When the world
seems to be
a big, scary place
Remember
you are wrapped up
in overwhelming Grace
No height
no debth
no distance you roam
Can ever seperate you
from the One who’s your Home
Home
Carried to the Table
Anderhalve week terug ben ik voor het eerst in jaren weer in een kerkdienst in mijn eigen kerk geweest.
De kerk waar ik ben opgegroeid. Waar ik alle gezichten kende en heerlijk tegen m’n moeder aangenesteld, met m’n duim in m’n mond, luisterde naar de verhalen en een uitleg vanaf de kansel. Waar allebei m’n opa’s, zoals toen bij de oudere generatie nog gebeurde, opstonden bij het gebed. Waar m’n ene opa altijd zijn zak vol met pepermunten had en me die stilletjes steeds in m’n hand stopte. De kerk waar ik elk hoekje van kende, van de kluis waar de zilveren bekers voor het Avondmaal werden bewaard tot het topje van de kerktoren, omdat mijn opa de koster was en het maar al te leuk vond als ik meeging om hem te helpen. De letters en nummers één voor één in de psalmborden schuiven, wiebelend op een ladder. De preekstoel opklimmen, op de trap met rood fluweel, om een glaasje water voor de dominee neer te zetten. Kijken tussen de spulletjes die mensen vergeten waren mee te nemen en die in het geluidshokje bewaard werden – de Bijbels waar met sierlijke letters in stond geschreven: voor die-en-die, ter gelegenheid van uw doop, en dan de datum. Huppelen door de lege kerk, terwijl mijn opa wat bromde over eerbiedigheid, terwijl ik wel zag dat hij ervan genoot. Samen via de ladders de toren opklimmen en het hele dorp bekijken. Onze oren dichthoudend als de klokken gingen luiden. Dagen bij mijn opa en oma, die naast de kerk woonden, waarop ik samen met mijn vader stiekem tussen de familie vandaan sloop en hij orgel ging spelen. Altijd speelde hij ook weer die ene psalm; ‘Dan ga ik op naar Gods altaren – naar God, míjn God, de bron van vreugd…’ Ik zong mee, en als ik lachte naar God liet Hij de zon door de grote ramen schijnen. De kerk was voor mij echt een plaats waar ik God zag, waar ik mocht spelen en zijn glimlach voelde, waar ik trots was dat mijn opa Hem zo mocht dienen en genoot van alles wat ik leerde. De kerk waar ik belijdenis van mijn geloof deed toen ik negentien was, een leeftijd waarop ik het erg moeilijk had. Het werd alleen maar moeilijker.
Langzaam maar zeker lukte het niet meer om me groot te houden. Om geen probleem te zijn voor mijn ouders – althans, zo voelde het. En alles wat ik mocht doen in de kerk en gemeente, dingen waar ik van genoot – mijn opa helpen, in het bestuur van de Jeugdvereniging mijn steentje bijdragen, meehelpen bij de oppas, achter de bar staan in de hangplek voor de jeugd in ons kerkelijk centrum op zaterdagavond, het leiden van een groep van de zondagsschool… Het ging niet meer. Alles werd teveel – al snel zelfs de kerkdiensten. Ik kreeg last van depressies, een angststoornis. Mijn vader was al een tijd daarvoor totaal overspannen thuisgekomen en kon vrijwel niets meer. Mijn moeder ving alles op, maar had en heeft wel medicijnen nodig om de dagen door te komen. Ik durfde niet te zeggen hoe ellendig ik me voelde, hoe verloren, hoe hard ik mijn best had gedaan om net te zijn als iedereen, te doen alsof het goed ging. Ik huilde dagenlang.
Al snel ben ik toen in therapie gegaan, en vlak daarna heb ik medicijnen gekregen tegen de depressies. Pas jaren later werd ik me ervan bewust dat mijn wereld was verkleind tot een hoekje op de bank door een generaliserende angststoornis. Pas toen ontdekte ik wat een HSP (hoogsensitief persoon) is en dat ik op vrijwel elke vragenlijst daarover 100% scoorde. Pas het laatste jaar merk ik heel goed wat teveel prikkels met me doen.
In de tijd dat het slecht ging, ben ik ook met mijn opleiding gestopt. Met mijn activiteiten in de gemeente. En op een gegeven moment ging ik alleen nog naar de Avondmaalsdiensten, samen met mijn ouders en vriendinnen. De andere diensten luisterde ik thuis, waar ik niet constant bang was tussen allerlei gezichten, me schaamde omdat ik zoveel aan was gekomen door de medicijnen, me schuldig voelde omdat ik niet meer kon genieten. De laatste keer dat ik in de kerk avondmaal vierde was zes jaar geleden. Maar het zweet brak me uit, ik was verschrikkelijk misselijk en had het benauwd; hyperventilatie. Ik ben de kerk uitgevlucht en naar het huis van oma (mijn opa was inmiddels overleden) gevlucht. Terwijl ik daar op de bank zat te huilen wist ik dat ik het nu niet meer zou kunnen.
Alle jaren dat ik thuis meeluisterde, heb ik zelf het avondmaal meegevierd. Soms met een hapje van een boterham en een slok limonade – het ging en gaat om het herdenken van wat Jezus voor mij, voor ons heeft gedaan. En iedere keer weer voelde ik me vreselijk alleen – gemeente-zijn is zo belangrijk, maar ik kon het niet. Niet op de manier waarop ik het wilde. Gelukkig heb ik nooit aan God getwijfeld en is Hij steeds heel dichtbij geweest. Ik ben niet gestopt met groeien in mijn geloof. God gaf me alle ruimte, alle troost en bemoediging, Hij was altijd dichterbij dan mijn huid. Hij heeft me geholpen een studie af te ronden, Hij heeft me de meest begrijpende en ondersteunende familie en vrienden gegeven, me rijk gezegend. Steeds in mijn hart gefluisterd dat ik teerbemind ben, dat Zijn plannen voor mij goed zijn en keer op keer heeft Zijn Geest me geleid.
Al die jaren – ruim zes, inmiddels, heb ik zo gehoopt weer in de gemeente mee Gods avondmaal te kunnen vieren. Weer in de kerk te zijn met de gewone diensten. En langzaam maar zeker bereidt God me voor. Hij stuurde mensen die me vroegen of ik bepaalde dingen wilde doen voor onze gemeente – op die manier voelde ik me weer gezien en ik was zo blij me in te kunnen zetten voor Gods werk. Met mijn therapeuten werk ik hard aan vooruitgang. Ik merk dat mijn wereld steeds weer een stapje groter wordt. Soms ren ik mezelf voorbij en neem ik een te grote stap – afgelopen weekend op Opwekking was zo druk en heftig dat ik uren bibberend op bed heb gelegen, keer op keer moest overgeven en zo moe ben dat ik bijna niet kan slapen. Levend leren dus. De laatste tijd ben ik met mijn psycholoog veel bezig geweest met teruggaan naar de kerk – echt weer in het gebouw tussen de gemeente zijn, en dan allereerst tijdens de avondmaalsdiensten.
Anderhalve week geleden werd het dochtertje van een goede vriendin gedoopt, en daar wilde ik zo graag bijzijn – haar twee jongens heb ik via de kerkradio gedoopt horen worden, en dat vond ik zo jammer! Ik wilde graag getuige zijn. De week ervoor ben ik op zaterdagochtend naar de kerk geweest. De huidige koster is ook familie, dus ik mocht de sleutel meenemen en even in de rust weer in het gebouw zijn. Ik hoopte dat het vredig en goed zou zijn. Het was beklemmend, benauwend en zwaar. Alle herinneringen die ooit zo goed waren, waren gekleurd door de depressies en de angst. Ik heb gehuild, ik was heel erg teleurgesteld. Ik had niet gedacht dat ik nu, nu mijn wereld groter wordt en ik zoveel meer kan en durf, me zo zou voelen in zo’n bekende plaats, een tweede thuis. Toch ben ik naar de doopdienst gegaan. Bang, misselijk en bibberend. Ik heb de doop gezien en ben toen snel naar huis gegaan. Het was het waard. Het is een begin. Maar het avondmaal… dat blijft een grote wens.
