English text below:

Ik wilde wel dat ik geweten had, dat…

• …Ik op de basisschool niet lelijk was omdat ik werd geplaagd met mijn rode krullen. Ik waardeer ze nu, en had dat toen ook best mogen doen. Kinderen kunnen heel wreed zijn, en pikken je eruit om de vreemdste redenen. Nu hoor ik vaak hoe jaloers mensen zijn op mijn woeste krullen en rode kleur, en ik wou dat ik dat toen al geweten had.
• …Ik op de middelbare school net zo gek, uitbundig, creatief en expressief mocht zijn als ik wilde. Ik had een voorliefde voor lange rokken, dreadlocks en hippiekleding. Maar die voorliefde heb ik nooit geuit. Ik wilde dat ik had geweten dat er niets speciaals is aan meezwemmen met de stroom, en dat het juist goed is om jezelf te zijn.
• …De meiden die me uitlachten, buitensloten en als ‘onwaardig’ beschouwden dat ook alleen maar deden omdat ze er zelf bij wilden horen. Ik heb nooit gehoopt bij hen te horen, vanwege hun gedrag. Maar ik wou dat ik geweten had dat het een fase was, dat (bijna) iedereen over zulke dingen heengroeit. Ik wilde dat ik wist dat ik niet bang hoefde te zijn voor wat ze over me dachten. En ik wilde dat ik geweten had dat ik het me niet zo aan had moeten trekken, omdat ik er nu soms nog steeds last van heb.
• …Ik wel degelijk geliefd was door mijn vriendinnen. Ze zeiden het tegen me, maar ik kón het maar niet geloven. Van mij houden? Onmogelijk! Zagen ze dan niet hoe raar ik eruit zag, hoe anders ik me voelde, hoeveel leuker en liever en mooier en interessanter zij waren? Ik wou dat ik had geweten dat ze het écht meenden, en me geliefd had gevoeld.
• …Ik het best naar mijn zin mocht hebben toen ik op mijn zeventiende op kamers ging wonen. Ik had constant het idee dat ik thuis moest zijn om mee te helpen in moeilijke situaties, dat ik geen plezier mocht hebben zonder mijn familie, dat het niet oké was om het leuk te vinden zonder hen. Het laatste half jaar dat ik op kamers woonde met mijn lieve vriendin ging het iets beter, maar toch wilde ik dat ik geweten had dat dit mijn kans was om mijn eigen leven te gaan leiden en me niet meer zo verantwoordelijk te voelen voor thuis.
• …Ik in het derde jaar van de middelbare school niet had hoeven kiezen tussen twee vriendinnen die ruzie hadden. Uiteindelijk heb ik dat toch, min of meer, gedaan, en daar heb ik nog steeds spijt van. Ik heb nog steeds af en toe contact met de ‘afgewezen’ vriendin en hou nog steeds heel veel van haar. Maar het is allemaal niet gelopen zoals het had moeten gaan, en ik weet dat zij daar veel verdriet van heeft gehad. Ik wilde dat ik toen wist wat voor gevolgen het had en dat ik best ‘onpartijdig’ had kunnen blijven. Dus E, het spijt me ontzettend – je bent zo’n lieverd en het spijt me als ik je heb gekwetst.
• …Ik absoluut niet dik was op mijn vijftiende, mijn negentiende, mijn tweeëntwintigste. Ik heb al die jaren gedacht van wel, alleen maar omdat al mijn vriendinnen een stuk korter waren dan ik en dus ook smaller. Maar, terwijl ik meestal maat 38 droeg, dacht ik toch dat ik te dik was omdat ik mezelf vergeleek met hen. Ik wou dat ik had geweten dat ik een prachtig figuur had. Nu ben ik écht te dik en wilde ik wel dat ik weer zo ‘dik’ was als op mijn negentiende.
