English text below:
Hiep hiep, het is maandag! Dat betekent dat het de week van Kerst is, en velen van jullie óf al vrij zijn, óf bijna vrij zijn! Mooi, toch? Ik heb weer een lijstje met dingen/mensen/belevenissen waar ik dankbaar voor ben, lees je mee?
Hip hip, it’s Monday! That means it’s the week of Christmas, and many of you are already off work or are almost off work! Good, right? I’ve made a list again with things/people/adventures I’m grateful for, read along?
Ik ben vandaag (maandag) erg dankbaar dat mijn lieve, lieve vriendin J weer een jaartje ouder is geworden. Ze is zo’n bijzonder mens, en ik vind het een eer dat ik haar vriendin mag zijn. Ze laat me altijd weten wat er speelt in haar leven, stuurt me kaartjes, betrekt me bij haar gezin, komt langs met haar superschattige zoontje en maakt tijd voor me. Ze is gewoon een voorbeeldvriendin, en ik doe mijn best om dat ook voor haar te zijn. Straks ga ik even bij haar op visite en ik neem een kratje met allerlei kadootjes mee, hopen maar dat ze er blij mee is:-) Lieve J, dank voor wie je bent- ik weet niet wat ik zonder je zou moeten!
I am very grateful today (Monday) that my sweet, sweet friend J turns another year older. She’s such a special person, and I think it’s an honour to be friends with her. She always lets me know what’s going on in her life, sends me cards, involves me in her family, comes by with her super cute little boy and makes time for me. She’s just a model friend, and I try my best to be that to her too. Later I’m going to her to celebrate and I’m bringing a little crate filled with presents, I’m hoping she will love it:-) Dear J, thank you for who you are – I wouldn’t know what to do without you!
Nog iets waar ik ontzettend dankbaar voor ben: mijn andere superlieve vriendin die een tijdje terug jarig was en waarvan ik wel eens heb verteld dat ze keihard heeft geknokt om beter te worden, heeft een keuring met vlag en wimpel doorstaan. Dat betekent dat ze zeker geschikt is voor haar werk, en dat ze dus eigenlijk niet ontslagen mag worden. Ze is al zes jaar keihard aan het werk, en dit is echt haar beloning. Ik ben zo trots! Ik heb God enorm veel gebeden of Hij haar weer haar passies terug wilde geven (haar werk en sport) en nu kan ze weer voldoende bewegen om dat allebei weer op te pakken. A, ik ben zó trots op je! God laat je niet los!
Another thing I’m incredibly grateful for: my other supersweet friend who’s birthday was a little while back and of whom I’ve once told that she has fought to get better, has done a test and has passed with flying colors! That means she is certainly suitable to do her job, and that she can’t get fired. She’s been working so hard for the past six years, and this really is her reward. I’m so proud! I’ve prayed to God many, many times if He wanted to give her back her passions (her job and sports) and now she can move enough to get back into swing with both! A, I’m só proud of you! God doesn’t let you go!
Ik ben dankbaar voor deze Instagram tekst van Ann Voskamp. Ik weet nog dat ik een paar jaar geleden rond Kerst last had van een enorme depressie. Ik werd wakker op Kerstochtend en kon alleen maar huilen. Het voelde niet als een wonder. Ik herinner me dat ik mijn moeder vertelde dat ik me compleet waardeloos voelde, terwijl God zelf juist naar de aarde was gekomen om mijn waarde voor eeuwig te bezegelen. Het voelde niet alsof God bij me was. Maar Hij was er, en Hij heeft me door die ellendige periode heen geholpen, ook al kon ik op dat moment Zijn komst eigenlijk niet vieren. Als je wacht op een wonder met Kerst: God is met je. Dát is het wonder van Kerst!
I’m grateful for this text on Instagram by Ann Voskamp. I remember being very depressed a few years back around Christmas. I woke on Christmas morning and all I could do was cry. It didn’t feel like a miracle. I remember telling my mom I felt completely worthless, while God Himself came to this earth to establish my worth. It didn’t feel like God was with me. But He was there, and He helped me trough that miserable period of time, even though on that moment I really couldn’t celebrate His coming. When you are waiting for a miracle at Christmas: God is with you. Thát is the miracle of Christmas!
Ik ben dankbaar voor mijn bezoekje aan de film ‘de Hobbit’, geïnspireerd door het boek van de schrijver Tolkien, met mijn familie. We zijn nu samen naar alle drie de films geweest, en ik ben dankbaar dat ik dat uitje elk jaar met hen kan delen. Ook vriendin A is altijd meegeweest, dit keer voor het eerst met haar (nog redelijk ‘nieuwe’) vriend. Ik vind het jammer dat de trilogie nu is afgelopen. Je kunt zeggen wat je vindt van de boeken van Tolkien (met name the Silmarillion, the Lord of the Rings en the Hobbit), maar ik vind het prachtig hoe hij de strijd tussen goed en kwaad beschrijft. En dat het goede uiteindelijk overwint.
