English text below:
Ik ben altijd een meisje met veel dromen geweest. Toen ik nog niet naar de kleuterschool ging, wilde ik graag ijscoman (man, ja, ik had nog nooit van een ijscovrouw gehoord) worden. Dit omdat het verhaal over de ijscoman in het grote voorleesboek van Jip en Janneke zo leuk was. Toen ik eenmaal naar school ging, wist ik het zeker: ik wilde juf worden. Ik vond het heerlijks om mijn juffen en meesters te bekijken, bezig te zijn met schrijven en Engels en hield erg van kleine kinderen. Op de middelbare school stond mijn besluit nog steeds vast: ik werd kleuterjuf. Ik zag het al helemaal voor me: 30 kleuters in een klas om heerlijk mee te spelen, knuffelen en leren. Ik heb een erg lieve tante die kleuterjuf is en zij was mijn grote inspiratiebron. Zoals zij met die kleine kleuters omging, dat wilde ik ook. Zo positief, liefdevol en met veel geduld.
Ik had nog meer wilde plannen met mijn leven. Op mijn twaalfde was ik eruit qua schema: op mijn zestiende een vriend, Op mijn eenentwintigste trouwen, op mijn drieëntwintigste baby nummer een en zo voort tot ons (natuurlijk prachtige) huis zo vol was dat het bijna uit zijn voegen zou barsten. Ik verlangde ernaar een huis te hebben zoals dat waarin ik ben opgegroeid: waar vriendjes en vriendinnetjes altijd mochten komen spelen, waar niets te gek was, waar iedereen mocht blijven eten en waar pappa en mamma altijd warm en liefdevol aanwezig waren. Een huis waar altijd muziek was, waar iedereen lekker mocht zingen en dansen en kind zijn.
Op mijn zeventiende begon, na mijn afstuderen aan de middelbare school, het grote avontuur. Ik ging naar de Pabo! In Ede, een stad die anderhalf uur reizen bij mij thuis vandaan ligt. Op het allerlaatste moment besloot ik meteen op kamers te gaan wonen. En daar was ik dan, net zeventien, in een vreemde plaats op een nieuwe school met een vreemde huisgenoot. Gelukkig woonden een paar van mijn vriendinnen van de middelbare school ook in Ede, een van hen zat zelfs bij me in de klas. En na een jaar kwam een van mijn beste vriendinnen bij mij in huis wonen en twee andere vriendinnen naast me.
De eerste stage was heerlijk. Tussen de kleuters vermaakte ik me prima met voorlezen, pleisters plakken, knutselen en knuffelen. Wel had ik het moeilijk met het ‘niet meer thuis’ wonen. Ik maakte me erge zorgen over thuis. In die tijd was mijn vader net een tijdje helemaal thuis van zijn werk en erg overspannen, en ook had hij veel fysieke klachten. Door de medicijnen die hij kreeg, raakte hij zijn gevoelens bij muziek kwijt en werd het stil in huis. We waren bezig met mijn jongste broertje, die autistisch bleek te zijn en veel moeite had op school. En daarnaast had mijn broer, die eerst behoorlijk teruggetrokken leefde en zijn eigen gang ging, opeens verkering en hij veranderde daardoor totaal, ten goede, dat wel. Natuurlijk was hij nog mijn broer, maar niet meer de broer die ik zo goed kende, en dat vond ik heel erg moeilijk. Daar maakte ik me, in het verre Ede, zorgen over, en ook over mijn zusje die er allemaal tussenin zat en soms niet genoeg aandacht kreeg. Ik had het gevoel dat ik haar die aandacht moest geven, want, en zo heeft het al heel mijn leven gevoeld en nog steeds, mijn zusje is een beetje mijn kindje. Komt er iemand aan mijn zusje, dat komt ie aan mij! De eerste stage moest ik al volgen na zes weken onderwijs, en daarna kwamen de andere stages. Hoe meer stage ik ging lopen, hoe moeilijker ik het vond. Ik vond de kinderen heerlijk en geweldig, maar het lesgeven viel me hard tegen. Het voelde alsof ik de kinderen een beetje voor stond te liegen, alsof ik maar een voorstelling gaf. Als ze stout waren moest ik eigenlijk lachen om hun levenslust, maar moest ik kwaad worden. Ik kwam kinderen tegen die me erg aan mijn autistische broertje deden denken maar waarvoor geen extra tijd of aandacht was. Mijn cijfers waren goed, ook voor mijn stages, maar het voelde totaal tegennatuurlijk. De stages braken me op.
Na anderhalf jaar ben ik ingestort. Ik kwam huilend terug van mijn stage, werd lief getroost door mijn vriendin, maar kon niet meer terug. Dat waarvan ik dacht dat het me natuurlijk af zou gaan, kon ik niet. Mijn droom viel in duigen.
Voor ik naar Ede ging zat ik op een jeugd-gospelkoor. En een lied dat ik daar had leren zingen kwam steeds weer terug:
The dream that I hoped for has died/Disappeared and has suddenly gone /The plans that I lived for have changed / Now everything else has gone wrong.
