Oceans (where feet may fail) by Hillsong on Grooveshark
You call me out upon the waters
The great unknown where feet may fail
And there I find You in the mystery
In oceans deep
My faith will stand
And I will call upon Your name
And keep my eyes above the waves
When oceans rise
My soul will rest in Your embrace
For I am Yours and You are mine
Your grace abounds in deepest waters
Your sovereign hand
Will be my guide
Where feet may fail and fear surrounds me
You’ve never failed and You won’t start now
So I will call upon Your name
And keep my eyes above the waves
When oceans rise
My soul will rest in Your embrace
For I am Yours and You are mine
Spirit lead me where my trust is without borders
Let me walk upon the waters
Wherever You would call me
Take me deeper than my feet could ever wander
And my faith will be made stronger
In the presence of my Savior
I will call upon Your name
Keep my eyes above the waves
My soul will rest in Your embrace
I am Yours and You are mine
English text below
Ik weet dat ik dit lied al vaak heb gedeeld. Vorige week schreef Annie F. Downs het artikel ; ‘Stop Singing Oceans’ (de titel van dit lied). In dat artikel schreef ze dat het een gevaarlijk lied is om te zingen. Vooral als je kijkt naar het refrein:
Spirit lead me where my trust is without borders
Let me walk upon the waters
Wherever You would call me
Take me deeper than my feet could ever wander
And my faith will be made stronger
In the presence of my Savior
In dit refrein vraag je God of Hij je verder wil leiden dan je eigen grenzen. Of Hij je zó’n vast vertrouwen wil geven dat je zal gaan waar Hij je zendt, naar plaatsen die dieper zijn dan waar je zelf zou kunnen gaan. Het zou kunnen dat God je vertrouwen wil testen en je vraagt om over je grenzen te gaan. De grenzen van je financiën, je sociale leven, van je land, van je religie, van je ras en vooral: van je ego.
Vorig jaar heb ik bewust dit lied als gebed naar God gezongen. Dat Hij me zou leiden, tot het punt waar mijn vertrouwen zonder grenzen zou zijn. En jongens, dat heb ik geweten. In de weken die volgden, kwamen veel van mijn oude, weggestopte zonden naar boven. Dingen die ik verkeerd had gedaan en zo diep weggestopt had dat ik er niet eens meer van wist. Ik werd overspoeld door een enorm schuldgevoel, omdat ik anderen iets aan had gedaan zonder het ooit op te biechten of om vergeving te vragen. De manieren waarop ik tegen een vriendin had gezondigd heb ik, na een tijd enorm zenuwachtig te zijn geweest, opgebiecht. Ze reageerde gekwetst, maar vergaf me meteen. Maar er was nog iets, iets wat ik verkeerd had gedaan jaren geleden wat bijna letterlijk in mijn binnenste rotte. Ik voelde me zó nep, zó oneerlijk. Na weken worstelen met God of ik het wel op moest biechten en er een ander mee moest kwetsen terwijl er nu niets meer aan gedaan kon worden, heb ik het toch opgebiecht. De reactie die ik daarop kreeg was goed en bemoedigend. En ik vraag me af: waarom was ik zo bang? Het was overduidelijk God die me hiertoe riep, want ik had echt al járen niet aan deze zonden gedacht. Ik had ze zorgvuldig weggestopt. Maar kennelijk vond Hij het tijd om met het geven van deze gevoelens op mijn gebed te reageren. Ik moest heel wat grenzen over. Me over mijn trots heenzetten, mijn vriendin teleurstellen, iemand tegen wie ik enorm opkeek een lagere dunk van me laten krijgen, mezelf vergeven en me laten vergeven. Het is niet makkelijk om om vergeving te vragen. Maar, nogmaals, waarom was ik zo bang? Door het zingen van dat lied, heb ik me helemaal overgegeven aan de wil van God. Ik heb Hem bewust gevraagd me over mijn grenzen te leiden. En dat deed Hij. Ik kon het verwachten. En Hij gaf nog bijzonder begrijpende reacties ook. En wat me achteraf van mezelf tegenvalt, is dat het zo lang duurde voordat ik écht vertrouwde. Voordat ik écht ging opbiechten wat in me rotte. Terwijl ik heel goed weet dat God vóór me is, niet tegen me. Hij is niet uit op mijn val, op mijn nederlaag. Hij wil me opbouwen, me oprichten, de dingen uit mijn verleden opruimen. En dat is wat ik heb geleerd van ‘Oceans’. Dat God áltijd, altijd te vertrouwen is. Zelfs als Hij je vraagt over de grenzen van je ego te stappen.
I know I’ve shared this song often. Last week Annie F. Downs wrote the article: ‘Stop Singing Oceans’. (the title of this song). In that article she wrote it’s a dangerous song to sing. Especially when you look at the chorus:
Spirit lead me where my trust is without borders
Let me walk upon the waters
Wherever You would call me
Take me deeper than my feet could ever wander
And my faith will be made stronger
In the presence of my Savior
In this chorus you ask God if He will lead you beyond your boundaries, your borders. If He will give súch a strong trust in Him that you will go wherever He sends you, to places that are deeper than any place you could ever go yourself. It could be that God wants to trust your faith and asks you to step over your boundaries. The boundaries of your finances, the boundaries of your social life, the boundaries of your country, your religion, your race and especially: your ego.
Last year I consciously sang this song as a prayer to God. That He would lead me, to the point where my trust would be without borders. And boy, did He answer. In the weeks that followed, a lot of my old, hidden away sins came to the surface. Things I had done wrong and put away so deep I didn’t even know about them anymore. I was just engulfed with a huge sense of guilt, because I did something to others without ever coming clean or ask for forgiveness. The ways I sinned against my friend I have, after being nervous for a few weeks, told her. She reacted hurt, but forgave me immediately. But there was something else, something I had done wrong years ago that was almost literally rotting away inside of me. I felt like súch a fake, só unfair. After weeks of struggling with God if I had to come clean and hurt someone else while nothing could be done about it now that all that time had passed, I came clean. The reaction I got was good and encouraging. And I wonder: why was I so afraid? It was obviously God who called me to this, because I hadn’t been thinking about these sins for years. I carefully tugged them away. But appearantly He found it necessary to answer my prayer by giving me these feelings. I had to cross quite some borders. Get over my pride, dissapoint my friend, give someone to who I really looked up a lower opinion about me, forgive myself and let myself be forgiven. It’s not easy to ask for forgiveness. But, again, why was I so afraid. By singing that song, I completely surrendered to the will of God. I consciously asked Him to lead me across my borders. And He did. I could expect it. And He blessed me with especially understanding reactions too! And what, in hindsight, feels like failure, is that it took só long before I really trusted. Before I really came clean to what was rotting inside of me. Because I know that God is fór me, not against me. He’s not out for my fall, my humiliation. He wants to built me up, clean up the things from my past. And that is what I learned from ‘Oceans’. That God is always, álways to be trusted. Even when He asks you to step over the borders of your ego.