I’m grateful for my visit to the movie ‘The Hobbit’, inspired by the book of the author Tolkien, with my family. We went to all three movies together, and I’m grateful that I can share the trip with them each year. Friend A also went with us every year, this year for the first time with her (still fairly ‘new’) boyfriend. I’m a little sad the trilogy has come to an end. You can say what you want of the books of Tolkien (especially the Silmarillion, the Lord of the Rings and the Hobbit), but I love how he describes the battle between good and evil. And that the good conquers all, eventually.
Ik ben dankbaar voor de lieve kerstkaarten die beginnen binnen te stromen. In Nederland hebben we niet zo de gewoonte om een familiefoto als kerstkaart te gebruiken, en ook niet om een uitgebreide update over iedereen in het gezin mee te sturen. We sturen elkaar gewoon een Kerst- en Oud&Nieuw gerelateerde kaart en schrijven erop wat we elkaar wensen voor Kerst en het nieuwe jaar. Van één vriendin kreeg ik een kaart met haar twee superschattige kinderen erop, dat vond ik een erge leuke. Ook die van R was erg leuk, grappig gewoon. De herders met een berg schapen met vreemde uitdrukkingen op hun schapenbakkessen. En die van J had de liefste woorden. Ik ben benieuwd of ik er nog meer krijg:-)
I’m grateful for the sweet Christmas cards that start to pour in. In the Netherlands we don’t really have the habit to use a family photo as a Christmas card, nor do we write a big update about everyone in the family to go with the card. We just send each other a Christmas- and Newyears related card and write on it what we wish each other for Christmas and the new year. From one friend I recieved a card with her two supercute kids on it, I liked that one very much. R’s one was very nice too, just plain funny. The sheperds were pictured with a pile of sheep with weird expressions on their sheep faces. And J’s card had the sweetest words. I’m curious if I get any more cards:-)
Ik ben dankbaar voor de lieve mensen in mijn leven. Deze week hebben we twee mensen die belangrijk voor me waren herdacht: mijn ome Leo, die jarig geweest zou zijn maar een aantal jaar geleden is overleden, en mijn oma, mijn vader’s stiefmoeder, die vorig jaar op ome Leo’s verjaardag is overleden. Mijn oma was oud en, wat de Bijbel zo mooi zegt, ‘der dagen zat’. Ze wilde graag naar Huis. Bij mijn oom was het anders. Niet dat hij niet naar huis wilde, maar hij bleef vechten. Voor mijn tante. Dit heb ik geschreven net nadat hij overleden was, in 2009:
Een half uurtje geleden is m’n ome Leo overleden. Veel te jong nog, eigenlijk. Maar helemaal verwacht. Hij was al ziek vanaf zijn achttiende, en in de loop van de jaren is steeds meer duidelijk geworden hoe vreselijk zijn ziekte was. Steeds kwam er weer een extra probleem bovenop, werd het steeds moeilijker om te leven. Het laatste jaar is hij regelmatig in het ziekenhuis geweest. Een paar keer waren we bang dat hij niet meer thuis zou komen, maar steeds krabbelde hij er weer bovenop.
Eigenlijk kende ik ‘m helemaal niet. Hij was er altijd wel. Stilletjes, in een rolstoel, wit, dun en op de achtergrond. Praten vroeg veel inspanning, denk ik. Lopen ging niet meer. Slikken ook niet meer, op het laatst. En mijn tante, mijn tante zorgde en zorgde maar. Heel haar leven, elke dag, ging om het zorgen voor ome Leo. Voor haar is het zo erg. Zo stil, zo leeg, zo koud, zo eenzaam. Wat zal ze het moeilijk krijgen. Wat heeft ze veel gegeven. Maar ik weet dat ze dat allemaal uit liefde heeft gedaan, dat ze uit liefde alles opgaf voor hem, net zoals hij níet opgaf uit liefde voor haar.
Ja, ik heb makkelijk praten. Ik kende hem nauwelijks, maar toch voel ik een soort opluchting namens hem. Want het is afgelopen, klaar. Ik denk dat niemand zo blij zal zijn met de nieuwe hemel, de nieuwe aarde, en vooral het nieuwe lichaam als mijn ome Leo. Ik zie het helemaal voor me: gezondheid, kracht, energie, geluk. Geen pijn, geen lijden, geen zorgen. Hij kan weer rennen.