I wanna pray, but can’t find any words / I wanna cry, but I don’t have the tears /I wanna hope, but my hope is all gone / I am trapped by my own endless fears
I have called out Your name, Lord / I have cried out in despair / Have You heard my cry / Have You heard my prayer?
Be still and know that I am God / Be still and know that I am God / Be still and know that I am God / My peace I give to you
Ik was er kapot van dat mijn langgekoesterde droom stuk was gelopen. Maar toch had ik het gevoel dat God wilde dat ik iets nuttigs deed, iets met kinderen. En vanwege het autisme in mijn familie, kon ik het niet aanzien dat sommige kinderen maar aan bleven modderen en geen hulp kregen. Ik besloot dus om Pedagogiek te gaan studeren om orthopedagoog te worden. Voor al mijn papers, opdrachten en presentaties kreeg ik goede cijfers. Maar zodra ik een tentamen moest maken kwamen alle gevoelens van de stages weer terug, en hoe hard ik ook had geleerd, het hoogste cijfer dat ik tijdens die studie heb gehaald was een twee. Na een half jaar kreeg ik dus een negatief studieadvies en moest ik stoppen. Weer een droom die in duigen viel. Het lied kwam weer in me op, mijn vraag kwam weer naar boven: wat moet ik nu? Nu alles waarvan ik gedroomd heb ingestort is?
Ik ben toen een half jaar met een depressie thuis geweest. Tot ik een openbaring kreeg: misschien hoef ik niet perse een ‘nuttige’ opleiding te doen. Misschien kan ik mezelf nuttig maken met een opleiding waar ik gewoon blij van wordt, die aansluit bij mijn interesses en passies. Toen ben ik Taal- en Cultuurstudies gaan studeren, met de hoofdrichting Moderne Letterkunde. Ik had het naar mijn zin, haalde redelijke cijfers en, hoewel het wat langer duurde dan gepland, ben ik afgestudeerd als Bachelor of Arts. Ik heb zeer regelmatig werkcolleges overgeslagen omdat ik er bang voor was, mijn moeder heeft me vaak naar tentamens gebracht omdat ik daar nog steeds veel moeite mee had en voor sommige vakken heb ik alleen het tentamen gemaakt omdat ik een depressie- of angstperiode had en niet uit huis wilde gaan.
Sinds die tijd is mijn angststoornis helemaal naar boven gekomen. Het is nu ruim drie jaar geleden dat ik ben afgestudeerd, maar heb (nog) niets met mijn studie kunnen doen.
Ook mijn andere plannen liepen niet zoals gewenst. Ik wilde graag in de kerk werken, iets doen voor Gods koninkrijk. Ik gaf zondagsschool, hielp mee in de jeugdsoos, zat in het bestuur van de jeugdvereniging en hielp mee met allerlei losse dingetjes. Door de angststoornis ging dit allemaal niet meer. Ook heb ik geen vriend gekregen, niet op mijn zestiende en nu, op mijn achtentwintigste, nog steeds niet. En dus ook geen huis vol kinderen, vol muziek, vol ruimte voor iedereen. Al mijn jeugddromen zijn vervlogen.
De laatste drie jaar lijkt het wel of ik geen dromen meer heb. Alsof ik zo afgestompt ben dat ze mijn hart niet meer bereiken. Toen ik vorig jaar de True You cursus volgde, voelde ik voor het eerst in jaren weer een beetje hoop naar boven bubbelen. Ik kwam weer een beetje in contact met mijn passies: schrijven, vrouwen bemoedigen, bezig zijn met God en een eigen gezin. Tegenwoordig durf ik God heel voorzichtig te vragen me te laten zien hoe ik me nuttig kan maken. En of Hij me weer nieuwe dromen wil geven, die ik kan combineren met mijn passies.
Dit is mijn verhaal. Zo heeft iedereen wel een verhaal over vervlogen dromen. Over enorme teleurstellingen. Als ik voor je kan bidden, laat het me dan weten. En, als je tijd over hebt, wil ik je voorzichtig vragen of je ook voor mij wilt bidden. Voor nieuwe dromen.
Surrender by Barlow Girl on Grooveshark
I’ve always been a little girl with lots of dreams. When I didn’t go to kindergarten, I really wanted to be an icecreamman (yes, man, because I had never heard of an icecreamwoman). This was because the story in a big children’s book about the ice cream man was so much fun. Once I went to school, I made up my mind: I wanted to be a teacher. I loved watching my teachers, being busy writing and learning English and loved little kids. On high school I was still adament: I would become a kindergarten teacher. I already saw it: 30 kindergartners in a classroom to play with, to cuddle and to learn. I have a very sweet aunt who is a kindergarten teacher and she was my great source of inspiration. The way she handled the little toddlers, I wanted that too. So positive, loving and patient.
I had even more wild plans with my life. On my twelfth I had a schedule: a boyfriend on my sixteenth, marry on my twentyfirst, baby number one on my twentythird and so on until our (beautiful of course) home was so full that it would almost burst. I longed to have a home like the one I grew up in: where friends were always welcome to play, where nothing was too crazy, where everyone could stay for dinner and where mum and dad were always warm and lovingly around. A home where always was some music hanging in the air, where everyone could sing and dance and be a child.
