!

I’m very grateful for the sermon on Sunday morning. It was about the story Jesus told about the olive tree in the vineyard. I don’t know what I’ve done for the last 28 years, but I felt like I heard this story for the first time. The pastor explained that, in these times, it was the law to plant only one crop per field. When you díd plant another tree or crop in the field, all it’s profits were entirely for God. In the story the owner checks on the olive tree many times, but it hasn’t happened in years. He tells the manager of the vineyard: cut the tree down, it doesn’t bear any fruit anyway. The manager asks for more time though, and pleads for the tree: let it be for one more year, than I’ll dig around it and fertalise it, so that it will bear fruit. The pastor explained that God is the owner, Jesus the manager and we are the tree. The meaning of our life is bearing fruit. But maybe we don’t, maybe we don’t use our talents, we don’t listen to God, don’t live according to His commands and we don’t help others. But Jesus pleads for us, without our asking and with a lot of passion: give them one more year, than I will do everything I can to make them bear fruit! I found it very beautiful that the pastor emphasized that we have been given this new year, and that Jesus tries to work fruit in our lives. And that we can ask for His help when we don’t see fruits in our lives. Very beautiful!

Waar ben jij dankbaar voor? What are you grateful for?

Out With The Old, In With The New

31/12/2014

English text below:

Het is weer zover. Oud & Nieuw. Eigenlijk een feest waar ik weinig mee heb. Waar kinderen van mijn leeftijd altijd súperenthousiast waren dat ze op mochten blijven, vond ik het maar een raar kijkje in de wereld van de volwassenheid. Tot tien jaar terug ging ik met de jaarwisseling nooit naar buiten, omdat ik te erg schrok van de knallen. Daarna ging ik wel naar buiten, maar tot vijf jaar terug hield ik altijd mijn oren dicht. Twee jaar heb ik samen met drie lieve vriendinnen Oud & Nieuw gevierd bij een van hen thuis, maar verder ben ik ieder jaar kneuterig thuis geweest, met uitzondering van een paar jaar waarbij we bij een tante of mijn broer waren. Terwijl de rest van de jeugd na middernacht naar een feesttent ging, lag ik om kwart voor een alweer lekker in m’n bedje. Ik weet nog dat, de eerste keer dat ik heel bewust naar Oud & Nieuw had toegeleefd, ik moest huilen van teleurstelling toen het eenmaal middernacht was geweest. Was dit nou de grootse overgang naar een nieuw jaar? Het voelde precies hetzelfde. En dat is denk ik precies mijn probleem.

Vroeger stond ik niet echt stil bij mijn jaren. Ik vond het leuk om jarig te zijn, weer een jaartje ouder te worden en Oud & Nieuw was gewoon even iets wat moest (net als heel de familie af op 1 januari om ze een gelukkig nieuwjaar te wensen) en dan ging je vol goede moed het nieuwe jaar weer in. Toen kwam de leeftijd waarop goede voornemens een rol gingen spelen en ik me bewuster werd van de wereld om me heen. Als ik terugkijk in mijn oude dagboek zie ik bij de jaarwisseling (eeuwwisseling zelfs!) van 1999 op 2000 niet veel positiefs staan. Ik maakte me toen al druk dat het nieuwe jaar net zo zou worden als het afgelopen jaar, en dat ik me net zo zou voelen en dat de mensen in mijn gezin zich nog steeds hetzelfde zouden voelen en dat er niets zou veranderen. Ik maakte me zorgen over de situatie in de wereld, mijn kleine wereldje van een middelbare scholier maar ook de grote wereld om me heen. Ik was pessimistisch, maar toch schreef ik in mijn dagboek een gebed naar God: dat Hij gevoelens, oorlogen, rampen, ziekten, alle nare dingen die ik maar kon bedenken wilde veranderen in iets goeds. En zo ging ik ieder jaar in met tranen, met spijt en verdriet over het oude jaar, maar toch een flintertje hoop voor het nieuwe.

De laatste vier jaar is het helemaal anders. Als ik echt eerlijk ben? Dan zie ik geen hoop. Ieder jaar weer zie ik de situatie in de wereld verslechteren. Zie ik mijn situatie verslechteren. Zie ik de situatie van mensen om me heen verslechteren. Waar ik eerst altijd nog hoop had dat dat-en-dat jaar éindelijk vernieuwing, beterschap en blije dagen zou geven, geloofde ik er nu niet meer in. Ieder jaar werd ik teleurgesteld. Ik zag mensen om me heen vooruitgaan, uit diepe dalen klimmen, genezen worden, trouwen, kinderen en leuke banen krijgen, midden in het leven staan. En ik stond erbij en keek ernaar. Ik probeerde me te redden met goede voornemens. Als ik al die kilo’s van de medicatie maar kwijtraak, voel ik me vast beter. Ja, het hielp een beetje. Maar toen ik andere medicatie kreeg, zaten die kilo’s er meteen weer aan. Als ik iedere dag even de deur uitga, dan gaat het vast wennen. Maar het wende niet. Het went nooit. Iedere stap uit de deur is als een berg. Als ik intensief in therapie ga, kom ik vast, beetje bij beetje, wel van mijn angststoornis af. Maar, zoals ik al zei, de stappen die ik moest nemen wenden niet, de therapie hielp niet en dit jaar, na negen jaar therapie, ben ik uitbehandeld verklaard. Ook niet bepaald een hoogtepuntje.

Wat ik hiermee wil zeggen? Ik probeer heus niet zielig te doen. Ik wil maar zeggen dat ik alles heb geprobeerd, iedere strohalm heb aangegrepen, alle inzet heb getoond en dat mijn beste best niet goed genoeg is gebleken. En dat ieder jaar de resultaten weer tegenvielen of niet-existent waren. Dus dit jaar moet het anders. Want geen hoop hebben, hopeloos zijn, is het ergste gevoel dat je kunt hebben.

Ann Voskamp van A Holy Experience heeft een mooie print gemaakt waar ik me wel in kan vinden.

Even de vertaling: Heb een geen-angst nieuwjaar: meer dan goede voornemens voor het nieuwe jaar- zoek Jezus voor nieuwe jij oplossingen. Hm, dat klinkt een beetje gek in het Nederlands, maar je snapt het denk ik wel. Met mijn eigen voornemens en pogingen en strohalmen red ik het niet, vind ik geen hoop en geen veranderingen in het nieuwe jaar. Wat ik ga doen is Jezus zoeken, Hij geeft me er tenslotte alle tijd voor nu ik voornamelijk thuis zit. Ik ga Hem steeds weer vragen mij te veranderen. Mij heel te maken. Mij hoop te geven. Mij gezond te maken. Mijn vader, moeder en broertje heel te maken. Hoop te geven. Gezond te maken. De wereld te redden, oorlogen uit mensen te halen, ziekte, ellende, pijn en verdrukking te verdelgen. Snel terug te komen en alles nieuw te maken. Dit jaar laat ik het zelf-proberen los. Jezus heeft alle macht, dat heeft Hij me keer op keer bewezen. Zou Hij dan ook niet voor hoop kunnen zorgen? Een beetje van die hoop heeft Hij me al gegeven, tijdens de twee gesprekken met mijn nieuwe therapeut. Die man snapt me, kent God en begint zijn sessies met gebed. Ik voelde dat God bij ons was, het gesprek leidde en kleine, heel kleine sprankjes hoop door mijn hart liet dwarrelen. Voor het eerst in een heel lange tijd kreeg ik het gevoel dat verandering misschien nog mogelijk was, dat God nog niet klaar met me was. En alleen al voor dat kleine sprankeltje ben ik oneindig dankbaar.

Dus ja, ik ga het nieuwe jaar weer melancholisch in. Met heimwee naar een wereld die ik nog niet ken, maar waar ik wel voor gemaakt ben. En toch heb ik dat kleine, kleine beetje hoop. En een heel goed voornemen: Jezus krijgt alle touwtjes in handen. En ik ga alle tijd nemen om mezelf aan Hem te geven, de controle los te laten en Hem te laten weten dat Hij de Heer van mijn leven is. Dat ik Hem vertrouw en grote dingen van Hem verwacht.

Bij al deze woorden moet ik denken aan een van mijn favoriete oude Psalmen. En met deze Psalm wil ik dit jaar afsluiten. Wachtend op God, op Zijn verlossing en vertrouwend op Zijn goedheid.

Zo ik niet had geloofd, dat in dit leven

Mijn ziel Gods gunst en hulp genieten zou,

Mijn God, waar was mijn hoop, mijn moed, gebleven?

Ik was vergaan in al mijn smart en rouw.

Wacht op den Heer‘, godvruchte schaar, houd moed!

Hij is getrouw, de bron van alle goed.

Zo daalt Zijn kracht op u in zwakheid neer.

Wacht dan, ja wacht, verlaat u op den Heer‘.

Gelukkig nieuwjaar! Wat zijn jouw goede voornemens?

——————————————————————————————————————————————

It’s that time again. Newyears (we Dutchies call it Old & New). It’s actually a holiday that doesn’t do much for me. When children of my age always were súper exited they could stay up so late to watch the fireworks at midnight (I don’t know how it goes in your part of the world, but here the new year starts with almost 18 million people lighting fireworks), I found it to be a weird look into adulthood. Until ten years ago I never went outside at midnight, because the big bangs scared me. After that I did go outside, but till five years ago I always had my fingers in my ears. Two years I’ve celebrated with three sweet friends, but all the other years I’ve stayed cosily at home with my family, with the exeption of one year at my aunt’s and one at my brother’s. When all the young people my age went to the big party tent to celebrate, I was warm and nicely tucked in in bed by a quarter to one in the morning. I remember the first time that I very consciously lived towards Newyears. I cried of dissapointment when it became midnight. This was that big passing to a new year? It felt exactly the same. And that, I think, is exactly my problem.

When I was little I never really stood still at my years. I liked having my birthday, getting a year older and Newyears was just something that had to be done (just like going to every family member on January 1st to wish them a happy newyear) and then, filled with courage, I wandered into the new year. Then I got to the age where newyear resolutions came into play and I got more aware of the world around me. When I read back in my old journal, I don’t read that many positive thoughts with the change of the year (change of the century, even!) on 1999 to 2000. I was already worried then that the new year would be exactly like the old one, and that I would feel the same and that the people in my family would feel the same and that nothing would change. I was worried about the situation of the world, my little world as a high schooler but also the big world around me. I was pessimistic, but still I wrote a prayer to God in my journal: If He would change feelings, wars, disasters, sicknesses, and all the bad things I could think of in something good. And so I went into each new year with tears, with regret and sorrow about the past year, but with a shred of hope for the new one.

The last four years have been completely different. If I’m really honest? I don’t see any hope. Every year again I see the situation of the world deteriorate. I see my own situation deteriorate. I see the situation of the people around me deteriorate. Where at first I always had the hope that that-and-that year would bring renewment, healing and happy days, I now didn’t believe in it anymore. Every year I was let down. I saw people around me move on, climb up from deep valleys, getting healed, getting married, having kids and nice jobs, standing in the middle of life. And I just stood there and watched. I tried the new year resolutions. When I lose all those pounds I gained from my medication , I will feel better. And I did a little, for a while. But when I got new medication, those pounds came back very quickly. When I leave the house for just a little while every day, surely I will get used to it. But I didn’t. It never does. Every step out of that door feels like a mountain. When I go into intensive therapy, I will, slowly but surely, get over my anxiety disorder. But, as I said, I didn’t get used to the steps I had to take, the therapy didn’t work and this year, after having been in therapy for nine years, they said I was untreatable. Not exactly a highlight either.

What I want to say with this? I’m not trying to be a victim, really. I just want to say I’ve tried everything, reached for every straw, showed all the effort I could and that my best wasn’t good enough. And that, every year, the results let me down or were nonexistent. So this year it has to be different. Because not having hope, being hopeless, is the worst feeling you can have.

Ann Voskamp of A Holy Experience made a beautiful print I can find myself in:

With my own resolutions and attempts and straws I can’t make it, I can’t find hope and no changes for the new year. What I’m going to do is search for Jesus, after all He is giving me all the time it takes now that I’m mostly at home. I’m going to ask Him again and again to change me. To heal me. To give me hope. Give me health. To heal my father, mother and little brother. Give them hope. Give them health. To save the world, take war from people, to exterminate sickness, misery, pain and oppression. To come back soon and make everything new. This year I’m letting go of all the do-it-yourself. Jesus has all power, He has proven that to me time and time again. Why wouldn’t He be able to provide hope? A little bit of that hope He has already given me during the two sessions I’ve now had with my new therapist. That man gets me, knows God and starts his sessions with prayer. I felt that God was with us, leading the conversation and planting tiny, very tiny sparkles of hope in my heart. For the first time in a very long time I got the feeling that maybe change wasn’t impossible, that maybe God wasn’t finished with me yet. And for that tiny sparkle alone, I’m eternally grateful.

So yes, I will be heading in the new year with a firm dose of melancholy. With homesickness for a world I don’t even know, but am nevertheless made for. And yet I have that tiny, tiny bit of hope. And a very good resolution: Jesus gets full control. And I’m going to take all the time I need to give myself to Him, let go of the reigns and to let Him know He is the Lord of my life. That I trust Him and expect Him to do big things.

With all these words I have to think about one of my favorite old Psalms. And with this Psalm (just imagine it in Dutch, and all poetic and rhyming) I want to wave goodbye to this year. Waiting on God, on His salvation and trusting on His goodness.

When I wouldn’t have believed that in this life

My soul would enjoy Gods favour and help

My God, where would my hope and courage have gone?

I would have perished in all my sorrow and grief.

Wait for the Lord, God fearing people, hold courage!

He is faithful and the source of all good.

So His power transcends on you in weakness.

Wait then, yes wait, rely on the Lord.

Happy newyears! What are your resolutions?