En God kent me zo goed – middenin de drukte en prikkel-woede van Opwekking werd er op zondagavond avondmaal gevierd. Buiten, op het gras, met duizenden mensen, waarvoor ik anoniem was, wat me helpt, heb ik meegedaan. Een stukje brood, een slokje wijn. Het raakte me diep. Zo dichtbij God zijn, met een enorme gemeente, vergaderd vanuit het hele land en daarbuiten. Gedragen naar Zijn tafel – Zijn offer herdacht. Wat was ik blij en dankbaar dat ik mee mocht en kon doen. Het voelde even of ik niet aan de zijlijn stond. De God Die ziet – Die weet waar ik naar verlang – Hij gaf het. Hij zei dat het goed was, dat ik de tijd van Hem krijg om te bouwen. Dat deze maaltijd me voorbereidt op een moeilijke weg, maar wel een weg die we samen gaan; hand in hand door de pijn, het verdriet en de rouw heen, om uiteindelijk in het licht uit te komen.
Het avondmaal in mijn eigen gemeente komt nog wel. Ik hoef niet te haasten. God heeft zoveel geduld en liefde, en Hij bevestigd me in mijn pogingen. Nooit hoef ik het alleen te doen. Ik heb ook in twaalf jaar van slapeloze nachten, dagen waarop het voelde of ik alleen ademde maar niet leefde, steeds maar wisselen van medicijnen, teleurstellingen, het missen van dingen en zoveel verdriet me nooit alleen gevoeld. Wel qua mensen, maar nooit wat God betreft. En steeds weer fluisterde Hij zachtjes in mijn ziel dat ik deze tijd van Hem krijg, dat ik uit mag rusten, stappen mag zetten en Hij me zal gaan gebruiken. Dat Hij weet waar ik naar verlang. Dat Hij voor eeuwig Dezelfde is en me niet loslaat. En altijd heb ik meer gehad dan ik ooit zou kunnen wensen. Dat heb ik zondag gevierd – deze God, met eindeloos begrip en geduld, Die mij heeft gered.
Vlucht
Ik denk in poëtische zinnen vandaag
Elke gedachte verdwijnt als gedicht
Misschien is het wel hoe ik vlucht wanneer
Ik iets moeilijks van mezelf vraag
Teerbemind Kind
Één ding weet ik zeker
nu ik hier zit, op de bank
terwijl de wind zachtjes met mijn haren speelt
omdat ik zojuist het schuifraam opendeed
en de wind al zolang ik me herinner
van mijn krullen graag een pluizenbol maakt.
Één ding weet ik zeker
nu ik de kamille in de vensterbank
en de seringen in de boom buiten ruik
een vinkje door de tuin zie scharrelen
een vinkje dat elke dag even
naar me kijkt, door het raam,
en waarnaar ik even terugkijk, elke dag
Één ding weet ik zeker
nu het warm is en dus
mijn voeten bloot
eindelijk, alsof ik het gemist heb
wiebelende tenen, warme grond
wanneer ik rondloop en zucht
omdat het me zo oplucht om
vaste grond te voelen en te lachen
om zwarte voetzolen
die de grond me altijd meegeeft
Één ding weet ik zeker
nu er een warme straal zonneschijn
op de vloer is gedwarreld
en de kat knijpogend haar rugje bolt
en in de warmte opgekruld gaat liggen
als ik de schaduw van perfect geplaatste snorharen zie
gesnor hoor bij de dichtgeknepen ogen
dan weet ik het zeker, en zucht ik het uit
Mijn Maker, Hij kent me en verleidt me steeds weer
met geuren en dieren en kleuren en pracht en praal
Één ding weet ik zeker
al die schoonheid is voor mij zo
machtig groot
en Hij weet dat, Hij weet dat
en vult mijn hart, zodat
daar niets anders leeft
dan Zijn schoonheid
Zijn geuren en bloemen en wind
en ik, ik weet het weer, zonder twijfel
ik ben Zijn
teerbeminde kind
Slow reading, slow healing
Ik lees in het tijdschrift ‘Flow’ een artikel over slow reading. Snellezen, daar heb ik vaak van gehoord, maar slow reading? Geïntrigeerd begin ik aan het artikel, tot een uitspraak van de Nieuw-Zeelandse Meg Williams venijnig en plotseling in m’n hart boort. Ze vertelt hoe zij, als literatuurwetenschapper, altijd boeken verslond. En dat ze aan een nieuw boek, een veelgeprezen literair werk van een landgenoot wil beginnen, maar enorm schrikt als ze merkt dat het haar niet lukt. Ze kan zich niet concentreren op de poëtische zinnen, de taalkundige hoogstandjes, de lijnen in het verhaal. Ze denkt erover na en concludeert: zelfs snelle sms’jes lees ik maar half. Mijn kast staat nog vol met ongelezen boeken. Ik ben te gewend geraakt aan snelle tekst, aan een paar zinnen genoeg hebben en de bron, het plezier van het lezen en er heerlijk de tijd voor nemen, is verdwenen.
Wat me nu zo raakte? Het feit dat ze altijd boeken verslond en er nu niets meer van kon maken. Dat haar concentratie wegviel, de liefde voor het lezen verdwenen. Het raakte me omdat ik het herken. Alleen is mijn liefde voor lezen niet verdwenen. Elke dag kijk ik naar mijn boekenkasten, vol boeken die ik dolgraag wil lezen. En ik weet dat het niet lukt. Dat ik een zin zes keer zal lezen en mezelf dan moet dwingen om verder te gaan, om dan toch weer aan die zin te beginnen. Ik kom niet verder. Mijn concentratie weigert, na twee bladzijden ben ik moe.
Zolang ik me kan herinneren heb ik van lezen gehouden. Ik genoot van de kinderbijbel, Nijntje, van de gedichtjes van Annie M.G. Schmidt, van Lotje… En toen ik zelf eenmaal kon lezen, werd die liefde alleen maar groter. Op school zat ik qua leesvaardigheid al snel op het hoogste niveau, en niet voor niets; ik verslond boeken. Er zijn, toen ik op de middelbare school en de universiteit zat, weken en maanden geweest dat ik twee boeken per dag las. Of één, als het een heel dik boek was. Ik stapte moeiteloos over van het ene naar het andere boek, zonder de mooie zinnen en betekenis en boodschap in elk boek te vergeten. Mijn hersenen werkten snel en werkten mee en ik haalde iedere week weer een stapel boeken bij de bibliotheek, naast de boeken die ik kocht omdat ik van tevoren al wist dat ik ze zou willen houden. Hoe anders is het nu.
Ik koop nog steeds de boeken waarvan ik weet dat ik ze zal willen houden. Beschamend veel boeken zijn alleen van buiten bekeken, met de stille gedachte- over een poosje. Over een poosje gaat het weer. Dan ben ik er weer. Dan past er weer iets bij in mijn hoofd en ga ik van je genieten. Onthoud ik je mooiste zinnen weer, en weet ik jaren later nog precies waarom ik van je hield. Ik kijk naar boeken die ik heb gelezen, heb pas met behulp van een site geprobeerd in kaart te brengen welke boeken ik heb gelezen door de jaren heen. Het treurige is dat al die mooie zinnen, soms zelfs het hele boek en betekenissen en verhaallijnen, verdwenen zijn. Bij het overgrote deel van de boeken. Alsof alle informatie gewist was omdat mijn brein alle ruimte nodig had voor zorgen, angsten en verdriet. En nu ik dit artikel las, drong het pas echt door. De boeken die je leest maken je niet tot wie je bent, maar ontzettend houden van lezen was wel een groot deel van wie ik was. De zinnen, de verhalen, de diepten en de letters, ze deelden mijn gedachten. Veel meningen zijn gevormd door het lezen van boeken over allerlei onderwerpen, verwachtingen en hoop en ideeën ontstonden na het lezen van een boek. Daar zijn stukjes van overgebleven, maar ik kan me niet meer herinneren welk boek wat heeft toegevoegd. Waarom een bepaald boek, beduimeld en wel, in mijn kast staat omdat ik het wel kapot kon lezen.