• …Ik niet al mijn kansen had verspeeld toen ik stopte met de Pabo. En daarna met Pedagogiek. Ik dacht dat ik alles verpest had, dat ik dom was en niets kon. Dat ik mijn ouders met extra problemen opzadelde doordat ik weer thuis kwam wonen en een tijd heel depressief was. Dat God mij vast niet meer wilde omdat ik mijn droom, waarvan ik dacht dat het ook de Zijne was, niet had waargemaakt. Ik weet nu dat leerkracht zijn gewoon niets voor mij is, En dat de studie Pedagogiek mislukt is door faalangst. Ik kon er niets aan doen. En mijn ouders hebben me niets dan liefde betoond, en beetje bij beetje mijn zelfvertrouwen weer opgebouwd. Ik wou dat ik toen had gezien hoezeer ik die helende periode nodig had.
• …Ik het lef had gehad om na een week te stoppen met mijn fulltime baan die ik had na het stoppen met de Pabo. Ik huilde er elke dag, voelde me er ontzettend ellendig en nutteloos en het maakte het feit dat ik gestopt was en nu iets moest doen wat zó niet bij me paste nog veel erger. Ik wou dat iemand me, in plaats van te zeggen: volhouden, dan kun je trots op jezelf zijn’, had gezegd: ‘Er is geen schaamte in stoppen met iets waar je doodongelukkig van wordt.’ Ik wilde dat ik hulp had ingeroepen en had laten merken hóe erg ik het vindt. Want iedereen zegt altijd: van elke situatie leer je wel iets, groei je wel iets. Het enige wat ik van deze ervaring heb geleerd, is dat ik had moeten stoppen zodra de eerste tranen op de werkvloer over mijn wangen rolden.
• …Ik best verliefd had mogen worden. Maar ik dacht dus dat ik lelijk was, niet interessant, niet de moeite waard. Ik had metershoge muren rond mijn hart opgetrokken, nog steeds trouwens. Het ging zelfs zo ver dat, als ik een leuke jongen zag, ik dacht: oh die zou zo goed bij die-en-die passen. Nóoit heb ik aan mezelf gedacht, me overgeven aan de aandacht van jongens. Ik vond, en vind nog steeds, dat verliefd worden en van iemand houden één van de dapperste dingen is die je kunt doen. Jezelf zó blootgeven. Maar ik wilde dat ik had geweten dat een verliefdheid niet meteen voor eeuwig is, dat ik voor iemand heus wel de moeite waard kon zijn en dat het me heel wat eenzaamheid en een gevoel van ‘er niet bij horen’ had kunnen besparen.
• …Ik had geweten dat ik best een opleiding mocht kiezen die overeenkwam met mijn passies. Ik heb altijd al veel geschreven, vanaf het moment dat ik wist hoe. Maar ik had het idee dat ik iets supernuttigs moest doen, iets waarmee ik invloed had en anderen kon helpen. Nooit was het in me opgekomen dat ik die passie niet voor niets had gekregen. Dat ik daarmee óok nuttig kon zijn. Dat ik daarmee júist God kon dienen, zoals ik ook door deze blog probeer te doen. Ik ben blij dat ik dat nu wel weet, en een opleiding heb gedaan waarin ik me thuis voelde.
• …Ik best op mannen kan vertrouwen. Vanwege de eerder beschreven ‘muur’, is er altijd een afstand geweest tussen mannen en mij. Omdat mijn vader psychisch en lichamelijk ziek was en is en mijn broer behoorlijke problemen had, heb ik altijd het idee gehad dat mannen wezens zijn die op een bepaalde manier zwak zijn, waarvoor je moet zorgen. Ik weet niet hoe ik dit moet schrijven zonder mijn vader en broer te kwetsen, want ze zijn zó belangrijk voor me en ik heb zoveel van hen geleerd. Maar toch hebben ze me het idee gegeven dat er altijd wel ‘iets’ is met mannen. Ik wou dat ik geweten had dat de meeste mannen lichamelijk en geestelijk sterk zijn. Ik zie het nu bij mijn broer, mijn zwager en bij de mannen van mijn vriendinnen: zij leiden het gezin, zorgen voor hén zonder moe te worden en  zijn sterk. Ik weet nu dat mijn vader gewoon ziek is, een uitzondering is en, ondanks alles, de beste vader is die je je maar kunt wensen. Maar sommige dingen kan hij gewoon niet, maar dat geldt niet voor alle mannen. Ik mag best geloven dat de meeste mannen sterk zijn. En ik mag best hopen om zelf een keer een man tegen te komen die een beetje voor mij zorgt, en ik voor hem.