Monday Thankfulness #13

30/12/2014

English text below:

… op dinsdag! Sorry voor de late Monday Thankfulness, ik heb het zó druk gehad en ben erg moe van de feestdagen. Dus het is er niet zo van gekomen. Ik hoop dat jullie allemaal mooie, goede Kerstdagen hebben gehad en uitzien naar Oud&Nieuw. Hieronder vind je een lijst van dingen/gebeurtenissen/mensen waar ik de afgelopen week dankbaar voor was:

… on Tuesday! I’m sorry for the late Monday Thankfulness, Ive been só busy and am very tired because of the holidays. So I just didn’t get to it. I hope you all have had a beautiful Christmas and are looking forward to Newyears (we Dutchies call it Old&New). Below is a list of things/happenings/people I was grateful for the past week:

Ik ben dankbaar dat ik naar de verjaardag van lieve vriendin J ben geweest. Ze is echt een schat, en gelukkig was ze blij met de kadootjes die ik voor haar had gekocht. Er kwamen een paar mensen met kleine kinderen, dus dan wordt het al snel druk, maar ik vond het fijn bij haar te zijn en te vieren dat ik haar al zo lang ken, dat ze een gezegend jaar achter de rug heeft en haar een nieuw, gezegend jaar toe te bidden.

I’m grateful that I went tot sweet J’s birthday. She really is a treasure, and luckily she was happy with the presents I bought her. There were some people with little children there, so than it gets busy quite quickly, but I had fun being with her and celebrating that I’ve known her for so long, that she had a blessed year and praying for a new, blessed year.

Ik ben dankbaar voor de Kerstdagen. Zoals jullie wel weten vieren we er (en we zijn een uitzondering) twee in Nederland. Eerste Kerstdag ben ik, na het luisteren naar de ochtenddienst van de kerk, naar mijn tante gegaan en daar was de hele familie van mijn moeders kant (behalve een nichtje en een schoon-neef) bij elkaar om samen Kerst te vieren en – natuurlijk- samen te eten. Het was erg druk maar wel fijn om iedereen te zien en ik heb nog een fijn gesprek gehad met mijn lieve nichtjes. Op Tweede Kerstdag kwamen mijn broer, schoonzusje, neefje en oma een dagje bij ons om gezellig samen te zijn en te gourmetten (zoals heel Nederland waarschijnlijk deed die dag). Het was fijn om samen te zijn, lekker te spelen met mijn neefje en we hadden nog een enorme berg eten over! Rond vijf uur ging iedereen alweer naar huis, aangezien mijn moeder de avond ervoor de griep had opgelopen en zich helemaal niet lekker voelde, en ik ontzettend moe was van eerste Kerstdag en van het gastvrouw spelen op tweede Kerstdag. Beide avonden heb ik wel ruim de tijd genomen om God te danken voor Zijn komst naar ons, Zijn offer voor ons en Hem te vragen snel weer te komen. Al met al, een geslaagde maar héél vermoeiende Kerst!

I’m grateful for the holidays. As you know we celebrate (and we are an exeption) two days of Christmas in the Netherlands. The first day of Christmas I went, after listening to the morning service of our church, to my aunts home where the entire family on my mother’s side (exept for one cousin and a cousin-in-law-to-be) was together to celebrate Christmas and – of course- to eat together. It was very busy but also very nice to see everyone and I’ve had a nice conversation with my cousins. On the second day of Christmas my brother, sister in law, nephew and grandma came to us for the day to be together and have a big grill (like probably our entire country had that day). It was nice being together, to play with my nephew and we were left with a huge pile of food we couldn’t eat that day. Around five everyone went home, because my mom had gotten the flu the evening before and I was super tired from the day before and playing hostess that day. Both evenings I took my time to thank God for His coming to us, His sacrifuce for us and to ask Him to come again soon. All in all it was a good, but véry tiring Christmas!

Ik ben dankbaar voor mijn vriendin R, die in Duitsland woont maar nu een paar weken weer thuis in Nederland is. We zijn naar de film geweest en hebben samen geshopt, en het was fijn haar weer te zien en lekker bij te kletsen. Helaas heeft ze nu ook griep, het heerst enorm, dus dat is geen leuk einde van haar vakantie (zondag gaat ze weer naar Duitsland). Maar hopelijk is ze vrijdag genoeg opgeknapt om nog met een paar andere vriendinnen te gaan lunchen.

I’m grateful for my friend R, who lives in Germany but is back home in the Netherlands for a few weeks now. We went to the movies and have been shopping together, and it was lovely seeing her again and to talk about everything and anything. Unfortunately she also has the flu right now (it’s going round like a maniac), so that’s not a fun ending of her holiday (she’s going back to Germany on Sunday). Hopefully she’s well enough this Friday to have lunch with me and some other friends.

Ik ben dankbaar voor mijn ‘kleine’ zusje. Ze werd tweede kerstdag 25 jaar, en vierde het de dag erna. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ze een beetje mijn ‘kindje’ is, en daarom wordt zij altijd extra verwend op verjaardagen:-) Ik ben ’s ochtends naar haar toe gegaan, blijven eten en halverwege de middag, toen het nogal druk werd, weer vertrokken. Ik ben dankbaar dat ik zoveel met haar optrek, ook al is ze nu getrouwd en woont ze in een ander dorp- ik ben dankbaar dat ze altijd tijd voor me maakt en dat we goeie maatjes zijn. Soms vind ik het moeilijk om haar los te laten (zoals rond haar bruiloft, haha) maar ik weet dat JW, haar man, goed voor haar zorgt en dat ze ook goed voor zichzelf kan zorgen. Ik hoop en bid dat ze een gezegend nieuw jaar in mag gaan en het prachtige mens mag blijven dat ze is!

De heerlijke taart die ze had gemaakt met, natuurlijk, een verjaardagsvlaggetje! / The delicious cake she had made with, of course, a birthday flag!

I am grateful for my ‘little’ sister. She turned 25 the second day of Christmas, and celebrated it the day after. I’ve always had the feeling she’s kind of my ‘baby’, that’s why she always gets extra-spoiled on birthdays:-) I went to her in the morning, stayed for lunch and halfway trough the afternoon, when it got real busy, I went home again. I’m grateful I get to hang out with her so much, even though she’s now married and living in another village – I’m grateful she always makes time for me and that we’re good buddies. Sometimes I have a hard time letting her go (like when she got married, haha) but I know that JW, her husband, takes good care of her and that she can take good care of herself too. I hope and pray she has entered a very blessed new year and stays the beautiful, amazing person that she is!

Ik ben dankbaar voor zaterdagavond. Sinds we vijftien zijn, hebben mijn vriendinnen en ik altijd samen Sinterklaas gevierd. We trokken dan een naam uit een bakje en voor diegene maakten we een surprise, kochten we een kadootje en schreven we een bijpassend gedicht. We bleven het volhouden, ook toen er vriendjes en daarna mannen en daarna kinderen bijkwamen. Dit jaar zijn de drie kindjes die er al zijn echter al zo groot dat ze Sinterklaas bewust meemaken, en daarom willen alle opa’s en oma’s hen natuurlijk ook overladen met kadootjes. En om dan óók nog eens Sinterklaas te vieren met de vriendinnen en mannen werd een beetje te druk. Maar ik vond het zo jammer dat deze traditie van meer dan tien jaar verloren ging, dat ik heb voorgesteld een Sinterkerstennieuw (ja, totaal gejat van de Telfort reclame) etentje te houden. Dus zaterdagavond zijn we met alle vriendinnen en hun mannen/vriend naar een Italiaan geweest en hebben we gezellig met elkaar gegeten. En iedereen was het ermee eens: een goede nieuwe traditie! Ik ben erg dankbaar voor mijn vriendinnen die altijd tijd proberen vrij te maken voor elkaar en het zo waarderen om elkaar te zien!

I’m grateful for Saturday evening. Since we are fifteen, my girlfriends and I have always celebrated Sinterklaas together. We drew a name from a bowl, and for the person we picked we made a ‘surprise’, a sort of pinata but not the kind you break, just something to hide your present in and wrote a poem to go with it. We kept going, also when boyfriends, then husbands, than babies joined our group. This year the three children are so big that they can celebrate Sinterklaas, and of course every grandma an grandpa wants to shower them with gifts. To have to celebrate Sinterklaas with friends and husbands too, became a little too busy. But I found it such a pity that a tradition of over ten years old was gone, that I proposed a Sinterchristandnew (yes, that’s Sinterklaas, Christmas and Newyears in one, stolen from a Dutch commercial) dinner. So Saturday evening we went to an Italian restaurant with all the girlfriends and their husbands/ boyfriend and we had a lovely meal. And everyone agreed: a good new tradition! I’m so grateful for my friends that always try to make time for each other and appreciate meeting up so much!

Ik ben dankbaar voor de ochtenddienst van onze kerk van afgelopen zondag. Het ging over de invloed van de duivel op ons leven. Het lijkt niet zo’n leuk onderwerp en ik ben niet zo’n enorme voorstander van het geven van teveel aandacht aan het kwaad, maar ik denk dat heel veel mensen, ook in de kerk, totaal niet doorhebben dat er een andere wereld is, een wereld die wij niet zien maar waardoor we wel beïnvloed worden. De dominee maakte duidelijk hoeveel macht satan heeft, en op welke terreinen hij ons beïnvloedt. Maar aan het einde van de dienst maakte hij vooral duidelijk dat, hoeveel macht satan ook heeft en hoe erg je dat soms niet doorhebt en soms wel (denk aan de duidelijk duistere macht van IS), God altijd machtiger is en satan’s macht aan het kruis, met Jezus’ offer, is overwonnen. Natuurlijk vechten we nog een strijd met het kwaad, maar de oorlog is al gewonnen. Een prachtige preek wat mij betreft!

I am grateful for the morning servive of our church last Sunday. It was about the influence of the devil on our lives. It doesn’t seem like such a fun subject and I’m not a huge fan of giving a lot of attention to evil, but I think very many people, even in church, have no clue that there’s another world, a world we can’t see but that does influence us. The pastor made clear how much power satan has, and on which areas in our lives he influences us. But at the end of the service he especially pointed out that, no matter how powerful satan is and no matter how unaware or aware (think about the obviously evil power of IS) we are of it, God always is way more powerful and that satans powers have been conquered on the cross with Jesus’ sacrifice. Of course we’re still fighting with evil, but the war is won! A beautiful sermon, as far as I’m concerned.

Ik ben dankbaar voor gisteren. R wilde graag nog een keer naar een grote kledingwinkel hier in de buurt, dus ik dacht haar een plezier te doen en af te spreken dat gisteren te gaan doen. En ik dacht dat mijn zusje ook wel mee zou willen. Helaas bleek R dus de griep te hebben en mijn zusje niet zo’n zin te hebben naar die winkel te gaan, maar uiteindelijk zijn m’n zusje en ik toch nog naar het winkelcentrum geweest waar die winkel zich bevindt. Het was mijn bedoeling ‘eventjes’ te gaan, maar het was zó druk, dat we maar een paar winkels hebben bekeken en, nadat we er doorheen geschuifeld waren, nog een héle tijd in de rij voor de kassa moesten staan. Toen we uiteindelijk om drie uur weggingen (we waren er om half twaalf) slokte de parkeerautomaat ook nog eens het geld van mijn zusje in zonder ons kaartje te valideren, dus hadden we een hele rij geïrriteerde mensen achter ons staan terwijl wij het via de intercom probeerden op te lossen. Gelukkig kwam het goed en ging ik met een paar leuke dingen naar huis – het grootste succes was denk ik wel de enorme pot sambal die ik voor mijn vader kocht bij de Indonesische toko. Ik ben dankbaar voor zulke dagen met mijn zusje- hoewel ik niet meer terug kon rijden omdat ik helemaal bibberig en duizelig was van de drukte en vermoeidheid. ’s Avonds heb ik ons gezin nog op lekker ongezond Mc Donalds voer getrakteerd, dat had ik mijn broertje nog, omdat hij vakantie heeft en dat gevierd moet worden, beloofd. Dus al met al een leuke, maar verschrikkelijk drukke dag. Vandaar ook dat ik me vandaag rustig hou en alleen maar blogs lees en posts voor komende week schrijf!

I’m grateful for yesterday. R wanted to go to a big clothing store nearby, so I thought I could do her a favour and go there yesterday. And I thought my little sister might have wanted to join us too. Unfortunately R just got the flu and my sister didn’t want to go to that store, but eventually my sister and I went to the mall where that shop is. I had meant to go for just an hour or so, but it was só busy that we just looked at a few stores and, after we squeezed ourselves trough the crowds, we had to wait for a loooong time at the check-outs. When we finally left at three ( we were there at eleven thirty) the parking machine swallowed my sisters money without validating our parking ticket, so we had a whole line of irritated people standing behind us while we tried to solve everything through the machine’s intercom. Luckily everything ended well and I went home with some nice stuff – the biggest hit I think was the huge jar of sambal (the super hot stuff) I bought at the Indonesian toko for my dad. I’m grateful for days like those with my little sister- although I couldn’t drive back because I was all shaky and dizzy because of the crowds and being tired. Yesterday evening I treated out family to nice unhealthy Mc Donalds meals, as I had promised my little brother because he has two weeks off of school and that has to be celebrated. So all in all it was a fun, but terribly busy day. That’s why today I’m staying in and keeping still, just reading blog posts and writing some for this week!

Ik ben dankbaar dat het vandaag dinsdag is. Zo meteen hebben mijn broer en schoonzusje namelijk de 20-weken echo, waarin niet alleen wordt gekeken of alles goed is met de tweeling, maar ook wat hun geslacht is! Zó spannend, ik hoop toch wel dat één van hen een meisje is! Gewoon, voor de afwisseling:-) Maar het belangrijkste is natuurlijk dat de kindjes gezond zijn, daar hoop ik het hardste op. Ik laat het jullie snel weten!

I’m grateful that it’s Tuesday today. In a few minutes my brother and sister in law have their 20-weeks ultrasound, in which not only the health of the twins is examined, but also their sex! Só exiting, I really hope at least one of them is a girl! Just for a change:-) But most importantly of course I hope the babies are healthy. I’ll let you know soon!

Waar ben jij dankbaar voor? / What are you grateful for?