Het is pijnlijk, een groot stuk van je gebied, de ruimte en bezigheden die je voor lief nam, kwijt te raken. Zo vaak voel je de scherpe steken pas als je ziet hoe klein je gebied is geworden. Mijn gebied was bijna totaal geminimaliseerd tot een hoekje op de bank. Dat was de plaats waar mijn leven zich afspeelde. Of beter gezegd: waar ik het leven aan me voorbij zag trekken terwijl ik ademde. God zij dank zijn er dingen veranderd. Wordt mijn gebied, in kleine stapjes, steeds weer een beetje groter. Door me pijn te doen aan het gemis van iets wat zo natuurlijk en logisch was, heb ik me steeds vastberaden maar met knikkende knieën, omgedraaid naar het donker. Naar wat ooit licht en mooi was, maar nu duister. Met een diepe zucht Zijn hand vastgepakt en er doorheen gaan lopen. Rouwen om het verlies van die plaats, die hobby, die persoon, die groep, die passie. Maar toch doorlopen. Want soms hoef je niet steeds vooruit te lopen om naar de zonsopkomst toe te gaan, soms kun je dwars door het donker heen lopen en uiteindelijk ook de ochtend zien. De ochtend waarvan ik nooit had gedacht dat ik die nog zou zien. Een ochtend waarin weer mogelijkheden liggen voor die passie, het uitvoeren van die hobby, het contact met die persoon, het me veilig voelen op die plaats. Maar altijd hand in hand. Ik hoef niet alleen. En samen met Hem huil ik om het verlies van al die verhalen. Al die uren, dromend in een boek. De onmacht, een hoofd dat te vol is van overleven om te kunnen genieten van een simpel verhaal. We huilen, maar draaien ons om naar het duister, de confrontatie, de harde werkelijkheid. Ik zucht diep en pak Zijn hand. We gaan hier doorheen.
Starting anew
English text below:
De laatste keer dat ik een bericht postte op deze blog was vlak na mijn verjaardag, in maart. Ik kreeg toen last van een flinke depressie, en kon geen woorden meer vinden. In de tussentijd is er veel gebeurd, gepraat, geheeld en aan het veranderen. Één van de dingen die ik merk, nu ik meer en meer tot mezelf kom, is dat ik het zo mis om te schrijven. Ik moest een keer, als opdracht, een brief naar mezelf schrijven en daarin heb ik mezelf verteld dat ik gewoon, zomaar, recht uit mijn hart, moest blijven schrijven omdat het goed voor me is. Dat ik een soort zielepijn voel als ik te lang niet schrijf. Deze periode was veel te lang. Dus hier ben ik weer.
Ik ga proberen de komende tijd te vertellen over de weg die ik dit jaar, en eigenlijk heel mijn leven, heb afgelegd. Over wat er mis was en is, wat er allemaal is gebeurd, wat goed was, wat niet, wat moeilijk blijft, maar ook wat makkelijker wordt, wie ik word en wie ik was en hoe dankbaar ik God ben voor Zijn oneindige hulp.
Maar eerst begin ik met foto’s. Foto’s vertellen zo veel, en aangezien ik niet ben gestopt met foto’s maken, vertel ik eerst hun verhalen.
The last time I posted a post on this blog was right after my birthday, in March. I then had a big depression, and couldn’t find any words anymore. In the meanwhile, so much has happened, been talked about, healed and changed. One of the things I notice very deeply now that I’m coming to my own more and more is that I miss it so much to write. Once, as an assignment, I had to write a letter to myself and in it I told myself to keep writing, just ordinarily, straight from my heart, because it’s so good for me. That I feel a pain in my soul if I don’t write for too long. This time was too long. So here I am again.
I will try to write about the road I’ve taken this year, and my whole life, actually. About what was and is wrong, about all that happened, what was good, what wasn’t, what stays hard but also about what becomes easier, who I am becoming and who I was and how grateful I am to God for His endless help.
But firts I’m starting with pictures. They tell so much, and since I haven’t stopped taking pictures, I will tell their stories first.
Maanden geleden ben ik begonnen met een klein projectje. Ik had vorig jaar, tot het voorjaar van dit jaar, erg het gevoel dat ik er niet genoeg kon zijn voor mensen, en dat zij zoveel voor mij deden, maar ik niets terug kon doen. Ik ben toen erg veel kadootjes gaan kopen om maar te laten zien hoe belangrijk ik die personen vind en hoeveel ze voor me betekenen. Ik had zelf echt wel door dat het veel te ver ging, en ik durfde niet meer naar mijn bankrekening te kijken. En ook maakten verschillende lieve mensen me duidelijk dat ze toch wel van me hielden, of ik nu met dozen vol kado’s aan kwam zetten of niet. Toen kreeg ik een idee. Ik hou heel erg van schrijven, van post sturen en van kadootjes geven. Woorden en kadootjes zijn echt mijn liefdestalen. Dus bedacht ik het project #25weeksofgiftsandwords. Als je op mijn Instagram zoekt op die hashtag, zie je wat ik tot nu toe heb gemaakt en hoever ik ben. Ik ben, eigenlijk noodgedwongen, mijn woorden gaan zien als kado’s voor anderen. Samen met nog wat leukigheidjes en mooi versierde post wordt het dan echt een klein kado door de brievenbus. Ik hoop op die manier ook duidelijk te kunnen maken hoe belangrijk de mensen die ik misschien niet vaak zie, maar die wel rotsvast in mijn hart verankerd zijn, voor me zijn.
Months ago I started a little project. Last year, until the Spring of this year, I very much felt like I couldn’t be there enough for people, and that they did so much for me, but I couldn’t give back. I started buying a lot of gifts just to show how important these people are to me and how much they mean to me. I was fully aware that my spending was out of control, and I didn’t dare to look at my bank account. Also, some sweet people told me again and again that they loved me anyway, whether I gifted them boxes full of presents or not. Then I got an idea. I really love writing, sending mail and giving gifts. Words and gifts really are my love languages. So I thought up the project 25weeksofgiftsandwords. When you take a look on my instagram and search with that hashtag, you’ll see what I’ve made so far and how far I’ve come. I started to see, more or less because I had no choice, that my words can be gifts to others. Together with some little goodies and fun spruced up mail it becomes a little gift in the mailbox. I hope to be able to make clear how important the people I may not see a lot, but who are securely anchored to my heart, this way too.
Ik heb heel veel lol gehad, geknuffeld en uitstapjes gemaakt met lieve kleine Albert. Op deze foto was hij nog geen twee jaar. Hij speelde hier ‘stickermonster’;)
I’ve had a lot of fun, cuddles and outings with sweet little Albert. In this picture he wasn’t even two years old. He was playing ‘stickermonster’;)
Sorry voor het decolleté, maar ik heb de afgelopen tijd met veel van de mensen die belangrijk voor me zijn een Instax-foto genomen (een soort polaroid). Ik vind het fijn om van al die lieve mensen een foto samen te hebben en ben zuinig op de foto’s. Dit ben ik met mijn moeder.
I’m sorry for the cleavage, but lately I have been taking a lot of instax-pictures (a kind of polaroid) with a lot of the people who are important to me. I love having these pictures of me together with all those sweet people and I take good care of the shots. This is my mom and me.
De lente was prachtig dit jaar, dat zie ik nu goed terug op de foto’s. Op die momenten zelf kon ik het eigenlijk niet goed zien vanwege die depressie die overal een schaduw overheen legde, maar eigenlijk was het een en al pracht en praal.
Spring was beautiful this year, I can see that very well now in my pictures. At those moments I couldn’t really see it because of the depression that casted it’s shadow over everything, but actually it was all splendor and beauty.
Op 1 mei 2015 werden mijn langverwachte tweelingneefjes geboren. Wat een prachtige dag, en wat een schatten van baby’s! Adriaan Wout (hij is naar mij vernoemd, daar kan ik nog steeds erg ontroerd om raken) is 5 minuten ouder dan zijn broertje Matthias Jan (vernoemd naar mijn zusje!). Twee lieve, kleine wondertjes, en meteen al zo verschillend! Inmiddels zijn ze ruim acht maanden oud en kan ik me geen tijd meer voor hun geboorte indenken. Het valt niet mee voor mijn broer en schoonzusje, een kleine jongen van twee en een kleine tweeling, maar wat zijn het heerlijke kinderen. En zó verschillend! Matthias is serieus, kijkt de kat uit de boom, kan vreselijk fronsen, weet maar al te goed wat hij wil en vindt het heerlijk om tijden te knuffelen. Hij is een behoorlijke tijd ziek geweest en nu hij zich beter voelt is het heerlijk om hem hard te horen lachen en lekker te zien spelen. Adriaan is verre van serieus, lacht hard en naar iedereen, heeft een ontzettend grappig gezichtje en het maakt hem niet erg veel uit wat er allemaal gebeurt. Meneer serieus en meneer lolbroek, dus. En wat ben ik gezegend met hen, en met Albert, mijn drie grote liefdes.
