English text below:
Het is weer zover. Oud & Nieuw. Eigenlijk een feest waar ik weinig mee heb. Waar kinderen van mijn leeftijd altijd súperenthousiast waren dat ze op mochten blijven, vond ik het maar een raar kijkje in de wereld van de volwassenheid. Tot tien jaar terug ging ik met de jaarwisseling nooit naar buiten, omdat ik te erg schrok van de knallen. Daarna ging ik wel naar buiten, maar tot vijf jaar terug hield ik altijd mijn oren dicht. Twee jaar heb ik samen met drie lieve vriendinnen Oud & Nieuw gevierd bij een van hen thuis, maar verder ben ik ieder jaar kneuterig thuis geweest, met uitzondering van een paar jaar waarbij we bij een tante of mijn broer waren. Terwijl de rest van de jeugd na middernacht naar een feesttent ging, lag ik om kwart voor een alweer lekker in m’n bedje. Ik weet nog dat, de eerste keer dat ik heel bewust naar Oud & Nieuw had toegeleefd, ik moest huilen van teleurstelling toen het eenmaal middernacht was geweest. Was dit nou de grootse overgang naar een nieuw jaar? Het voelde precies hetzelfde. En dat is denk ik precies mijn probleem.
Vroeger stond ik niet echt stil bij mijn jaren. Ik vond het leuk om jarig te zijn, weer een jaartje ouder te worden en Oud & Nieuw was gewoon even iets wat moest (net als heel de familie af op 1 januari om ze een gelukkig nieuwjaar te wensen) en dan ging je vol goede moed het nieuwe jaar weer in. Toen kwam de leeftijd waarop goede voornemens een rol gingen spelen en ik me bewuster werd van de wereld om me heen. Als ik terugkijk in mijn oude dagboek zie ik bij de jaarwisseling (eeuwwisseling zelfs!) van 1999 op 2000 niet veel positiefs staan. Ik maakte me toen al druk dat het nieuwe jaar net zo zou worden als het afgelopen jaar, en dat ik me net zo zou voelen en dat de mensen in mijn gezin zich nog steeds hetzelfde zouden voelen en dat er niets zou veranderen. Ik maakte me zorgen over de situatie in de wereld, mijn kleine wereldje van een middelbare scholier maar ook de grote wereld om me heen. Ik was pessimistisch, maar toch schreef ik in mijn dagboek een gebed naar God: dat Hij gevoelens, oorlogen, rampen, ziekten, alle nare dingen die ik maar kon bedenken wilde veranderen in iets goeds. En zo ging ik ieder jaar in met tranen, met spijt en verdriet over het oude jaar, maar toch een flintertje hoop voor het nieuwe.
De laatste vier jaar is het helemaal anders. Als ik echt eerlijk ben? Dan zie ik geen hoop. Ieder jaar weer zie ik de situatie in de wereld verslechteren. Zie ik mijn situatie verslechteren. Zie ik de situatie van mensen om me heen verslechteren. Waar ik eerst altijd nog hoop had dat dat-en-dat jaar éindelijk vernieuwing, beterschap en blije dagen zou geven, geloofde ik er nu niet meer in. Ieder jaar werd ik teleurgesteld. Ik zag mensen om me heen vooruitgaan, uit diepe dalen klimmen, genezen worden, trouwen, kinderen en leuke banen krijgen, midden in het leven staan. En ik stond erbij en keek ernaar. Ik probeerde me te redden met goede voornemens. Als ik al die kilo’s van de medicatie maar kwijtraak, voel ik me vast beter. Ja, het hielp een beetje. Maar toen ik andere medicatie kreeg, zaten die kilo’s er meteen weer aan. Als ik iedere dag even de deur uitga, dan gaat het vast wennen. Maar het wende niet. Het went nooit. Iedere stap uit de deur is als een berg. Als ik intensief in therapie ga, kom ik vast, beetje bij beetje, wel van mijn angststoornis af. Maar, zoals ik al zei, de stappen die ik moest nemen wenden niet, de therapie hielp niet en dit jaar, na negen jaar therapie, ben ik uitbehandeld verklaard. Ook niet bepaald een hoogtepuntje.