Emmanuel – God With Us

24/12/2014

English text below:

In Nederland is Kerstavond niet zo’n ding. Misschien wel voor de mensen die elkaar kadootjes geven met Kerst, maar dat zijn er, vergeleken met andere landen, nog relatief weinig. De winkels gaan wel op tijd dicht, en er hangt altijd zo’n sfeer van verwachting in de lucht. Iedereen die genoeg te besteden heeft en mensen om samen Kerst mee te vieren, heeft het huis al tjokvol gestouwd met eten en versieringen. Of gewoon een extra kaarsje gekocht en een bescheiden maaltijd voorbereid. Waar ik op Kerstavond altijd aan denk is aan Immanuel: God met ons. Die naam van Jezus heeft voor mij een heel bijzondere betekenis. Graag wil ik dat verhaal met jullie delen.

Voor ik aan het verhaal begin, wil ik een paar dingen benadrukken. Ik ga het hebben over ‘zware’ en ‘lichte’ kerken. Dat is alleen een aanduiding, geen veroordeling. Ik denk en weet dat geen enkele kerk ideaal is. De ‘zware’ kerken die ik beschrijf, zijn niet fout. Ik heb veel bewondering voor de mensen die er naartoe gaan. Mijn vriendin E, over wie ik schrijf, gaat naar een ‘zwaardere’ kerk dan de mijne, maar dat betekent absoluut niet dat men het daar niet bij het rechte eind heeft. Iedere kerk heeft vaak een eigen ‘stokpaardje’, of dat nu de zonde is, genade, doop, het vieren van de sabbat of het spreken in tongen, iedere kerk heeft wel een prioriteit. Dat ten eerste.

Ten tweede ga ik het hebben over de Heilige Geest. De christelijke kerk leert dat God een drie-eenheid is: God de Vader, God de Zoon, God de Heilige Geest. Het zijn drie Personen, maar ze zijn samen Één. Ik beschrijf hier mijn ervaringen met de Heilige Geest. Voor een gelovige zal het misschien wonderlijk zijn, maar ik kan me voorstellen dat het voor een ongelovige klinkt als een scene uit ‘the exorcist’, alsof ik helemaal bezeten was. Ik wil jullie even geruststellen: dat was ik niet! Als God’s Geest in je gaat werken, leidt Hij je en geeft Hij je de woorden om te zeggen. Maar nóóit laat Hij je dingen doen die niet goed zijn, die tegen je geloof ingaan of andere engige exorcist-flauwekul. Zo, nu het verhaal:-)

Ik heb een vriendin, E, die ik al vanaf mijn elfde ken. Ik had een oproepje voor een penvriendin geplaatst op de kinderpagina van het tijdschrift van de Evangelische Omroep, en zij was een van de velen die reageerden. Ik nam alle brieven die ik als reactie had gehad op mijn oproepje mee naar school om ze aan mijn vriendinnen te laten zien, zodat ik een selectie kon maken. Sommige keuzes waren makkelijk: zij omdat ze een eigen paard had en ik dol op paarden was, zij omdat ze dezelfde hobby’s (schrijven, lezen, zingen) had, zij omdat ze geadopteerd was (hoe cool) en zij omdat ze al zo volwassen leek voor haar leeftijd en we dachten dat ik nog wel iets van haar op kon steken. E’s brief viel niet op. Hij was heel kort, was niet geschreven op mooi postpapier en we leken niet direct iets gemeen te hebben. Door mijn vriendinnen werd die brief dan ook meteen naar de ‘absoluut niet’ stapel verbannen. Stiekem heb ik ‘m daaruit gevist, omdat ik het idee had dat ik dit meisje moest schrijven. Dat dit belangrijk was. Ik weet niet waarom, maar de brief trok me aan.

Ik begon met iedereen te schrijven, en na een paar jaar viel eigenlijk iedereen af. E niet. Ze bleek een beste vriendin te hebben die wel met mijn toenmalige beste vriendin wilde schrijven. Dat ging een tijdje zo door tot we afspraken bij elkaar te gaan logeren. E woont in een ander deel van het land, een deel waar ze met een dialect praten. Ik verstond haar soms niet als ze met haar familie sprak, maar we hadden zeker een klik. Ik werd aan iedereen voorgesteld en had het enorm naar mijn zin. Het contact tussen mijn vriendin en haar vriendin verwaterde, maar wij bleven schrijven. Ook bleven we regelmatig bij elkaar logeren.

Ik denk dat we een jaar of zestien waren, toen ze bij ons kwam logeren. Amerikanen zijn bekend met de Bible Belt, nou, wij ook hoor! Sommige streken in ons land zijn ‘zwaar’ Christelijk. En met zwaar bedoel ik: geen TV in huis en zeker geen TV kijken op zondag, zwarte kleding, lange rokken en hoeden op naar de kerk, niet buitenspelen of met de fiets of auto rijden op zondag, preken over hel en verdoemenis aanhoren in de kleine dorpskerk, psalmen zingen op hele noten, urenlang tobben over of je wel of niet uitverkoren bent… Ikzelf ben opgegroeid in een kerk waar oudere vrouwen wel hoedjes droegen, maar waar het absoluut niet verplicht was, en waar nu vrijwel niemand meer een hoed draagt. Waar je in allerlei kleuren terecht kon en tegenwoordig ook niet meer vreemd wordt aangekeken als je als vrouw een broek draagt, waar je wel buiten mocht spelen, waar we een aantal jaren geleden zijn overgestapt van hele noten naar ritmisch zingen, waar we wel te horen kregen over de hel en verdoemenis, maar waar juist ook werd verteld dat Jezus ons daarvan redt, als we maar in Hem geloven, waar iedereen wordt geroepen door Jezus en iedereen gered wordt als hij of zij maar achter Hem aangaat. Ik wil hiermee ab-so-luut niet zeggen dat mijn ‘lichtere’ kerk beter is dan een zwaardere. Mijn kerk is weer ‘zwaar’ vergeleken bij een Evangelische gemeente. En geloof me, in mijn dorp hebben we genoeg vergelijkingsmateriaal. Ik woon midden in de Bible Belt, en dat leidt tot minstens elf kerken in een dorp van 18.000 mensen. Ik heb soms wel bewondering voor de mensen uit zwaardere kerken. Sommigen horen zondag aan zondag dat ze nooit goed genoeg zijn voor God. Dat ze een heel bijzondere ervaring moeten hebben (die dan wordt onderzocht door een commissie) om maar belijdenis te mogen doen. Die horen dat er maar een handvol mensen door God uitverkoren is en dat je dus nooit weet of je bij Hem hoort en in de hemel komt. En dan tóch blijven hopen, blijven geloven, hun God blijven dienen. Sommigen dragen zwarte kleding omdat ze zich zo bewust zijn van hun zonden dat ze niet te frivool gekleed willen gaan. Sommigen dragen rokken (en niet alleen op zondag, altijd) omdat er in de Bijbel staat dat het niet goed is als een vrouw zich als een man kleedt. En sommigen dragen hoeden in het huis van God omdat Paulus heeft gezegd dat je hoofd uit eerbied voor God bedekt moet zijn. Dit allemaal uit pure liefde voor God, geloof in Zijn Woord maar ook vaak uit traditie. In iedere kerk heb je meelopers, mensen voor wie het geloof meer traditie is dan een levend iets.

E komt uit een deel van ons land waar voornamelijk ‘zware’ kerken zijn. Dat is al honderden jaren zo, en er wordt door sommige mensen hard gevochten om elke verandering tegen te houden. Dat snap ik best. Het is soms heel troostvol om elke week op je vaste plek in de kerk te gaan zitten (en als iedereen die elke week in de kerk zit er is, gaan er lampjes uit en mogen gasten een overgebleven plaatsje zoeken). Om iedere zondag je vaste zondagse rok aan te trekken en je hoed op te zetten. Om alles wat de dominee zegt voor waar aan te nemen. En om iedere week hetzelfde te horen: je bent een zondaar, je hebt het helemaal verprutst bij God. En soms, heel soms, hoor je stilletjes goed nieuws door die boodschap heen: Jezus is gestorven voor onze zonden. Veel mensen wentelen zich in de wetenschap dat ze zondaars zijn. Het is hun identiteit geworden, het drukt zwaar op hen en het hele idee van ‘uitverkiezing’ maakt hen nog zekerder van hun zaak: God wil me niet, maar ik zal tot mijn dood blijven hopen. Zo leerde ik E’s geloof kennen toen ze bij me kwam logeren.

E mocht dan nog wel kleur dragen in de kerk, maar deze ideeën hadden zich in haar hart en hoofd genesteld. Ze had nooit anders gehoord dan ‘je bent niet goed genoeg voor God’. Wat ze maar bleef herhalen was: hoe weet je nou of je uitverkoren bent? Of God je wel wíl aannemen? Ben ik niet te zondig? Waarom is Jezus gestorven voor de zonden als er toch maar een paar mensen gered worden? Waarom ben ik niet genoeg? Wat moet ik doen om God’s liefde te verdienen? Ook haar ouders worstelden met die vragen, en ik denk dat ze onbewust nog meer die onzekerheid op haar overbrachten. Een onzekerheid die niet alleen haar geloofsleven bepaalde, maar haar hele leven. Ze wilde van haar (prachtige!) sproeten af, ze vond zichzelf te dik (was ze absoluut niet!), ze was verlegen, wist niet goed wat ze moest met haar leven en was in het algemeen heel onzeker en wat je noemt een ‘doemdenker’.

Tijdens de paar dagen dat ze bij ons logeerde, hebben we eigenlijk alleen maar gepraat. Gepraat over haar twijfels, haar diepe angst nooit goed genoeg te zijn, over uitverkiezing, over Jezus’ offer, over genade en proberen zalig te worden door dingen voor God te doen. Over bijzondere ervaringen die je moet hebben om bij het selecte groepje te horen dat bij God hoort, over zonde.

Ik wist tijdens die paar dagen niet wat me overkwam. Ten eerste omdat haar geloofsbeleving zover van de mijne afstond, ik zó geschokt was dat er hele horen mensen zo in onzekerheid leefden, maar ook omdat ik nog nooit eerder God’s Geest zo had ervaren. Natuurlijk was de Heilige Geest al lang in mijn leven: ik heb Hem, toen ik elf was, bewust in mijn hart uitgenodigd en sindsdien heeft Hij me geholpen God beter te begrijpen, meer te vertrouwen, beter met Hem te praten, en ervaringen die ik met de duisternis had te pareren. Daarover later trouwens nog een keer meer. Maar goed, zoals dát weekend heb ik God’s Geest nog nóóit ervaren! We hebben veel van elkaar geleerd, maar we hebben bovenal van God geleerd. Ik mocht dingen aan E uitleggen waarvan ik helemaal niet wist- haar vragen beantwoorden terwijl ik geen antwoorden had en er was zelfs een volkomen logische verklaring voor de uitverkiezingsvraag – al zou ik nu echt niet meer weten wat die verklaring is en ga ik nu op mijn gevoel af. Het was écht heel vreemd. Ik hoorde mezelf praten en dacht: ‘Maar dit wéét ik helemaal niet. Hoe kan ik dit nu zeggen?’ En als ik dan de Bijbel erbij pakte en het op ging zoeken, bleek het te kloppen. Ik ben helemaal niet iemand die onthoudt waar bepaalde teksten in de Bijbel staan, maar nu kon ik ze gewoon meteen opslaan. Ik praatte en praatte, legde uit en stelde gerust, en ik zag E veranderen. Van scepsis (ja, zo heb jij dat geleerd, maar ik niet), naar hoop (zou het waar zijn?) naar geloof. Het waren verreweg de meest absurde dagen die ik heb meegemaakt. Gewoon omdat God’s Geest zo duidelijk de leiding nam en mij – MIJ!- wilde gebruiken! Ik voelde me helemaal vervuld van Zijn liefde, Zijn woord, Zijn Geest. En dat is ook voor E heel duidelijk geweest. We hebben een paar keer hard zitten lachen omdat ik maar niet kon ophouden met praten over God’s liefde voor haar, Zijn genade, Zijn offer en Zijn aanbod aan de hele mensheid. Het was surrealistisch.

De jaren erna hebben we voornamelijk over ons geloof gepraat. E vond richting in haar leven, de kerk waar ze naartoe ging kreeg een nieuwe predikant die veel over genade predikte, ze pakte werk op in de kerk, vond een opleiding en een baan die bij haar pasten en is zelfs een studie pastorale therapie gaan doen. Ook heeft ze openbare belijdenis van haar geloof afgelegd en heb ik haar enorm zien groeien als mens.

Een paar jaar terug kreeg ik van haar een kaart. Dat ze me zo dankbaar was voor die paar dagen. Dat toen haar hart is veranderd en ze God is gaan vertrouwen. Dat ze nu wéét dat ze gered is, en waardevol voor God. Wat ze zei vond ik zo mooi: Je hebt me God laten zien. God was met ons. Dat is het woord voor onze relatie: Immanuel. Steeds als ik die naam hoor, denk ik aan E. Aan die wonderlijke paar dagen.

Ik vertel dit niet om eens lekker te laten zien hoe ik geholpen heb een zieltje te redden. Ik ben ervan overtuigd dat E hoe dan ook de waarheid had ontdekt- ze was tenslotte als kind gedoopt en ik geloof dat, als God een belofte aangaat zoals Hij doet met de doop, hij die belofte nooit loslaat. Ik vertel jullie dit omdat ik het een wonder vind dat God mij – miezerige, onzekere, angstige mij- wilde gebruiken om één van Zijn geliefde kinderen de waarheid over haar leven te vertellen. Om haar te bevrijden van angst en onzekerheid.

Natuurlijk was E’s leven niet meteen anders. Ze is begonnen en weer gestopt met een opleiding, ze heeft heel akelige ervaringen gehad op stages en veel van haar onzekerheid over haar uiterlijk en haar problemen met assertiviteit zijn gebleven. Maar daar werkt ze aan. Heel dapper gaat ze door, omdat ze nu wéét dat ze de moeite waard is. (en mocht je het weer vergeten zijn, E, dan is hier je herinnering!)