On the first of May my long expected twin nephews were born. What a beautiful day, and such beautiful babies! Adriaan Wout (he’s named after me, I can still get teary eyed over that) is five minutes older than his little brother Matthias Jan (named after my sister!). Two sweet, little miracles, and immediately so very different! They’ve grown to be over eight months old and I can’t even imagine my life without them in it. It isn’t easy for my brother and sis-in-law to take care of a little two year old and the twins, but they are such amazing kids. And so very different from each other. Matthias is serious, waits to see what happens and takes his time, has the best frown, knows all too well what he wants and loves to cuddle for ages. He’s been sick for quite some time lately, and now that he’s feeling better, it’s amazing to hear him laugh out loud and having a blast playing with his toys. Adriaan is far from serious, laughs quickly and loud and to anyone and everyone, has a very funny face and it doesn’t really matter to him what happens, he’s just happy and content. So mister serious and mister funny pants. How blessed am I to have them, and Albert, my three great loves, in my life.
Mijn oma met haar tweede en derde achterkleinzoons / My grandma with her second and third great grandsons
De baby’s en ik, de eerste keer dat ze hier ‘op visite’ kwamen. Links Adriaan, rechts Matthias. / The babies and me, the first time they came to ‘visit’. Adriaan on the left, Matthias on the right.
Heerlijk knuffelen, dutjes doen en spelen met en zorgen voor mijn drie neefjes (en Frits, mijn hondje)./ Gloriously cuddling, napping and playing with and taking care of my three nephews (and Frits, my dog).
Mijn supertrotse moeder, oma van drie heerlijke jochies. / My super proud mom, grandma of three sweet boys.
En we hadden lol / and we had fun
Zie je hoe hard ze groot worden? Het is gek gewoon, ze groeien en leren zó ontzettend snel! / See how big they are getting? It’s plain weird, they grow and learn so incredibly fast!
Zusje en ik gingen naar #FlavouritesLive, een evenement waarbij (creatieve) webshops voor een paar dagen in een oude scheepshal in Amsterdam een echt winkeltje openen. Het was erg gezellig, en de fotobus was grappig en gaf ons een… bijzonder resultaat. / Little sis and I went to #FlavouritesLive, an event where (creative) webshops open a real store for a few days in an old ship wharf in Amsterdam. It was really fun, the photobus (a photoboot in an old Volkswagen van) was funny and gave us a… special result.
Ik ging met lieve vriendin J een dag naar de Heide bij Ede. Het was er prachtig en ik heb hard genoten van de mooie natuur en het zeer goede gezelschap. / I went to the heather near Ede for a day with sweet friend J. It was so beautiful here and I really enjoyed the gorgeous nature and the very good company.
Ik ben ook nog een nachtje weggeweest naar Zeeland met vriendin E. Helaas zijn we de tweede dag ’s avonds laat teruggereden naar huis omdat het met Adriaan niet goed ging, maar gelukkig viel het uiteindelijk mee. De anderhalve dag die we samen doorbrachten, was erg leuk en gezellig. En de kleine dorpjes in Zeeland waren erg fotogeniek! / I also went away for a night to Zeeland (Sealand, a province of the Netherlands) with friend E. Unfortunately we drove back home late at night the second day because something seemed seriously wrong with Adriaan, but fortunately, after some time in the hospital, he was okay. The day and a half we did spend together were lots of fun. And the tiny towns of Zeeland were very photogenic.
In de herfst zijn nichtje en vriendin R en ik een weekend naar de Belgische Ardennen geweest. Het was meer dan prachtig, ik geloof dat ik nog nooit zoveel moois heb gezien… / In the Fall cousin and friend R and I went to the Belgian Ardennes for a weekend. It was more than gorgeous, I don’t think I’ve ever seen so much beauty…
Ondertussen hadden mijn broer en schoonzusje een plan beraamd. Op een ochtend werd er een enorm konijnenpaleis bij mijn kleine huis gezet en een paar dagen later mocht ik met mijn broer twee schattige, jonge konijnen uit gaan zoeken! Echt een geweldig kado, ik ben helemaal dol op konijnen! Ik geniet heel hard van ze (de dames heten Truus en Toos). / In the mean while my brother and sis-in-law made up a plan. One morning, a huge rabbit palace was delivered outside of my tiny home and a few days later I got to pick out two adorable, fluffy bunnies! Really an amazing gift, I adore rabbits! I enjoy their company so much (the ladies are called Truus and Toos).
En ook van alle andere dieren geniet ik volop / I also love our other animals to the max
Natuurlijk heb ik nog veel meer gedaan. Ik ben met een heel goede vriendin naar een Eva-dag geweest, heb gezellig gewinkeld met allerlei mensen, heb regelmatig lekker een drankje gedaan met lieve mensen, ben op bezoek geweest bij lang-niet-gezien-vrienden, heb mijn vriendinnen regelmatig gezien, heb heerlijk met hen en de mannen/ vrienden gegeten, ben naar verjaardagen geweest, heb meegeleefd en meegelachen, ben vaak uit eten geweest, het prachtige nieuws gekregen dat een aantal vriendinnen weer een kindje verwachten maar ook een aantal keer het nieuws gehad dat het verwachte kindje het helaas niet gehaald had. Ik heb mijn zusje en zwager hard zien werken aan hun nieuwe, eerste eigen huis, en gisteren voor het allereerst in hun vrijwel ‘af’, prachtig luchtige en gezellige huis gezeten. Ik ben erg trots op hen! Ik zal binnenkort een december/januari overzicht maken, daar komen ook nog genoeg foto’s voorbij.
Dit was een enorm lange post, maar ik denk dat het tot op zekere hoogte wel weergeeft wat mijn leven in heeft gehouden de afgelopen tien maanden: ik zie de schoonheid en de veiligheid en de stappen die ik neem nu. Bovenal zie ik een trouwe Vader die me nog dichter tegen Zich aan heeft getrokken. Ik hoop jullie op de hoogte te houden! x
Of course I’ve done a lot more. I went to an Eva (Eve) day (Eva is a Dutch magazine for christian women) with a very good friend, have been out shopping with lot’s of people, regularly went out for drinks with sweet people, visited long time no see friends, saw my girlfriends more often, had lovely dinners with them and the husbands/boyfriends, went to birthdays, lived along with people and laughed along, went out for dinner quite often, got the beautiful news that some of my friends are expecting a baby again but also a few times the news that some expected babies didn’t survive. I’ve seen my sister and bro-in-law work hard at their new, first own home and sat down there yesterday in their practically done, airy and cosy home. I’m really proud of them! I’ll soon make a December/January in review post, enough pictures will come by.
This was a massive post, but I think that, to a certain degree, it reflects what my life has been like the last ten months: I see the beauty and the security and the steps I’m taking now, in hindsight. Above all I see a faithful Father Who’s drawn me even closer to Him. I hope to keep you posted! x
Monday Thankfulness #19
English text below:
De voorjaarsvakantie is hier in de regio weer voorbij… Ik heb eigenlijk altijd ‘vakantie’ (onvrijwillig, maar toch), dus voor mij was deze week niet zo anders dan andere weken. Ik hoop dat degenen onder jullie die ook lekker vrij hadden, hebben genoten van jullie vrienden, familie, de natuur en de zeeeeeeën van tijd:-) Sterkte (of veel plezier) als je weer aan het huishouden, werk en/of studie moet. Ik heb het deze week erg druk gehad en ben weer erg gezegend, maar heb niet veel foto’s gemaakt. Wel heb ik nog een paar screenshots gemaakt van Twitter, Instagram en Facebook om te delen.
Dit is wat ik op 28 februari schreef. Inmiddels is het 18 maart en ben ik tussendoor ziek geweest en helaas had ik mijn laptop aangestoken, dus die is tussendoor ook naar de dokter geweest. Inmiddels ben ik jarig geweest en heb ik zondag mijn verjaardag gevierd, dus nog meer dankbaarheid en foto’s! Sorry dat ik twee hele dagen te laat ben, ik denk dat dat niet zo’n probleem is, toch? Lees en kijk lekker mee:
In our region of the country, the spring vacation is over… I really always have ‘vacation’ (unvoluntarily, but still), so for me this week wasn’t as different as any other week. I hope that the ones amongst you who were at home too have enjoyed your friends, family, nature and the hours and hours of free time:-) Good luch (or fun) when you have to get back to your household, work and/or studies. I have been really busy this week and have been very blessed again, but I didn’t take too many photo’s. I did however take some screenshots of Twitter, Instagram and Facebook to share with you.
This is what I wrote on the 28th of February. Now it’s the 18th of March and in the meanwhile I have been sick and unfortunately I’ve passed it on to my laptop, so it’s been to the doctor too. Last week was my birthday and Sunday I had a little celebration, so all the more gratefulness and pictures! I’m sorry for being two whole days too late, but that’s okay, right? Read and watch along:
Het is maart! Inmiddels al de achttiende, dus ik ben er een beetje laat mee, maar dit is de maand waarin de lente begint en daarom ben ik er altijd heel blij mee als maart zich aandient!