Wat ik hiermee wil zeggen? Ik probeer heus niet zielig te doen. Ik wil maar zeggen dat ik alles heb geprobeerd, iedere strohalm heb aangegrepen, alle inzet heb getoond en dat mijn beste best niet goed genoeg is gebleken. En dat ieder jaar de resultaten weer tegenvielen of niet-existent waren. Dus dit jaar moet het anders. Want geen hoop hebben, hopeloos zijn, is het ergste gevoel dat je kunt hebben.
Ann Voskamp van A Holy Experience heeft een mooie print gemaakt waar ik me wel in kan vinden.
Even de vertaling: Heb een geen-angst nieuwjaar: meer dan goede voornemens voor het nieuwe jaar- zoek Jezus voor nieuwe jij oplossingen. Hm, dat klinkt een beetje gek in het Nederlands, maar je snapt het denk ik wel. Met mijn eigen voornemens en pogingen en strohalmen red ik het niet, vind ik geen hoop en geen veranderingen in het nieuwe jaar. Wat ik ga doen is Jezus zoeken, Hij geeft me er tenslotte alle tijd voor nu ik voornamelijk thuis zit. Ik ga Hem steeds weer vragen mij te veranderen. Mij heel te maken. Mij hoop te geven. Mij gezond te maken. Mijn vader, moeder en broertje heel te maken. Hoop te geven. Gezond te maken. De wereld te redden, oorlogen uit mensen te halen, ziekte, ellende, pijn en verdrukking te verdelgen. Snel terug te komen en alles nieuw te maken. Dit jaar laat ik het zelf-proberen los. Jezus heeft alle macht, dat heeft Hij me keer op keer bewezen. Zou Hij dan ook niet voor hoop kunnen zorgen? Een beetje van die hoop heeft Hij me al gegeven, tijdens de twee gesprekken met mijn nieuwe therapeut. Die man snapt me, kent God en begint zijn sessies met gebed. Ik voelde dat God bij ons was, het gesprek leidde en kleine, heel kleine sprankjes hoop door mijn hart liet dwarrelen. Voor het eerst in een heel lange tijd kreeg ik het gevoel dat verandering misschien nog mogelijk was, dat God nog niet klaar met me was. En alleen al voor dat kleine sprankeltje ben ik oneindig dankbaar.
Dus ja, ik ga het nieuwe jaar weer melancholisch in. Met heimwee naar een wereld die ik nog niet ken, maar waar ik wel voor gemaakt ben. En toch heb ik dat kleine, kleine beetje hoop. En een heel goed voornemen: Jezus krijgt alle touwtjes in handen. En ik ga alle tijd nemen om mezelf aan Hem te geven, de controle los te laten en Hem te laten weten dat Hij de Heer van mijn leven is. Dat ik Hem vertrouw en grote dingen van Hem verwacht.
Bij al deze woorden moet ik denken aan een van mijn favoriete oude Psalmen. En met deze Psalm wil ik dit jaar afsluiten. Wachtend op God, op Zijn verlossing en vertrouwend op Zijn goedheid.
Zo ik niet had geloofd, dat in dit leven
Mijn ziel Gods gunst en hulp genieten zou,
Mijn God, waar was mijn hoop, mijn moed, gebleven?
Ik was vergaan in al mijn smart en rouw.
Wacht op den Heer‘, godvruchte schaar, houd moed!
Hij is getrouw, de bron van alle goed.
Zo daalt Zijn kracht op u in zwakheid neer.
Wacht dan, ja wacht, verlaat u op den Heer‘.
Gelukkig nieuwjaar! Wat zijn jouw goede voornemens?
——————————————————————————————————————————————
It’s that time again. Newyears (we Dutchies call it Old & New). It’s actually a holiday that doesn’t do much for me. When children of my age always were súper exited they could stay up so late to watch the fireworks at midnight (I don’t know how it goes in your part of the world, but here the new year starts with almost 18 million people lighting fireworks), I found it to be a weird look into adulthood. Until ten years ago I never went outside at midnight, because the big bangs scared me. After that I did go outside, but till five years ago I always had my fingers in my ears. Two years I’ve celebrated with three sweet friends, but all the other years I’ve stayed cosily at home with my family, with the exeption of one year at my aunt’s and one at my brother’s. When all the young people my age went to the big party tent to celebrate, I was warm and nicely tucked in in bed by a quarter to one in the morning. I remember the first time that I very consciously lived towards Newyears. I cried of dissapointment when it became midnight. This was that big passing to a new year? It felt exactly the same. And that, I think, is exactly my problem.