Het zal pijn doen, de scheiding. De dood, het hoort gewoon niet. Niets is onnatuurlijker. Maar toch… ik denk dat ome Leo nu wel gelukkig is. En dat is tóch mooi! En ik weet dat mijn tante haar weg zal vinden, Zijn weg. En dat we allemaal om haar heen zullen staan.
I’m grateful for all the sweet people in my life. This week we commemorated two people who were important to me: my uncle Leo, who would have had his birthday this week but died a couple of years ago, and my grandma, my fathers stephmom, who died last year on my uncle Leo’s birthday. My grandma was very old and, as the Bible puts so nicely: tired of days. All she really wanted was to go Home. It was different for my uncle. Not because he didn’t want to go Home, but he kept fighting. For my aunt. This is what I wrote just after he died, in 2009:
Half an hour ago my uncle Leo has died. Way too young, really. But totally expected. He had been sick since he was eightteen, and with each year passing by it became more and more appearant how horrible his illness was. Problem upon problem stacked on the pile, it became harder and harder to live. The last year he has been in and out of the hospital. A few times we feared he wouldn’t come home again, but time and time again he came back.
I didn’t actually know him at all. He was always there. Silently, in a wheelchair, white, skinny and in the background. Talking took a lot of effort, I think. He couldn’t walk anymore. He couldn’t even swallow, at the end. And my aunt, my aunt cared and cared and cared. For all of her life, every day, it was about taking care of uncle Leo. It’s so hard for her. So quiet, so empty, so cold, so lonely. She will have such a hard time. How much she has given. But I know she did it all out of love, that she gave everything up out of love for him, just like he wouldn’t give up out of love for her.
Yes, it’s easy for me to say. I hardly knew him, but still I feel kind of relieved on behalf of him. Because it is finished, done. I think no one will be as happy with the new heaven and the new earth, and especially the new body as my uncle Leo. I can see it now: health, strength, energy, happiness. No pain, no suffering, no worries. He can run again.
It will hurt, the great divide. Death, it just shouldn’t be. Nothing is more unnatural. But still… I think my uncle is happy now. And that’s beautiful. And I know my aunt will find her way, His way. And that we’ll all be surrounding her.
Ik ben dankbaar dat God onze tijden in Zijn hand houdt. Dat Hij, en Hij alleen weet wanneer we zullen sterven. Ik kan heel goed begrijpen dat mensen het leven niet meer aankunnen en zelfmoord plegen. Dat ze gewoon geen andere uitweg meer zien omdat het leven te hard is, te kil, te uitzichtloos. Ik kan me, júist als Christen, goed voorstellen dat je gewoon naar Huis wilt, veilig bij de Vader wilt zijn. En ik kan me ook voorstellen dat, wanneer je lichamelijk doodziek bent, dreigt te stikken of vreselijke pijn hebt, je denkt aan euthanasie. Ik geloof niet dat zelfmoord plegen een zonde is die ervoor zorgt dat je nooit bij God kunt komen. Als Íemand begrijpt hoe zwaar het leven kan zijn en hoe graag je wilt dat je lijden voorbij is, dan is het Jezus wel. Met actieve euthanasie (de stekker ontkoppelen als iemand al jaren hersendood is begrijp ik beter) heb ik persoonlijk meer moeite, ik weet niet waarom. Misschien omdat het zo klinisch is, zo praktisch, zo ‘schoon’. Zelfmoord is vaak een wanhoopsdaad, euthanasie een gepland uit het leven stappen. Maar ik ben zó dankbaar dat ik niet degene ben die gaat over leven of dood. Of die moet goedkeuren hóe iemand dood mag/moet gaan. Ik weet Wie mijn leven vasthoudt, Wie ieders leven vasthoudt. En dat geeft me rust.
I’m grateful that God holds our times in His hands. That He, and He alone knows when we will die. I can understand very well how people can’t handle life anymore and commit suicide. That they just don’t see another way out because life is too hard, too cold, too hopeless. Ican, especially as a Christian, understand that you just want to go Home, want to be safe with your Father. And I can also understand that, when you’re physically ill to death, face a death of suffocation or filled with pain, you consider euthanasia. I don’t believe committing suicide is a sin that makes you never being able to get to God. When Sómeone understands how hard life can be and how much you want your suffering to be over, it’s Jesus. Personally, I have a harder time accepting active euthanasia (pulling the plugs when somebody has been braindead for years, I kind of get). I don’t really know why. Maybe because it’s so clinical, so practical, so ‘clean’. Suicide often is an act of desperation, euthanasia is a planned moment to stop living. But I’m só grateful that I’m not the one in charge of life and death. Or the one who has to approve hów some one can or should die. I know Who holds my life, Who holds everyone’s life. And that gives me rest.