It’s March! It’s the eightteenth already, so I’m a little late celebrating it, but this is the month in which Spring begins and that’s why I’m always very happy when March arrives.
Ik ben dankbaar dat ik vorige week woensdag weer een jaar ouder mocht worden. Ik zag er best wel tegenop omdat ik griezelig dicht bij de dertig terecht ben gekomen en daar, voor mijn gevoel, eigenlijk niets voor te laten zien heb. Geen werk, geen huis, geen man en gezin, geen werk in de kerk, geen auto… Niets van wat heel veel van mijn leeftijdsgenoten al lang en breed hebben. Ik zag er dus behoorlijk tegenop om ouder te worden. De laatste vier jaar heb ik voor mijn gevoel totaal stil gestaan. Ik heb hard gewerkt om vooruit te komen, maar zie zelf eigenlijk geen enkele vooruitgang en voel me ook niet beter. Gelukkig heeft lieve vriendin J ook op m’n verjaardagskaartje en persoonlijk weer gezegd dat ze een groot verschil ziet in mijn gedrag. Verder kreeg ik héél veel kaarten met bloemen en bosjes bloemen en de wens dat ik mocht gaan groeien en bloeien en dat heel het jaar als lente, vol nieuw leven, voor me mocht zijn. En dat vind ik zó mooi! Als zoveel mensen tegelijk aan bloei en nieuw leven denken bij mijn verjaardag, dan kan dat maar één reden hebben: God is nog niet klaar met me. God zij dank!
I’m thankful that I got to get another year older last Wednesday. I really dreaded my birthday because I’m getting scaringly close to thirty and I feel like I have nothing to show for it. No job, no house, no husband and family, no church work, no car… Nothing of what people my age have had for years now. So I really dreaded getting older. The last four years I felt like I have been standing completely still. I’ve worked hard to get ahead, but I don’t really see any progress and I also don’t feel better. Thankfully sweet friend J said, again, on my birthday card and in person that she sees a big difference in my behaviour. Also, I got a LOT of cards with flowers on them and actual flowers with the wish that I could grow and blossom and that the entire year could be like Spring, filled with new life, for me. And that’s SO beautiful to me! When so many people at the same time think of blossoming and new life for my birthday, it can only have one reason: God isn’t finished with me yet. Thank God!
Ik ben dankbaar voor alle prachtige, attente en liefdevolle kadootjes die ik heb gehad voor mijn verjaardag. Ik heb echt gemerkt dat iedereen goed heeft nagedacht over wat ze me wilden geven en heb zó ontzettend veel kadootjes gekregen! Ik voel me echt erg geliefd! Een paar kleine kadootjes staan niet op de foto’s: chocolaatjes, een fles douchegel en twee vulpennen – maar dat is niet omdat ik ze niet waardeer of mooi vind, maar omdat ik ze eventjes kwijt was- oeps! Nou, hier komt de hele lading foto’s:
Kadootje van lieve, lieve vriendin J, die (traditiegetrouw, net als met Valentijn) een paar daagjes eerder een kadootje kwam brengen. Ze had allerlei prachtige craftspullen voor me gekocht, een leuke uil, narcisjes in vaasjes, natuurlijk het superschattige mandje waar alles inzit en een schattig krijtbordje, dat nu naast de deur van mijn huisje hangt om me er iedere dag aan te herinneren dat ik geliefd ben! / Present from sweet, sweet friend J, who (according to her new tradition, just like she did with Valentine’s) brought by a present a few days earlier. She bought me all kinds of beautiful craft supplies, a fun owl, daffodils in little vases, the super cute basket with all the presents in it of course and a cute schoolboard painted sign, that hangs next to the door of my little home now to remind myself every day that I’m loved!
The sign says, in her handwriting: I’m happy with you!
Dit is een deel van de kaarten die ik heb gekregen. De kaart met het varkentje rechtsonder kreeg ik op de dag van mijn verjaardag (woensdag, maar vanwege een sterfgeval in de familie vierde ik mijn verjaardag op zondag) en er stond erg leuk nieuws in! R, mijn vriendin die tegenwoordig in Duitsland woont, kwam speciaal voor mijn verjaardag een weekendje naar huis! De andere kaart met het varkentje vind ik ook heel schattig; volgens mijn zusje en zwager is-ie er voor me om me op te vrolijken als ik verdrietig ben:-) Oh, en de kaart met het ‘ouderwetse meisje’ is mijn favoriet. Er staat boven: de beste tien jaren in het leven van een vrouw zijn tussen de 29 en 59. Hihi, superleuk, bedankt N! / This is part of the pile of cards I recieved. The card with the pig on it on the bottom right I got on my actual birthday (on Wednesday, but because of a tragic death in the family I celebrated my birthday on Sunday) and it contained some great news! R, my friend who lives in Germany now, was coming to the Netherlands for the weekend especially for my birthday! The other card with the little pig I find adorable too: according to my little sis and brother in law it’s there for me to cheer me up when I’m sad:-) Oh, and the card with the ‘vintage girl’ is my favorite. Above the picture, it says: the ten best years in a woman’s life are between 29 and 59. Haha, super fun, thanks N!
Vriendin J gaf me ook de prachtige sjaal die ik in mijn haar draag in deze foto. Je kunt er niet zoveel van zien, maar ik vind ‘m echt mooi en ze heeft er echt een naar mijn smaak gevonden! En ja, dat is mijn ik-vier-mijn-verjaardag-hoofd:-) / Friend J also gifted me the beautiful scarf I have in my hair in this picture. You can’t see a lot of it, but I really love it and she did a great job finding one to my taste! And yes, that’s my I’m-celebrating-my-birthday-head:-)
Dit is het kado wat ik kreeg van mijn neefje Albert: een prachtig schilderij! Zo lief, en ik ben er trots op, want het is het eerste kunstwerk dat ik van ‘m gekregen heb! Het hangt te schitteren aan de muur. / This is the present I got from my little nephew Albert: a beautiful painting! So sweet, and I’m very proud of it, because it’s the first work of art I ever recieved from him! It’s shining away on the wall. The writing says: For auntie Margriet.
Nu we het toch over Albertje hebben: wat wordt hij toch groot! En zie die schattige tandjes! Hier was hij voor z’n pappa en mamma aan het ‘koken’, en als pappa een hapje (lucht dus) vies vond, kwam Albert hem gauw een kusje geven. Ach, het is zo’n schatje! / Now we’re talking about Albert anyway: he’s getting so big! Check out his cute little teeth! Here he was ‘cooking’ for mama and papa, and when papa didn’t like a bite (of air), Albert came running to give him a comforting kiss. Ah, he’s so adorable!
Dit is een prachtige bos bloemen die op mijn verjaardag met vaas en al bij me bezorg werden. Ze waren van mijn vader (die overigens gewoon hier woont maar die dag naar een begrafenis was), en er zat een ontzettend lief kaartje bij; natuurlijk met felicitaties, maar ook met de mededeling dat ik één van zijn twee favoriete dochters was. Nu heeft hij er maar twee, maar ik vind het echt heel erg lief. Omdat mijn zusje altijd een hele vlaag energie, vrolijkheid en bedrijvigheid meeneemt als ze bij ons komt, zie ik altijd dat mijn vader daar vrolijk van wordt en echt helemaal dol op haar is. Ik weet wel dat hij nóóit zou zeggen dat hij een favoriet heeft, maar dacht toch altijd dat ze dat toch wel was, gewoon omdat ze hem weet op te vrolijken door er alleen maar te zijn. Ik heb niet zo’n energieke aanwezigheid en echt vrolijk kun je me ook niet noemen, dus ik voel me altijd nogal schuldig als ik mezelf vergelijk met mijn zusje. Mijn vader kreeg daar lucht van en zodoende kreeg ik dit ontzéttend lieve verjaardagskado! / This is a beautiful bunch of flowers that were delivered for me on my birthday, vase and all. They were from my dad (who by the way lives here too but was at a funeral that day), and a super sweet card was attached to it; of course with congratulations, but also with the stating that I am one of his two favorite daughters. Well, he only has two, but I really really love it. Because my little sister always brings along a whole swoop of energy, happiness and business when she comes here, I always see that that makes my father happy and that he really, really adores her. I know that he would néver say that he has a favorite, but always thought she was that anyway, just because she knows how to cheer him up by just being there. I don’t have such an energetic presence and you can’t really call me cheerful, so I always feel kind of guilty when I compare myself to my sister. My father found out and got me this super precious birthday gift!