Vorig jaar hadden we afgesproken om samen te gaan eten. Tussen neus en lippen door vertelde ze een verhaaltje. Dat ze wel eens met kinderen werkte, en dat die dan wel eens vroegen waarom ze zoveel sproeten heeft. Ze zei dat tegenwoordig haar standaard antwoord is: mijn sproeten zijn kusjes van God. Probeer ze maar ’s te tellen. Zóveel houdt God van mij. Ik heb de halve nacht met dikke tranen op mijn wangen God gedankt voor dat verhaal. De ooit zo gehate sproeten zijn nu een teken van God’s liefde voor haar!

Zo zie je maar weer, God werkt op mysterieuze manieren. Ik hoop dat dit verhaal je inspireert om dit jaar niet alleen Jezus te gedenken en te verwachten, maar ook om Zijn Geest in je hart uit te nodigen. Hij is zo liefdevol, zó goed! Zo goed dat Hij ook mij wilde gebruiken. En als God je gebruikt, ook al is het om een ander te helpen, blijf je zelf ook niet onveranderd. Ik heb zelf gezien, gehoord en gevoeld dat God mij helemaal leidde. Dat Hij in staat is tot grootse dingen, zelfs in de kleinste mensen. Er zijn veel meer momenten geweest dat ik God’s Geest duidelijk ervoer. En ik kan er ook echt naar verlangen. Ik hoop dat jullie dat gevoel ook kennen, en het ook (gaan) meemaken.

Het onderstaande lied geeft precies weer hoe ik me voel aan het einde van dit verhaal. Why me, God? Can You use even me?!

So Great a Salvation by the O.C. Supertones on Grooveshark

In the Netherlands, Christmas Eve isn’t really a thing. Maybe it is to the people who give each other presents, but compared to other countries that doesn’t happen that much around here. The shops do close earlier, and there’s aways this vibe of anticipation in the air. Everyone who has enough to spend and people to spend Christmas with, has stocked up their home with food and decorations. Or they’ve bought just an extra candle and prepared a modest meal. What I always think about on Christmas Eve is Emmanuel: God with us. That name of Jesus has a very special meaning to me. I’d like to share that story with you.

Before I start this story, I want to emphasize a few things. I’m going to talk about ‘heavier’ and ‘lighter’ churches. That’s just an expression, not a judgement. I think and know that no church is perfect. The ‘heavier’ churcvhes I desribe, aren’t wrong. I have a lot of admiration for the people who go to them. My friend E, about whom I write, goed to a ‘heavier’ church than mine, but that absolutely doesn’t mean that people are wrong there. Most churches have their own ‘thing’, whether it’s sin, grace, baptism, celebrating the Sabbath or speaking in tongues, every church has a priority. That’s first.

Secondly I’m going to mention the Holy Spirit. The Christian church teaches that God is a holy Trinity: God the Father, God the Son and God the Holy Spirit. They are three persons, but they are one together. I write about my experiences with the Holy Spirit. For a believer it may be a little ‘wonderful’, but I can imagine that this story might seem like a scene from ‘the exorcist’, like I was totally posessed, to an unbeliever. I want to comfort you there: I wasn’t! When Gods Spirit works in you, He leads you and He gives you the words to speak. But He néver lets you do things that aren’t okay, that are against your faith or any other exorcist-crap. Well, now to the story:-)

I have a friend, E, whom I’ve known since I was eleven. I had placed an ad for a penpal on the children’s page of a magazine from the Evangelical TV network, and she was one of the many responders. I took all the letters I got because of my ad with me to school to show them to my friends and make a selection. Some choices were easy: her because she had a horse and I loved horses, her because she had the same hobbies (writing, reading, singing) as me, her because she was adopted (how cool!) and her because she already seemed so mature for her age and we thought I could maybe learn a thing or two from her. E’s letter didn’t stand out. It was very short, wasn’t written on beautiful paper and we didn’t seem to have anything in common. My friends banned it to the ‘absolutely not’ pile immediately. I secretly snuck it out of there, because I had this idea that I had to write this girl. That this was important. I don’t know why, but the letter spoke to me.

I started writing with everyone, and after a few years almost everyone faded away. E didn’t. She had a best friend that wanted to write to my (then) best friend. It went on for a while until we decided to have a sleepover. E lives in another part of the country, a part where they speak in a dialect. I sometimes didn’t understand her when she talked to her family, but we certainly connected. I was introduced to everyone and had a great time. The contact between her and my friend stopped, but we kept writing. We also had sleepovers regularly.

I think we were about sixteen years old when she came for a sleepover at our home. Americans are familiar with the term ‘Bible Belt’- well, we are too! Some parts of our country are what we call ‘heavyly’ Christian. And by heavy I mean: no TV in the home, and certainly no watching it on Sundays, wearing only black, long skirts and hats to church, no playing outside, riding a bicycle or driving a car on Sunday, listening to sermons about hell and damnation in the small village churches, singing Psalms with every note the same length, worrying for hours if you are chosen by God or not… I grew up in a church where the older women wore harts, but it was absolutely not a rule, and now almost nobody wears one anymore. A church where you could come in every colour and aren’t frowned upon anymore when you wear a pair of pants as a woman, where you are allowed to play outside on Sunday’s, where we changed from singing non-rhytmical to rhytmical, were we got the message about hell and condemnation, but where the emphasis was and is placed on Jesus saving us from that if we only believe in Him, and everyone can be saved when we just follow Him. I AB-S)-LU-TE-LY don’t want to say with this that my ‘lighter’ church is better than a heavier one. My church is, in it’s turn, heavy compared to an Evangelical congregation. And believe me, in my village we have enough churches to compare ours to. I live in the middle of the Bible belt, and that leads to at least eleven different churches in a village of 18.000. Sometimes I admire people from heavier churches. Some of them hear every Sunday that they’ll never be enough for God. That they have to have a supernatural experience (that then has to be examined by a commission) to be able to make a public confession of their faith. That hear that only a handful of people are chosen by God, so you’ll never know if you belong to Him or get to go to heaven. And still they keep on hoping, believing, serving their God. Some people wear black clothes because they are so aware of their sins that they don’t want to dress too frivolous. Some of them wear skirts (and not just on Sundays, all the time), because the Bible says it’s not good when a woman dresses like a man. And some of them wear hats in Gods house because Paul said that your head has to be covered out of respect for the Lord. All of this happens often out of pure love for God, faith in His word but als often it’s out of tradition. There are followers in every church, people to whom faith is more tradition than something living.

E comes from a part of our country where are mostly ‘heavy’ churches. It’s been that way for hundreds of years, and some people fight hard to keep it from changing. I can understand that. It can be very comforting to get seated on your regular seat in church every week (and when everyone who is in church every week is there, lights go out and guest can find a left over spot). To put on your regular Sunday skirt every Sunday and put on your hat. To believe everything the reverent says. And to hear every week: you are a sinner, you totally ruined everything with God. And sometimes, very little, you quietly hear good news trough that message: Jesus died for our sins. A lot of people are comfortable in knowing they are sinners. It has become their identity, it weighs them down heavily and the entire idea of ‘being chosen’ makes them even more sure of their case: God doesn’t want me, but I will keep hoping until I die. That’s how I came to know E’s faith life when she came to stay with us.

E could still wear colour to church, but these ideas had nestled deeply into her heart and head. She never heard any different than ‘you are not good enough for God.’ She kept repeating: how do you know God has chosen you? If God wants to take you in? Haven’t I sinned too much? Why did Jesus die for sins when only a few of us get saved? Why am I not enough? What do I do to earn Gods love? Her parents wrestled with those same questions, and I think that, unknowingly, they passed on this insecurity. An insecurity that didn’t only dictate her faith life, but her whole life. She wanted to get rid of her (beautiful!) freckles, she thought she was too fat (she wasn’t at all!), she was shy, didn’t really know what to do with her life and was generally very unsure and what we in Dutch call a ‘doemdenker’, a ‘doom thinker’.

During the few days she spent with us, all we really did was talk. Talk about her doubts, her deep fear of never being good enough, about election by God, about Jesus’ sacrifice, about grace and mercy and trying to become saved by doing things for God. About special experiences you have to have to belong to the little group that belongs with God, about sin.

I didn’t know what happened to me those few days. Firstly because her faith life was so very different from mine and só many people lived in this uncertainty, but also because I had never experienced Gods Holy Spirit like this before. Of course the Holy Spirit had been in my life for a long time by then: I invited Him into my heart when I was eleven and since then He has helped me to understand God better, to trust more, to talk to Him closer and to shake off the encounters I had with the darkness. More on that later, by the way. Anyway, I have never experienced the Holy Spirit like I did in that weekend! We learned a lot from each other, but most of all we’ve learned a lot from God. I got to explain things to E of which I had no knowledge – answer her questions while I didn’t have the answers and there even was a completely logical explanation for the question of who gets to be chosen- even though right now I really wouldn’t know anymore what that explanation was and I tend to go with my guts on that issue now. It was réally weird. I heard myself speak and thought: ‘But I don’t even knów this! How can I say this?’ And then, when I got the Bible and searched for it, it was all right. I’m not a person who knows where to find passages in the Bible AT ALL, but now I could just open my Bible and see them. I talked and talked, explained and comforted, and I saw E change. From being sceptical (yes, that’s how you’ve learned it, but I didn’t) to hope (could it be true?) to faith. Those were by far the most absurd days I have ever lived. Just because Gods Spirit took charge so obviously and wanted to use me – ME! I felt totally filled with His love, His word, His Spirit. And that was very clear for E too. We have been laughing uncontrollably a couple of times because I just couldn’t stop talking about Gods love for her, His mercy, His sacrifice and His offer to all mankind. It was surreal.

The years after those days we have mainly talked about our faith. E found direction in her life, the church she went to got a new preacher who talked a lot about mercy, she took on work in the church, found an education and a job that were made for her and even studied pastoral therapy. She also publicly pronounced her faith and I’ve really seen her grow as a human being.

A few years back I recieved a card from E. She wrote that she was so grateful for those days. That that was when her heart changed and she learned to trust God. That she now knóws she’s saved, and valuable to God. I found what she said so beautiful: You have showed me God. God was with us. That’s the word for our relationship: emmanuel. Every time I hear that name, I think about E. About those strange, wonderful days.

I’m not telling you this to brag about how I helped save a soul. I’m convinced E would have discovered the truth no matter what – after all, she was baptized as a kid and I believe that, when God makes a promise like He does with a baptism, He never lets go of that promise. I’m telling you this because I think it’s a miracle that God used me – tiny, insecure, fearful me – to tell one of His beloved children the truth over her life. To free her from fear and insecurity.

Of course E’s life wasn’t totally changed at once. She started and quit an education, has had very awful experiences while interning and much of her problems with her appearance and assertiveness have stayed. But she’s working on it. Very bravely she’s pushing on, because now she knóws she’s worth it. (And in case you forgot again, E, here’s your reminder!)

Last year we met up to have dinner together. Like it was nothing she told me a little story. About how she worked with children every once in a while, and that these kids sometimes ask why she has so many freckles. She told me that these days her standard answer is: my freckles are kisses from God. Try counting them. God loves me thát much! I’ve been up all night with big tears on my cheeks thanking God for that story. The once thoroughly hated freckles are now a token of Gods love for her!

So, you see, God works in mysterious ways. I hope this story inspires you to not just remember and expect Jesus this Christmas, but to also invite His Spirit into your heart. He is só loving, só good! So good that He wanted to use me. And when God uses you, even if to help another, it changes you too. I have seen, heard and felt that God led me wholly. That He is capable of great things, even in the smallest people. There have been a lot more moments when I experienced Gods Spirit. And I can really long for it. I hope you know that feeling too, and (will) experience it.

The song beneath exactly sings how I feel at the end of this story. Why me, God? Can You use even me?!

So Great a Salvation by the O.C. Supertones on Grooveshark

Monday Thankfulness #12

22/12/2014

English text below:

Hiep hiep, het is maandag! Dat betekent dat het de week van Kerst is, en velen van jullie óf al vrij zijn, óf bijna vrij zijn! Mooi, toch? Ik heb weer een lijstje met dingen/mensen/belevenissen waar ik dankbaar voor ben, lees je mee?

Hip hip, it’s Monday! That means it’s the week of Christmas, and many of you are already off work or are almost off work! Good, right? I’ve made a list again with things/people/adventures I’m grateful for, read along?

Ik ben vandaag (maandag) erg dankbaar dat mijn lieve, lieve vriendin J weer een jaartje ouder is geworden. Ze is zo’n bijzonder mens, en ik vind het een eer dat ik haar vriendin mag zijn. Ze laat me altijd weten wat er speelt in haar leven, stuurt me kaartjes, betrekt me bij haar gezin, komt langs met haar superschattige zoontje en maakt tijd voor me. Ze is gewoon een voorbeeldvriendin, en ik doe mijn best om dat ook voor haar te zijn. Straks ga ik even bij haar op visite en ik neem een kratje met allerlei kadootjes mee, hopen maar dat ze er blij mee is:-) Lieve J, dank voor wie je bent- ik weet niet wat ik zonder je zou moeten!

I am very grateful today (Monday) that my sweet, sweet friend J turns another year older. She’s such a special person, and I think it’s an honour to be friends with her. She always lets me know what’s going on in her life, sends me cards, involves me in her family, comes by with her super cute little boy and makes time for me. She’s just a model friend, and I try my best to be that to her too. Later I’m going to her to celebrate and I’m bringing a little crate filled with presents, I’m hoping she will love it:-) Dear J, thank you for who you are – I wouldn’t know what to do without you!

Nog iets waar ik ontzettend dankbaar voor ben: mijn andere superlieve vriendin die een tijdje terug jarig was en waarvan ik wel eens heb verteld dat ze keihard heeft geknokt om beter te worden, heeft een keuring met vlag en wimpel doorstaan. Dat betekent dat ze zeker geschikt is voor haar werk, en dat ze dus eigenlijk niet ontslagen mag worden. Ze is al zes jaar keihard aan het werk, en dit is echt haar beloning. Ik ben zo trots! Ik heb God enorm veel gebeden of Hij haar weer haar passies terug wilde geven (haar werk en sport) en nu kan ze weer voldoende bewegen om dat allebei weer op te pakken. A, ik ben zó trots op je! God laat je niet los!