• …Ik God in de kleinste, letterlijkste dingen kan vertrouwen. Eigenlijk heb ik dat altijd wel geweten, maar soms, op mijn duistere momenten, vraag ik me af of Hij me wel ziet, wel hoort, nog wel voor me zorgt. En dan zag ik opeens een regenboog toen we naar de begrafenis van mijn tante reden, kreeg ik een extraatje, zomaar uit het niets, toen ik in het rood stond en schoolboeken nodig had, hadden mijn vriendinnen mijn hele kamer vol ballonnen gelegd omdat ik met de hakken over de sloot mijn jaar gehaald had, kreeg ik tegen al mijn verwachtingen in een uitkering zodat ik in mijn levensonderhoud kan voorzien… God zorgt in alle kleine dingetjes voor me- van een liedje op de juiste tijd tot een kaartje precies als ik het nodig heb. Ik wou dat ik daarvan altijd doordrongen was.
• …Ik God best had mogen vertrouwen toen Hij me vertelde te gaan schrijven. Ik heb ooit een half kinderboek geschreven en was er erg onzeker over. Ik heb toen een redacteur van een grote christelijke uitgeverij gemaild en gevraagd of zij het enigszins goed vond. Haar antwoord was een volmondig: ‘JA!’ en ze wilde het zelfs meteen uitgeven. Ik heb niets meer van me laten horen, omdat ik zo onzeker was. En ik heb aardig wat schrijfwedstrijden, uitnodigingen om voor tijdschriften te schrijven en een stage bij een tijdschrift afgeslagen (nou ja, van die stage ben ik gewoon huilend weggelopen) omdat ik zo onzeker was over mijn schrijven. Nu hoop ik dat ik mensen kan bemoedigen met wat ik schrijf, schrijf ik nog steeds af en toe voor de HGJB en wil ik dat langzaamaan uit gaan breiden. Ik wilde dat ik had geloofd wat mensen altijd hebben gezegd: schrijven is je talent en je passie, doe er wat mee!
• …Ik heel veel kan leren van een seizoen van wachten. God doet dit me niet aan, Hij geeft het aan me. Hij geeft me de tijd beter te worden, mezelf te ontdekken, uit te rusten van alles wat ‘fout’ is gegaan.
• …Ik niet raar of onoprecht ben, maar gewoon wat stofjes mis in mijn hersenen. Dat het oke is om medicijnen nodig te hebben om te functioneren- ik zie ze nu als kado van God. Dat het goed is om er over te schrijven, omdat ik er misschien anderen mee help. En dat, als ik maar één iemand heb geholpen met zijn of haar problemen, al mijn problemen de moeite waard zijn geweest.

Zo, ik heb er weer een hele roman van gemaakt:-) En zulke punten heb ik nog veel meer. Veel dingen waar ik spijt van heb, die ik verkeerd heb begrepen, die anders hadden gemoeten…. Maar ik denk dat dit toch wel de belangrijkste zijn. Denk nou niet dat ik constant vol ben van spijt vanwege deze dingen. Iedereen heeft z’n moeilijke perioden, en iedereen heeft last van dingen die hij betreurt. Ik ben dankbaar dat ik de dingen helderder zie dan toen ik ze doorleefde, en ben eeuwig dankbaar naar God toe dat Hij de schaamte, teleurstellingen en fouten heeft overgenomen en ze aan het kruis heeft gespijkerd.