En dit zijn de kadootjes van mijn ouders samen; een mooie lijst met een print van een typemachine erin (zó leuk!), een soort huisvormig metalen bakje om planten, bloemen of andere leuke dingen in uit te stallen, wat leuke knutselspullen en de bloemen. Ook heb ik nog geld gekregen. Ik ben erg blij met deze superleuke kado’s! / And these are the presents of my parents together; a beautiful frame with a print of a typewriter in it (só fun!), a kind of house shaped metal thing to display plants, flowers or other lovely things, some nice crafting stuff and the flowers. I also got some money. I’m very happy with these super fun presents!
Een close-up van het frame en de print / A close up of the frame and print
Dit kadokistje kreeg ik van mijn zusje en zwager. Het zit helemaal vol met allerlei leuke dingen, zoals maskertjes, pennen, een notitieblok, kaarsjes met een kuiken en een konijn erop, enveloppen… Ik vind het hélemaal leuk, en echt super dat ze alles speciaal voor mij hebben uitgezocht. Grappig trouwens: er zaten ook oorbellen in, die ik toevallig de dag ervoor zelf al gekocht had! Goed mijn smaak ingeschat! / This crate filled with presents I got from my sister and brother in law. It’s filled with all kinds of fun things, like facial masks, pens, a notebook, candles with a chick and a rabbit on them, envelopes… I love áll of it and think it’s really great they spent their time searching for things especially for me. What’s funny by the way: there were some earrings in there, that I happened to have bought for myself the day before too. A good assesment of my taste!
Zaterdag, de dag voor ik mijn verjaardag vierde, ben ik ein-de-lijk op kraamvisite geweest bij kleine F van niet-meer-zwangere vriendin J. Het is een prachtig kindje, zó mooi! Donker haar, de neus van z’n pappa, verder het evenbeeld van z’n grote broer, echt een plaatje! Ik was op slag verliefd (op een niet enge maar ikhougewoonvanbaby’s-manier). Ook zij(vriendin J) kwam zondag met een tasje vol kadootjes aanzetten: deze prachtige bloemen, het groei-het-zelf-set links en twee pakjes washi tape. Ik vind het super! Dankjewel lieve J! / Saturday, the day before I celebrated my birthday, I FINALLY went to see little F of not-pregnant-anymore friend J. It’s a lovely little boy, só beautiful! Dark hair, his father’s nose and the spitting image of his big brother, really ready to frame:-) I fell instantly in love (in a non-creepy but Ijustlovebabies-way). She too (friend J) came to visit on Sunday with a bag filled with these beautiful flowers, the grow-it-yourself-set on the left and two stacks of washi tape. Love it! Thanks sweet J!
Twee van mijn lieve tantes en mijn buren hebben allebei leuke knutselspullen voor me meegebracht. Ik vind het leuk om mijn post te versieren en om scrapbooks (versierde fotoboeken) te maken, dus ik ben heel blij met deze kadootjes! / Two of my sweet aunts and my neighbors gifted me all kinds of fun craft supplies. I love adorning my mail and to make scrapbooks, so I’m very happy with these presents!
Twee andere lieve tantes kwamen ook allebei met superleuke kadootjes aanzetten. Ik schaam me diep, maar ik weet niet meer zo goed of deze kadootjes nu van één tante (en oom) waren, of van twee. Ik weet in ieder geval dat ik het poëzieboek van tante L heb gekregen en de (niet op de foto gezette) vulpennen van tante J. De schriften onder het boekje zijn ontzettend leuk: De ene heeft een blauwe en de andere een rode indeling en je kunt bovenaan de pagina de datum invullen, dus zijn ze heel geschikt als dagboek of voor een brief. Ik heb nog geen tijd gehad voor de dichtbundel, maar ik ben erg benieuwd! Dank lieve tantes! / Two other sweet aunts also came round to bring some superfun presents. I’m very ashamed, but I don’t really remember if these presents came from one aunt (and uncle) or from two. What I do know is that the poetry book is from aunt L and the (not pictured) pens from aunt J. De cahiers under the poetry book are so much fun; one has a blue layout, the other a red one and you can fill in the date on the top of the page. So they’re very suitable as a diary or a letter. I haven’t had time to read the poetry, but I can’t wait to read it! Thanks dear aunts!
En als laatste maar zeker niet als minste; de tas vol kado’s van vriendin R! Het was natuurlijk al een enorm kado dat ze zomaar naar Nederland kwam om mijn verjaardag mee te vieren (en lekker heel de dag bleef, net zoals vroeger) maar toen had ze ook nog eens zoveel leuks bij zich! Twee lieve glaasjes met narcissen, wax en een stempel voor brieven (hoi! hoi!), fleurige pennen, boekenleggers, een heel leuk fotolijstje, een cd van Psalmen voor Nu (aanrader!), bruistabletten voor in bad en zakdoekjes met ‘God bless you’ erop (dat zegt men in Amerika en Engeland als je niest). / And last but certainly not least: the bag filled with presents from friend R! Of course it was already a huge gift that she just came to Holland to celebrate along (and stayed the entire day, just like she always used to), but then she brought so much fun stuff too! Two sweet glass vases with daffodils, wax and a stamp for letters (hooray!), colourful pens, bookmarks, a very cute photo frame, a cd of ‘Psalmen voor Nu’ (Psalms for Now), bubble tablets for in the bath and ‘God bless you’ handkerchiefs. We don’t say that to one another in Holland after we sneeze, we say something like ‘good health’, so this is a fun gift for someone who speaks Dutch.
En een paar dingen waarvan ik totaal vergeten was ze in de foto hierboven te stoppen; lieve kleine kaarsen en dit prachtige boekje met plakbriefjes. Ik denk dat ik de voorkant in ga lijsten en de plakbriefjes ga ik natuurlijk zoveel gebruiken als mijn hartje begeert! / And a few things I totally forgot to put in the picture above: sweet little candles and this beautiful little sticky note book! I think I’m going to frame the front and of course use the sticky notes to my heart’s desire!
I’m thankful for all the wonderful, attentive and loving presents I recieved for my birthday. I really noticed that everyone really thought about what they wanted to get me and have gotten SO many presents! I feel really loved. A few little presents aren’t in the pictures: chocolates, a bottle of shower gel and two fountain pens – but that’s not because I don’t appreciate them or like them, but because I misplaced them for a while – oopsie! Well, above is the entire bunch of pictures!
Ik ben dankbaar dat mijn dominee voor me bad in de kerk. Ik heb zelf die dienst niet gehoord, we hebben ’s ochtends namelijk twee diensten en omdat er al redelijk vroeg visite zou komen, hebben we naar de eerste dienst geluisterd. Maar ik geloof zeker dat je een gebed niet hoeft te horen om het te voelen. Ik ben zó dankbaar dat er aan me gedacht wordt, en dat een hele gemeente op zo’n moment voor me bidt! Dat is best overweldigend om over na te denken. Maar ik weet ook dat ik dat gebed hard nodig heb, en dat God werkt als Hij erom gebeden wordt. Soms ben ik te hopeloos, te moe, kan ik de woorden niet vinden of weet ik niet waar ik moet beginnen met bidden. Het is heel goed en bijzonder om dan te weten dat er mensen zijn die dat voor jou doen, die voor je pleiten bij God. In de Bijbel staat dat ook Jezus zelf onafgebroken voor ons pleit bij de Vader. Mooier kan niet.
I’m thankful that my pastor prayed for me in church. I haven’t heard the prayer (and the service) myself, we have two services in the morning and because visitors would come fairly early in the morning, we listened to the first service. But I’m sure you don’t have to hear a prayer to feel it. I am só grateful that I’m being thought of, and that, at that moment, an entire congregation is praying for me! It’s quite overwhelming to think about. But I also know that I really need tose prayers, and that God works when He’s asked to do so in prayer. Sometimes I’m too hopeless, too tired, can’t find the words or don’t know where to start praying. It’s very good and very special to know that there are people doing it for you, who plead for you with God. The Bible says that even Jesus Himself pleades for us with the Father, without ever stopping. There is nothing more beautiful.
Ik ben (zoals altijd) dankbaar voor de schoonheid van de natuur. In huis, waar ik altijd zoveel mogelijk hoop-bloemetjes binnenhaal, maar ook buiten, waar het nu steeds iets warmer wordt en de zon steeds meer gaat schijnen. Ik heb in de auto heel hard ‘Halleluja!’ geroepen toen ik de eerste bloesembomen zag en eerlijk waar gehuild toen ik de eerste twee lammetjes (waarvan er één pasgeboren, nog helemaal vies en wiebelig op z’n pootjes was) zag. Alles wordt nieuw: zó’n belofte van trouw en liefde van mijn Vader!