Another thing I’m incredibly grateful for: my other supersweet friend who’s birthday was a little while back and of whom I’ve once told that she has fought to get better, has done a test and has passed with flying colors! That means she is certainly suitable to do her job, and that she can’t get fired. She’s been working so hard for the past six years, and this really is her reward. I’m so proud! I’ve prayed to God many, many times if He wanted to give her back her passions (her job and sports) and now she can move enough to get back into swing with both! A, I’m só proud of you! God doesn’t let you go!

Ik ben dankbaar voor deze Instagram tekst van Ann Voskamp. Ik weet nog dat ik een paar jaar geleden rond Kerst last had van een enorme depressie. Ik werd wakker op Kerstochtend en kon alleen maar huilen. Het voelde niet als een wonder. Ik herinner me dat ik mijn moeder vertelde dat ik me compleet waardeloos voelde, terwijl God zelf juist naar de aarde was gekomen om mijn waarde voor eeuwig te bezegelen. Het voelde niet alsof God bij me was. Maar Hij was er, en Hij heeft me door die ellendige periode heen geholpen, ook al kon ik op dat moment Zijn komst eigenlijk niet vieren. Als je wacht op een wonder met Kerst: God is met je. Dát is het wonder van Kerst!

I’m grateful for this text on Instagram by Ann Voskamp. I remember being very depressed a few years back around Christmas. I woke on Christmas morning and all I could do was cry. It didn’t feel like a miracle. I remember telling my mom I felt completely worthless, while God Himself came to this earth to establish my worth. It didn’t feel like God was with me. But He was there, and He helped me trough that miserable period of time, even though on that moment I really couldn’t celebrate His coming. When you are waiting for a miracle at Christmas: God is with you. Thát is the miracle of Christmas!

Ik ben dankbaar voor mijn bezoekje aan de film ‘de Hobbit’, geïnspireerd door het boek van de schrijver Tolkien, met mijn familie. We zijn nu samen naar alle drie de films geweest, en ik ben dankbaar dat ik dat uitje elk jaar met hen kan delen. Ook vriendin A is altijd meegeweest, dit keer voor het eerst met haar (nog redelijk ‘nieuwe’) vriend. Ik vind het jammer dat de trilogie nu is afgelopen. Je kunt zeggen wat je vindt van de boeken van Tolkien (met name the Silmarillion, the Lord of the Rings en the Hobbit), maar ik vind het prachtig hoe hij de strijd tussen goed en kwaad beschrijft. En dat het goede uiteindelijk overwint.

I’m grateful for my visit to the movie ‘The Hobbit’, inspired by the book of the author Tolkien, with my family. We went to all three movies together, and I’m grateful that I can share the trip with them each year. Friend A also went with us every year, this year for the first time with her (still fairly ‘new’) boyfriend. I’m a little sad the trilogy has come to an end. You can say what you want of the books of Tolkien (especially the Silmarillion, the Lord of the Rings and the Hobbit), but I love how he describes the battle between good and evil. And that the good conquers all, eventually.

Ik ben dankbaar voor de lieve kerstkaarten die beginnen binnen te stromen. In Nederland hebben we niet zo de gewoonte om een familiefoto als kerstkaart te gebruiken, en ook niet om een uitgebreide update over iedereen in het gezin mee te sturen. We sturen elkaar gewoon een Kerst- en Oud&Nieuw gerelateerde kaart en schrijven erop wat we elkaar wensen voor Kerst en het nieuwe jaar. Van één vriendin kreeg ik een kaart met haar twee superschattige kinderen erop, dat vond ik een erge leuke. Ook die van R was erg leuk, grappig gewoon. De herders met een berg schapen met vreemde uitdrukkingen op hun schapenbakkessen. En die van J had de liefste woorden. Ik ben benieuwd of ik er nog meer krijg:-)

I’m grateful for the sweet Christmas cards that start to pour in. In the Netherlands we don’t really have the habit to use a family photo as a Christmas card, nor do we write a big update about everyone in the family to go with the card. We just send each other a Christmas- and Newyears related card and write on it what we wish each other for Christmas and the new year. From one friend I recieved a card with her two supercute kids on it, I liked that one very much. R’s one was very nice too, just plain funny. The sheperds were pictured with a pile of sheep with weird expressions on their sheep faces. And J’s card had the sweetest words. I’m curious if I get any more cards:-)

Ik ben dankbaar voor de lieve mensen in mijn leven. Deze week hebben we twee mensen die belangrijk voor me waren herdacht: mijn ome Leo, die jarig geweest zou zijn maar een aantal jaar geleden is overleden, en mijn oma, mijn vader’s stiefmoeder, die vorig jaar op ome Leo’s verjaardag is overleden. Mijn oma was oud en, wat de Bijbel zo mooi zegt, ‘der dagen zat’. Ze wilde graag naar Huis. Bij mijn oom was het anders. Niet dat hij niet naar huis wilde, maar hij bleef vechten. Voor mijn tante. Dit heb ik geschreven net nadat hij overleden was, in 2009:

Een half uurtje geleden is m’n ome Leo overleden. Veel te jong nog, eigenlijk. Maar helemaal verwacht. Hij was al ziek vanaf zijn achttiende, en in de loop van de jaren is steeds meer duidelijk geworden hoe vreselijk zijn ziekte was. Steeds kwam er weer een extra probleem bovenop, werd het steeds moeilijker om te leven. Het laatste jaar is hij regelmatig in het ziekenhuis geweest. Een paar keer waren we bang dat hij niet meer thuis zou komen, maar steeds krabbelde hij er weer bovenop.

Eigenlijk kende ik ‘m helemaal niet. Hij was er altijd wel. Stilletjes, in een rolstoel, wit, dun en op de achtergrond. Praten vroeg veel inspanning, denk ik. Lopen ging niet meer. Slikken ook niet meer, op het laatst. En mijn tante, mijn tante zorgde en zorgde maar. Heel haar leven, elke dag, ging om het zorgen voor ome Leo. Voor haar is het zo erg. Zo stil, zo leeg, zo koud, zo eenzaam. Wat zal ze het moeilijk krijgen. Wat heeft ze veel gegeven. Maar ik weet dat ze dat allemaal uit liefde heeft gedaan, dat ze uit liefde alles opgaf voor hem, net zoals hij níet opgaf uit liefde voor haar.

Ja, ik heb makkelijk praten. Ik kende hem nauwelijks, maar toch voel ik een soort opluchting namens hem. Want het is afgelopen, klaar. Ik denk dat niemand zo blij zal zijn met de nieuwe hemel, de nieuwe aarde, en vooral het nieuwe lichaam als mijn ome Leo. Ik zie het helemaal voor me: gezondheid, kracht, energie, geluk. Geen pijn, geen lijden, geen zorgen. Hij kan weer rennen.

Het zal pijn doen, de scheiding. De dood, het hoort gewoon niet. Niets is onnatuurlijker. Maar toch… ik denk dat ome Leo nu wel gelukkig is. En dat is tóch mooi! En ik weet dat mijn tante haar weg zal vinden, Zijn weg. En dat we allemaal om haar heen zullen staan.

I’m grateful for all the sweet people in my life. This week we commemorated two people who were important to me: my uncle Leo, who would have had his birthday this week but died a couple of years ago, and my grandma, my fathers stephmom, who died last year on my uncle Leo’s birthday. My grandma was very old and, as the Bible puts so nicely: tired of days. All she really wanted was to go Home. It was different for my uncle. Not because he didn’t want to go Home, but he kept fighting. For my aunt. This is what I wrote just after he died, in 2009:

Half an hour ago my uncle Leo has died. Way too young, really. But totally expected. He had been sick since he was eightteen, and with each year passing by it became more and more appearant how horrible his illness was. Problem upon problem stacked on the pile, it became harder and harder to live. The last year he has been in and out of the hospital. A few times we feared he wouldn’t come home again, but time and time again he came back.

I didn’t actually know him at all. He was always there. Silently, in a wheelchair, white, skinny and in the background. Talking took a lot of effort, I think. He couldn’t walk anymore. He couldn’t even swallow, at the end. And my aunt, my aunt cared and cared and cared. For all of her life, every day, it was about taking care of uncle Leo. It’s so hard for her. So quiet, so empty, so cold, so lonely. She will have such a hard time. How much she has given. But I know she did it all out of love, that she gave everything up out of love for him, just like he wouldn’t give up out of love for her.

Yes, it’s easy for me to say. I hardly knew him, but still I feel kind of relieved on behalf of him. Because it is finished, done. I think no one will be as happy with the new heaven and the new earth, and especially the new body as my uncle Leo. I can see it now: health, strength, energy, happiness. No pain, no suffering, no worries. He can run again.

It will hurt, the great divide. Death, it just shouldn’t be. Nothing is more unnatural. But still… I think my uncle is happy now. And that’s beautiful. And I know my aunt will find her way, His way. And that we’ll all be surrounding her.

Ik ben dankbaar dat God onze tijden in Zijn hand houdt. Dat Hij, en Hij alleen weet wanneer we zullen sterven. Ik kan heel goed begrijpen dat mensen het leven niet meer aankunnen en zelfmoord plegen. Dat ze gewoon geen andere uitweg meer zien omdat het leven te hard is, te kil, te uitzichtloos. Ik kan me, júist als Christen, goed voorstellen dat je gewoon naar Huis wilt, veilig bij de Vader wilt zijn. En ik kan me ook voorstellen dat, wanneer je lichamelijk doodziek bent, dreigt te stikken of vreselijke pijn hebt, je denkt aan euthanasie. Ik geloof niet dat zelfmoord plegen een zonde is die ervoor zorgt dat je nooit bij God kunt komen. Als Íemand begrijpt hoe zwaar het leven kan zijn en hoe graag je wilt dat je lijden voorbij is, dan is het Jezus wel. Met actieve euthanasie (de stekker ontkoppelen als iemand al jaren hersendood is begrijp ik beter) heb ik persoonlijk meer moeite, ik weet niet waarom. Misschien omdat het zo klinisch is, zo praktisch, zo ‘schoon’. Zelfmoord is vaak een wanhoopsdaad, euthanasie een gepland uit het leven stappen. Maar ik ben zó dankbaar dat ik niet degene ben die gaat over leven of dood. Of die moet goedkeuren hóe iemand dood mag/moet gaan. Ik weet Wie mijn leven vasthoudt, Wie ieders leven vasthoudt. En dat geeft me rust.

I’m grateful that God holds our times in His hands. That He, and He alone knows when we will die. I can understand very well how people can’t handle life anymore and commit suicide. That they just don’t see another way out because life is too hard, too cold, too hopeless. Ican, especially as a Christian, understand that you just want to go Home, want to be safe with your Father. And I can also understand that, when you’re physically ill to death, face a death of suffocation or filled with pain, you consider euthanasia. I don’t believe committing suicide is a sin that makes you never being able to get to God. When Sómeone understands how hard life can be and how much you want your suffering to be over, it’s Jesus. Personally, I have a harder time accepting active euthanasia (pulling the plugs when somebody has been braindead for years, I kind of get). I don’t really know why. Maybe because it’s so clinical, so practical, so ‘clean’. Suicide often is an act of desperation, euthanasia is a planned moment to stop living. But I’m só grateful that I’m not the one in charge of life and death. Or the one who has to approve hów some one can or should die. I know Who holds my life, Who holds everyone’s life. And that gives me rest.

Ik ben dankbaar dat het bijna Kerst is. Vandaag (zondag) is de vierde Adventszondag. De dominee las vanmorgen uit Jesaja, waar staat: ‘Troost, troost mijn volk.’ Het woord dat daar in het Grieks gebruikt wordt voor ‘troost’, betekent ‘Heilige Geest’. Dus eigenlijk staat er: Heilige Geest, Heilige Geest mijn volk. Dat zegt heel veel over God’s karakter, vooral over dat van de Heilige Geest. Zoals ik in de laatste Welcome to the Weekend heb gedeeld, wil ik graag op de Heilige Geest lijken en rustig en stil doen wat nodig is om Jezus bekend te maken als de Zoon van God en de Redder van de mensheid. Ik heb gereageerd op het stuk van #shereadstruth dat erover ging, en dit heb ik geschreven: ‘Ik vind het mooi dat in de quote wordt gezegd dat de Heilige Geest ‘verlegen’ is – dat is wel hoe ik Hem heb leren kennen. Hij is teder en duwt ons bijna onmerkbaar, maar hoe meer we Hem eren, hoe meer Hij aanwezig is. Ik merk het in mensen die Zijn woorden spreken: aardig, zacht, begrijpend en inderdaad een beetje verlegen over de grote woorden die ze spreken, maar altijd wijzend naar onze Jezus. Ik denk dat dat is waarom we in de Bijbel worden gewaarschuwd de Heilige Geest niet bedroefd te maken of te schofferen, omdat Zijn aard verlegen, stil is en Hij afstand van ons kan nemen. God zij dank verlaat Hij ons nooit helemaal, en laat Hij ons zien als Wie we zouden moeten zijn terwijl Hij ons zachtjes duwt en troost.’ Ik ben dankbaar dat God’s Geest zo’n grote rol speelt in ons geloofsleven, of we dat nu doorhebben of niet. In deze tijd van voorbereiding op Kerst blijft Hij wijzen naar Degene om Wie het gaat: Jezus.