• … I was in Elementary School. I wasn’t ugly because I was teased with my red curls. Now I can appreciate them, and should have then. Kids can be really cruel, and pick you from a crowd for the strangest reasons. Now I often hear how jealous people are of my mad curls and their red colour, and I wish I had known that then.
• …I was in high school. I wish I’d known I could be as crazy, loud, creative and expressive as I wanted to be. I had a love for long skirts, dreads and hippy clothes. But I never expressed that love. I wish I had known there’s nothing special about swimming with the current, and that it’s a good thing to be yourself.
• … I was in high school. The girls that laughed at me, shut me out and percieved me as ‘unworthy’, only did that to belong themselves. I never hoped to belong with them, because of their behaviour. But I wish I had known that it was just a phase, that (almost) everyone grows out of these things. I wish I knew I didn’t have to be afraid of what they said about me. And I wish I had known not to take it to heart, because sometimes it still bothers me. 
• …I was younger. I wás really loved by my friends. They told me, but I just cóuldn’t believe it. Love me? Impossible! Didn’t they see how weird I looked, how different I felt, how much more fun and sweeter and prettier and interesting they were? I wish I had known they réally meant it, and that I had felt loved.
• I went to live on my own (in the Netherlands we don’t have dorms, we just search for student housing or an appartment) at seventeen. I wish I’d known it was okay to have fun. I constantly had the feeling that I should be at home to help in difficult situations, that I shouldn’t have fun without my family, that it wasn’t okay to have a good time without them. The last year of living on myself I lived with my dear friend it went a little better, but still I wish I had known that this was my chance to live my own life and to not feel as responsible for the things happening at home. 
• …In the third year of high school I shouldn’t have to choose between two friends who were having a fight. Eventually I still, more or less, did choose, and I still regret it. I still keep a little contact with the ‘rejected’ friend, and still love her a lot. But it all didn’t turn out the way it was supposed to go, and I know it has hurt her. I wish I knew then what kind of consequences it had and that I should have stayed unpartial. So E, I’m really sorry – you’re such a sweetheart and I’m sorry if I hurt your feelings. 
• …At fifteen, nineteen and twentytwo. I wasn’t fat at all. For all those years I thought I was, just because all my friends were quite a bit shorter and also, of course, quite a bit smaller. But, while almost always wearing a size four, I still thought I was too big because I compared myself to them. Now I’m réally overweight and just wish I could be as ‘fat’ as I was at nineteen! 
• …I quit college I took for becoming a teacher. I thought I’d thrown away all of my chances. And after that with Pedagogical sciences. I thought I had ruined it all, that I was stupid and couldn’t do anything. That I created extra problems for my parents by moving back home and being very depressed for a long while. That God probably didn’t want me anymore because I couldn’t make good on my dream, which I thought was His too. I now know that teaching just isn’t my thing. And that the pedagogic sciences didn’t work out because of anxiety of failure. I couldn’t help it. And my parents have shown me nothing but love, and little by little they have built up my confidence again. I wish I had been able to see then how much I needed that healing time. 
• …After quitting teacher’s school. I wish I had the guts to stop after a week with the fulltime job I hadt. I cried there every day, felt absolutely miserable and useless and it made the fact that I had to stop and now do something só not me much worse. I wish that someone, instead of saying: ‘Keep going, then you can be proud of yourself’, had said: ‘There is no shame in quitting something that makes you absolutely miserable.’I wish I had called out for help and let people know hów bad it was. Because everyone always says: ‘You learn from every situation, you grow from it’. The only thing I learned from this situation is that I should have stopped when the first tears streamed down my face on the workfloor.  