Ik ben dankbaar dat het bijna Kerst is. Vandaag (zondag) is de vierde Adventszondag. De dominee las vanmorgen uit Jesaja, waar staat: ‘Troost, troost mijn volk.’ Het woord dat daar in het Grieks gebruikt wordt voor ‘troost’, betekent ‘Heilige Geest’. Dus eigenlijk staat er: Heilige Geest, Heilige Geest mijn volk. Dat zegt heel veel over God’s karakter, vooral over dat van de Heilige Geest. Zoals ik in de laatste Welcome to the Weekend heb gedeeld, wil ik graag op de Heilige Geest lijken en rustig en stil doen wat nodig is om Jezus bekend te maken als de Zoon van God en de Redder van de mensheid. Ik heb gereageerd op het stuk van #shereadstruth dat erover ging, en dit heb ik geschreven: ‘Ik vind het mooi dat in de quote wordt gezegd dat de Heilige Geest ‘verlegen’ is – dat is wel hoe ik Hem heb leren kennen. Hij is teder en duwt ons bijna onmerkbaar, maar hoe meer we Hem eren, hoe meer Hij aanwezig is. Ik merk het in mensen die Zijn woorden spreken: aardig, zacht, begrijpend en inderdaad een beetje verlegen over de grote woorden die ze spreken, maar altijd wijzend naar onze Jezus. Ik denk dat dat is waarom we in de Bijbel worden gewaarschuwd de Heilige Geest niet bedroefd te maken of te schofferen, omdat Zijn aard verlegen, stil is en Hij afstand van ons kan nemen. God zij dank verlaat Hij ons nooit helemaal, en laat Hij ons zien als Wie we zouden moeten zijn terwijl Hij ons zachtjes duwt en troost.’ Ik ben dankbaar dat God’s Geest zo’n grote rol speelt in ons geloofsleven, of we dat nu doorhebben of niet. In deze tijd van voorbereiding op Kerst blijft Hij wijzen naar Degene om Wie het gaat: Jezus.
I’m grateful that it’s almost Christmas. Today (Sunday) is the fourth Advent Sunday. The Pastor read from Isaiah this morning, where God says: ‘Comfort, comfort my people.’ The word that’s used in Greek for ‘comfort’ means ‘Holy Spirit’. So actually it says: ‘Holy Spirit, Holy Spirit my people.’That says so much about Gods character, especially about the character of the Holy Spirit. As I said in the last Welcome to the Weekend, I would love to be like the Holy Spirit and quietly do what is nessecary to make Jesus known as the Son of God and the Saviour of mankind. I’ve commented on the piece about it on #shereadstruth, and this is what I wrote: ‘I love that the quote says that the Holy Spirit is ‘shy’- that’s how I’ve come to know Him. He is tender and pushes us almost unnoticeably, but the more we honor Him, the more He is present. I notice it in people who speak His words: kind, soft, understanding and indeed a little shy about the big words they speak, but always pointing towards our Jesus. I think that’s why we are warned in the Bible not to sadden or offend Him, because His nature is shy, quiet and He can distance Himself from us. Thank God He never leaves us, and He shows us Who we should be like while gently pushing and comforting us.’ I’m grateful God’s Spirit plays such a big part in our faith life, whether we see it or not. In this time of preparation for Christmas, He keeps pointing towards the One it’s all about: Jesus.
Ik ben erg dankbaar voor de preek van zondagavond van onze nieuwe predikant. Hij las voor hoe de engel Maria vertelde dat ze een kindje zou krijgen en dat Hij de redder van de wereld zou worden. In plaats van te twijfelen, gelooft Maria de engel, maar ze stelt hem wel een vraag: hoe kan dat dan? De dominee maakte het punt dat je, als je echt gelooft, je best vragen mag stellen. Maar wat hij vooral érg duidelijk maakte, is dat voor God níets onmogelijk is. NIETS. Wat Hij je belooft heeft, zál Hij waarmaken. God heeft me een grote belofte gedaan. En soms verlies ik de hoop. Denk ik dat God het maar blijft uitstellen omdat mijn geloof te klein is, of dat Hij niet meer aan mij denkt. Maar deze preek gaf me hoop. Niets is onmogelijk voor God. Niets.
I’m very grateful for the sermon by our new pastor this Sunday night. He read about us about the angel telling Mary that she would have a baby and that He would be the Saviour of the world. Instead of doubting, Mary believes the angel but she does ask him a question: how can that be? The pastor made the point that, when you really believe, you are allowed to ask questions. But his major point was that NOTHING is impossible for God. Nóthing! What He has promised you, He wíll give you. God made me a big promise. And sometimes I lose hope. I think God keeps postponing because my faith is too small, or that He doesn’t think about me anymore. But this sermon gave me hope. Nothing is impossible for God. NOTHING.
Waar ben jij dankbaar voor? / What are you grateful for?