I’m grateful that it’s almost Christmas. Today (Sunday) is the fourth Advent Sunday. The Pastor read from Isaiah this morning, where God says: ‘Comfort, comfort my people.’ The word that’s used in Greek for ‘comfort’ means ‘Holy Spirit’. So actually it says: ‘Holy Spirit, Holy Spirit my people.’That says so much about Gods character, especially about the character of the Holy Spirit. As I said in the last Welcome to the Weekend, I would love to be like the Holy Spirit and quietly do what is nessecary to make Jesus known as the Son of God and the Saviour of mankind. I’ve commented on the piece about it on #shereadstruth, and this is what I wrote: ‘I love that the quote says that the Holy Spirit is ‘shy’- that’s how I’ve come to know Him. He is tender and pushes us almost unnoticeably, but the more we honor Him, the more He is present. I notice it in people who speak His words: kind, soft, understanding and indeed a little shy about the big words they speak, but always pointing towards our Jesus. I think that’s why we are warned in the Bible not to sadden or offend Him, because His nature is shy, quiet and He can distance Himself from us. Thank God He never leaves us, and He shows us Who we should be like while gently pushing and comforting us.’ I’m grateful God’s Spirit plays such a big part in our faith life, whether we see it or not. In this time of preparation for Christmas, He keeps pointing towards the One it’s all about: Jesus.

Ik ben erg dankbaar voor de preek van zondagavond van onze nieuwe predikant. Hij las voor hoe de engel Maria vertelde dat ze een kindje zou krijgen en dat Hij de redder van de wereld zou worden. In plaats van te twijfelen, gelooft Maria de engel, maar ze stelt hem wel een vraag: hoe kan dat dan? De dominee maakte het punt dat je, als je echt gelooft, je best vragen mag stellen. Maar wat hij vooral érg duidelijk maakte, is dat voor God níets onmogelijk is. NIETS. Wat Hij je belooft heeft, zál Hij waarmaken. God heeft me een grote belofte gedaan. En soms verlies ik de hoop. Denk ik dat God het maar blijft uitstellen omdat mijn geloof te klein is, of dat Hij niet meer aan mij denkt. Maar deze preek gaf me hoop. Niets is onmogelijk voor God. Niets.

I’m very grateful for the sermon by our new pastor this Sunday night. He read about us about the angel telling Mary that she would have a baby and that He would be the Saviour of the world. Instead of doubting, Mary believes the angel but she does ask him a question: how can that be? The pastor made the point that, when you really believe, you are allowed to ask questions. But his major point was that NOTHING is impossible for God. Nóthing! What He has promised you, He wíll give you. God made me a big promise. And sometimes I lose hope. I think God keeps postponing because my faith is too small, or that He doesn’t think about me anymore. But this sermon gave me hope. Nothing is impossible for God. NOTHING.

Waar ben jij dankbaar voor? / What are you grateful for?

Monday Thankfulness #11

15/12/2014

English text below:

Het lijkt altijd of er maar een paar uur zit tussen mijn Welcome to the Weekend en Monday Thankfulness stukjes. Maar toch is er weer een heel weekend voorbij gegaan en heb ik weer een hele week mijn dankbaarheid opgespaard. Lees en kijk maar mee!

It always seems like there are just a few hours between my Welcome to the Weekend and Monday Thankfulness pieces. But once again a whole weekend has gone by and I’ve saved up a whole week of gratitude. Read and watch with me!

Zoals ik in deze post al zei, ben ik maandag voor het eerst naar een nieuwe, christelijke psycholoog geweest. Het liep een beetje anders dan gedacht en uiteindelijk zat ik met de baas van de praktijk in een kamer. Ik heb jullie en mijn vriendinnen gevraagd te bidden en dat is zeker niet voor niets geweest: het was gewoon geweldig! Hij begreep me, biedt me een uitgebreide behandeling, geeft me de ruimte en bekijkt alles ook nog eens vanuit een christelijk oogpunt. Het was alsof ik weer even kon ademhalen, en ik zie dit echt als een wonder. Superbedankt als je mee hebt gebeden, het heeft al mijn verwachtingen overtroffen!

As I mentioned in this post, I went to a new christian psychologist for the first time on Monday. It went a little bit different than I thought and eventually I ended up talking with the boss of the practice. I’ve asked you and my girlfriends to pray and that has certainly not for nothing: it was just great! He understood me, offers me a significant treatment, gives me space and looks at everything from a christian perspective. It was like I could breathe again for a minute, and I really see this as a miracle. Thank you SO much if you prayed with us, it has exeeded all my expectations!

Vrijdag was mijn lieve lieve vriendin en nichtje R, die ik nu al 28 jaar ken, jarig. Ik had een hele doos met spulletjes verzameld waarvan ik wist dat ze ze leuk zou vinden, en die werden dan ook met gejuich begroet. Tegenwoordig werkt ze in Duitsland en woont ze daar nu een paar jaar, en ik mis haar erg. We deden altijd alles samen, en het was fijn om weer eens gewoon, zoals elk jaar, op haar verjaardag te zijn, mee te eten en samen naar de winterfair van de kerk te gaan (daarover later meer). R, dank voor wie je bent.

R is de persoon links / R is the one on the left

Het kratje met spulletjes heb ik aan R gegeven. Samen met de kaart ervoor, het kastje met de laatjes en het luchtje erop. Weet je dat ook weer:-) / The little crate with stuff was my gift to R. Together with the card in front of it, the little cabinet with the drawers and the perfume on top of it. So now you know:-)

Friday my sweet sweet friend and cousin R, who I’ve now known for 28 years, celebrated her birthday. I collected a big crate filled with stuff I knew she would like, and it was greeted with joy:-) She works in Germany these days and has been living there for a few years, and I miss her so much. We always used to do anything together, and it was so nice to just, like every year, be together on her birthday, eat together and go to the Winter Fair of the church together (more on that later). R, thank you for who you are.

Ik ben dankbaar voor een lief kaartje en een mooi kadootje dat ik kreeg van mijn andere lieve, lieve vriendin J. Ze was zo blij voor me dat de afspraak maandag zo goed was gegaan, dat ze dit kaartje stuurde. En op R’s verjaardag gaf ze me ook nog eens dit superleuke tijdschrift. Ik bof maar met zulke vriendinnen!

I’m grateful for a sweet card and a lovely gift from my other sweet, sweet friend, J. She was so happy for me that the appoiuntment on Monday went well, that she sent me this card. And on R’s birthday, she gave me this superfun magazine. I’m so lucky to have such girlfriends!

Ik ben dankbaar dat we zondag Sinterklaas gaan vieren met het hele gezin + aanhang + baby + oma. Ik ben al tijden op jacht geweest naar de perfecte kadootjes, en ik ben zó benieuwd hoe iedereen ze vindt! Daarover zul je aan het einde van dit artikel meer kunnen lezen- het is nu zaterdag maar zondagavond maak ik het af. Het enige wat ik nu nog moet doen is een gedicht schrijven en alles inpakken. En dat wordt nog een grote klus want eh… ik heb het misschien ietwat overdreven op het kadootjesfront. Maar ach, waar je genoeg van hebt, daar mag je van uitdelen!

I’m grateful we’re going to celebrate Sinterklaas this Sunbday with the whole family + in-laws + baby + grandma. I’ve been on the hunt for the perfect presents for ages, and I’m só curious what everyone thinks of them! You’ll read more about that at the end of this article – now it’s Saturday but I finish writing this on Sunday. All I have to do now is write a poem and wrap everything up. And that will be a big job because uhm… I may have overdone it a little bit on the present departement. But still, what you have enough of, you can share!

Ik ben dankbaar voor het lieve kadootje (een kadootje naar mijn hart:-)) dat R meenam van de kerstmarkt in Hamburg, Duitsland. Precies iets voor mij, ik ben er zó blij mee. En kadootjes krijgen terwijl er iemand anders jarig is, is ook nooit verkeerd. Moet je kijken hoe mooi:

I’m grateful for the sweet present (a present after my own heart:-)) that R took home from the christmas market in Hamburg, Germany. It’s exactly something for me, I’m só happy with it! And getting presents while it’s some one elses birthday is never a wrong deal. Look how pretty!

Ik ben dankbaar voor de lol die mijn neefje me bezorgt. Zoals hier. Mijn broer en schoonzusje hebben een hond (de grote witte), wij hebben een hondje en dan is er nog Albert. Op de een of andere manier is hij er altijd bij als de hondensnoepjes uitgedeeld worden. En hij heeft er ook al eens een hapje van genomen:-) Hier de drie hondjes op een rijtje:-)

I’m grateful for the fun my little nephew gives me. Like here. My brother and sister in law have a dog (the big white one), we have a little dog and then there’s Albert. One way or another he’s always there when the dog candy is being shared. And he also took a bite once:-) Here are the three little doggies in a row:-)

Ik ben dankbaar dat ik vrijdag naar de Winter Fair van onze kerk ben gegaan. Mijn tante heeft het een paar jaar geleden opgestart (zij en mijn andere tante gaan naar allerlei markten en fairs met hun pipowagen vol brocante) voor een goed doel, en sindsdien is het al echt een traditie geworden om door allerlei kraampjes te snuffelen op het kerkplein. Ik vond het wel eng, want ik ken vrijwel iedereen en ben dan bang voor moeilijke vragen, maar het was gewoon leuk! Ook heb ik nog de aller-allerlaatste kadootjes kunnen vinden voor Sinterklaas.

I’m grateful I went to the Winter Fair of our church this Friday. My aunt started it a few years back (she and my other aunt go to markets and fair in an old gypsy home filled with cool old stuff) for a good cause and since then it has started to really bve a tradition to go trough all the stalls on the church scuare. I was scared, because I know practically everyone there and was afraid of hard questions, but it was just fun! I also bought the final – yes final – presents for Sinterklaas.

Ik ben dankbaar dat ik nu (zondagochtend) inmiddels klaar ben met het inpakken van de kadootjes:-) Ik ben twee uur bezig geweest, poepoe. En mooi inpakken kan ik ook al niet. Maar het gaat om de inhoud, toch?

I’m grateful that I’m now (Sunday morning) done with wrapping the presents. I’ve been at it for two hours, man oh man. And I can’t wrap presents neatly. But it’s about what’s inside, right?

Ik ben dankbaar voor het lied ‘Hallelujah’ van de christelijke band Cloverton. Het is een cover van het lied van Rufus Wainwright, wat ik altijd mooi heb gevonden qua melodie en ook wel qua sfeer, maar waar ik niet helemaal achterstond. Cloverton heeft er een kerstlied van gemaakt, en ik vind het gewoonweg prachtig. Echt even luisteren!

I’m grateful for the song ‘Hallelujah’ by the christian band Cloverton. It’s a cover of the song by Rufus Wainwright, which I’ve always liked by melody and also by feeling, but couldn’t totally stand behind. Cloverton has made a christmas song about it, and I just totally love it. Really take a listen!

En dan is het nu tijd voor een update over de Sinterklaasviering, waar ik heel dankbaar voor ben! Het was lekker druk (we waren met z’n tienen) en we hadden een gigantische stapel kadootjes. Op de eerste foto zie je de kado’s die ik voor iedereen had gekocht en een paar kadootjes die mijn broertje had gekocht. Op de tweede foto zie je de stapel met kado’s toen we er allemaal waren. Iedereen had voor iedereen iets gekocht, en we hadden ook lootjes getrokken dus iedereen kreeg ook een groter kado met een gedicht. Ik schaamde me al een beetje dat ik wel érg veel voor iedereen had gekocht dit jaar, maar ik kreeg zelf ook heel veel kado’s dus dan is het niet zo erg, toch? (mijn bankrekening piept van wel:-)) Gelukkig geven we elkaar geen kado’s met Kerst, dat scheelt!

And now it’s time for an update about the Sinterklaas celebration, for which I’m very grateful. It was quite chaotic (there were ten of us) and we had an ginormous pile of presents. In the first picture you see the presents I got everybody and a few presents my little brother bought. In the second picture you see the stack of presents when we were all there. Everyone got everyone else something, and we had also drawn names of someone you had to buy a bigger gift and write a poem to (out of Sinterklaas’ name, of course). I was a little bit ashamed at hów much I had bought everyone this year, but I got a LOT of presents myself, so then it isn’t so bad, right? (my bank account squeels it is:-)) Luckily we don’t do gifts on Christmas, so there’s that!

Ik ben dankbaar voor alle kadootjes die ik heb gekregen. Teveel om op te noemen, dus ga ik even proberen ze op de foto te zetten:-) Ik ben wel vergeten een superleuk notitieboek in de foto te proppen, dus bij deze: die heb ik ook gehad!

I’m grateful for all the presents I got. Too much to name them all, so I’m going to try to squeeze them in a picture:-) I did forget to put a super cute notebook in the picture, just so you know: I got that too!

Ik ben dankbaar voor de ochtenddienst van zondag. Onze dominee is bezig aan een prekenserie over Nehemia, en het ging nu over een boek waarin heel het volk tekende dat ze vanaf dat moment God’s geboden zouden volgen en Hem alleen zouden dienen. De dominee maakte het heel concreet: als dat boek nu voorin de kerk lag, zou jij het dan tekenen? Of is het je te bindend? Het zette me wel aan het denken. Ik zou dat boek graag tekenen, maar ik weet ook dat ik God’s geboden bij lange na niet kan naleven. Gelukkig vertelde de dominee nog iets anders: als je het (in dit geval hypothetische) boek openslaat, zie je in bloed de naam van Jezus Christus geschreven. Dan kun je met een gerust hart zelf ook tekenen. Want als je toch tegen God’s geboden ingaat, is Jezus’ bloed daar om je schoon te wassen, borg te staan voor jou. Een prachtige dienst!

I’m grateful for the morning service on Sunday. Our pastor is working on a series about Nehemiah, and right now He preached about a book that all the people signed by which they promised to follow Gods commands and honour only Him. The pastor made it very tangible: when that book would be laying in church, would you sign it? Or would it be too big a commitment for you? It made me think… I would love to sign that book, but I also know that I wouldn’t be able to live by Gods commands at all. Luckily the pastor said something else: If you would open the (in this case hypothetical) book, you see the name of Jesus Christ, written in blood. Then you can sign yourself too with your mind at ease. Because when you do fail Gods commands, Jesus’ blood is there to wash you clean, to make bail for you. A beautiful service!

Waar ben jij dankbaar voor? / What are you grateful for?