I am (like always) very grateful for the beauty of nature. In the home, where I always try to put as many hope-flowers as I can, but also outside, where it’s getting warmer and the sun starts to shine more and more. I’ve cried out ‘Hallelujah!’ in the car when I saw the first trees in bloom, and – honestly- I cried when I saw the first two lambs (one of them was just born, still all dirty and wobbly on it’s little legs). Everything will be new: Súch a promise of faithfulness and love from my Father!
Er is zóveel om dankbaar voor te zijn, en ik heb de laatste tijd zoveel gekregen, dat ik door de bomen het bos niet meer zie. Daarom stop ik nu maar met mijn ‘lijstje van dankbaarheden’ en deel ik nog even wat dingetjes die ik op internet tegenkwam.
There is só much to be thankful for, and I have been given so much lately, that I just can’t see the forest because of the trees (or is that just a Dutch expression?). So now I’ll stop my thankfulness-list and share some things I found on the internet.
In the hardest days of my life I’ve come to know, that I know nothing and God everything. That’s how the hardest days of my life became the most precious ones…
Oh, daar ben ik ook écht dankbaar voor! / Oh, I’m réally grateful for that too!
Prachtige waarheid / beautiful truth!
Ik heb de neiging om dit van boven naar beneden te lezen, maar de prachtige waarheid is net zo groot als wanneer je het van beneden naar boven leest. / I’ve got the tendency to read this from above to below, but the beautiful truth is just as great when you read it from below to above.
Iets om te onthouden rondom mijn verjaardag, als ik me soms waardeloos voel… / Something to remember around my birthday, when sometimes I feel worthless…
Mijn ochtenduitzicht / My morning view
Mooi he, die laatste paar plaatjes? Ze zijn ook mooi om uit te printen. Een heel fijne week verder!
Beautiful, right, those last few pictures? They are also beautiful to print. Have a lovely week!
My Offenses: Swept Away
English text below:
In deze lijdenstijd of 40-dagentijd ben ik, en met mij vele anderen, bezig me te focussen op Jezus’ offer en op die manier toe te leven naar Pasen. Wat mij betreft hoort daarbij je bewust(er) te worden van je zonden, en van het feit dat Jezus de prijs ervoor heeft betaald. Je kunt makkelijk wegzinken in die zonden. Denken dat niets of niemand je ervan kan redden, dat je Gods genadeloze straf verdiend. Maar op deze derde lijdenszondag wil ik je meegeven: er is iets dat je kan redden: genade. Er is Iemand Die je kan redden: Jezus. Gods straf is enkel genadeloos als je weet dat je bij Hem in de schuld staat en toch het offer van Zijn Zoon, die zó groot is dat Zijn lijden en sterven genoeg was om de hele mensheid te verlossen van hun schuld, afwijst. Je kunt ook juist het gevoel hebben dat je helemaal niet zondig bent: je leeft netjes, doet niemand kwaad… Vraag dan eens aan God om je te laten zien dat ook jij je fouten hebt, zoals ieder mens die heeft. En vraag Hem dan ook jouw schuld weg te nemen, in Jezus’ naam. En dat doet Hij dan ook; Hij heeft het weggevaagd zoals Hij de ochtendmist wegvaagt. God is goed!
In this time of Lent I, and with me many others, am busy focussing on Jesus’ sacrifice and living towards Easter that way. As far as I’m concerned, becoming (more) aware of your sins and the fact that Jesus paid the price for them, is a big part of that. It’s easy to slip away in your sins. To think that nothing and no one can save you from them, that you deserve God’s merciless punishment. But on this third Sunday of Lent I’d like to tell you: there ís something that can save you: grace. There ís someone Who can save you: Jesus. God’s punishment is only merciless when you know you are in His dept and still refuse to accept the sacrifice of His Son, Who is só great that His suffering and dying was enough to save the entirity of mankind of their dept. You could also have the feeling you’re not sinful at all; you live by the rules, don’t hurt anyone… Then ask God to show you that you, too, make your mistakes, like everyone else does. And then, also ask Him to take away your dept, in Jesus’ name. And then that’s what He will do: He has swiped it away like He swipes away the morning mist. God is good!
Geniet van je zondag, je rustdag, en ik hoop hier morgen weer een Monday Thankfulness te posten!
Enjoy your Sunday, your day of rest, and I hope to post a Monday Thankfulness here tomorrow!
Only You Make me Happy
English text below:
Op deze druilerige woensdag heb ik eigenlijk weinig te delen. Ik neig een beetje naar de negatieve kant- door het weer, door iedereen om me heen die loopt te hoesten en koorts heeft, gewoon een algemeen ‘meh’ gevoel. Gelukkig heeft muziek altijd een goede invloed op me en wil ik vandaag wat liedjes met jullie delen die me blij maken. Luister lekker mee! (Als je dit via de email leest, moet je even naar de site gaan om de liedjes te beluisteren)
On this dreary Wednesday I don’t have a lot to share. I’m feeling a bit on the negative side – because of the weather, because of everyone around me coughing and being feverish, just an alltogether ‘meh’ feeling. Luckily music always has a good influence on me and today I want to share some songs that make me happy. Listen along! (when you read this trough email, you have to go to the site to listen to the songs)
Only You Make me Happy / Krystal Meyers
Amazing Grace / Tree63
Praise You with the Dance / Casting Crowns
Jehosephat / Don Francisco
You’re Worthy of my Praise / Big Daddy Weave & BarlowGirl
Free to be Me / Franscesca Batistelli
Yes You Have / Leeland
Shout to the North / Delirious?
Monday Thankfulness #18
English text below:
Maandag, start-van-een-drukke-week-dag. Voor mij niet zozeer, maar voor de meesten van jullie waarschijnlijk wel. Ik hoop dat jullie een goede week hebben! Lees en kijk gerust mee wat ik allemaal gedaan heb en waar ik dankbaar voor ben van de afgelopen week:
Monday, start-of-a-busy-week-day. For me, not so much, but for most of you it probably is. I hope you’ll have a good week! Read and watch along to what I’ve been up to and thankful for in the past week:
Ik ben bovenal dankbaar voor een toevoeging aan mijn ‘hart-familie’ (en eigenlijk ook aan mijn bloed-familie) want mijn ‘zwangere vriendin J’ is niet zwanger meer! Aan het begin van de week werd er een prachtig jongetje geboren, F. Aangezien J’s man mijn achterneef is, heb ik er dus niet alleen hart-familie bij, maar ook een achter-achterneefje! Alles is gelukkig goed met moeder en zoon (en vader en grote broer) en F is een stevige, gezonde Hollandse jongen. Helaas heb ik ‘m nog niet in het echt gezien omdat ik behoorlijk verkouden ben en ik het echt erg zou vinden om zo’n kleintje aan te steken, maar gelukkig stuurt z’n lieve moeder me regelmatig foto’s en updates! Ik had van de week een hele blogpost aan ‘m geweid, maar die is op de één of andere manier verdwenen, zo jammer! Dus nu laat ik het maar bij een zegenbede voor dit kleine wondertje:
de Here zegent jou, en hij beschermt jou.
hij schijnt zijn licht over jouw leven.
hij zal genadig zijn en heel dicht bij je zijn.
hij zal zijn leven voor je geven.
Ik hoop en bid dat F gelukkig op mag groeien tot een man van God, en ik weet zeker dat zijn ouders hem daarin voorleven. Welkom op de wereld, klein wonder!
Above all I’m grateful for an extension to my ‘heart family’ (and actually also to my blood-family), because ‘my pregnant friend J’ isn’t pregnant anymore! At the beginning of the week, a beautiful baby boy was born, F. Since J’s husband is my second cousin, I didn’t only gain heart family, but also a third cousin! Thankfully everything is well with both mother and son (and father and big brother:-)) and F is a firm, healthy Dutch boy. Unfortunately I haven’t seen him in real life because I have a big cold and I would feel really bad to get such a little one sick, but luckily his sweet mom sends me updates and pictures regularly! Last week I wrote a whole blogpost about him, but it suddenly dissapeared. Such a shame! So for now I just want to bless him with this kid’s song (imagine it being beautiful and rhyming in Dutch):
The Lord blesses you, and He protects you
He shines His light over your life
He will be merciful and very close to you
He will give His life for you
I hope and pray that F will grow up happy to become a man of God, and I’m certain his parents are an example for him in that. Welcome to the world, little miracle!