On my seventeenth, after graduating high school, the big adventure began. I went to college to become a teacher. In Ede, a town an hour and a half away from my home. At the very last moment I decided to go live over there. And there I was, jhust turned seventeen, in a strange place on a new school with a roommate I didn’t know. Luckily some of my girlfriends from high school lived in Ede too, one of them even was in the same class as I was. And after a year one of my best friends came living with me and two other dear girlfriends next to our home.
The first internship was lovely. In the room filled with kindergartners I had so much fun reading for them, sticking on band-aids, crafting and cuddling. I did struggle with not living at home anymore. I was very worried about my home. In that time my father didn’t go to work anymore because he was very burned out and he also had a lot of physical problems. Because of the medicines he got, he lost his feelings for music and it became quiet in the house. We were working with my little brother, who turned out to be autistic and had a lot of problems at school. And my older brother, who had always led a quiet, kind of secluded life, got a girlfriend and changed enormously. And although these changes were for the best, he wasn’t the brother I knew so well anymore, he was like a totally different person. I took that very hard. That’s what I worried about, far away in Ede, and also about my little sister who was kind of stuck in the middle of all this and didn’t get enough attention. I felt like I had to give her that attention, because, and I have felt like this her whole life and still do, my sister is kind of my baby. When someone touch my sister, they touch me! I had to go on my first internship after six weeks of school, and then the other internships on different schools came. The more I went to them, the tougher it got for me. I loved the kids and enjoyed them, but teaching them was really hard. It felt like I was lying to the kids, putting up an act. When they behaved badly, I really had to laugh about their zest for life. But I had to get angry. I crossed paths with children that reminded me me of my autistic brother, but they didn’t get the extra time or attention. My grades were good, even for my internships, but it felt totally unnatural. The internships broke me.
After one and a half year I collapsed. I came back crying from my internship, was sweetly comforted by my weet friend, but couldn’t go back. The thing I thought would come naturally to me, I couldn’t do. My dream had crashed.
Before I went to Ede I was on a youth-gospelchoir. A song thought to me there came back time and time again:
The dream that I hoped for has died/Disappeared and has suddenly gone /The plans that I lived for have changed / Now everything else has gone wrong.
I wanna pray, but can’t find any words / I wanna cry, but I don’t have the tears /I wanna hope, but my hope is all gone / I am trapped by my own endless fears
I have called out Your name, Lord / I have cried out in despair / Have You heard my cry / Have You heard my prayer?
Be still and know that I am God / Be still and know that I am God / Be still and know that I am God / My peace I give to you
I was crushed that my long loved dream went wrong. But still I had the feeling God wanted me to do something useful, something with kids. And because of the autism in my family, I couldn’t bear seeing some kids not getting any help and struggle in life. So I decided to go to university and study Pedagogic studies to become an orthopedagogic. (I don’t know the right word in English). For all my papers, assignments and presentations, I got good grades. But as soon as I had to take an exam, all the feelings of the internships came back and, no matter how hard I studied, the highest score I have gotten for that study is a 2 (in the Netherlands, grades are marked from one to ten, ten being the highest score). So after half a year I got a negative study advise and had to quit. Another dream falling apart. The song came back to me, my question rose again: what am I to do? Now that everything I ever dreamt of is collapsed?
I was home then for half a year with a big depression. Until I got an epiphany: maybe I don’t need to choose a ‘useful’ study. Maybe I can make myself useful with an education that just makes me happy and contains my interests and passions. I then went to the University again and studied Language- and Culturalstudies with Modern Literature as my major. I felt good about it, got reasonable grades and, although it took a little longer than planned, I graduated as Bachelor of Arts. I very regularly skipped meetings because I was afraid to go, my mom drove me to a lot of my exams because I still had trouble with them and for some courses I only took the exam because I had a depression or anxietystreak and didn’t want to leave the house.
Since that time my anxiety disorder is fully erupted. It’s been over three years now since myt graduation, but I haven’t been able to do anything with my degree.
My other plans also didn’t go as planned. I wanted to work in my church, do something for Gods kingdom. I teached Sunday school, helped around in the youth movement, was in the management of our youth group and helped around with all kinds of different tasks. Because of the anxiety disorder, this all had to stop. I also didn’t get that boyfriend, not at sixteen and not now, at twentyeight. And with that I didn’t get a home filled with kids, music and space for everyone. All my youth dreams have flown away.
The last three years I feel like I don’t have any dreams left. Like I’ve so hardened that they can’t reach my heart anymore. When, last year, I followed the True You course, I felt hope bubbling up for the first time in years. I made a tiny contact again with my passions: writing, encouraging women, working for and with God and my own family. Sometimes now I very carefully dare to ask God to show me how I can make myself useful. And if He will give me new dreams, that I can combine with my passions.
This is my story. Everyone has a story about dreams that have passed. About huge dissapointments. If I can pray for you, please let me know. And, if you have any time to spare, I carefully like to ask if you will pray for me too. For new dreams.
Surrender by BarlowGirl on Grooveshark