What I Wish I Had Known…

04/12/2014

English text below:

Ik wilde wel dat ik geweten had, dat…

…Ik op de basisschool niet lelijk was omdat ik werd geplaagd met mijn rode krullen. Ik waardeer ze nu, en had dat toen ook best mogen doen. Kinderen kunnen heel wreed zijn, en pikken je eruit om de vreemdste redenen. Nu hoor ik vaak hoe jaloers mensen zijn op mijn woeste krullen en rode kleur, en ik wou dat ik dat toen al geweten had.
…Ik op de middelbare school net zo gek, uitbundig, creatief en expressief mocht zijn als ik wilde. Ik had een voorliefde voor lange rokken, dreadlocks en hippiekleding. Maar die voorliefde heb ik nooit geuit. Ik wilde dat ik had geweten dat er niets speciaals is aan meezwemmen met de stroom, en dat het juist goed is om jezelf te zijn.
…De meiden die me uitlachten, buitensloten en als ‘onwaardig’ beschouwden dat ook alleen maar deden omdat ze er zelf bij wilden horen. Ik heb nooit gehoopt bij hen te horen, vanwege hun gedrag. Maar ik wou dat ik geweten had dat het een fase was, dat (bijna) iedereen over zulke dingen heengroeit. Ik wilde dat ik wist dat ik niet bang hoefde te zijn voor wat ze over me dachten. En ik wilde dat ik geweten had dat ik het me niet zo aan had moeten trekken, omdat ik er nu soms nog steeds last van heb.
…Ik wel degelijk geliefd was door mijn vriendinnen. Ze zeiden het tegen me, maar ik kón het maar niet geloven. Van mij houden? Onmogelijk! Zagen ze dan niet hoe raar ik eruit zag, hoe anders ik me voelde, hoeveel leuker en liever en mooier en interessanter zij waren? Ik wou dat ik had geweten dat ze het écht meenden, en me geliefd had gevoeld.
…Ik het best naar mijn zin mocht hebben toen ik op mijn zeventiende op kamers ging wonen. Ik had constant het idee dat ik thuis moest zijn om mee te helpen in moeilijke situaties, dat ik geen plezier mocht hebben zonder mijn familie, dat het niet oké was om het leuk te vinden zonder hen. Het laatste half jaar dat ik op kamers woonde met mijn lieve vriendin ging het iets beter, maar toch wilde ik dat ik geweten had dat dit mijn kans was om mijn eigen leven te gaan leiden en me niet meer zo verantwoordelijk te voelen voor thuis.
…Ik in het derde jaar van de middelbare school niet had hoeven kiezen tussen twee vriendinnen die ruzie hadden. Uiteindelijk heb ik dat toch, min of meer, gedaan, en daar heb ik nog steeds spijt van. Ik heb nog steeds af en toe contact met de ‘afgewezen’ vriendin en hou nog steeds heel veel van haar. Maar het is allemaal niet gelopen zoals het had moeten gaan, en ik weet dat zij daar veel verdriet van heeft gehad. Ik wilde dat ik toen wist wat voor gevolgen het had en dat ik best ‘onpartijdig’ had kunnen blijven. Dus E, het spijt me ontzettend – je bent zo’n lieverd en het spijt me als ik je heb gekwetst.
…Ik absoluut niet dik was op mijn vijftiende, mijn negentiende, mijn tweeëntwintigste. Ik heb al die jaren gedacht van wel, alleen maar omdat al mijn vriendinnen een stuk korter waren dan ik en dus ook smaller. Maar, terwijl ik meestal maat 38 droeg, dacht ik toch dat ik te dik was omdat ik mezelf vergeleek met hen. Ik wou dat ik had geweten dat ik een prachtig figuur had. Nu ben ik écht te dik en wilde ik wel dat ik weer zo ‘dik’ was als op mijn negentiende.
…Ik niet al mijn kansen had verspeeld toen ik stopte met de Pabo. En daarna met Pedagogiek. Ik dacht dat ik alles verpest had, dat ik dom was en niets kon. Dat ik mijn ouders met extra problemen opzadelde doordat ik weer thuis kwam wonen en een tijd heel depressief was. Dat God mij vast niet meer wilde omdat ik mijn droom, waarvan ik dacht dat het ook de Zijne was, niet had waargemaakt. Ik weet nu dat leerkracht zijn gewoon niets voor mij is, En dat de studie Pedagogiek mislukt is door faalangst. Ik kon er niets aan doen. En mijn ouders hebben me niets dan liefde betoond, en beetje bij beetje mijn zelfvertrouwen weer opgebouwd. Ik wou dat ik toen had gezien hoezeer ik die helende periode nodig had.
…Ik het lef had gehad om na een week te stoppen met mijn fulltime baan die ik had na het stoppen met de Pabo. Ik huilde er elke dag, voelde me er ontzettend ellendig en nutteloos en het maakte het feit dat ik gestopt was en nu iets moest doen wat zó niet bij me paste nog veel erger. Ik wou dat iemand me, in plaats van te zeggen: volhouden, dan kun je trots op jezelf zijn’, had gezegd: ‘Er is geen schaamte in stoppen met iets waar je doodongelukkig van wordt.’ Ik wilde dat ik hulp had ingeroepen en had laten merken hóe erg ik het vindt. Want iedereen zegt altijd: van elke situatie leer je wel iets, groei je wel iets. Het enige wat ik van deze ervaring heb geleerd, is dat ik had moeten stoppen zodra de eerste tranen op de werkvloer over mijn wangen rolden.
…Ik best verliefd had mogen worden. Maar ik dacht dus dat ik lelijk was, niet interessant, niet de moeite waard. Ik had metershoge muren rond mijn hart opgetrokken, nog steeds trouwens. Het ging zelfs zo ver dat, als ik een leuke jongen zag, ik dacht: oh die zou zo goed bij die-en-die passen. Nóoit heb ik aan mezelf gedacht, me overgeven aan de aandacht van jongens. Ik vond, en vind nog steeds, dat verliefd worden en van iemand houden één van de dapperste dingen is die je kunt doen. Jezelf zó blootgeven. Maar ik wilde dat ik had geweten dat een verliefdheid niet meteen voor eeuwig is, dat ik voor iemand heus wel de moeite waard kon zijn en dat het me heel wat eenzaamheid en een gevoel van ‘er niet bij horen’ had kunnen besparen.
…Ik had geweten dat ik best een opleiding mocht kiezen die overeenkwam met mijn passies. Ik heb altijd al veel geschreven, vanaf het moment dat ik wist hoe. Maar ik had het idee dat ik iets supernuttigs moest doen, iets waarmee ik invloed had en anderen kon helpen. Nooit was het in me opgekomen dat ik die passie niet voor niets had gekregen. Dat ik daarmee óok nuttig kon zijn. Dat ik daarmee júist God kon dienen, zoals ik ook door deze blog probeer te doen. Ik ben blij dat ik dat nu wel weet, en een opleiding heb gedaan waarin ik me thuis voelde.
…Ik best op mannen kan vertrouwen. Vanwege de eerder beschreven ‘muur’, is er altijd een afstand geweest tussen mannen en mij. Omdat mijn vader psychisch en lichamelijk ziek was en is en mijn broer behoorlijke problemen had, heb ik altijd het idee gehad dat mannen wezens zijn die op een bepaalde manier zwak zijn, waarvoor je moet zorgen. Ik weet niet hoe ik dit moet schrijven zonder mijn vader en broer te kwetsen, want ze zijn zó belangrijk voor me en ik heb zoveel van hen geleerd. Maar toch hebben ze me het idee gegeven dat er altijd wel ‘iets’ is met mannen. Ik wou dat ik geweten had dat de meeste mannen lichamelijk en geestelijk sterk zijn. Ik zie het nu bij mijn broer, mijn zwager en bij de mannen van mijn vriendinnen: zij leiden het gezin, zorgen voor hén zonder moe te worden en zijn sterk. Ik weet nu dat mijn vader gewoon ziek is, een uitzondering is en, ondanks alles, de beste vader is die je je maar kunt wensen. Maar sommige dingen kan hij gewoon niet, maar dat geldt niet voor alle mannen. Ik mag best geloven dat de meeste mannen sterk zijn. En ik mag best hopen om zelf een keer een man tegen te komen die een beetje voor mij zorgt, en ik voor hem.
…Ik God in de kleinste, letterlijkste dingen kan vertrouwen. Eigenlijk heb ik dat altijd wel geweten, maar soms, op mijn duistere momenten, vraag ik me af of Hij me wel ziet, wel hoort, nog wel voor me zorgt. En dan zag ik opeens een regenboog toen we naar de begrafenis van mijn tante reden, kreeg ik een extraatje, zomaar uit het niets, toen ik in het rood stond en schoolboeken nodig had, hadden mijn vriendinnen mijn hele kamer vol ballonnen gelegd omdat ik met de hakken over de sloot mijn jaar gehaald had, kreeg ik tegen al mijn verwachtingen in een uitkering zodat ik in mijn levensonderhoud kan voorzien… God zorgt in alle kleine dingetjes voor me- van een liedje op de juiste tijd tot een kaartje precies als ik het nodig heb. Ik wou dat ik daarvan altijd doordrongen was.
…Ik God best had mogen vertrouwen toen Hij me vertelde te gaan schrijven. Ik heb ooit een half kinderboek geschreven en was er erg onzeker over. Ik heb toen een redacteur van een grote christelijke uitgeverij gemaild en gevraagd of zij het enigszins goed vond. Haar antwoord was een volmondig: ‘JA!’ en ze wilde het zelfs meteen uitgeven. Ik heb niets meer van me laten horen, omdat ik zo onzeker was. En ik heb aardig wat schrijfwedstrijden, uitnodigingen om voor tijdschriften te schrijven en een stage bij een tijdschrift afgeslagen (nou ja, van die stage ben ik gewoon huilend weggelopen) omdat ik zo onzeker was over mijn schrijven. Nu hoop ik dat ik mensen kan bemoedigen met wat ik schrijf, schrijf ik nog steeds af en toe voor de HGJB en wil ik dat langzaamaan uit gaan breiden. Ik wilde dat ik had geloofd wat mensen altijd hebben gezegd: schrijven is je talent en je passie, doe er wat mee!
…Ik heel veel kan leren van een seizoen van wachten. God doet dit me niet aan, Hij geeft het aan me. Hij geeft me de tijd beter te worden, mezelf te ontdekken, uit te rusten van alles wat ‘fout’ is gegaan.
…Ik niet raar of onoprecht ben, maar gewoon wat stofjes mis in mijn hersenen. Dat het oke is om medicijnen nodig te hebben om te functioneren- ik zie ze nu als kado van God. Dat het goed is om er over te schrijven, omdat ik er misschien anderen mee help. En dat, als ik maar één iemand heb geholpen met zijn of haar problemen, al mijn problemen de moeite waard zijn geweest.

Zo, ik heb er weer een hele roman van gemaakt:-) En zulke punten heb ik nog veel meer. Veel dingen waar ik spijt van heb, die ik verkeerd heb begrepen, die anders hadden gemoeten…. Maar ik denk dat dit toch wel de belangrijkste zijn. Denk nou niet dat ik constant vol ben van spijt vanwege deze dingen. Iedereen heeft z’n moeilijke perioden, en iedereen heeft last van dingen die hij betreurt. Ik ben dankbaar dat ik de dingen helderder zie dan toen ik ze doorleefde, en ben eeuwig dankbaar naar God toe dat Hij de schaamte, teleurstellingen en fouten heeft overgenomen en ze aan het kruis heeft gespijkerd.