Ik ben dankbaar voor de foto, hierboven, die mijn zusje naar me stuurde. Ze heeft de bloemen die ik haar had gegeven gedroogd en nu staan ze mooi te zijn in de keuken. Ik weet niet wat het is met mij en bloemen, maar ik kan gewoon helemaal vertederd zijn of hoop krijgen van bloemen. Op het moment staan er gemengde voorjaarsbloemen naast mijn bed, en ranonkels, witte druifjes, blauwe druifjes en gerbera’s in de woonkamer. Helaas zijn de lieve krokusjes die ik van andere vriendin J kreeg dood:( Maar goed, nog genoeg andere hoop-op-voorjaar-bloemen!
I’m grateful for the picture above that my little sister sent me. She dried the flowers I gave her and now they’re standing in the kitchen being pretty. I don’t know what it is with me and flowers, but I can get all mushy or hopeful when I see them. At the moment there are mixed spring flowers next to my bed, and ranunculus, grape hyacinth, white hyacinth and gerbera’s in the living room. Unfortunately the sweet crocusus other friend J gave me have died:( But still, enough other hope-for-spring flowers!
Ik ben dankbaar voor de hartjespasta die ik van J kreeg- deze week heb ik de hele zak (met nog een zak strikjespasta, anders hadden we niet genoeg) verorberd samen met ons gezin. Het was heerlijk, en zag er vooral ook erg leuk uit. En ik heb bij élke hap gedacht aan de lieve vriendin die hiermee haar liefde betoonde:-)
I’m grateful for the heart shaped pasta J got me – this week I’ve eaten the whole bag (combined with a bag of bow tie pasta, otherwise we didn’t have enough) together with our family. It was delicious, and looked awesome! And with every bite I thought of my sweet friend who showed her love for me by getting me this:-)
Ik ben dankbaar voor onze dominees. De preek van zondagochtend was prachtig, en die van ’s avonds ook. Daarnaast kreeg ik weer een mailtje van onze ‘wijkdominee’ (onze gemeente is heel groot, dus is ie verdeeld in drie wijken met ieder een eigen predikant, maar ik luister naar alle drie de predikanten graag) waarin hij een uitgeschreven preek had meegestuurd. Hij vertelde me dat ik die preek misschien niet gehoord had, en dat hij erin had verteld hoe Jezus zelf ook een paniekaanval kreeg. Ik ben er nog niet aan toegekomen de preek te lezen of de dominee te bedanken, maar ik vind het heel fijn en lief dat hij zo meeleeft en laat merken dat er aan me wordt gedacht. Bedankt, dominee! Het is bijzonder hoe God’s Geest door u werkt, ik had net even een bemoediging nodig!
I’m grateful for our pastors. The sermon of Sunday morning was beautiful, and so was the one in the evening. I also got an email again from the pastor of our district (our church is very big, so it’s divided in three districts which each have their own pastor, but I love to listen to all three pastors) in which he sent along a sermon he had written. He told me I might not have heard that sermon and that he’d told in it how Jesus Himself also had a panick attack. I haven’t had the time to read the sermon or thank my pastor, but I think it’s really nice and sweet that he cares and lets me know people think about me. Thanks, pastor! It’s amazing how God’s Spirit works trough you, I just needed some encouragement!
Ik ben dankbaar voor alle dieren om me heen. Hieronder hondje Frits en kat Nellie, die iedere avond het ‘ziekenbed’ in de huiskamer innemen. Het bed staat er nu al een hele tijd, eerst voor mijn oma die hier een tijd logeerde, toen voor mijn broertje die longontsteking had, toen voor mijn schoonzusje die migraine en griep had en toen weer voor mijn broertje die maar bleef hoesten en erg moe was. Vandaag hebben we het maar weer opgeklapt – gelukkig is iedereen een stuk beter en eventueel kan iedereen ook op de bank terecht voor verpleging:-) Ik vind het zo leuk dat de hond en kat zulke dikke vrienden zijn – iedere ochtend als Frits uit de slaapkamer van mijn ouders komt, komt Nellie hem kopjes geven. Ook spelen ze samen en ze hebben nooit ruzie. Gewoon fijn om om je heen te hebben, zulke knuffels.
I’m grateful for the animals surrounding me. Above are little dog Frits and cat Nellie, who take their places on the ‘sickbed’ in our living room every night. The bed has been standing there for quite some time now; first for my grandma who stayed here for a while, then for my little brother who had pneumonia, then for my sister in law who had migraine and the flu and then again for my little brother who kept coughing and getting tired. Today we folded it back up – luckily everyone’s a lot better now and if needed anyone is welcome to get nursed from the couch:-) I love it so much that the dog and cat are such good friends – every morning when Frits comes from my parent’s bedroom, Nellie comes to give him those little head buds that cats do. They also play together and they never fight. Just nice to have around you, such sweet cuddly things.
Ik ben dankbaar voor de periodes met zon tussen de winterse buien door. Het is nu steeds heel grijs, dan gaat het regenen, hagelen of zelfs sneeuwen en even later schijnt de zon weer. Van mij mag de lente nu wel komen, maar plaatjes als deze (uitzicht vanuit mijn slaapkamer) zijn toch ook wel mooi:
I’m grateful for the little times filled with sunshine in between the wintery weather. It keeps getting really grey, then it starts raining, hailing or even snowing, and a minute later the sun comes out again. For me, it’s time to get spring going, but pictures like this (the view from my bedroom) are, I admit, pretty too!
Ik ben dankbaar voor, en trots op (verrassing!) mijn neefje! Hij is zo’n slimmerik. Hij is nu 20 maanden (dus anderhalf en twee maanden) en is echt snel met sommige dingen. Gisteren heeft ie voor het eerst keurig op de wc een grote en kleine boodschap gedaan, je kunt met ‘m praten (hij praat nog niet terug (kan alleen ‘koken’, ‘kiekeboe’, ‘mama’ en ‘papa’ zeggen) maar maakt heel goed duidelijk of hij je begrijpt en wat hij wil) en doet alles na. Zo wilde hij heel graag steeds met pappa computeren aan het grote bureau. Goede oplossing: een klein bureau met bijpassende stoel en een ‘echte’ laptop, net als pappa. Ook komt hij graag in de keuken, maar omdat dat een beetje gevaarlijk is, heeft hij nu zijn eigen mini-keuken, compleet met knopje waar je op kunt drukken zodat je een afzuiger-geluid hoort. Zo leuk, dat nadoen!
I’m thankful for, and proud of (surprise!) my little nephew! He’s so smart. He’s 20 months old now (so a year and a half plus two months) and picks up some things super fast. Yesterday he went on the toilet for the first time ever and did a number one and two, you can talk with him (he doesn’t talk back yet (he can only say ‘cooking’, ‘peekaboo’, ‘mama’ and ‘papa’) but he makes perfectly clear if he understands you and what he wants) and mimics everything. He wanted to work with daddy on the computer behind the big desk all the time. Good solution: a small desk with matching chair and a ‘real’ laptop, just like daddy. He also likes to get into the kitchen, but because that’s kind of dangerous, he now has his own tiny kitchen, complete with a button you can press so you hear an exhaustion sound. So much fun, the mimicking!
Ik ben dankbaar voor de dingen die me aan het lachen maken. Zoals deze review op amazon over een apparaatje dat bananen in stukjes hakt (iedereen heeft echt zijn best gedaan op die reviews!), deze vreselijk flauwe woordspeling en dingen (of mensen en dieren) om me heen, zoals deze vrienden die kont-aan-kont liggen te ronken:
I’m grateful for the things that make me laugh. Like this review on Amazon about a tool that chops banana’s into pieces (everyone really did good on those reviews), this terribly lame word joke and things (or people and animals) surrounding me, like these friends, snoring butt to butt.
Niet zoveel deze week, maar natuurlijk ben ik voor nog veel meer dankbaar. Ik ben alleen een beetje in tijdnood gekomen omdat het scherm van mijn laptop kapot was (en nu weer gemaakt is, maar alweer kuren begint te vertonen) dus enkel een paar dingetjes. Ik hoop jullie hier woensdag weer te zien, fijne week!
Not that much this week, but of course I’m grateful for a lot more. I’m just a little pressed for time because the screen of my laptop was broken (and got fixed again, but is already having symptons again) so only a few things this week. I hope to see you back here on Wednesday, have a nice week!