English text below.
Het heeft lang geduurd, maar hier ben ik weer. Ik heb maanden af en toe naar dit scherm gestaard, gewacht of de inspiratie wilde komen, maar helaas… Niets. Nog steeds heb ik weinig te zeggen. Sommige dingen zijn niet in woorden te vatten, en op het moment is het zo onrustig in mij dat ik niet weet waar ik de woorden vandaan moet halen. Toch heb ik het bloggen gemist. Elke dag even een vast punt waarop ik mijn woorden, mijn creativiteit, kwijt kan. Want ik hou er zo van om te schrijven. Zonder voel ik me altijd een beetje ziek. Het schrijven was niet alleen gestopt op deze blog, maar ook in mijn dagboek, gebedenboek en Bijbelstudieschrift. De woorden wilden niet komen. Zelfs bidden viel me zwaar. Ik wist niet waar ik moest beginnen met God uitleggen wat er allemaal speelde, diep in mij. Gelukkig weet Hij dat al voor ik het zeg, voor ik het zelf maar opmerk, maar ook mijn gesprekken met God heb ik soms gemist. Ik voelde me te klein, te onzeker, te angstig en te hopeloos om te schrijven, om God om iets te vragen.
Er spelen grote dingen. Grote dingen die eigenlijk heel klein zijn, maar mijn ziel helemaal vervullen. Mijn broertje, die alles eigenlijk nét niet aankan. Mijn vriendinnen, naar wie ik net een mail heb gestuurd of ze er alsjeblieft meer voor me kunnen zijn, omdat ik het alleen niet meer kan. Mijn ouders, die zo goed voor me zorgen terwijl ik het allemaal zelf zou moeten kunnen. De plannen van op mezelf gaan wonen, die in het water zijn gevallen. Behandelingen waar ik over na moet denken. Vriendinnen die kinderen hebben of verwachten en waarvan ik tranen in mijn ogen krijg van gemis. Mijn toekomst ziet er niet mooi uit. En dat verwart me enorm. Het ‘het-komt-wel-goed-denken’ ben ik een beetje kwijtgeraakt. Ik weet niet waar mijn leven goed voor is, en hoe ik ooit mijn God kan dienen als ik alleen maar het leven aan me voorbij zie gaan. Mijn psychische problemen zijn beschreven als ‘chronisch’, de behandeling is erop gericht zo goed mogelijk te leren leven met de aandoening die ik heb. Waar ben ik goed voor?
Ik ben weer begonnen met consequent bidden. Niet voor mezelf, maar voor anderen. Voor mijn vriendinnen, mijn familie, voor hen die God niet willen kennen, voor Zijn kinderen wereldwijd. Misschien is dat ook de manier om weer met schrijven te beginnen. Ik wil jullie helpen, inspireren en iets belangrijks meegeven. Misschien is het te moeilijk om veel over mezelf te schrijven. Misschien boeit het jullie ook niet wat ik meemaak. Maar ik wil graag weer mijn passie volgen, weer schrijven en dingen met jullie delen. Ik hoop dat jullie meelezen!
It’s been a long time, but I’m back. For months I’ve been staring at this screen every once in a while, waiting for the inspiration to come, but… nothing. Some things aren’t really utterable in words, and at the moment it’s so restless inside of me that I don’t know where to find the words. But still, I missed blogging. A set point every day on which I can utter my words, my creativity. Because I do so love to write. Without it I always feel a little ill. The writing didn’t only stop at this blog, but also in my diary, my prayer journal and my Bible study notebook. The words wouldn’t come. Even praying was hard for me. I didn’t know where to begin to explain to God what was going on, deep within. Thankfully He already knows before I utter it, before I even notice it, but I missed my conversations with God too. I felt too small, too insecure, too fearfull and too hopeless to write, to ask God for something.
Big things are at hand. Big things that are actually really small, but completely overwhelm my soul. My little brother, who júst can’t cope. My friends, whom I just sent an email asking if they please could be there for me more, because I can’t do it on my own anymore. My parents, who take such good care of me while I should be able to do it all myself. The plans of living on my own, which fell trough. Treatments I have to think about. Girlfriends who have kids or are expecting which brings tears to my eyes of missing out. My future doesn’t look pretty. And that confuses me. I lost the ‘it-will-be-okay- thinking’ a little. I don’t know what good my life is, and how I can ever serve my God by watching the world go by. My psychological problems are described as chronical, the treatment is aiming for learning to cope with the disease I have. What am I good for?
I’ve started praying again. Not for myself, but for others. For my friends, my family, for the ones who deny God, for His children worldwide. Maybe that’s the way to get back into writing. I want to help you, inspire you and provide you with something important. Maybe it’s too hard to write a lot about myself. Maybe you don’t even care what I’m going trough. But I would love to follow my passion again, write again and share things with you. I hope you join me and read along!