… I was in Elementary School. I wasn’t ugly because I was teased with my red curls. Now I can appreciate them, and should have then. Kids can be really cruel, and pick you from a crowd for the strangest reasons. Now I often hear how jealous people are of my mad curls and their red colour, and I wish I had known that then.
…I was in high school. I wish I’d known I could be as crazy, loud, creative and expressive as I wanted to be. I had a love for long skirts, dreads and hippy clothes. But I never expressed that love. I wish I had known there’s nothing special about swimming with the current, and that it’s a good thing to be yourself.
… I was in high school. The girls that laughed at me, shut me out and percieved me as ‘unworthy’, only did that to belong themselves. I never hoped to belong with them, because of their behaviour. But I wish I had known that it was just a phase, that (almost) everyone grows out of these things. I wish I knew I didn’t have to be afraid of what they said about me. And I wish I had known not to take it to heart, because sometimes it still bothers me.
…I was younger. I wás really loved by my friends. They told me, but I just cóuldn’t believe it. Love me? Impossible! Didn’t they see how weird I looked, how different I felt, how much more fun and sweeter and prettier and interesting they were? I wish I had known they réally meant it, and that I had felt loved.
I went to live on my own (in the Netherlands we don’t have dorms, we just search for student housing or an appartment) at seventeen. I wish I’d known it was okay to have fun. I constantly had the feeling that I should be at home to help in difficult situations, that I shouldn’t have fun without my family, that it wasn’t okay to have a good time without them. The last year of living on myself I lived with my dear friend it went a little better, but still I wish I had known that this was my chance to live my own life and to not feel as responsible for the things happening at home.
…In the third year of high school I shouldn’t have to choose between two friends who were having a fight. Eventually I still, more or less, did choose, and I still regret it. I still keep a little contact with the ‘rejected’ friend, and still love her a lot. But it all didn’t turn out the way it was supposed to go, and I know it has hurt her. I wish I knew then what kind of consequences it had and that I should have stayed unpartial. So E, I’m really sorry – you’re such a sweetheart and I’m sorry if I hurt your feelings.
…At fifteen, nineteen and twentytwo. I wasn’t fat at all. For all those years I thought I was, just because all my friends were quite a bit shorter and also, of course, quite a bit smaller. But, while almost always wearing a size four, I still thought I was too big because I compared myself to them. Now I’m réally overweight and just wish I could be as ‘fat’ as I was at nineteen!
…I quit college I took for becoming a teacher. I thought I’d thrown away all of my chances. And after that with Pedagogical sciences. I thought I had ruined it all, that I was stupid and couldn’t do anything. That I created extra problems for my parents by moving back home and being very depressed for a long while. That God probably didn’t want me anymore because I couldn’t make good on my dream, which I thought was His too. I now know that teaching just isn’t my thing. And that the pedagogic sciences didn’t work out because of anxiety of failure. I couldn’t help it. And my parents have shown me nothing but love, and little by little they have built up my confidence again. I wish I had been able to see then how much I needed that healing time.
…After quitting teacher’s school. I wish I had the guts to stop after a week with the fulltime job I hadt. I cried there every day, felt absolutely miserable and useless and it made the fact that I had to stop and now do something só not me much worse. I wish that someone, instead of saying: ‘Keep going, then you can be proud of yourself’, had said: ‘There is no shame in quitting something that makes you absolutely miserable.’I wish I had called out for help and let people know hów bad it was. Because everyone always says: ‘You learn from every situation, you grow from it’. The only thing I learned from this situation is that I should have stopped when the first tears streamed down my face on the workfloor.
…I was younger, that it was okay to fall in love. But as you’ve read, I thought I was ugly, not interesting, not worth the trouble. I had build enormous walls around my heart, and I still have them. It even went so far that, when I saw a cute boy, I thought: oh, he would be great with so-and-so. Néver have I thought about myself that way, given in to the attention of guys. I thought, and still think, that falling in love and loving someone is one of the bravest things you can do. To be só emotionally naked. But I wish I had known that a crush doesn’t mean it’s eternal, that I could be worthy for someone, and that it could have saved me a lot of loneliness and the feeling of ‘not belonging’.
…At seventeen, that it was okay to pick an education that was based on my passions. I’ve always been writing a lot, from the moment I knew how. But I had this idea I had to do something super useful, something that gave me influence to help others. It never occurder to me that I didn’t have this passion for nothing. That I could make myself useful using that passion. That using it could be the bést way to serve God, like I try to do trough this blog. I’m glad I know that now, and did a Bachelor at University where I felt at home.
…I was young, and still. I cán rely on men. Because of the ‘wall’ I described earlier, there has always been a distance between men and me. Because my father is psychologically and physically ill and my brother had kind of big problems in the past, I always had the idea that men are kind of weak, people to take care of. I don’t know how to write this without hurting the feelings of my father and brother, because they are só important to me and they have taught me so much. But still they gave me the idea that there is always ‘something’ with men. I wish I had known and experienced that most men are physically and mentally strong. I see it with my (now totally different) brother, my brother in law and the husbands of my friends: they lead the family, take care of thém without getting tired and are strong. I now know that my father is ill, an exeption and, despite of everything, the best dad you could ever wish for. But some things he just can’t do, but that doesn’t go for all men. I can give myself the permission to believe that most men are strong. And I give myself the permission to hope to one day meet a man who can take care of me, and I of him.
…I was younger, and still. That I can trust God in the smallest, most literal things. Actually I have always known that, but sometimes, in my darkest moments, I wonder if He even sees me, hears me, takes care of me. And then all of the sudden I saw a rainbow while driving to the funeral of my aunt, I got some extra money, out of the blue, when my bank account was in the red numbers and needed books for school, my friends filled my entire bedroom with balloons because I (barely) went to the second grade in high school, I got money to live on from the government in spite of all my expectations… God takes care of me in all the little things – from a song at just the right time to a card exactly when I need it. I wish I was always filled with that knowledge.
…I started getting serious about writing. I should have trusted God when He told me to go write. I once wrote half a children’s book and was really insecure about it. I then emailed an editor of a big christian publishing company and asked her if she liked it maybe a little. Her answer was an enthousiastic YES! and she even wanted to publish it right away. I never wrote her back, because I was so insecure. And I have passed by quite some oppertunities for writing contests, pieces in magazines and an internship with a magazine (well, I just ran away crying from that internship) because I was so insecure about my abilities. Now I hope I can encourage people with what I write, I still write for a christian magazine every once in a while and I want to slowly grow that. I wish I had believed what people always used to say: writing is your talent and your passion, do something with it!
…lately. I can learn so much from this season of waiting. God doesn’t do this to me, He gives it to me. He gives me the time to get better, to discover who I am, to rest from all things that went wrong.
…all these last few years. That I’m not weird or insincere, but just lack a few chemical things in my brain. That it is okay to need medicines to function – I now see them as a present from God. That it’s good to write about it, because maybe I can help others with the same problem. And that, when I’ve only helped óne other person, my problems have been worthwhile.

I wrote quite the novel:-) And I have lots more of these points. A lot of things I regret, that I misunderstood, that should have been different… But I think those are the most important. Now, don’t think I am constantly filled with regret because of these things. Everybody has their hard times, and everyone has their regrets. I am thankful I see things more clearly now than I did when I was living them, and am eternally grateful to God that He took the shame, dissapointments and mistakes and nailed them to the cross.

Monday Thankfulness #9

01/12/2014

English text below:

Maandag! Voor mij een gewone dag, voor velen van jullie het begin van een drukke week. Ik ben gisteren teruggekomen van twee daagjes en een nachtje weg met mijn beste vriendinnen, en dat was voor mij héél druk. Maar het was fijn, en gezellig, en… Nou, je leest het wel als ik aan het schrijven sla over waar ik dankbaar voor ben:

Monday! To me it’s a normal day, for many of you it’s the start of a busy week. I came back yesterday from two days and a night away with my best friends, and that was véry busy for me. But it was nice, and fun, and… Well, you’ll read it when I start writing down the things I’m thankful for:

Ik ben vandaag (nou ja, ik schrijf dit op zondag maar ik bedoel maandag) érg dankbaar voor mijn grote broer. Hij is jarig en hij verdient echt een feestje. In de laatste tien jaar is hij van een teruggetrokken, stille jongen veranderd in een sociale man en vader. Als ik zie hoe hij voor zijn gezin zorgt en daarbij al zijn eigen vrije tijd inzet, ben ik echt trots op hem. En dan maakt hij óok nog tijd om hier veel langs te komen en mee te helpen… Gefeliciteerd, grote broer!

Mijn broer en ik toen we nog klein waren / My brother and me when we were little

I am véry grateful today (well, I write this on Sunday but I mean Monday) for my big brother. It’s his birthday and he really deserves a party. In the last ten years I’ve seen him change from a quiet, withdrawn boy to a social husband and father. When I see how he takes care of his family and gives up all of his free time, I’m really very proud of him. And then he also makes the time to come by us often and help along… Congrats, big brother!

Ik ben dankbaar voor de lieve kaartjes die ik kreeg van mijn beste vriendinnen. Éen met bemoedigende teksten (de linkse op het plaatje) en éen met gewoon een ik-denk-aan-je-tekst, waar ik heel blij van werd. Ik zag namelijk erg op tegen het weekend, en dat wist zij. Daarom liet ze me weten dat ik waardevol ben voor haar. Ik ben dankbaar voor zulke vriendinnen!

I’m grateful for the sweet cards I got from my best friends. One with encouraging (left on the picture) and one with just an I’m-thinking-about-you-text, which made me very happy. I was dreading the weekend, and she knew. That’s why she let me know I’m of value to her. I’m grateful for such amazing friends!

Ik ben dankbaar dat mijn nichtje een mooie taart in elkaar heeft geknutseld voor de dertigste verjaardag van één van mijn beste vriendinnen. Het was een grote hit- iedereen vond ‘m mooi en hij was nog lekker ook.

I’m grateful my cousin made a beautiful cake for the thirtieth birthday of one of my best friends. It was a big hit: everyone loved it and it tasted very very good!

Ik ben natuurlijk vooral dankbaar voor de jarige Jet, Annemarie. Als een vriendin is ze ontzettend trouw en loyaal. Ik ken haar al een jaar of 14 en al die tijd is ze ontzettend lief voor me geweest. We delen heel veel en ik weet dat ik altijd bij haar terecht kan. Ze is getalenteerd: ze is sportief, sociaal, enorm goed in en gepassioneerd voor haar werk als verpleegkundige, ze is een enorme doorzetter want ze is na een ongeluk zes jaar gelden nog steeds hard aan het werk er weer bovenop te komen en aan het knokken om haar baan te behouden. En het mooiste is dat ze mijn zus is in God. Ik weet nog dat ik ooit een halve nacht heb liggen huilen van bewondering en dankbaarheid toen ze had verteld dat dat ongeluk een gave van God is geweest – het heeft haar dichter bij Hem gebracht, haar stilgezet bij de belangrijke dingen en haar haar echte vrienden leren kennen. Ik vond dat zó dapper, en dat is wat haar typeert: dapperheid.

Hier is ze een foto aan het maken van haar taart, anoniem:-) / here she is making a picture of her cake, anonymously:-)

I’m of course especially very grateful for the birthday girl, Annemarie. As a friend she’s super loyal and faithful. I’ve known her for about fourteen years and all these years she has been very sweet to me. We share a lot and I know I can always count on her. She is talented: she’s an athlete, social, very good at and passionate for her job as a nurse, she is so good at pushing trough because after an accident six years ago she is still working hard at her recovery and fighting to keep her job. And the best thing is that she is my sister in God. I remember that once, quite some time ago, I was up crying half a night out of admiration and gratitude when she told me that that accident had been a gift from God – it has brought her closer to God, stopped her at the important things in life and let her know her true friends. I found that só brave, and that’s her in one word: brave!

Ik ben dankbaar voor een lief kadootje wat ik van een andere vriendin kreeg. Precies wat ik leuk vind: postpapier! Dankjewel, J!

I’m grateful for a sweet present I got from another friend. Exactly what I like: a snailmail package. Thank you, J!

Ik ben dankbaar voor de band Rend Collective, die ik heb leren kennen door mijn zusje Jannemieke. Ik heb meteen via iTunes een aantal cd’s gekocht, en ik hou echt van hun muziek. Hieronder een bekend lied in een echte ‘Rend Collective’ uitvoering:

You Are My Vision by Rend Collective on Grooveshark

I’m grateful for the band Rend Collective, which I got to know trough my little sister, Jannemieke. I’ve immediately purchased some albums trough iTunes, and I really love their music. Above is a well known song in a real ‘Rend Collective’ way.

Ik ben dankbaar voor de preken in mijn kerk afgelopen zondag. In de ochtenddienst werden er vijf baby’s en kleine kinderen gedoopt. Ik vind het altijd zo prachtig dat God kleine kinderen, die nog van niets weten, wil opnemen in Zijn liefde. Net zoals Joodse kinderen werden en worden besneden en daarmee deel worden van God’s volk, worden de kleine kinderen uit onder andere mijn gemeente deel van zijn volk door de doop. ’s Avonds hadden we een themadienst, waarin de Tussenclub en de basiscathechese (de jeugd van elf tot een jaar of vijftien) meedeed met onder andere het lezen van de geloofsbelijdenis en het lezen uit de Bijbel. Het ging over de duivel. Nu ben ik er niet zo’n voorstander van om veel aandacht aan de duivel te besteden (ik heb teveel met hem te maken (gehad) om hem die eer te willen geven) maar het was goed dat iedereen er weer eens goed aan werd herinnerd dat hij écht is, wat zijn tactieken zijn en, bovenal, dat hij nu al verslagen is door onze grote God. Ik zal binnenkort een keer een artikel schrijven over mijn ervaringen met de duivel, als dat iemand interesseert?

I’m grateful for the services in my church last Sunday. In the morning service five babies and little children were baptised. I always find it so majestic that God wants to take on little children, who don’t even have knowledge of Him, in His love. Just like Jewish children were and are being circumcised and thereby become a part of the people of God, the little children from my church, amongst others, become part of God’s people trough baptism. At night we had a theme service, in which the Tussenclub (in-between-club) and the Basiscathechese (the youth from eleven to about fifteen years old) participated by reading the creed and scripture. It was about the devil. I’m not such a fan of giving attention to the devil (I’ve had and still have too much to do with him to want to give him that honour) but it was good that everyone was well reminded once again that he ís real, what his tactics are and, above all, that he is already beaten by our great God. I will write an article about my dealings with the devil, if someone is interested?

Ik ben dankbaar dat het Advent is. Waarom kun je lezen onder het plaatje dat ik op Instagram plaatste:

I’m grateful that it’s Advent. Why that is you can read underneath the picture above I posted on Instagram.

Ik ben dankbaar voor het berichtje dat Annemarie postte op Facebook na ons uitje. Ze zegt, en ze zei het ook al tijdens ons etentje, dat dit uitje niet op een betere tijd had kunnen komen. Een kadootje van God, zou ik zeggen!

I’m grateful for this message Annemarie posted on Facebook after our trip. She says, and already said it when we went out for dinner, that this trip couldn’t have come at a better time. A special present from God, in my opinion! She writes: I have such super sweet friends. Had a super surprise weekend because of my 30th birthday! Enjoyed the entire weekend, and because of it forgot about all the work-misery for a while! It couldn’t have been planned better.

Ik ben dankbaar dat ik, ondanks alle angst, heb genoten van het weekend. Ik was héél zenuwachtig, maar toch voel ik me redelijk op mijn gemak bij de mensen van wie ik hou en die ik al zo lang ken. Soms vond ik het moeilijk als er veel werd gepraat over werk, over kinderen, over dingen die ik mis… Maar toch viel het mee en heb ik me -warempel:-)- vermaakt. Ik dank God en een aantal bidders dat alles zo goed is gegaan en dat ik het tóch maar heb gedaan. Een hele stap!

I’m grateful that I, in spite of all my fears, enjoyed the weekend. I was véry nervous, but still I feel reasonably at ease with the people I love and have known for so long. Sometimes I had a hard time when there was a lot of talk about work, about children, about things I miss… But still it wasn’t at all as bad as I had thought and – who would have thought it:-)- I enjoyed myself. I thank God and some praying people that everything went so well and that it díd do it. It was a big step!

Ik ben dankbaar voor de conversaties die we als vriendinnen hebben. Voor de voorbereiding van ons uitje hebben we maar liefst 63 (!) mails uitgewisseld! Daar moest ik wel om lachen. Hier het bewijs:

I’m grateful for the conversations we have as friends. While preparing for our trip we have mailed back and forth 63 (!) times! That made me laugh. Above is the evidence.

Waar ben jij dankbaar voor? / What are you grateful for?