English text below
Het is een vreemde situatie. Een tevreden mens zijn en ondertussen ongelukkig zijn over je leven.
Bij de psycholoog moest ik wel eens een vragenlijst invullen. Een van de vragen was: ‘bent u een tevreden mens?’ Daarop vulde ik in: ‘meestal’. Er was ook een vraag die vroeg of ik tevreden was met mijn leven. Daarop vulde ik in : ‘meestal niet’. Hoe zit dat nou?
Ik denk dat het veel te maken heeft met mijn geloof. Ik geloof en weet en vertrouw erop dat ik alles krijg wat ik nodig heb van mijn hemelse Vader. En dat is ook zo. Ik heb alles wat ik nodig heb en nog veel meer. Een ontzettend begrijpende, liefhebbende familie, meelevende vrienden, eten en drinken in overvloed, een warm thuis, spulletjes om me bezig te houden, artsen en behandelaars die als het nodig is voor me klaarstaan… Op papier een heel mooi leven. Alles wat ik nodig heb krijg ik. En nog veel meer, al zou driekwart me afgepakt worden, dan nóg zou ik overladen zijn met zegeningen. En toch ben ik niet gelukkig.
Misschien heeft het iets te maken met verwachtingen, met gebroken dromen, met teleurstelling, met vergelijken. Want daar is het waar het vaak fout loopt. Ik heb er verdriet van als vriendinnen niet op die manier van me houden zoals ik van hen houd. Ik heb er verdriet van dat ik volwassen ben en nog steeds mijn ouders belast. Ik heb er verdriet van dat ik geen gezin heb, en vrienden om me heen wel. Ik heb er verdriet van dat de wereld die ooit voor me open lag, nu zo gesloten lijkt. Ik heb er verdriet van dat ik mijn plekje nog niet heb gevonden. Ik heb er vooral verdriet van dat ik God niet kan dienen met mijn passies en talenten, omdat die onderhand zo diep in me zijn verstopt dat ik ze niet meer kan vinden.
En tóch, toch weet ik dat ik een gezegend mens ben. Datgene wat ik voor lief neem, daar bidden anderen voor. En het is een heel moeilijke tegenstelling. Daarom vind ik het moeilijk God om dingen te vragen die ik zo graag wil. Zoals een gezin, zoals onafhankelijkheid, zoals nieuwe dromen. Want Hij geeft me al zoveel.
Gisteravond in de preek werd ik herinnerd aan het feit dat mijn God geen karige God is. Het volk Israël was met macht en majesteit uit Egypte geleid. En ze waren nog niet lang op weg voor ze begonnen te mopperen. Ze vonden dat ze het niet goed hadden. En dat terwijl ze nota bene waren bevrijd uit de slavernij! In plaats van God danken voor Zijn grote daden, keerden ze zich tegen Hem door te zeuren om nóg meer. En het wonderbaarlijke is, dat God het ze nog gaf ook. Elke dag hemels brood, meer dan genoeg voor iedereen, en ’s avonds vlees. Deze preek heeft me de ogen geopend. God wil niet dat ik ongelukkig ben. Hij wil me overvloed geven. Misschien niet op de manieren die ik verwacht ( de Israëlieten verwachtten vast ook geen manna) maar op Zijn eigen, majestueuze manier. Ik hoop dat Hij mijn hart weer opent voor dromen en ambities. Dat Hij me de durf geeft om mijn hart voor anderen open te stellen en lief te hebben. Dat Hij me gaat gebruiken, het maakt niet uit of ik nou een hand of een minuscuul celletje mag zijn in het lichaam van Christus, als Hij me maar gebruikt. En me daar de durf voor geeft. Dat Hij me geeft dat ik weer oprecht van dingen kan genieten. Dat als ik lach, het een échte lach zal zijn. Ik hoop dat hij de duisternis verjaagt, en ik de rest van mijn leven in het licht mag wandelen. Dat is wat ik hoop. Ik wil niet zeuren. Ik wil niet ondankbaar lijken. Maar ik wéet gewoon dat God geen leven creëert om het te laten doodbloeden. Ik wéet dat ieder mens is gemaakt voor victorie, klein of groot. Victorie in de hemelse Maker. Dáar hoop ik op.
It’s a strange situation. To be a content person and in the meanwhile being totally unhappy about your life.
At the psychologist I sometimes had to fill in a list of questions. One of the questions was: ‘Are you a content person?’ I filled in: ‘most of the time.’There was another question that asked if I was content with my life. I filled in: ‘most of the time I’m not’. What’s that about?
I think it has a lot to do with my faith. I believe and know and trust that God will provide everything I need. And He does. I have all I need and so much more. A very understanding, loving family, friends that care, food and drinks in abundance, a warm home, things to keep me busy, doctors and other specialists when I need them… On paper it’s a beautiful life. Everything I need, I get. And so much more. If three quarters of it would be taken away from me, I stíll would be bending under the blessings. And yet, I’m not happy.
Maybe it has something to do with expectations, with broken dreams, with dissapointment, with comparison. Because that’s where so many things go wrong. I hurt when friends don’t love me the way I love them. I hurt when I think that I still impose on my parents while being an adult. I hurt because I don’t have a family, like my friends do. I hurt, because the world that once lais at my feet, now seems so closed off. I hurt because I haven’t found my place. And I especially hurt because I can’t serve God with my passions and talents, because by now they’ve been hidden so deep inside of me that I can’t find them anymore.
And yet, I stíll know I’m a blessed person. The things I take for granted, another person prays for. And it’s a difficult problem. That’s why I find it hard to ask God for things I so much crave. Like a family, like independance, like new dreams. Because He already gives me so much.
Last night’s sermon reminded me of the fact that my God isn’t sparse in what He gives. The people of Israel were led free from Egypt with great power and victory. And they weren’t on their way long before they started getting grumpy. They thought they were worse off. And that while they were just freed from a lifetime of slavery! Instead of thanking God for His great deeds, they turned against Him by whining for even more. And guess what: God gave it to them too! Heavenly bread every day, more than enough for everybody, and meat at night. This sermon has opened my eyes. God doesn’t want me to be unhappy. He want to give to me in abundance. Maybe not in the ways I expect ( I guess the Israelites didin’t expect manna either), but in His own, majestic way. I hope he opens my heart again for dreams and ambitions. That he gives me the courage to open my heart to others and to truly love. That He will use me, it doesn’t matter if I get to be a hand or a miniscule little cel in the body of Christ, if He only uses me. And gives me the bravery for it. That He gives me the strength to, once again, truly enjoy things. That when I smile, it will be a real one again. I hope He chases away the darkness, so that I can walk the rest of my life in the light. That’s what I hope. I don’t want to whine. I don’t want to seem ungratefull. But I just knów God doesn’t create a life just to let it bleed to death. I knów that each and every person is made for victory, small or big. Victory in the heavenly Creater. Thát’s what I hope for.