When I was little I never really stood still at my years. I liked having my birthday, getting a year older and Newyears was just something that had to be done (just like going to every family member on January 1st to wish them a happy newyear) and then, filled with courage, I wandered into the new year. Then I got to the age where newyear resolutions came into play and I got more aware of the world around me. When I read back in my old journal, I don’t read that many positive thoughts with the change of the year (change of the century, even!) on 1999 to 2000. I was already worried then that the new year would be exactly like the old one, and that I would feel the same and that the people in my family would feel the same and that nothing would change. I was worried about the situation of the world, my little world as a high schooler but also the big world around me. I was pessimistic, but still I wrote a prayer to God in my journal: If He would change feelings, wars, disasters, sicknesses, and all the bad things I could think of in something good. And so I went into each new year with tears, with regret and sorrow about the past year, but with a shred of hope for the new one.
The last four years have been completely different. If I’m really honest? I don’t see any hope. Every year again I see the situation of the world deteriorate. I see my own situation deteriorate. I see the situation of the people around me deteriorate. Where at first I always had the hope that that-and-that year would bring renewment, healing and happy days, I now didn’t believe in it anymore. Every year I was let down. I saw people around me move on, climb up from deep valleys, getting healed, getting married, having kids and nice jobs, standing in the middle of life. And I just stood there and watched. I tried the new year resolutions. When I lose all those pounds I gained from my medication , I will feel better. And I did a little, for a while. But when I got new medication, those pounds came back very quickly. When I leave the house for just a little while every day, surely I will get used to it. But I didn’t. It never does. Every step out of that door feels like a mountain. When I go into intensive therapy, I will, slowly but surely, get over my anxiety disorder. But, as I said, I didn’t get used to the steps I had to take, the therapy didn’t work and this year, after having been in therapy for nine years, they said I was untreatable. Not exactly a highlight either.
What I want to say with this? I’m not trying to be a victim, really. I just want to say I’ve tried everything, reached for every straw, showed all the effort I could and that my best wasn’t good enough. And that, every year, the results let me down or were nonexistent. So this year it has to be different. Because not having hope, being hopeless, is the worst feeling you can have.
Ann Voskamp of A Holy Experience made a beautiful print I can find myself in:
With my own resolutions and attempts and straws I can’t make it, I can’t find hope and no changes for the new year. What I’m going to do is search for Jesus, after all He is giving me all the time it takes now that I’m mostly at home. I’m going to ask Him again and again to change me. To heal me. To give me hope. Give me health. To heal my father, mother and little brother. Give them hope. Give them health. To save the world, take war from people, to exterminate sickness, misery, pain and oppression. To come back soon and make everything new. This year I’m letting go of all the do-it-yourself. Jesus has all power, He has proven that to me time and time again. Why wouldn’t He be able to provide hope? A little bit of that hope He has already given me during the two sessions I’ve now had with my new therapist. That man gets me, knows God and starts his sessions with prayer. I felt that God was with us, leading the conversation and planting tiny, very tiny sparkles of hope in my heart. For the first time in a very long time I got the feeling that maybe change wasn’t impossible, that maybe God wasn’t finished with me yet. And for that tiny sparkle alone, I’m eternally grateful.
So yes, I will be heading in the new year with a firm dose of melancholy. With homesickness for a world I don’t even know, but am nevertheless made for. And yet I have that tiny, tiny bit of hope. And a very good resolution: Jesus gets full control. And I’m going to take all the time I need to give myself to Him, let go of the reigns and to let Him know He is the Lord of my life. That I trust Him and expect Him to do big things.
With all these words I have to think about one of my favorite old Psalms. And with this Psalm (just imagine it in Dutch, and all poetic and rhyming) I want to wave goodbye to this year. Waiting on God, on His salvation and trusting on His goodness.
When I wouldn’t have believed that in this life
My soul would enjoy Gods favour and help
My God, where would my hope and courage have gone?
I would have perished in all my sorrow and grief.
Wait for the Lord, God fearing people, hold courage!
He is faithful and the source of all good.
So His power transcends on you in weakness.
Wait then, yes wait, rely on the Lord.
Happy newyears! What are your resolutions?