• …I was younger, that it was okay to fall in love. But as you’ve read, I thought I was ugly, not interesting, not worth the trouble. I had build enormous walls around my heart, and I still have them. It even went so far that, when I saw a cute boy, I thought: oh, he would be great with so-and-so. Néver have I thought about myself that way, given in to the attention of guys. I thought, and still think, that falling in love and loving someone is one of the bravest things you can do. To be só emotionally naked. But I wish I had known that a crush doesn’t mean it’s eternal, that I could be worthy for someone, and that it could have saved me a lot of loneliness and the feeling of ‘not belonging’. 
• …At seventeen, that it was okay to pick an education that was based on my passions. I’ve always been writing a lot, from the moment I knew how. But I had this idea I had to do something super useful, something that gave me influence to help others. It never occurder to me that I didn’t have this passion for nothing. That I could make myself useful using that passion. That using it could be the bést way to serve God, like I try to do trough this blog. I’m glad I know that now, and did a Bachelor at University where I felt at home. 
• …I was young, and still. I cán rely on men. Because of the ‘wall’ I described earlier, there has always been a distance between men and me. Because my father is psychologically and physically ill and my brother had kind of big problems in the past, I always had the idea that men are kind of weak, people to take care of. I don’t know how to write this without hurting the feelings of my father and brother, because they are só important to me and they have taught me so much. But still they gave me the idea that there is always ‘something’ with men. I wish I had known and experienced that most men are physically and mentally strong. I see it with my (now totally different) brother, my brother in law and the husbands of my friends: they lead the family, take care of thém without getting tired and are strong. I now know that my father is ill, an exeption and, despite of everything, the best dad you could ever wish for. But some things he just can’t do, but that doesn’t go for all men. I can give myself the permission to believe that most men are strong. And I give myself the permission to hope to one day meet a man who can take care of me, and I of him. 
• …I was younger, and still. That I can trust God in the smallest, most literal things. Actually I have always known that, but sometimes, in my darkest moments, I wonder if He even sees me, hears me, takes care of me. And then all of the sudden I saw a rainbow while driving to the funeral of my aunt, I got some extra money, out of the blue, when my bank account was in the red numbers and needed books for school, my friends filled my entire bedroom with balloons because I (barely) went to the second grade in high school, I got money to live on from the government in spite of all my expectations… God takes care of me in all the little things – from a song at just the right time to a card exactly when I need it. I wish I was always filled with that knowledge.
• …I started getting serious about writing. I should have trusted God when He told me to go write. I once wrote half a children’s book and was really insecure about it. I then emailed an editor of a big christian publishing company and asked her if she liked it maybe a little. Her answer was an enthousiastic YES! and she even wanted to publish it right away. I never wrote her back, because I was so insecure. And I have passed by quite some oppertunities for writing contests, pieces in magazines and an internship with a magazine (well, I just ran away crying from that internship) because I was so insecure about my abilities. Now I hope I can encourage people with what I write, I still write for a christian magazine every once in a while and I want to slowly grow that. I wish I had believed what people always used to say: writing is your talent and your passion, do something with it! 
• …lately. I can learn so much from this season of waiting. God doesn’t do this to me, He gives it to me. He gives me the time to get better, to discover who I am, to rest from all things that went wrong.
• …all these last few years. That I’m not weird or insincere, but just lack a few chemical things in my brain. That it is okay to need medicines to function – I now see them as a present from God. That it’s good to write about it, because maybe I can help others with the same problem. And that, when I’ve only helped óne other person, my problems have been worthwhile.

I wrote quite the novel:-) And I have lots more of these points. A lot of things I regret, that I misunderstood, that should have been different… But I think those are the most important. Now, don’t think I am constantly filled with regret because of these things. Everybody has their hard times, and everyone has their regrets. I am thankful I see things more clearly now than I did when I was living them, and am eternally grateful to God that He took the shame, dissapointments and mistakes and nailed them to the cross.